บทที่ 255

มองลอดใต้กรอบแว่นตาสีทองไป เสิ่นหยินอู้เห็นดวงตาลึกล้ำที่เหมือนมีหมอกล้อมอยู่รอบๆ ทำให้ยากที่จะจับต้องได้

ในขณะที่ภายนอกนั้น โม่ไป๋ยังคงมีรอยยิ้มเหมือนเดิม

หลังจากสบตากับเธออยู่สักพัก โม่ไป๋เลิกคิ้วเล็กน้อย

"มีอะไรเหรอ?"

เมื่อได้ยินแบบนั้น เสิ่นหยินอู้ก็มองตาลงต่ำ เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา

แต่เธอก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่จะไปเยี่ยมคุณย่าฉินอีก ปล่อยให้พยาบาลเปลี่ยนเข็มใหม่ให้เงียบๆ ความเจ็บปวดจากเข็มทำให้เสิ่นหยินอู้รู้สึกตัวมากขึ้น

หลังจากพยาบาลออกไปแล้ว ในห้องเหลือแค่พวกเราสองคน มีบางอย่างที่เธออยากจะพูดออกไปในตอนนี้

ขณะที่เสิ่นหยินอู้กำลังลังเลว่าจะพูดออกไปอย่างไร โม่ไป๋ก็ย่อตัวลงต่อหน้าเธอทันที มือของเขาถือผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาด และกำลังเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากแผลเบาๆ

พยาบาลได้จัดการทำความสะอาดแผลของเธอแล้ว เลือดที่เหลือซึมเข้าไปในแขนเสื้อของเธอ ทำให้เป็นจุดเล็กๆ ไม่สามารถเช็ดออกได้

แต่โม่ไป๋ดูเหมือนจะมีอาการย้ำคิดย้ำทำหรือรักความสะอาด เขาพยายามเช็ดจุดเลือดเล็กๆเหล่านั้นอย่างช้าๆ

ประมาณสิบกว่าวินาทีผ่านไป เสิ่นหยินอู้ทนไม่ไหวและพูดว่า "ไม่ต้องเช็ดแล้ว เช็ดไม่ออกห