"คู่รัก?" โจวชวงชวงสมองเบลอไปครู่หนึ่ง แล้วถามออกมาโดยไม่คิด "ใครเหรอ?"เสิ่นหยินอู้นิ่งเงียบไปซักพัก แล้วพูดว่า "ฉินเย่กับเจียงฉูฉู่""......"หลังจากความเงียบ โจวชวงชวงพูดว่า "จริงๆ นะ ตอนนี้ฉันอยากจะบีบคอตัวเองตายเลย"เสิ่นหยินอู้ยิ้ม รู้ว่าเธอพูดแบบนี้เพราะอะไร แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร เขาพูดถูกแล้วล่ะ พวกเขาเป็นคนรักกันจริงๆนี่""คนรักบ้าบอ" โจวชวงชวงกัดฟันพูด "ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงฉูฉู่ช่วยเขาไว้ ฉินเย่ก็คงไม่เห็นเธออยู่ในสายตาหรอก? ก็แค่ใช้ความได้เปรียบในฐานะคนที่เคยมีบุญคุณแค่นั้น"เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ดูเศร้าลง ก้มตามองต่ำแล้วพูดว่า "พอแล้ว อย่าไปพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แค่นี้แหละ""ฉันผิดเอง" โจวชวงชวงแลบลิ้น "งั้นเธอพักผ่อนก่อน ฉันจะไปอุ่นบะหมี่ให้ พักสักหน่อยแล้วค่อยลุกมากิน""โอเค" หลังจากโจวชวงชวงออกไปแล้ว ห้องก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เสิ่นหยินอู้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตาเบาๆนี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปเธอจะไม่เสียน้ำตาให้ฉินเย่อีกแม้แต่หยดเดียว คืนนั้น เสิ่นหยินอู้ไม่ได้กลับบ้าน คุณแม่ฉินรอแล้วรออีกจนรู้สึกแปลกใจ จึงไปถามฉินเย่
ตอนที่เดินออกไป คุณแม่ฉินก็รู้สึกว่าขมับของตัวเองเต้นตุบๆ เพราะความโกรธ แต่ทันใดนั้น เธอก็หยุดฝีเท้าเหมือนนึกอะไรได้ ฉินเย่เป็นลูกชายของเธอ เธอในฐานะคนเป็นแม่รู้ดีที่สุดว่าลูกชายของเธอเป็นคนยังไง ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อนเลยถึงขั้นไม่สนใจมารยาทขนาดนี้ สีหน้าของคุณแม่ฉินเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมทันที หรือว่า...... เกิดอะไรขึ้นจริงๆ?-หลังจากที่คุณแม่ฉินออกไปแล้ว ห้องหนังสือก็เงียบลง ฉินเย่ยืนอยู่ที่เดิมซักพักแล้วกลับไปที่ตำแหน่งเดิม แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ในหัวของเขาก็ยังคงวนเวียนอยู่กับคำพูดของคุณแม่ฉินก่อนที่เธอจะออกไป"ถ้าเธอเป็นอะไรไป ลูกก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน" เหมือนมีเสียงบางอย่างในใจบอกเขาว่า ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาจะต้องเสียใจแน่ๆ และบอกให้เขาลุกขึ้นไปหาเธอตอนนี้เลย แต่เมื่อคิดอีกที ฉินเย่ก็คิดว่ามันตลกสิ้นดีเป็นอะไรไปงั้นหรอ? เธอไม่ได้อยากอยู่กับโม่ไป๋เหรอ? เขาเก็บซ่อนเธอไว้นานขนาดนี้ เมื่อไม่นานมานี้เธอเร่งให้เขาหย่าตลอด ก็เพื่อที่จะได้อยู่กับโม่ไป๋หลังจากหย่าแล้วไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว คงได
คุณพ่อบ้านถอนหายใจในใจทะเลาะกันถึงขนาดนี้แล้ว นิสัยของฉินเย่ที่ทั้งเย่อหยิ่งและดื้อรั้น จะให้เขาออกไปตามหาคนน่ะเหรอ ฝันไปเถอะมีคนรับใช้คนหนึ่งพูดเบาๆ ว่า "ตั้งแต่เจียงฉูฉู่คนนั้นมาที่บ้านเรา ฉันก็รู้สึกว่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงมีอะไรผิดปกติ พอหลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะดีขึ้น แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่เหมือนเดิม คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงของเรา...... ไม่ได้หย่ากันใช่ไหม?"เมื่อได้ยินคำว่าหย่า พ่อบ้านก็ตากระตุกขึ้นมาทันทีและพูดดุๆ ว่า "พูดอะไรไร้สาระ? ต่อไปห้ามพูดคำนี้ออกมามั่วๆ ปัญหาระหว่างสามีภรรยาเป็นเรื่องปกติ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงอาจจะทะเลาะกันวันนี้แต่พรุ่งนี้ก็อาจจะดีกันแล้วก็ได้ ถ้าพวกเธอว่างมากก็ไปเช็ดขอบหน้าต่างอีกรอบเลยไป"เมื่อคุณพ่อบ้านพูดอย่างนั้น ทุกคนก็เงียบและแยกย้ายกันไปพ่อบ้านก็ปวดหัวเพราะความโกรธเหมือนกัน พลางโบกมือแล้วบอกว่าไม่สนแล้ว จะกลับนอนไปพักผ่อนซักหน่อย หลังจากที่พ่อบ้านไปแล้ว คนรับใช้ไม่กี่คนที่เหลือก็อดไม่ได้ที่จะรวมกลุ่มกันกระซิบกระซาบ"จริงๆ แล้วฉันรู้สึกว่าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงของเราหย่ากันแล้ว ตอนนี้อาจจะยังไม่หย่า แต่สองสามวันต่อจากนี้ก็อาจจะหย่า พวกเธ
ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้าเสิ่นหยินอู้ยังถือโทรศัพท์อยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากฉินเย่ หัวใจของเธอก็กระตุก ถึงตอนนี้แล้ว เขายังจะโทรมาหาเธอทำไม? เสิ่นหยินอู้ลังเลว่าจะรับสายนี้ดีไหมทั้งคู่หย่ากันไปแล้ว คงจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้ รับสายนี้คงไม่เป็นไร? ใช้เวลานานในการตัดสินใจ พอเธอคิดจะรับสาย โทรศัพท์ก็วางสายไปแล้ว เสิ่นหยินอู้จึงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วโทรกลับไป เมื่ออีกฝ่ายรับสาย เธอจึงอธิบายว่า "ขอโทษนะ เมื่อกี้ยุ่งอยู่"เมื่อได้ยินแบบนั้น อีกฝ่ายก็นิ่งเงียบไปสองสามวินาที แล้วหัวเราะเบาๆ "อ๋อ คงจะยุ่งกับการอยู่กับโม่ไป๋? รบกวนพวกเธอเข้าแล้วสิ?"เสิ่นหยินอู้ "......"เพราะเธอไม่มีอะไรกับโม่ไป๋จริงๆ ตอนที่เขาพูดเรื่องเธอกับโม่ไป๋ เสิ่นหยินอู้ก็อยากจะโต้แย้งโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อนึกถึงที่เธอเคยยอมรับต่อหน้าเขาแล้ว คำพูดที่กำลังจะพูดออกมาก็ถูกกลืนลงไป ตอนนี้เขาคงคิดว่าเธออยู่กับโม่ไป๋ แม้กระทั่งเมื่อคืนก็ด้วย...... แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่ต้องอธิบาย สุดท้ายเสิ่นหยินอู้เลือกที่จะเงียบ แต่ความเงียบของเธอสำหรับฉินเย่ก็เหมือนการยอมรับ
ตู๊ด ตู๊ด—— เสียงสายไม่ว่างจากโทรศัพท์ดังเข้าหูเสิ่นหยินอู้ซ้ำๆ เหมือนหนามที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ มีอยู่ชั่วขณะหนึ่งที่เสิ่นหยินอู้คิดว่าไม่ต้องกลับไปแล้ว ไม่ต้องเอาอะไรกลับมาแต่เธอยังมีของใช้ส่วนตัวบางอย่างอยู่ที่นั่น คงต้องหาเวลาที่เขาไม่อยู่บ้านไปเอากลับมาหลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็เล่าความคิดของเธอให้โจวชวงชวงฟัง"เมื่อคืนนี้เธอก็บอกฉันแล้วไม่ใช่หรอ ฉันเตรียมรถไว้พร้อมแล้ว แล้วก็เรียกเพื่อนมาช่วยด้วย พอถึงตอนนั้นทุกคนจะช่วยเธอขนของเองไม่ต้องกลัว แค่เก็บของของเธอให้เรียบร้อยก็พอ" ไม่คิดว่าเธอจะเตรียมตัวให้อย่างครบถ้วนขนาดนี้ "ชวงชวง ขอบใจนะ""โอ๊ย เธอกับฉันยังจะต้องมาขอบคุณอะไรกันอีก""แต่ไม่ต้องเรียกเพื่อนเธอมาก็ได้ ของฉันไม่เยอะหรอก ฉันไปคนเดียวได้"เมื่อได้ยินแบบนั้น โจวชวงชวงก็วางของในมือทันที "เธอไปคนเดียว? ไม่ได้ ฉันต้องไปกับเธอ ไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง?""จะเกิดอะไรขึ้นได้? ยังไงก็เป็นที่ที่ฉันอยู่มานาน และครอบครัวเราก็รู้จักกันมานาน ไม่มีอะไรหรอก?"เมื่อได้ยินดังนั้น โจวชวงชวงก็คิดได้ว่า ครอบครัวฉินเป็นคนมีชื่อเสียง เธออาจจะกังวลเกินไป"เธอไม
หลังจากยืนคิดอยู่ซักพักหนึ่ง ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็เหมือนตัดสินใจได้แล้วหันหลังเตรียมจะออกไป แต่ตอนที่เธอหันไป ก็เห็นฉินเย่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องคนไข้ สายตาของทั้งสองคนประสานกันกลางอากาศ เวลาราวกับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสิ่นหยินอู้ก็ฝืนยิ้มแล้วเดินเข้าไปหา"ฉันมาดูแลคุณย...... " เธอหยุดไป ก่อนจะเปลี่ยนคำพูด "ฉันมาเยี่ยมคุณนายฉิน" ฉินเย่มองเธอด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย เขาทำเหมือนไม่เห็นเธอ เพิกเฉยแล้วเดินผ่านเธอไป บรรยากาศที่เขาทิ้งไว้เย็นเหมือนมีเกล็ดน้ำแข็งลอยอยู่ เสิ่นหยินอู้ยืนอยู่กับที่ประมาณสิบกว่าวินาที รู้ดีว่าที่นี่ไม่มีที่ให้เธออีกแล้ว แล้วก็จากไปเงียบๆ หลังจากเธอไปแล้ว ฉินเย่ก็หันกลับไปมองที่ที่เธอยืนอยู่เมื่อครู่ แล้วค่อยๆ ถอนสายตากลับมา- เสิ่นหยินอู้กลับบ้านไปเก็บของ ทันทีที่เธอเข้าบ้านตระกูลฉิน คนรับใช้และพ่อบ้านก็รีบเข้ามาต้อนรับ พอเห็นเธอก็เหมือนเห็นญาติยังไงอย่างงั้น"คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็กลับมา""คุณผู้หญิง เมื่อคืนคุณไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้านทั้งคืน? พวกเราคิดถึงคุณผู้หญิงนะคะ""ใช่ค่ะคุณผู้หญิง ยินดีต้อนรับ
คำถามนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้ชะงักขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะตอบลุงพ่อบ้านว่ายังไง พ่อบ้านก็พูดขึ้นว่า "หลังจากที่คุณผู้ชายกลับมาเมื่อคืน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย"เสิ่นหยินอู้: "......" บอกเธอตอนนี้ จะมีประโยชน์อะไร? "ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงมีปัญหาอะไรกัน แต่คุณสองคนอยู่ด้วยกันมานาน ถ้าแก้ปัญหาได้......"เสิ่นหยินอู้พูดเบา ๆ ว่า "แก้ไม่ได้หรอกค่ะ" เมื่อได้ยินแบบนั้น พ่อบ้านก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้หลังจากนั้นซักพัก เขาก็พูดเบา ๆ ว่า "ถ้าคุณผู้หญิงตัดสินใจแล้ว ก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ" ในตอนแรกสีหน้าของเสิ่นหยินอู้ยังมีความสับสนอยู่ แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ยิ้มอย่างโล่งใจ"ขอบคุณลุงพ่อบ้าน ต่อไปนี้ลุงต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ ส่วนคุณย่าฉิน...... ช่วยดูแลท่านด้วยนะคะ" พ่อบ้านพยักหน้าอย่างจริงจังและจริงใจ "ผมเป็นพ่อบ้านของตระกูลฉิน ถึงคุณผู้หญิงไม่บอก ผมก็จะทำอยู่แล้วครับ""ใช่ค่ะ ลุงพ่อบ้านทำงานอย่างซื่อสัตย์เสมอเลย" อีกอย่างเขาเป็นคนฉลาด คนอื่นดูไม่ออก แต่เธอดูออก "คุณผู้หญิง ดูแลตัวเองด้วยนะครับ" เสิ่นหยินอู้ถือกระเป๋าใบเล็กออกจากบ้านตระกูลฉิน ก
เจียงฉูฉู่ไม่ยอมเจอเธอเลย ถ้าเธอบุกรุกเข้าไป ก็จะมีคนมาไล่เธอออกมา ซูเชี่ยวใช้ชีวิตไม่ต่างจากตกนรก แม่ของเธอเครียดมากถึงกับคิดฆ่าตัวตายด้วยการกินยานอนหลับ แต่โชคดีที่น้องชายของซูเชี่ยวมาเจอและหยุดไว้ทันสุดท้าย น้องชายของซูเชี่ยวก็คุกเข่าต่อหน้าเธอ "พี่ ถือว่าผมขอร้องได้ไหม พี่ไปทำให้ใครไม่พอใจ ไปขอให้เขาให้อภัยเถอะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราทั้งครอบครัวต้องได้ไปกระโดดน้ำตายแน่!" สุดท้ายแม้แต่แม่ของเธอก็คุกเข่าขอร้องเธอ"ซูเชี่ยวลูก เมื่อก่อนครอบครัวเราไม่เคยทำให้ลูกลำบากถึงแม้ว่าลูกเป็นผู้หญิง แต่ตอนนี้ครอบครัวเราลำบากมาก ลูกไปทำให้ใครไม่พอใจ ไปขอโทษเขาเถอะ ครอบครัวเราไม่สามารถอยู่แบบนี้ได้อีกต่อไปแล้วนะ" ทำให้ใครไม่พอใจ? ซูเชี่ยวรู้ดีว่าเธอไปทำให้ใครไม่พอใจเมื่อจนมุม เธอก็ไปที่หน้าบ้านตระกูลฉิน เธอยืนอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลฉิน มองดูอาคารที่สวยงาม แล้วคิดถึงบ้านของตัวเองที่พังทลาย เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง โทรศัพท์ดังขึ้น ซูเชี่ยวหยิบมันออกมาดู ปรากฏว่ามีคนในกลุ่มแชทพูดถึงเจียงฉูฉู่ ชวนเธอออกไปเดินเล่นในตอนบ่าย เจียงฉูฉู่ตอบกลับคนนั้นอย่างรวดเร็วในกลุ่มแชท ซูเชี่ยวม