All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 101 - Chapter 110

แม้ว่าเธอจะปฏิเสธไปแล้วครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ แต่วันนี้เจียงฉูฉู่ก็ยังมาส่งอาหารให้เธออีก ท่าทีที่พากเพียรอดทนที่จะเป็นคนดีของเธอนั้นทำให้เสินหยินอู้หัวเราะอยู่ในใจของเธอแม้ว่าจะขี้เกียจเกินกว่าจะเปิดเผยความจริง เสินหยินอู้ก็ไม่แม้แต่จะอยากเสวนากับเธอด้วยซ้ำ“หยินอู้ ร่างกายเธอคงอ่อนแอมากหลังจากป่วยหนัก วันนี้ฉันตั้งใจทำซุปไก่มาเลยนะ จะไม่ทานสักหน่อยหรอ?”เสินหยินอู้จับคางของเธอ และมองไปที่เจียงฉูฉู่ที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างแน่วแน่เห็นได้ชัดว่าไม่มีคนนอกอยู่ที่นี่ แต่เธอยังคงแสร้งทำเป็นคนเรียบร้อยและคนดี เมื่อเสิ่นหยินอู้เห็นเช่นนั้น เธอก็รู้สึกเหนื่อยแทนฉูฉู่เธอเพียงวางปากกาที่หมุนอยู่ในมือของเธอลง แล้วมองไปที่เจียงฉูฉู่อย่างแน่วแน่“เธอทำแบบนี้ไม่เหนื่อยหรอ?”ที่เสินหยินอู้ถามนั้นหมายความว่าเธอไม่เหนื่อยเลยเหรอที่ต้องแกล้งทำตัวเป็นคนดีแบบนี้?ดูเหมือนเจียงฉูฉู่จะไม่เข้าใจ จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเรื่อง "การที่ได้ทำอาหารให้คนที่ชอบด้วยมือของฉันเองและดูเขาทานจนหมดน่ะ มันเป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุขมาก ฉันจะรู้สึกเหนื่อยได้ยังไงหละ?"เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนว่าเจียงฉูฉู่จะยังไม่สามา

เมื่อเจียงฉูฉู่ ออกมาจากห้องทำงานของเสิ่นหยินอู้ สีหน้าของเธอก็ดูแย่เป็นอย่างมากมือที่ห้อยอยู่ข้างกระโปรงก็สั่นเล็กน้อยเธอไม่คิดเลยว่า คนที่เป็นเพียงแค่ผู้ช่วยคนนึงจะกล้ามาเยาะเย้ยเธอแบบนี้แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีปากเสียงเขาข้างในห้อง แต่เจียงฉูฉู่ก็รู้สึกว่าเธอไม่สามารถกลืนลมหายใจนี้ลงไปได้ทันทีที่เธอเข้าไปในห้องทำงาน เจียงฉูฉู่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี่ เมื่อเธอพูด น้ำเสียงของเธอก็ไม่ได้แสดงออกถึงความขุ่นเคืองเลยแม้แต่น้อย เธอแค่หวังว่าฉินเย่จะรู้สึกสงสารเธอหลังจากได้ยินเธอเล่าใครจะรู้ว่าหลังจากที่เธอพูดจบ ฉินเย่ก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรเลยเป็นเวลาเนิ่นนาน"เย่?"เจียงฉูฉู่มองเขาอย่างสงสัย จากนั้นก็ตระหนักได้ว่า แม้ฉินเย่กำลังจ้องมองสมุดบันทึกตรงหน้าเขาอยู่ แต่สายตาของเขากลับฟุ้งซ่าน ราวกับว่าเขาจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองเจียงฉูฉู่ทำได้แค่เรียกเขาอีกสองสามครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ทันใดนั้น ฉินเย่ก็กลับมามีสติอีกครั้ง และมองเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว "คุณกลับมาแล้วเหรอ?"เจียงฉูฉู่"..."เธอกลับมานานมากแล้วไม่ใช่เหรอ?นี่ฉันคุยกับเขามานานแล้วแต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ?ใ

“หรือว่าเธอไม่เชื่อใจในตัวเขาจริงๆ?”เสิ่นหยินอู้ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มเบาๆ "ฉันไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของฉันเลย แล้วเธอจะมากังวลอะไรหละ?"เมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เสิ่นหยินอู้พูดได้เพียงว่า "วางใจเถอะ คุณย่าจะได้รับการผ่าตัดในอีกไม่กี่วันนี้ ถ้าเธออดทนอีกสักหน่อย เธอก็จะได้สิ่งที่ต้องการในไม่ช้า ขอแค่การผ่าตัดของคุณย่าประสบความสำเร็จ ฉันจะไปจากที่นี่และไม่กลับมาอีกภายในห้าปี”หลังจากได้เธอเตือนสติ เจียงฉูฉู่ก็ค่อยๆสงบลงใช่ เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ไม่ว่าตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างก็จะจบลงในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเรื่องตลกระหว่างเธอกับฉินเย่ก็จะจบลงเช่นกันเมื่อถึงเวลานั้นเธอก็จะไม่ต้องสงสัยอะไรเหมือนตอนนี้อีก“ได้ งั้นฉันจะเชื่อเธอไปก่อนแล้วกัน เมื่อถึงเวลานั้น ฉันหวังว่าเธอจะรักษาคำพูดก็แล้วกัน”หลังจากที่เจียงฉูฉู่เดินจากไป ภายในห้องก็เงียบลงเสิ่นหยินอู้ลดสายตาลงและเอามือลูบที่ท้องของตัวเองเบาๆ “ที่รัก ผ่านทุกอย่างไปด้วยดีกับแม่นะ เมื่อถึงเวลา แม่จะพาลูกไปอยู่ต่างประเทศและคุณตาของลูกก็จะอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน คุณตาของลูกคงจะชอบลู

ในตอนปกติที่ไม่ได้นึกถึงมันก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่ละวันก็มักจะใช้ชีวิตอย่างมีสงบและไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักแต่พอนึกถึงมันขึ้นมาแล้วความใกล้ชิดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจเหล่านั้น ในเวลานี้กลับเปรียบเสมือนคมมีดที่เฉือนฟันเธอทีละครั้งเสิ่นหยินอู้เอนตัวพิงที่ตู้เซฟและหลับตาลงอย่างอ่อนแรงอย่างไรก็ตาม ถ้าเขาชอบเธอบ้างสักหน่อย เธอก็คงไม่สิ้นหวังขนาดนี้หรอก...เมื่อเธอกลับมาพร้อมกับทะเบียนสมรส ฉินเย่ก็อาบน้ำเสร็จพอดี เขาเดินออกจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เมื่อเขาเดินผ่านเสิ่นหยินอู้ เขาก็เห็นทะเบียนสมรสสีแดงสองใบในมือของเธอใบหน้าของเขาที่แต่เดิมก็ขุ่นมัวอยู่แล้ว หลังจากเห็นเช่นนั้นเขาก็ยืนนิ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสายตาที่แข็งกระด้างราวกับน้ำแข็งภายใต้สายตาแบบนี้ของเขา เสิ่นหยินอู้ที่กำลังถือทะเบียนสมรสสองฉบับอยู่ก็ไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ฉินเย่ก็เหน็บแนม "คุณคงรอไม่ไหวแล้วจริงๆสินะ"เสิ่นหยินอู้ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากบางของเธอขยับ แต่ในที่สุดเธอก็กำทะเบียนสมรสในมือแน่น แล้วจึงลดสายตาลงต่ำแล้วฉันจะพูดอะไรได้หละ?ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่จะพูดออกมาได้ แล

แม้ว่าคนที่รออยู่ที่สำนักงานพลเรือนจะไม่มากนัก แต่พวกเขาก็มาทีหลัง ก็เลยยังต้องรอเมื่อคืนเสิ่นหยินอู้นอนไม่หลับ เธอรู้สึกเหนื่อยมาก จึงหาที่นั่งและนั่งลงฉินเย่เดินตามเธอไป แต่สีหน้าของเขายังคงมืดมน และเขาก็ไม่ได้นั่งลงที่ข้างๆเสิ่นหยินอู้ถึงแม้จะเข้ามาในสำนักงานพลเรือนแล้ว แต่เสิ่นหยินอู้ก็ยังคงอยู่ในอารมณ์ที่ดูสงบเธอเงยหน้าขึ้นมามองที่ฉินเย่แล้วถามว่า "คุณไม่นั่งเหรอ?" "ไม่ต้องหรอก" เสียงของฉินเย่เย็นชาจนไม่มีแม้แต่ความอบอุ่น เขาไม่มองเธอด้วยซ้ำเสิ่นหยินอู้เข้าใจดีว่าเขาคงไม่อยากที่จะสนใจเธอใช่สิ พวกเขากำลังจะหย่าร้างกัน และอีกไม่นานเขาก็จะไปครองรักอยู่ด้วยกันกับเจียงฉูฉู่ แล้วเขาจะมาสนใจเธอไปทำไม?โชคดีที่เธอไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากหย่ากันแล้วพวกเขาจะยังคงเป็นเพื่อนกันได้ช่วงแรกๆก็ยังไม่มีอะไร แต่พอทั้งสองอยู่ตรงนี้นานขึ้น เสียงซุบซิบรอบๆก็เริ่มดังขึ้น“บรรยากาศแบบนี้…พวกเขามาหย่าสินะ?”“หย่าเหรอ? ไม่หรอกมั้ง สองคนนี้หน้าตาดีขนาดนี้จะหย่ากันได้จริงๆเหรอ?”“ฉันไม่เข้าใจเลย หน้าตาดีกันขนาดนี้ ถ้าจะหาคนที่ดีกว่าอีกฝ่ายคงจะยากใช่ไหมหละ? จะหย่ากันไปทำไมกันนะ? น่าเสียด