บทที่ 316

ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้า

เสิ่นหยินอู้ยังถือโทรศัพท์อยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากฉินเย่ หัวใจของเธอก็กระตุก

ถึงตอนนี้แล้ว เขายังจะโทรมาหาเธอทำไม?

เสิ่นหยินอู้ลังเลว่าจะรับสายนี้ดีไหม

ทั้งคู่หย่ากันไปแล้ว คงจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้ รับสายนี้คงไม่เป็นไร?

ใช้เวลานานในการตัดสินใจ พอเธอคิดจะรับสาย โทรศัพท์ก็วางสายไปแล้ว

เสิ่นหยินอู้จึงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วโทรกลับไป

เมื่ออีกฝ่ายรับสาย เธอจึงอธิบายว่า "ขอโทษนะ เมื่อกี้ยุ่งอยู่"

เมื่อได้ยินแบบนั้น อีกฝ่ายก็นิ่งเงียบไปสองสามวินาที แล้วหัวเราะเบาๆ "อ๋อ คงจะยุ่งกับการอยู่กับโม่ไป๋? รบกวนพวกเธอเข้าแล้วสิ?"

เสิ่นหยินอู้ "......"

เพราะเธอไม่มีอะไรกับโม่ไป๋จริงๆ ตอนที่เขาพูดเรื่องเธอกับโม่ไป๋ เสิ่นหยินอู้ก็อยากจะโต้แย้งโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อนึกถึงที่เธอเคยยอมรับต่อหน้าเขาแล้ว

คำพูดที่กำลังจะพูดออกมาก็ถูกกลืนลงไป

ตอนนี้เขาคงคิดว่าเธออยู่กับโม่ไป๋ แม้กระทั่งเมื่อคืนก็ด้วย......

แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่ต้องอธิบาย

สุดท้ายเสิ่นหยินอู้เลือกที่จะเงียบ

แต่ความเงียบของเธอสำหรับฉินเย่ก็เหมือนการยอมรับ