บทที่ 314

ตอนที่เดินออกไป คุณแม่ฉินก็รู้สึกว่าขมับของตัวเองเต้นตุบๆ เพราะความโกรธ

แต่ทันใดนั้น เธอก็หยุดฝีเท้าเหมือนนึกอะไรได้

ฉินเย่เป็นลูกชายของเธอ เธอในฐานะคนเป็นแม่รู้ดีที่สุดว่าลูกชายของเธอเป็นคนยังไง ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อนเลย

ถึงขั้นไม่สนใจมารยาทขนาดนี้

สีหน้าของคุณแม่ฉินเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมทันที

หรือว่า...... เกิดอะไรขึ้นจริงๆ?

-

หลังจากที่คุณแม่ฉินออกไปแล้ว ห้องหนังสือก็เงียบลง ฉินเย่ยืนอยู่ที่เดิมซักพักแล้วกลับไปที่ตำแหน่งเดิม

แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ในหัวของเขาก็ยังคงวนเวียนอยู่กับคำพูดของคุณแม่ฉินก่อนที่เธอจะออกไป

"ถ้าเธอเป็นอะไรไป ลูกก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน"

เหมือนมีเสียงบางอย่างในใจบอกเขาว่า ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาจะต้องเสียใจแน่ๆ และบอกให้เขาลุกขึ้นไปหาเธอตอนนี้เลย

แต่เมื่อคิดอีกที ฉินเย่ก็คิดว่ามันตลกสิ้นดี

เป็นอะไรไปงั้นหรอ?

เธอไม่ได้อยากอยู่กับโม่ไป๋เหรอ?

เขาเก็บซ่อนเธอไว้นานขนาดนี้ เมื่อไม่นานมานี้เธอเร่งให้เขาหย่าตลอด ก็เพื่อที่จะได้อยู่กับโม่ไป๋หลังจากหย่าแล้วไม่ใช่หรอ?

ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว คงได