All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 251 - Chapter 260

เสิ่นหยินอู้มองเธออย่างเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความเฉยเมย ราวกับไม่ต้องการยุ่งกับเธอ เมื่อเห็นเธอในสภาพนี้ ซูเชี่ยวอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคือง “จนถึงตอนนี้ เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นเทพธิดาผู้บริสุทธิ์อยู่หรอ? เห็นอยู่ชัดๆว่าเธออยากเป็นภรรยาของฉินเย่ แต่แค่ทำเป็นไม่สนใจ เดี๋ยวก็รู้สึก” "ฉันอยากเป็นภรรยาของฉินเย่หรือไม่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?" เสิ่นหยินอู้หัวเราะเบาๆ "หรือว่า เธอเองก็อยากเป็นภรรยาของเขาเหมือนกัน?" ซูเชี่ยวหน้าแดงทันทีเมื่อได้ยิน คำพูดที่เตรียมไว้ถึงกับพูดไม่ออก "เธอ พูดบ้าอะไร?""ก็แค่พูดไปงั้น แค่นี้ก็โกรธแล้วหรอ สงสัยจะแทงใจดำสินะ?" หน้าของซูเชี่ยวบิดเบี้ยวไปเพราะความโกรธ ใบหน้าของเธอดูเหมือนกับสัตว์เลื้อยคลาน "เสิ่นหยินอู้ เธออย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!" พูดจบ ซูเชี่ยวก็โทรหาฉินเย่ทันที พร้อมกับยิ้มอย่างพอใจ “ตอนนี้ฉินเย่อยู่กับใคร ไม่ต้องเดาเธอก็คงรู้อยู่แล้วแหละ? ไม่รู้ว่าถ้าภรรยาของเขาโทรเรียกให้เขามาช่วยตอนนี้ เขาจะมามั้ยนะ?” พูดถึงตรงนี้ ซูเชี่ยวก็หยุด แล้วแกล้งทำเป็นประหลาดใจ เธอเอามือปิดปากแล้วพูด “อุ๊ย ฉันลืมบอกไป เขาอาจจะไม่รับสายเลยก็ไ

"คุณโม่ เราจะไปไหนต่อครับ?"เมื่อได้ยินคำถาม โม่ไป๋ก็มองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เหมือนกำลังจะบอกว่า ต้องถามฉันด้วยเหรอว่าจะไปไหนต่อ? เมื่อคนขับรถเห็นสายตาของเขา เขาก็กลืนน้ำลายด้วยความตกใจ และในไม่ช้าก็ได้ยินโม่ไป๋ตอบกลับว่า "ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด" "ได้ครับ เข้าใจแล้วครับ" หลังจากรู้จุดหมายของตัวเองแล้ว คนขับก็ไม่กล้าชักช้าอีกต่อไป เขารีบออกรถทันที แต่เพราะมีเสิ่นหยินอู้อยู่ในรถ คนขับจึงไม่กล้าขับเร็วเกินไป ได้แต่ขับอย่างช้าๆ ไม่กี่นาทีต่อมา โม่ไป๋ก็ยกมือขึ้นดันแว่นตาบนใบหน้า และพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า "ถ้าคุณขับแบบนี้ไปเรื่อยๆ และทำให้การรักษาของเธอล่าช้า คุณจะรับผิดชอบได้ไหม?"เมื่อได้ยิน คนขับก็หน้าซีดและเหงื่อออกเต็มแผ่นหลัง "ได้ครับๆ ผมจะขับให้เร็วขึ้น" สิบนาทีต่อมา รถก็มาจอดที่หน้าประตูโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด โม่ไป๋อุ้มเธอลงจากรถหลังจากที่เขาเดินไป คนขับถึงจะยกมือขึ้นลูบหน้าผากของตัวเอง ไม่ลูบก็ยังไม่รู้ พอลูบแล้วก็เห็นว่ามีเหงื่อออกมาเต็มมือ วันนี้แม้ว่าโม่ไป๋จะไม่ได้พูดอะไรที่รุนแรง แต่ออร่าเย็นเฉียบรอบตัวเขากลับทำให้คนขับกลัวสุดๆ โชคดีที่ภารกิจของเขาเสร็จ

แต่ครั้งนี้เขากลับ......เสิ่นหยินอู้ลืมไปเลยว่าเธอจะพูดอะไร เธอรู้สึกว่าความคิดของเธอยุ่งเหยิงไปหมด"ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยเอง"เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ยิ่งสับสนมากขึ้น เธอแหงนหน้าขึ้นไปมองเขา "ช่วยฉัน?"โม่ไป๋ยิ้มเล็กๆ "ถือโอกาสช่วยฉินเย่และเจียงฉูฉู่คู่รักคู่นั้นด้วย"
คำว่า "คู่รัก" สองคำนี้ทำให้หัวใจของเสิ่นหยินอู้เจ็บปวด เธอพยักหน้าช้าๆด้วยความรู้สึกชาๆ
แม้ว่าความคิดของเธอจะยังคงยุ่งเหยิงอยู่ แต่เมื่อได้ยินว่าเขาจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ หัวใจของเสิ่นหยินอู้ก็สงบลงบ้าง"เรื่องระหว่างเธอกับเขามันเป็นยังไง?"หลังจากยืนยันว่าทั้งสองฝ่ายมีวัตถุประสงค์ร่วมกันแล้ว โม่ไป๋ก็หาจังหวะถามเธอ "เธออยู่กับเขาตลอดเวลา เขาไม่รู้ว่าเธอท้องเหรอ?"
มือของเสิ่นหยินอู้ประสานเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว"เขารู้"เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของโม่ไป๋ที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตาเป็นประกายขึ้นมา น้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย "รู้เหรอ?""อืม" เสิ่นหยินอู้พยักหน้า นึกถึงข้อความที่ส่งไปแต่ไม่ได้รับการตอบกลับ เธอยกมือขึ้นทัดผมไว้ข้างหูอย่างเป็นธรรมชาติ ยิ้มเบาๆ "เขาไม่ได้ต้องการเด็กคนนี้"เมื่อได้ยินแบบน

ฉินเย่อยากรู้เรื่องราวทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงเงียบเพื่อฟังเมื่อโม่ไป๋พูดจบ เขาก็ขมวดคิ้ว "แล้วคนร้ายล่ะ?""จับได้แล้ว""ใคร?" ฉินเย่ไม่เข้าใจ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่มีศัตรูที่ไหน ใครจะทำร้ายเธอในเวลาแบบนี้?
พอได้ยินเขาถามว่าใครคือคนร้าย โม่ไป๋กลับเงียบไปเมื่อเห็นแบบนั้น ฉินเย่ก็ขมวดคิ้ว "โม่ไป๋?"พอได้ยิน โม่ไป๋ก็เงยหน้าขึ้น และพูดอย่างครุ่นคิด "นายอยากรู้จริงๆเหรอ?"
คำถามนี้ทำให้ฉินเย่งงขึ้นไปอีก
แม้ว่าเสิ่นหยินอู้จะดูเหมือนไม่เป็นอะไรในตอนนี้ แต่การลักพาตัวเป็นเรื่องร้ายแรง และคนที่คิดร้ายต่อเธอ เขาจะปล่อยไปได้อย่างไรกัน?โม่ไป๋ใส่แว่นตากลับเข้าไป และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "คนที่ลักพาตัวเธอ อาจทำให้นายประหลาดใจ นายต้องเตรียมใจรับมือกับเรื่องนี้"
เมื่อได้ยินคำว่า "รับมือ" ฉินเย่ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาและแล้วโดยไม่ต้องรอให้เขาถามต่อ โม่ไป๋ก็พูดขึ้นมาว่า "เป็นคนของฉูฉู่"
เมื่อได้ยินแบบนั้น สายตาของฉินเย่เข้มขึ้นเล็กน้อย"ถ้าอยากรู้ชื่อ คนของฉันส่งมาแล้ว นายดูเองเถอะ"โม่ไป๋ยื่นโทรศัพท์ให้ฉินเย่
ฉินเย่รับโทรศัพท์มาดูรูปในนั้นทันที และจำได้ว่าเป็นคนที่เคยทะเลาะกับเสิ่นหยินอู้ใ

"ไม่ใช่ว่าไม่ให้คุณสนใจ แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ค่อยๆคิดหาทางแก้กันไปดีกว่า""ค่อยๆคิดหรอ? เรื่องมันขนาดนี้แล้วคุณยังจะค่อยๆคิดอีก? ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปจัดการลูกเองเลยดีมั้ย? ฉันไม่เอาแล้ว"พ่อของฉินเย่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา"คุณก็รู้ว่าผมเชื่อฟังคุณทุกอย่าง ลูกก็ด้วย แต่ถ้าคุณเป็นลูก คุณจะทำยังไง? ได้ยินว่าคนที่เคยช่วยชีวิตหายไปทั้งคน คุณจะนั่งรอในห้องผ่าตัดเฉย ๆ หรอ?"
คุณแม่ฉินเงียบไป"อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ คุณจะให้เขาเลือกยังไง?""ก็ไม่ใช่ว่าไม่ให้เขาไปตามหาหรอก แต่จำเป็นต้องไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ? เสิ่นหยินอู้ก็เหมือนกัน......โชคดีที่โม่ไป๋ไปเจอเข้า ไม่อย่างนั้นเสิ่นหยินอู้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้ แล้วการที่ลูกต้องลำบากใจจะมีประโยชน์อะไร?""นั่นสิ โชคดีที่มีโม่ไป๋ คุณอย่าไปโทษฉินเย่อีกเลย ลูกเองก็คงรู้สึกแย่เหมือนกัน"
"รู้สึกแย่ก็ดี ให้เขารู้สึกแย่ไปเลย ดีกว่ามารู้ว่าอะไรสำคัญที่สุดตอนที่สายไปแล้ว"
แม้จะพูดแบบนั้น แต่เมื่อนึกถึงท่าทางของฉินเย่ที่เดินจากไปเงียบ ๆ หลังจากที่โดนเธอตบหน้าไปหนึ่งที คุณแม่ก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้เขาคงรู้สึ