All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 261 - Chapter 270

ดังนั้นเธอจึงได้ให้ซูเชี่ยวอยู่เคียงข้างเธอมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่งที่ซูเชี่ยวจะมีประโยชน์ขึ้นมาจริงๆ แล้วก็ต้วนจื่อเหย่ ในเมื่อเขาชอบเธอมาก ไปทนทุกข์แทนเธอสักหน่อย เขาคงจะเต็มใจสินะ? “ไม่เข้าใจเหรอ?” ดวงตาของฉินเย่เฉี่ยวคมและมืดมน นิ้วมือเย็นๆของเขาบีบคางของเธอไว้ราวกับงูกำลังรัดเหยื่อ “ฉูฉู่ คุณเคยช่วยชีวิตผมไว้ ผมเลยเชื่อใจคุณมาโดยตลอด แล้วก็มองคุณเป็นคนที่สำคัญมาก แต่ถึงแบบนั้น มันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะโกหกผมได้ตามใจคุณ” เขาออกแรงเล็กน้อยที่มือของเขา เจียงฉูฉู่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน ในขณะนี้ นอกเหนือจากความเย็นจากนิ้วของเขาแล้ว เจียงฉูฉู่ยังสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นที่ลึกล้ำและรุนแรงที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาอย่างชัดเจน เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เจียงฉูฉู่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าฉินเย่จะทำแบบนี้กับเธอ เขาเชื่อใจตัวเธอมาตลอดไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้? เมื่อหัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด น้ำตาอันร้อนรุ่มก็ไหลออกมาจากดวงตาของเจียงฉูฉู่ ในเวลาไม่ถึงห้าวินาที เจียงฉูฉู่ก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กขี้แย “เย่ ฉันไม่เข้าใจ นายกำลังพูดอะไรอยู

"ใช่" ฉินเย่พูดอย่างใจเย็น "มันเป็นเวลาที่คุณย่าเข้าห้องผ่าตัดจริงๆ และคุณก็รู้ดี คุณสามารถใช้ประโยชน์ในเวลานี้เพื่อปิดบังในสิ่งที่คุณทำได้" เมื่อได้ยิน รอยยิ้มของเจียงฉูฉู่ก็ซีดลงในทันที ร่างกายที่ผอมบางของเธอก็ยืนสั่นอยู่ที่เดิมราวกับจะล้มลงมา ดูเหมือนต้นวิลโลว์อันอ่อนแอที่พร้อมจะล้มลงไปตามสายลม “ที่แท้ นายก็ได้ตัดสินฉันอยู่ในใจไปตั้งนานแล้ว นายไม่ไว้ใจฉันเลย ฉินเย่ ทำไมนายถึงไม่เชื่อฉันล่ะ? เพียงเพราะครั้งที่แล้วฉันจงใจทำร้ายตัวเองเพื่อรักษาเกียรติของตัวเอง นายก็เลยคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงประเภทที่จะคิดชั่วทำชั่วอะไรก็ได้งั้นหรอ?” ฉินเย่หรี่ตาของเขาลง “งั้น ท้ายที่สุดคุณก็ยอมรับแล้วว่าคุณตั้งใจทำให้ตัวเองบาดเจ็บสินะ?” เจียงฉูฉู่ตัวสั่น “ครั้งก่อนฉันยอมรับไปแล้วไม่ใช่หรอ? มันเป็นสิ่งที่ฉันทำ ฉันก็ยอมรับไปแล้ว แต่ถ้าไม่ใช่สิ่งที่ฉันทำ ทำไมฉันต้องยอมรับด้วย? เรารู้จักกันมาตั้งหลายปีแล้ว เพื่อรักษาเกียรติของฉัน ฉันไม่เคยทำร้ายคนอื่น ทำฉันตัวของฉันเอง ฉันถึงขั้นเคยเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยนาย หยินอู้ก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของนาย เธอถึงขั้นยอมแต่งงานปลอมๆกับนายเพื่อดูแลคุณย่า เพื่อให้คุณย่าย

คำพูดนี้ฟังดูหวานแหววมาก ทำเอาพยาบาลรู้สึกอิจฉาเสิ่นหยินอู้ขึ้นมาทันทีที่แท้ยังไม่เป็นแฟนกัน ก็ดีต่อคนอื่นเขาเพียงนี้แล้ว แถมยังอ่อนโยนมากด้วย น้ำเสียงตอนอธิบายก็อ่อนนุ่ม ซ้ำยังขอบคุณที่เธออวยพรด้วยทำไมบนโลกนี้ถึงได้มีคนอ่อนโยนขนาดนี้เนี่ย?พยาบาลกำลังคิดเหม่อลอยอยู่ ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกคนผลักเปิดออกฉินเย่ที่รูปร่างสูงยาวเดินเข้ามา บนตัวเขายังเต็มไปด้วยกลิ่นอายเย็นเยือกอีกด้วย ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเย็นชาถึงขีดสุดทันทีที่เข้าไปในห้องผู้ป่วย สายตาของเขาก็ตกอยู่ที่ร่างกายของหญิงสาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทันทีหลังจากที่กวาดมองไปรอบหนึ่งถึงจะเปลี่ยนไปมองที่โม่ไป๋หลังจากนั้น เขาก็เอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ฉันมารับเธอกลับบ้าน”บ้าน?เมื่อได้ยินคำคำนี้แล้ว พยาบาลก็ตกตะลึงในใจถึงกับใช้คำว่าบ้านด้วยกันแล้วเหรอเนี่ย หรือว่าสองคนนี้ถึงจะเป็นคู่จริงคู่แท้?เผชิญกับคำพูดตรงไปตรงมาของฉินเย่แล้ว โม่ไป๋เองก็ไม่โกรธ เพียงแค่กล่าวอย่างอ่อนโยนเหมือนเดิมว่า “นายจะพาเธอกลับไปได้ แต่ต้องรอให้เธอตื่นก่อน”ฉินเย่ปั้นหน้าเขียวก่อนที่ยังเข้ามา เขาแอบได้ยินบทสนทนาระหว่างโม่ไป๋กับพยาบาลแล้ว

แต่ไม่นาน ฉินเย่ก็รู้ว่าโม่ไป๋คิดอะไรอยู่เพราะหลังจากที่เขามอบของกลับคืนไป เสิ่นหยินอู้ก็กล่าวขอบคุณเขาอย่างซาบซึ้งใจโม่ไป๋ยิ้มจนแก้มจะฉีก“ยินดีมาก กลับบ้านไปก็พักผ่อนดีๆ ล่ะ”“อื้ม”ฉินเย่มองโม่ไป๋ด้วยสายตาหมดคำจะพูด แต่ก่อนทำไมถึงไม่รู้ว่าเขาเล่ห์เหลี่ยมขนาดนี้นะ?แต่ฉินเย่ก็ไม่อยากจะสนใจเขา เพียงแค่ถือเสื้อคลุมเดินไปข้างๆ เสิ่นหยินอู้เสิ่นหยินอู้กำลังจะรับมาสวมใส่ด้วยตนเอง แต่ทว่าฉินเย่กลับปัดมือเธอออกเสิ่นหยินอู้ “?”ไม่คิดว่าฉินเย่จะพูดออกมาว่า “ฉันใส่ให้”“…”อยู่ดีไม่ว่าดี ทำไมเขาถึงมาใส่เสื้อผ้าให้เธอล่ะ?เธอใส่เองไม่ได้เหรอ?จากนั้นไม่รอให้เธอได้ตอบสนอง ฉินเย่ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ยื่นมือมา”เสิ่นหยินอู้อยากปฏิเสธ เพราะอย่างไรในห้องนี้ก็ยังมีโม่ไป๋อยู่ แถมโม่ไป๋ก็รู้เรื่องที่พวกเขากำลังจะหย่ากันด้วยเพราะการผ่าตัดของคุณย่าก็ผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว…ขณะเดียวกัน นี่ก็หมายความว่าเส้นทางระหว่างเธอกับฉินเย่ได้สิ้นสุดลงแล้วเวลาแบบนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องแสดงละครอีกต่อไปแล้วมั้ง?แต่เมื่อสบเข้าที่ตาดำขลับของฉินเย่แล้ว เสิ่นหยินอู้ก็ไม่อาจพูดปฏิเสธออกมาได้ ดังน

เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นหยินอู้จะไม่เข้าใจได้อย่างไรมิน่าล่ะ วันนี้เขาถึงได้ทำตัวแปลกๆ ตอนอยู่กับโม่ไป๋ ที่แท้เขาก็เข้าใจผิดว่าตนชอบโม่ไป๋นี่เอง?เป็นเช่นนี้นี่เอง…เธอคิดว่าเขากำลังเอาใจตน แต่สุดท้ายก็เธอคิดมากไปเองทั้งนั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้พลันหลับตาลง แล้วมองค้อนกลับไปอย่างไม่เกรงใจ“เขาช่วยฉันไว้ แต่นอกจากความขอบคุณที่มีต่อเขาแล้ว ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับเขาทั้งนั้น นายเองก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้หรอก เพราะคนที่เหมือนนายน่ะ มีไม่มากหรอก”กล่าวจบ บรรยากาศในรถก็เงียบสงบเสิ่นหยินอู้รู้สึกว่าตนพูดแรงไปไหม?แต่อีกมุมหนึ่ง เขายังสงสัยตนกับโม่ไป๋เลย ตนแค่พูดเขาสักหน่อยจะเป็นไรไปถ้าเขาจะโกรธ ก็ปล่อยให้เขาโกรธไปเถอะเพราะยังไงตอนนี้คุณย่าก็ผ่าตัดผ่านไปด้วยดีแล้ว เธอไม่ต้องคิดมากอะไรขนาดนั้นหรอกเป็นไปตามคาด ฉินเย่โมโหเธอตลอดทั้งทาง ไม่พูดไม่จาใดๆเขาส่งเธอกลับบ้านหลังจากที่จอดรถ เสิ่นหยินอู้กลับไม่ได้รีบร้อนจะลงรถ แต่ถามว่า “คุณย่าเป็นยังไงบ้างแล้ว?”ฉินเย่เงียบอยู่ชั่วขณะ แล้วกล่าวว่า “ไม่แย่”“ถ้างั้นก็ดี ต้องดูอาการอีกนานแค่ไหน?”“48 ชั่วโมง”หลังจากที