บทที่ 348

เสิ่นหยินอู้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "ห้าปีนี้นายช่วยฉันมาเยอะมาก ฉันคงพึ่งพานายทุกเรื่องไม่ได้หรอก"

"พึ่งพาทุกเรื่อง?" โม่ไป๋หัวเราะเบาๆ กับคำนี้ "หยินอู้ ถ้าห้าปีนี้เธอยอมพึ่งพาผมทุกเรื่องจริงๆ ผมคงไม่ต้องพยายามขนาดนี้"

แม้ว่าเธอจะยอมให้เขาเอาอาหารเช้ามาให้ แต่นั่นก็เป็นผลจากความพยายามของโม่ไป๋ ต่อให้เขาไม่ทำอะไรแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็สามารถใช้ชีวิตได้ดีอยู่ดี

"อย่าพูดแบบนั้น นายช่วยฉันมาเยอะแล้ว ถ้ามากกว่านี้ ฉันจะตอบแทนไม่ไหว"

"แล้วใครต้องการให้เธอตอบแทนล่ะ?"

โม่ไป๋มองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งขึ้น เสียงของเขาต่ำลง "ยังไงผมก็เต็มใจ เธอไม่ตอบแทนผม ผมก็ทำอะไรเธอไม่ได้"

เสิ่นหยินอู้ไม่พูดอะไร

เขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้ ยังไงก็ตาม เขาเคารพเธอเสมอ

แต่ยิ่งเธอเป็นหนี้บุญคุณเขามากขึ้น เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดในใจ ถ้าไม่สามารถตอบแทนได้จริงๆ เธอก็จะรู้สึกไม่สบายใจไปตลอดชีวิต

"เอาล่ะ สบายใจเถอะ อยากไปเปิดในประเทศก็ไม่มีปัญหาอะไร อย่างมากผมก็แค่กลับประเทศกับเธอ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ที่ก้มหน้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้นทันที

"นายจะกลับประเทศกับฉัน?"

"ไม่งั้นล่ะ? เธอจะกลับไปเปิดบริษัทในประเทศ ผมจะไม