Lahat ng Kabanata ng คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Kabanata 341 - Kabanata 350

“แล้วถ้าเป็นครอบครัวของคุณชายฉินพูดล่ะคะ เขาก็ไม่ฟังหรอ?”เมื่อได้ยินแบบนั้น หลี่มู่ถิงก็มีสีหน้าหม่นหมอง“ไม่มีประโยชน์ ถ้าได้ผล ป่านนี้คงไม่เป็นแบบนี้แล้ว”
“ก็จริงค่ะ”
ทั้งสองพูดคุยกันเรื่องนี้ บรรยากาศก็เริ่มจริงจังขึ้น
ทันใดนั้น นักศึกษาฝึกงานก็เหมือนจะนึกอะไรออก ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา“แล้วคุณหนูเจียงล่ะคะ? ได้ยินว่าตลอดหลายปีมานี้นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครอยู่ข้างๆ ประธานฉินเลย หรือว่าคุณหนูเจียงพูดเขาก็ไม่ฟังเหมือนกัน?”“เธอหมายถึงเจียงฉูฉู่เหรอ?”หลี่มู่ถิงถอนหายใจ "อย่าไปพูดถึงเลย ตอนแรกผมก็คิดว่าจะได้ผล ถึงกับไปขอร้องคุณหนูเจียงให้ช่วย แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร"นักศึกษาฝึกงาน“คุณหนูเจียงยังช่วยไม่ได้...... ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่มีทางจริงๆแล้วแหละค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ประธานฉินของเราจะไม่เสียชีวิตก่อนเวลาอันควรหรอคะ?”"ถุ้ยๆๆๆ พูดบ้าอะไรของเธอ! เธอเป็นแค่เด็กฝึกงานอย่าไปสาปแช่งคนอื่นนะ!"
นักศึกษาฝึกงานทำหน้าบึ้งเพราะถูกเขาบ่น“ผู้ช่วยหลี่ คุยกันแบบมีสติหน่อย นี่ฉันสาปแช่งเขาหรอคะ? ฉันเป็นห่วงประธานฉินต่างหาก คุณว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป แม้แต่คนที่แข็งแรงก็คงทนไม่ไหวใช่ไหม

"หม่ามี๊บอกว่า ต้องกินข้าวให้ตรงเวลาถึงจะดูแลสุขภาพให้ดีได้ ดังนั้นทุกคนต้องกินข้าวให้ตรงเวลาน้า～ "
นี่คือ......เสียงของเด็กคนนั้นที่ชื่อเหมิงเหมิง
ไม่คิดว่าเขาจะนึกถึงเสียงของเด็กคนนี้ในเวลาแบบนี้ มันเป็นการบอกใบ้อะไรเขาหรือเปล่า?
แม้จะกินยาโรคกระเพาะไปแล้ว แต่ก็ยังคงปวดอยู่
ฉินเย่เม้มริมฝีปาก เรียกหลี่มู่ถิงก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องนอน
"เดี๋ยวก่อน"
หลี่มู่ถิงหยุดเดิน หันกลับมามองเขาด้วยสีหน้าหมดหวัง"ครับ ประธานฉิน?""เมื่อกี้คุณพูดถึงข้าวต้มใช่ไหม?"
หลี่มู่ถิงที่เดิมทีตามืดมนไร้ความหวังกลับมีประกายขึ้นมาทันที เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ใช่ครับประธานฉิน ร้านอาหารจีนข้างล่างต้มข้าวต้มให้เป็นพิเศษเลยครับ"ฉินเย่คิดอยู่ครู่หนึ่ง "เอาเข้ามา""ได้ครับ ผมจะรีบไปเอา"
ตอนที่หลี่มู่ถิงออกจากห้อง จางเถากำลังรออยู่ข้างนอกอย่างกระวนกระวาย"ผู้ช่วยหลี่ เป็นไงบ้างคะ? คุณฉินยอมทานอะไรบ้างรึยัง?""เขายอมแล้ว เอาข้าวต้มมาให้ผมเร็ว""โอเคค่ะ"
จางเถายื่นชามข้าวต้มเล็กๆ ให้หลี่มู่ถิงหลังจากได้รับข้าวต้มแล้ว หลี่มู่ถิงก็รีบวิ่งไปที่ห้องนอนทันที กลัวว่าถ้าช้าไปนิดเดียวฉินเย่จะเ

เสิ่นหยินอู้รออยู่นานกว่าจะได้คำตอบจากอีกฝ่ายคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังไปหาหมายเลขบัญชี แต่ไม่คิดว่าไม่กี่นาทีต่อมาเขาจะตอบกลับมาว่า"ไม่จำเป็นครับ"เสิ่นหยินอู้ "......"ตั้งแต่เริ่มคุยจนถึงตอนนี้ อีกฝ่ายแทบจะไม่พูดอะไรเลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาพูดน้อยเป็นปกติหรือว่าเขาไม่อยากคุยกับเธอกันแน่แต่ดูจากพฤติกรรมของเขา ดูเหมือนจะเอนเอียงไปทางเขาไม่อยากคุยกับเธอมากกว่าเพราะตอนที่เธอส่งข้อความไป มันขึ้นว่าอ่านแล้วตั้งนาน แต่เขาไม่ตอบกลับมารอจนถึงดึกถึงจะตอบกลับมา เขาอาจจะคิดว่าการไม่ตอบเลยมันไม่สุภาพ?เมื่อคิดได้ เสิ่นหยินอู้ก็ล้มเลิกความคิดที่จะคุยกับเขาต่อ เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพิมพ์ข้อความทิ้งไว้"ดึกแล้วนะคะคุณเย่ พักผ่อนก่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้หรือเมื่อไหร่ที่คุณสะดวก รบกวนส่งหมายเลขบัญชีมาให้ฉันด้วยนะคะ ฝันดีค่ะ"เมื่อเห็นข้อความนี้ ฉินเย่ก็อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ข้อความที่อีกฝ่ายส่งมาชัดเจนว่าต้องการจะจบการสนทนากับเขาแต่ที่เธอขอหมายเลขบัญชีเขาในตอนท้ายนั้นกลับทำให้ฉินเย่ประหลาดใจเธอจะคืนเงินให้เขาจริงๆหรอ?ถ้าเขาส่งหมายเลขบัญชีไปให้ เธอจะโอนเงินให้เขาจริงๆ หรอ?คิดถึงเด็กน

เสิ่นหยินอู้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "ห้าปีนี้นายช่วยฉันมาเยอะมาก ฉันคงพึ่งพานายทุกเรื่องไม่ได้หรอก""พึ่งพาทุกเรื่อง?" โม่ไป๋หัวเราะเบาๆ กับคำนี้ "หยินอู้ ถ้าห้าปีนี้เธอยอมพึ่งพาผมทุกเรื่องจริงๆ ผมคงไม่ต้องพยายามขนาดนี้"แม้ว่าเธอจะยอมให้เขาเอาอาหารเช้ามาให้ แต่นั่นก็เป็นผลจากความพยายามของโม่ไป๋ ต่อให้เขาไม่ทำอะไรแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็สามารถใช้ชีวิตได้ดีอยู่ดี"อย่าพูดแบบนั้น นายช่วยฉันมาเยอะแล้ว ถ้ามากกว่านี้ ฉันจะตอบแทนไม่ไหว""แล้วใครต้องการให้เธอตอบแทนล่ะ?"โม่ไป๋มองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งขึ้น เสียงของเขาต่ำลง "ยังไงผมก็เต็มใจ เธอไม่ตอบแทนผม ผมก็ทำอะไรเธอไม่ได้"เสิ่นหยินอู้ไม่พูดอะไรเขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้ ยังไงก็ตาม เขาเคารพเธอเสมอแต่ยิ่งเธอเป็นหนี้บุญคุณเขามากขึ้น เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดในใจ ถ้าไม่สามารถตอบแทนได้จริงๆ เธอก็จะรู้สึกไม่สบายใจไปตลอดชีวิต"เอาล่ะ สบายใจเถอะ อยากไปเปิดในประเทศก็ไม่มีปัญหาอะไร อย่างมากผมก็แค่กลับประเทศกับเธอ"เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ที่ก้มหน้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้นทันที"นายจะกลับประเทศกับฉัน?""ไม่งั้นล่ะ? เธอจะกลับไปเปิดบริษัทในประเทศ ผมจะไม

"อะไรอะไร?"
ทุกคนเริ่มซุบซิบนินทากัน
บนโลกนี้ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ถ้ามีคนก็ต้องมีเรื่องซุบซิบ"ผู้จัดการเสิ่นเคยหย่ามาก่อน แล้วก็มีลูกสองคน"
เมื่อได้ยินแบบนั้น บางคนที่ไม่รู้เรื่องนี้ก็ตกใจ แต่เดิมคิดว่าต้องมีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอเคยหย่ามาก่อน
แค่นั้นยังไม่พอ ยังมีลูกสองคนอีก"ได้ยินมาว่าตระกูลโม่เคร่งครัดกับเรื่องครอบครัว ผู้จัดการเสิ่นมีลูกสองคนแล้ว คุณพ่อของประธานโม่คงไม่ยอมให้ผู้หญิงแบบนี้เข้ามาในบ้านหรอก"
"ผู้หญิงที่แต่งงานรอบสอง แถมมีลูกอีกสองคน แต่งกับผู้ชายธรรมดาอาจจะพอได้ แต่จะแต่งกับประธานโม่ แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอ? คุณพ่อของประธานโม่คงไม่ยอมแน่ ไม่แปลกใจเลยที่ฉันสงสัยว่าทำไมถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน ที่แท้ก็เพราะตัวเองไม่เหมาะสม"
มีคนพูดขึ้นมาอย่างขุ่นเคือง"คุณได้ยินมาจากไหน? คุณพ่อของประธานโม่ก็รับเมียน้อยเข้าบ้าน นี่เรียกว่าเคร่งครัดเหรอ?""ใช่ น้องชายของประธานโม่ที่อายุแค่ประมาณเจ็ดขวบก็คือลูกของแม่เลี้ยงหนิ?ได้ยินว่าแม่เลี้ยงของเขาใจร้ายกับเขามาก"
ในตอนแรกพวกเขานินทาเรื่องของโม่ไป๋กับเสิ่นหยินอู้ แต่พูดไปพูดมา ทุกคนก็สนใจเรื่องครอบครัวของ