บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 121 - บทที่ 130

หลังจากออกจากห้องผู้ป่วย ฉินเย่ก็พาเธอออกไป ต้องใช้แรงอย่างมากในการที่จะสลัดมือของเขาออกไปได้ “ฉินเย่ คุณทำอะไรน่ะ?” ฉินเย่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนล้า "วันนี้เรากลับกันก่อนเถอะ" เสิ่นหยินอู้ขมวดคิ้ว “คุณไม่เห็นหรอว่าท่าทีของคุณย่าเมื่อกี้เป็นยังไง? เธออยากออกไปจากโรงพยาบาล เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่” หลังจากที่คิดได้เมื่อครู้นี้ เสิ่นหยินอู้เดาว่าคุณย่าฉิน กังวลว่าการกลับบ้านจะสร้างปัญหาให้กับญาติของเธอ ดังนั้นเธอจึงอยู่ได้แค่ที่โรงพยาบาลเท่านั้น เธออยากกลับไป แต่เธอไม่กล้า เสิ่นหยินอู้รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก เธอมาเยี่ยมคุณย่าทุกสุดสัปดาห์ แต่เธอไม่เคยสังเกตเห็นถึงอารมณ์ของคุณย่าเลย หากเธอรู้เร็วกว่านี้ เธอคงจะพาคุณย่ากลับบ้านไปดูแลได้เร็วกว่านี้ ก่อนการผ่าตัดในวันนี้ คุณย่าก็คงจะไม่ต้องเป็นลมไปสินะ? “ผมรู้” เสียงของฉินเย่อเบาลง “แต่คุณก็เห็นแล้วหนิว่าอารมณ์ของคุณย่าไม่ดี แถมยังโกรธผมด้วย” เมื่อนึกถึงบางอย่างขึ้นได้ ฉินเย่ก็เสริม "แต่ไม่ได้โกรธคุณ" เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็อึ้งไปครู่หนึ่ง อันที่จริง เมื่อครู่นี้ที่คุณย่าพูดคำพูดเชิงลบเหล่านั้น ทั้งหมดล้ว

ตามที่คิดไว้ ไม่นานหลังจากนั้น ฉินเย่ก็ถูกคำพูดและน้ำเสียงที่อ่อนโยนของคุณแม่จัดการ “โอเค คืนนี้ผมกับหยินอู้จะไปรับคุณย่ากลับบ้าน พ่อกับแม่ไม่จำเป็นต้องไปที่โรงพยาบาลแล้ว กลับบ้านเถอะครับ” “รับคุณย่ากลับบ้านหรอ?” เมื่อได้ฟังที่ฉินเย่พูด คุณแม่ฉินก็ดูเหมือนจะมีความรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา จึงถามกลับไปว่า“ตอนนี้หยินอู้อยู่ข้างๆลูกไหม?” ฉินเย่ไม่ได้ตอบกลับไปว่าหยินอู้อยู่หรือไม่อยู่ แต่เขากลับชายตาไปมอง และใช้สายตาบอกใบ้ว่าหยินอู้อยู่ข้างๆเขา อย่างไรเสีย โทรศัพท์ได้ถูกเปิดลำโพงไว้ หยินอู้จึงได้ยินทุกๆอย่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ดังนั้นหยินอู้จึงเรียกคุณแม่ฉินเพื่อเป็นการทักทาย“คุณแม่” เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณแม่ฉินก็หัวเราะออกมาอย่างอ่อนโยน“ที่แท้ ยัยหนูน้อยของแม่ก็อยู่ด้วยนี่เอง เรื่องที่ต้องดูแลคุณย่าหนูคงเหนื่อยแย่เลย”“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ ขอบคุณคุณแม่ที่เป็นห่วงนะคะ” ถึงแม้คุณแม่ฉินจะไม่ได้ดีกับหยินอู้เท่าคุณนายฉิน แต่เธอก็รักษามารยาทที่ควรมีต่อหยินอู้ได้อย่างดีเยี่ยม คุณแม่ฉินไม่เคยใช้คำพูดที่รุนแรงกับหยินอู้เลย ตอนที่ได้ยินว่าทั้งสองคนจะแต่งงาน เธอก็ได้แต่ประหลาดใจเล็กน้อย“น

หัวใจของเสิ่นหยินอู้เต้นรัว ในชั่วขณะนั้น เธอไม่รู้ว่าจะตอบคุณย่าฉินอย่างไร เธอกวาดสายตาไปมองไปที่ฉินเย่ พวกเขาที่อยู่แถวหลังยังมองเห็นเจียงฉูฉู่ได้ ไม่ต้องพูดถึงฉินเย่ที่ขับรถอยู่ข้างหน้า ยิ่งไปกว่านั้นเจียงฉูฉู่ยังคงเป็นคนที่เขาชอบ ดังนั้นเขาจึงควรสนใจเธอมากกว่านี้ อย่างที่คิด ฉินเย่ชะลอรถในเสี้ยววิ จากนั้นก็หยุดรถที่หน้าประตูคฤหาสน์ ทันทีที่รถหยุด เจียงฉูฉู่ก็ถือกระเป๋าไว้ในมือแล้วเดินอ้อมไปทางฝั่งที่นั่งคนขับ เธอยื่นมือเล็กๆออกมาแล้วเคาะกระจกรถ กระจกรถถูกเปิดออก เจียงฉูฉู่ส่งยิ้มที่แสนหวานให้ เสียงของเธออ่อนโยนมาก “เย่ คุณกลับมาแล้วหรอ คุณย่าเป็นยังไงบ้าง? ขอโทษนะ ถึงคุณบอกฉันว่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ฉันก็ยังอยากแวะมาถามด้วยตัวเอง” หลังจากพูดจบ เจียงฉูฉู่ก็ลากสายตาไปมองที่ด้านหลังเพราะเธอไม่เห็นเสิ่นหยินอู้จากฝั่งที่นั่งข้างๆคนขับ เธอเดาว่าถ้าหยินอู้อยู่ เธอจะต้องอยู่ที่เบาะหลังอย่างแน่นอน ภายในใจของเธอยังคงรู้สึกภาคภูมิใจ ขณะที่กำลังคิดว่าเย่คงจะไม่ให้ใครนั่งข้างๆที่นั่งคนขับเพราะจะเก็บมันไว้ให้เธอ เธอก็เห็นคนสองคนนั่งอยู่ที่เบาะหลัง คนหนึ่งคือเสิ่นหยินอู้ และอีกค

หลังจากที่การแสดงสิ้นสุดลง ทุกคนก็เข้าไปข้างใน พ่อบ้านยังขอให้พ่อครัวเตรียมอาหารให้คุณนายฉินไว้อีกด้วย แน่นอนว่าเขาปฏิบัติตามมาตรฐานอย่างเคร่งครัด อย่างไรก็ตาม เนื่องจากตอนนี้ก็ดึกแล้ว คุณนายฉินจึงควบคุมปริมาณการกิน หลังจากทานไปได้สองสามคำ เธอก็วางช้อนลง “ขอบคุณทุกคนที่ตั้งใจทำทุกอย่างในวันนี้นะ” หลังจากนั้น คุณนายฉินก็เตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำ เสิ่นหยินอู้ต้องการไปช่วย แต่ก็ถูกคุณนายฉินตีไปที่มือของเธอเบาๆ “จะช่วยทำไม ก็แค่อาบน้ำเอง ย่าไม่ใช่คนที่ขยับตัวเองไม่ได้ซะหน่อย” เสิ่นหยินอู้ต้องการพูดอะไรบางอย่างอีก แต่คุณนายฉินก็หันไปมองเจียงฉูฉู่แล้วพูดเบาๆว่า "ฉูฉู่ นี่ก็ดึกแล้ว คืนนี้หนูพักที่นี่ดีกว่าไหม? ย่าจะได้ให้หยินอู้บอกให้คนรับใช้ทำความสะอาดห้องรับแขกให้ " เจียงฉูฉู่ที่ยังคงรับประทานอาหารอย่างเหม่อลอย เมื่อจู่ๆเธอก็ถูกเรียกชื่อ เธอก็ส่ายหัวในทันทีและพูดว่า "ไม่ดีกว่าค่ะคุณย่าฉิน มันไม่เหมาะสำหรับหนูที่จะพักที่นี่หรอกค่ะ" คุณนายฉิน "มีอะไรไม่เหมาะสมงั้นเหรอ? ยังไงซะที่นี่ก็มีห้องให้พักตั้งมากมาย เรื่องทำความสะอาดน่ะไม่ได้ยากอะไรหรอก อีกอย่าง หนูก็เป็นถึงผู้มีพระคุณของตร

ในสภาพอากาศเช่นนี้ ต่อให้จะมีเสื้อคลุมหนาๆสวมอยู่บนตัวของเธอ เธอก็สัมผัสได้ถึงความเย็นที่แผ่ออกมาจากผนังห้องน้ำ บนไหล่ของเธอมีมือของฉินเย่กดไว้อยู่ มือของเขาทั้งหนักและทรงพลัง เขาจับเธอไว้แน่น ทำให้เธอไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้ เสิ่นหยินอู้พยายามดิ้นรนอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของฉินเย่ได้ และเธอก็เหนื่อยจนหายใจหอบออกมา เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าที่จับเธอไว้อยู่ จากนั้นก็หอบออกมาอย่างเย็นชา "นี่คุณกำลังทำอะไรบ้าอยู่? โดนฉันพูดแทงใจดำไปก็เลยโกรธจนเป็นบ้าแบบนี้ขึ้นมารึไง?" ฉินเย่จ้องเธอด้วยสีหน้าอึมครึม ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีดวงตาที่สว่างไสวคู่หนึ่งซึ่งเปล่งประกายมากยิ่งขึ้นภายใต้แสงไฟที่สอดส่องลงมาในห้องน้ำ มันสวยงดงามจับใจราวกับว่าเป็นเศษเสี้ยวของแสงดาว จมูกของเธอโด่งมากและริมฝีปากสีชมพูของเธอเต็มไปด้วยความแวววาวมีเสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนหลงใหล แต่ปากที่สวยงามเช่นนี้กลับพูดคำพูดที่แทงใจเป็นอย่างมากออกมา มันแทงใจเสียจนสร้างความเจ็บปวดในหัวใจ ความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนคนที่ฟังคนอดไม่ได้ที่จะอุดปากเล็กๆของเธอไว้ เพื่อที่จะทำให้เธอพูดออกมาไม่ได้อี