บทที่ 347

เพราะแบบนี้โม่ไป๋ก็เลยได้รหัสเข้าบ้านของเธอไป

หลังจากนั้นเขาก็จะมาส่งอาหารเช้าเองบ่อยๆ

พอมาบ่อยเข้า เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกเกรงใจ เลยบอกเขาว่า "จริงๆ แล้วนายให้ลูกน้องนายส่งมาก็ได้นะ"

โม่ไป๋ลูบหัวเธอแล้วบอกว่า "เธอไม่ได้อยากนอนนานขึ้นหน่อยเหรอ? ถ้าให้พวกเขาส่งมา เขาจะโทรมากวนเธอนะ"

"ก็มีรหัสเข้าบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ?"

โม่ไป๋ถอนหายใจ "รหัสเข้าบ้านเธอ คิดว่าผมจะวางใจให้คนอื่นเหรอ?"

"แม้แต่ลูกน้องนายก็ไม่ได้เหรอ?"

"แม้แต่ลูกน้องก็ไม่ได้"

ดังนั้นถ้าเขาไม่ยุ่งจริงๆ เขาก็จะมาดูแลเธอไม่เคยขาด

"ล้างหน้าแปรงฟันแล้วเหรอ?"

เสิ่นหยินอู้ที่กำลังเหม่อลอย ได้ยินโม่ไป๋ถามขึ้นมากะทันหัน

เธอได้สติแล้วส่ายหัว "ยังเลย พอดีได้ยินเสียงจากห้องนั่งเล่น เลยลุกขึ้นมาดูไง?"

"ยังไม่ชินอีกเหรอ?" โม่ไป๋วางแก้วน้ำอุ่นลงตรงหน้าเธอ "พอผมมา เธอก็ตื่น อย่างนี้ต่างกับโทรปลุกยังไง?"

เสิ่นหยินอู้ยิ้มเล็กน้อย

"มันก็ต่างอยู่นิดหน่อย จากตอนที่นายโทรปลุกฉันจนถึงตอนที่นายเข้ามาจัดอาหารในห้องนั่งเล่น อย่างน้อยฉันก็นอนได้อีกสองสามนาที"

พอพูดจบ โม่ไป๋ก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาเอื้อมมือไปแตะปลายจมูกน่ารักของเธอ

"ทำไมเหมือนแมวเ