บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 311 - บทที่ 320

ในยามค่ำคืนที่มืดสลัว เสิ่นหยินอู้ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา
เธอหลับไปนานมาก
เมื่อตื่นขึ้นมาและมองไปรอบๆ ในความมืด รู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาศรอบๆ เธอมองอยู่นาน เมื่อรู้ว่าที่นี่คือที่ไหนเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น
บ้านของโจวชวงชวงขณะที่กำลังคิดอยู่ เสียงจากข้างนอกก็ดังขึ้น โจวชวงชวงเปิดประตูห้องเข้ามา เห็นในห้องยังเงียบอยู่ จึงพึมพำกับตัวเองว่า "นอนนานอะไรขนาดนั้น ทำไมยังไม่ตื่นอีก? ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยนะ?"
ทันทีที่พูดจบ โจวชวงชวงก็ได้ยินเสียงเสิ่นหยินอู้เรียก"ชวงชวง"
เมื่อได้ยิน โจวชวงชวงก็ยิ้มด้วยความดีใจและรีบวิ่งมาหาเธอ"คุณพระ เธอตื่นสักทีนะ"
ระหว่างพูด โจวชวงชวงก็เปิดโคมไฟที่หัวเตียงไปด้วย
ก่อนหน้านี้มีแต่แสงจากข้างนอกที่ส่องเข้ามาทำให้เห็นภายในห้อง พอเปิดโคมไฟ แสงที่สว่างขึ้นทำให้เสิ่นหยินอู้ต้องหรี่ตาเพราะรู้สึกปรับตัวไม่ได้
หลังจากปรับตัวอยู่สักพัก เธอถึงได้สติขึ้นมา
"อื้ม""งั้นก็ดีแล้ว หิวมั้ย? ฉันทำบะหมี่ไว้"
ไม่พูดก็ยังไม่รู้สึก แต่พอพูดขึ้นมา เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังท้องว่าง แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยอยากกินอะไร แต่เจ้าตัวน้อยในท้องของเธอคงหิวแล้วเธอจึงพยั

"คู่รัก?" โจวชวงชวงสมองเบลอไปครู่หนึ่ง แล้วถามออกมาโดยไม่คิด "ใครเหรอ?"เสิ่นหยินอู้นิ่งเงียบไปซักพัก แล้วพูดว่า "ฉินเย่กับเจียงฉูฉู่""......"หลังจากความเงียบ โจวชวงชวงพูดว่า "จริงๆ นะ ตอนนี้ฉันอยากจะบีบคอตัวเองตายเลย"เสิ่นหยินอู้ยิ้ม รู้ว่าเธอพูดแบบนี้เพราะอะไร แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร เขาพูดถูกแล้วล่ะ พวกเขาเป็นคนรักกันจริงๆนี่""คนรักบ้าบอ" โจวชวงชวงกัดฟันพูด "ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงฉูฉู่ช่วยเขาไว้ ฉินเย่ก็คงไม่เห็นเธออยู่ในสายตาหรอก? ก็แค่ใช้ความได้เปรียบในฐานะคนที่เคยมีบุญคุณแค่นั้น"เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ดูเศร้าลง ก้มตามองต่ำแล้วพูดว่า "พอแล้ว อย่าไปพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แค่นี้แหละ""ฉันผิดเอง" โจวชวงชวงแลบลิ้น "งั้นเธอพักผ่อนก่อน ฉันจะไปอุ่นบะหมี่ให้ พักสักหน่อยแล้วค่อยลุกมากิน""โอเค"
หลังจากโจวชวงชวงออกไปแล้ว ห้องก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เสิ่นหยินอู้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตาเบาๆนี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปเธอจะไม่เสียน้ำตาให้ฉินเย่อีกแม้แต่หยดเดียว
คืนนั้น เสิ่นหยินอู้ไม่ได้กลับบ้าน
คุณแม่ฉินรอแล้วรออีกจนรู้สึกแปลกใจ จึงไปถามฉินเย่

คุณพ่อบ้านถอนหายใจในใจทะเลาะกันถึงขนาดนี้แล้ว นิสัยของฉินเย่ที่ทั้งเย่อหยิ่งและดื้อรั้น จะให้เขาออกไปตามหาคนน่ะเหรอ ฝันไปเถอะมีคนรับใช้คนหนึ่งพูดเบาๆ ว่า "ตั้งแต่เจียงฉูฉู่คนนั้นมาที่บ้านเรา ฉันก็รู้สึกว่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงมีอะไรผิดปกติ พอหลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะดีขึ้น แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่เหมือนเดิม คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงของเรา...... ไม่ได้หย่ากันใช่ไหม?"เมื่อได้ยินคำว่าหย่า พ่อบ้านก็ตากระตุกขึ้นมาทันทีและพูดดุๆ ว่า "พูดอะไรไร้สาระ? ต่อไปห้ามพูดคำนี้ออกมามั่วๆ ปัญหาระหว่างสามีภรรยาเป็นเรื่องปกติ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงอาจจะทะเลาะกันวันนี้แต่พรุ่งนี้ก็อาจจะดีกันแล้วก็ได้ ถ้าพวกเธอว่างมากก็ไปเช็ดขอบหน้าต่างอีกรอบเลยไป"เมื่อคุณพ่อบ้านพูดอย่างนั้น ทุกคนก็เงียบและแยกย้ายกันไปพ่อบ้านก็ปวดหัวเพราะความโกรธเหมือนกัน พลางโบกมือแล้วบอกว่าไม่สนแล้ว จะกลับนอนไปพักผ่อนซักหน่อย
หลังจากที่พ่อบ้านไปแล้ว คนรับใช้ไม่กี่คนที่เหลือก็อดไม่ได้ที่จะรวมกลุ่มกันกระซิบกระซาบ"จริงๆ แล้วฉันรู้สึกว่าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงของเราหย่ากันแล้ว ตอนนี้อาจจะยังไม่หย่า แต่สองสามวันต่อจากนี้ก็อาจจะหย่า พวกเธ

ตู๊ด ตู๊ด—— เสียงสายไม่ว่างจากโทรศัพท์ดังเข้าหูเสิ่นหยินอู้ซ้ำๆ เหมือนหนามที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ
มีอยู่ชั่วขณะหนึ่งที่เสิ่นหยินอู้คิดว่าไม่ต้องกลับไปแล้ว ไม่ต้องเอาอะไรกลับมาแต่เธอยังมีของใช้ส่วนตัวบางอย่างอยู่ที่นั่น คงต้องหาเวลาที่เขาไม่อยู่บ้านไปเอากลับมาหลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็เล่าความคิดของเธอให้โจวชวงชวงฟัง"เมื่อคืนนี้เธอก็บอกฉันแล้วไม่ใช่หรอ ฉันเตรียมรถไว้พร้อมแล้ว แล้วก็เรียกเพื่อนมาช่วยด้วย พอถึงตอนนั้นทุกคนจะช่วยเธอขนของเองไม่ต้องกลัว แค่เก็บของของเธอให้เรียบร้อยก็พอ"
ไม่คิดว่าเธอจะเตรียมตัวให้อย่างครบถ้วนขนาดนี้
"ชวงชวง ขอบใจนะ""โอ๊ย เธอกับฉันยังจะต้องมาขอบคุณอะไรกันอีก""แต่ไม่ต้องเรียกเพื่อนเธอมาก็ได้ ของฉันไม่เยอะหรอก ฉันไปคนเดียวได้"เมื่อได้ยินแบบนั้น โจวชวงชวงก็วางของในมือทันที "เธอไปคนเดียว? ไม่ได้ ฉันต้องไปกับเธอ ไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง?""จะเกิดอะไรขึ้นได้? ยังไงก็เป็นที่ที่ฉันอยู่มานาน และครอบครัวเราก็รู้จักกันมานาน ไม่มีอะไรหรอก?"เมื่อได้ยินดังนั้น โจวชวงชวงก็คิดได้ว่า ครอบครัวฉินเป็นคนมีชื่อเสียง เธออาจจะกังวลเกินไป"เธอไม

คำถามนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้ชะงักขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะตอบลุงพ่อบ้านว่ายังไง พ่อบ้านก็พูดขึ้นว่า "หลังจากที่คุณผู้ชายกลับมาเมื่อคืน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย"เสิ่นหยินอู้: "......"
บอกเธอตอนนี้ จะมีประโยชน์อะไร?
"ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงมีปัญหาอะไรกัน แต่คุณสองคนอยู่ด้วยกันมานาน ถ้าแก้ปัญหาได้......"เสิ่นหยินอู้พูดเบา ๆ ว่า "แก้ไม่ได้หรอกค่ะ"
เมื่อได้ยินแบบนั้น พ่อบ้านก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้หลังจากนั้นซักพัก เขาก็พูดเบา ๆ ว่า "ถ้าคุณผู้หญิงตัดสินใจแล้ว ก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ"
ในตอนแรกสีหน้าของเสิ่นหยินอู้ยังมีความสับสนอยู่ แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ยิ้มอย่างโล่งใจ"ขอบคุณลุงพ่อบ้าน ต่อไปนี้ลุงต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ ส่วนคุณย่าฉิน...... ช่วยดูแลท่านด้วยนะคะ"
พ่อบ้านพยักหน้าอย่างจริงจังและจริงใจ
"ผมเป็นพ่อบ้านของตระกูลฉิน ถึงคุณผู้หญิงไม่บอก ผมก็จะทำอยู่แล้วครับ""ใช่ค่ะ ลุงพ่อบ้านทำงานอย่างซื่อสัตย์เสมอเลย"
อีกอย่างเขาเป็นคนฉลาด คนอื่นดูไม่ออก แต่เธอดูออก
"คุณผู้หญิง ดูแลตัวเองด้วยนะครับ"
เสิ่นหยินอู้ถือกระเป๋าใบเล็กออกจากบ้านตระกูลฉิน ก