Share

บทที่ 317

ตู๊ด ตู๊ด—— เสียงสายไม่ว่างจากโทรศัพท์ดังเข้าหูเสิ่นหยินอู้ซ้ำๆ เหมือนหนามที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ

มีอยู่ชั่วขณะหนึ่งที่เสิ่นหยินอู้คิดว่าไม่ต้องกลับไปแล้ว ไม่ต้องเอาอะไรกลับมา

แต่เธอยังมีของใช้ส่วนตัวบางอย่างอยู่ที่นั่น คงต้องหาเวลาที่เขาไม่อยู่บ้านไปเอากลับมา

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็เล่าความคิดของเธอให้โจวชวงชวงฟัง

"เมื่อคืนนี้เธอก็บอกฉันแล้วไม่ใช่หรอ ฉันเตรียมรถไว้พร้อมแล้ว แล้วก็เรียกเพื่อนมาช่วยด้วย พอถึงตอนนั้นทุกคนจะช่วยเธอขนของเองไม่ต้องกลัว แค่เก็บของของเธอให้เรียบร้อยก็พอ"

ไม่คิดว่าเธอจะเตรียมตัวให้อย่างครบถ้วนขนาดนี้

"ชวงชวง ขอบใจนะ"

"โอ๊ย เธอกับฉันยังจะต้องมาขอบคุณอะไรกันอีก"

"แต่ไม่ต้องเรียกเพื่อนเธอมาก็ได้ ของฉันไม่เยอะหรอก ฉันไปคนเดียวได้"

เมื่อได้ยินแบบนั้น โจวชวงชวงก็วางของในมือทันที "เธอไปคนเดียว? ไม่ได้ ฉันต้องไปกับเธอ ไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง?"

"จะเกิดอะไรขึ้นได้? ยังไงก็เป็นที่ที่ฉันอยู่มานาน และครอบครัวเราก็รู้จักกันมานาน ไม่มีอะไรหรอก?"

เมื่อได้ยินดังนั้น โจวชวงชวงก็คิดได้ว่า ครอบครัวฉินเป็นคนมีชื่อเสียง เธออาจจะกังวลเกินไป

"เธอไม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status