LOGINShare
บทที่ 126
Related chapters
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 127
หลังจากที่การแสดงสิ้นสุดลง ทุกคนก็เข้าไปข้างใน พ่อบ้านยังขอให้พ่อครัวเตรียมอาหารให้คุณนายฉินไว้อีกด้วย แน่นอนว่าเขาปฏิบัติตามมาตรฐานอย่างเคร่งครัด อย่างไรก็ตาม เนื่องจากตอนนี้ก็ดึกแล้ว คุณนายฉินจึงควบคุมปริมาณการกิน หลังจากทานไปได้สองสามคำ เธอก็วางช้อนลง “ขอบคุณทุกคนที่ตั้งใจทำทุกอย่างในวันนี้นะ” หลังจากนั้น คุณนายฉินก็เตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำ เสิ่นหยินอู้ต้องการไปช่วย แต่ก็ถูกคุณนายฉินตีไปที่มือของเธอเบาๆ “จะช่วยทำไม ก็แค่อาบน้ำเอง ย่าไม่ใช่คนที่ขยับตัวเองไม่ได้ซะหน่อย” เสิ่นหยินอู้ต้องการพูดอะไรบางอย่างอีก แต่คุณนายฉินก็หันไปมองเจียงฉูฉู่แล้วพูดเบาๆว่า "ฉูฉู่ นี่ก็ดึกแล้ว คืนนี้หนูพักที่นี่ดีกว่าไหม? ย่าจะได้ให้หยินอู้บอกให้คนรับใช้ทำความสะอาดห้องรับแขกให้ " เจียงฉูฉู่ที่ยังคงรับประทานอาหารอย่างเหม่อลอย เมื่อจู่ๆเธอก็ถูกเรียกชื่อ เธอก็ส่ายหัวในทันทีและพูดว่า "ไม่ดีกว่าค่ะคุณย่าฉิน มันไม่เหมาะสำหรับหนูที่จะพักที่นี่หรอกค่ะ" คุณนายฉิน "มีอะไรไม่เหมาะสมงั้นเหรอ? ยังไงซะที่นี่ก็มีห้องให้พักตั้งมากมาย เรื่องทำความสะอาดน่ะไม่ได้ยากอะไรหรอก อีกอย่าง หนูก็เป็นถึงผู้มีพระคุณของตร
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 128
เจียงฉูฉู่มองไปที่ฉินเย่ด้วยสีหน้าสมเพชเล็กน้อย "เย่ เมื่อกี้ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า? ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะโกรธ ฉันว่าฉันกลับไปน่าจะดีกว่า" หลังจากพูดจบ เจียงฉูฉู่ก็ลุกขึ้นยืนและรีบเดินออกไปทางด้านนอกอย่างรีบร้อน เมื่อเดินผ่านฉินเย่ แขนของเธอก็ถูกดึงฉินเย่ดึงไว้ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า "ผมให้คุณอยู่ที่นี่ คุณก็อยู่ที่นี่สิ คุณไม่ต้องไปสนใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก" "แต่……" “คุณผู้ชายครับ ห้องของคุณหนูเจียงเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” จู่ๆพ่อบ้านก็เข้ามาและขัดจังหวะ ว่าไงนะ? เก็บกวาดเสร็จแล้วเหรอ? เจียงฉูฉู่มองไปที่พ่อบ้านคนนั้นด้วยความประหลาดใจ เมื่อครู่นี้พวกเขาออกไปได้เพียงไม่กี่นาที พวกเขาทำความสะอาดเสร็จอย่างรวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร? ได้เก็บกวาดอย่างเรียบร้อยดีจริงๆหรือ? "อืม" ตอนนี้ฉินเย่ไม่มีอารมณ์ที่จะมาสนใจเรื่องนี้ เขาก้มหัวลงแล้วพูดกับเจียงฉูฉู่ว่า "คุณตามพ่อบ้านไปที่ห้อง นี่มันก็ดึกมากแล้ว จะได้พักผ่อนไวๆ" หลังจากพูดจบ ฉินเย่ก็เดินก้าวยาวๆตามไปในทิศทางที่เสิ่นหยินอู้จากไป "เย่……" แม้เจียงฉูฉู่จะตะโกนเรียกเขา เขาก็ไม่ได้ยิน และทิ้งเธอไว้ข้างหลังอย่างไม่แยแส
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 129
ในสภาพอากาศเช่นนี้ ต่อให้จะมีเสื้อคลุมหนาๆสวมอยู่บนตัวของเธอ เธอก็สัมผัสได้ถึงความเย็นที่แผ่ออกมาจากผนังห้องน้ำ บนไหล่ของเธอมีมือของฉินเย่กดไว้อยู่ มือของเขาทั้งหนักและทรงพลัง เขาจับเธอไว้แน่น ทำให้เธอไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้ เสิ่นหยินอู้พยายามดิ้นรนอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของฉินเย่ได้ และเธอก็เหนื่อยจนหายใจหอบออกมา เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าที่จับเธอไว้อยู่ จากนั้นก็หอบออกมาอย่างเย็นชา "นี่คุณกำลังทำอะไรบ้าอยู่? โดนฉันพูดแทงใจดำไปก็เลยโกรธจนเป็นบ้าแบบนี้ขึ้นมารึไง?" ฉินเย่จ้องเธอด้วยสีหน้าอึมครึม ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีดวงตาที่สว่างไสวคู่หนึ่งซึ่งเปล่งประกายมากยิ่งขึ้นภายใต้แสงไฟที่สอดส่องลงมาในห้องน้ำ มันสวยงดงามจับใจราวกับว่าเป็นเศษเสี้ยวของแสงดาว จมูกของเธอโด่งมากและริมฝีปากสีชมพูของเธอเต็มไปด้วยความแวววาวมีเสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนหลงใหล แต่ปากที่สวยงามเช่นนี้กลับพูดคำพูดที่แทงใจเป็นอย่างมากออกมา มันแทงใจเสียจนสร้างความเจ็บปวดในหัวใจ ความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนคนที่ฟังคนอดไม่ได้ที่จะอุดปากเล็กๆของเธอไว้ เพื่อที่จะทำให้เธอพูดออกมาไม่ได้อี
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 130
“เข้าใจผิด?” สิ่งที่เธอเห็นด้วยตาของเธอเอง เขากล้าที่จะบอกว่ามันเป็นความเข้าใจผิดงั้นเหรอ? ฉินเย่มองไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาและรู้ได้ในทันทีว่าอารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเธอนั้นคงเป็นเพราะเธอเข้าใจผิดว่าเขากับเจียงฉูฉู่ไปค้างคืนด้วยกันข้างนอก จากนั้นภายในอกของเขาก็ไม่ได้รู้สึกหนักใจมากเช่นนั้นอีกต่อไป สีหน้าของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมามาก ไม่ดูแย่เหมือนเมื่อครู่ เขาเม้มริมฝีปากบางๆแล้วอธิบายว่า "เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ ในคืนนั้น..." เขากำลังจะอธิบายให้เสิ่นหยินอู้ฟังเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น แต่เสิ่นหยินอู้กลับรีบขัดจังหวะเขาหลังจากได้ยินว่าเขากำลังจะพูดเกี่ยวกับคืนนั้น “เกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ฉันไม่ได้สนใจเลยสักนิด คุณไม่จำเป็นต้องมาบอกฉันหรอก” มาพูดอะไรว่าไม่ได้ค้างคืนกับเจียงฉูฉู่ แล้วก็ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เขาคิดว่าเธอเขาจะหลอกเธอได้เพราะเธอไม่ได้ไปเห็นด้วยตาของตัวเองงั้นเหรอ? น่าเสียดายที่เขาต้องผิดหวัง เธอไปที่นั่นและเห็นเจียงฉูฉู่ไปรับเขาและจากไปด้วยตาของเธอเอง เขาไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน และในวันถัดมาก็ไปโรงพยาบาลสาย แม้แต่ผีสางเทวดาก็ยังรู้
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 131
ฉินเย่ขมวดคิ้วด้วย ภายในดวงตาสีดำของเขามีแสงแห่งความเย็นชาฉายอยู่ ความกดดันที่ออกมาจากร่างเขานั้นรุนแรงมากจนเสิ่นหยินอู้คิดว่าเขากำลังจะทำอะไรบางอย่างอีกครั้ง เขาหันกลับและเดินออกไป ในขณะที่เสิ่นหยินอู้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน เจียงฉูฉู่ยืนรออยู่ด้านนอกประตู นิ้วทั้งสิบของเธอประสานกันแน่น หากเมื่อครู่นี้เธอได้ยินไม่ผิด เสียงของฉินเย่นั้นดูหงุดหงิดมาก เขาหงุดหงิดมากจนดูเหมือนว่าเรื่องสำคัญของเขาถูกขัดจังหวะกะทันหัน ท่าทางเช่นนี้ทำให้เจียงฉูฉู่หวาดกลัวอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเธอจะบอกว่าเป็นเธอไปตั้งนานแล้ว ฉินเย่ก็ยังไม่มาเปิดประตู ภายในใจของเจียงฉูฉู่จึงคาดเดาอะไรไม่ได้ เขากำลังทำอะไรอยู่ในห้องกันนะ และทำไมนานขนาดนี้ถึงยังไม่มาเปิดประตูอีก? จิตใจของเจียงฉูฉู่เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขและในที่สุดประตูตรงหน้าเธอก็เปิดออกเธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ฉินเย่อย่างจริงจังในทันที อืม เสื้อผ้าของเขายังเหมือนเดิมกับตอนก่อนขึ้นไปที่ชั้นบน ยังไม่ได้ถอดแจ็กเก็ต แต่ดูเหมือนว่าจะมีรอยยับเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย เจียงฉูฉู่บอกตัวเองในใจอย่างรวดเร็วว่าเป็นเรื่อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 132
มีเพียงพวกเธอสองคนเท่านั้นที่อยู่บริเวณตู่เสื้อผ้าและชั้นวางของขนาดใหญ่ เจียงฉูฉู่มองไปที่เธอและไม่รีบร้อนในการเลือกเสื้อผ้า เมื่อเห็นฉูฉู่จ้องมองเธอตลอด เสิ่นหยินอู้เดาว่าเธอมีอะไรบางอย่างจะพูด แต่เจียงฉูฉู่ไม่ได้ริเริ่มที่จะพูดก่อน ดังนั้นเธอจึงรอ อย่างที่คิด ไม่กี่วินาทีต่อมา เจียงฉูฉู่ไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้และพูดด้วยเสียงเบาๆว่า "เสิ่นหยินอู้ เธอผิดสัญญา" หลังจากได้ เสิ่นหยินอู้ก็ชะงักไปชั่วคราว “ฉันไปผิดสัญญาตอนไหน??” เจียงฉูฉู่จ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธออย่างไม่ลดละ “เธอขึ้นมาข้างบน เธอมีสีลิปสติก” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าสิ่งที่เธอหมายถึงคือสีลิปสติกของเธอได้หายไปแล้ว เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ดูเหมือนเธอก็ไม่มีอะไรจะปฏิเสธได้เช่นกัน “งั้น เธอก็ผิดสัญญาสินะ เสิ่นหยินอู้ เธอไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ” "ไม่" เสิ่นหยินอู้ส่ายหัว "ฉันไว้ใจได้มาก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณย่า ฉันคงไม่เข้าหาเขาก่อน"เจียงฉูฉู่รู้สึกแทงใจมากกับคำพูดเหล่านี้ และเธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดูถูกในทันที "เธอหมายความว่าเย่เป็นคนที่เข้าหาเธอก่อนรึไง?" เสิ่นหยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 133
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็จ้องมองไปที่เขา "เกี่ยวอะไรกับคุณหละ?" "……"“คุณมาที่นี่แค่สองสามนาทีก็มาถามฉันแล้ว กลัวว่าฉันจะไปรังแกเธอเหรอ?” เสิ่นหยินอู้ถามอย่างติดตลก ฉินเย่ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจ “ผมไม่ได้หมายถึงอะไรแบบนั้น” “แล้วหมายความว่ายังไง? เรื่องระหว่างผู้หญิงก็ต้องรายงานให้คุณรู้ด้วยเหรอ?” ฉินเย่มองออกว่าเธอไม่ได้มีอารมณ์ที่ดีต่อเขาในตอนนี้ ซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก นอกเหนือจากการที่ต้องแสดงต่อหน้าคุณย่าแล้ว เธอทำกับเขาเหมือนกับคนแปลก ซึ่งนั่นทำให้ฉินเย่ไม่มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้มาก่อน พวกเขาเข้ากันได้ดีมากแท้ๆ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร เสิ่นหยินอู้ก็หยิบเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็ตรงไปที่เตียงเพื่อพักผ่อน กระบวนการทั้งหมดนี้เหมือนกับว่าฉินเย่ไม่มีตัวตนอยู่ ฉินเย่ที่ถูกเมินจึงไปอาบน้ำด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง จากนั้นจึงเข้านอนด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง แม้ว่าทั้งสองจะนอนบนเตียงเดียวกัน แต่ตรงกลางเตียงขนาดใหญ่ก็มีหมอนข้างวางอยู่ เช่นเดียวกับแม่น้ำฉู่และอาณาจักรฮั่น แม้จะมีเรื่องราวท
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 134
เสิ่นหยินอู้กำลังเตรียมตัวที่จะดื่มนม คนรับใช้กลับยกชามซุปหัวปลามา “คุณผู้หญิง เช้านี้ทานสิ่งนี้นะคะ” ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยมีการเสิร์ฟซุปในเวลาอาหารเช้าเท่าไรนัก โดยปกติแล้วจะเป็นน้ำผลไม้ นม และอื่นๆ เนื่องจาก ที่จริงแล้วเสิ่นหยินอู้เป็นคนที่ใส่ใจในจรูปร่างของเธอ ดังนั้น อาหารที่พ่อครัวที่บ้านทำให้เธอโดยส่วนใหญ่แล้วจึงเป็นอาหารที่คำนวณแคลอรี่มาดีแล้ว แต่เมื่อเห็นซุปหัวปลาในวันนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่แปลกใจเลย คุณนายฉินกลับมาแล้ว พ่อครัวจึงต้องปรับสูตรอาหาร แต่นี่อาจไม่ใช่ประเด็น คงจะเป็นคุณนายฉินที่ให้คนรับใช้ยกมาให้เธอทาน อย่างที่คิด เมื่อเธออ้ำอึ้ง คุณนายฉินจึงยิ้มและพูดว่า "หนูผอมเกินไปแล้ว ทานซุปสักหน่อยเพื่อเติมเต็มร่างกายนะจ๊ะ" เสิ่นหยินอู้มองไปที่ชามซุปปลาแล้วจึงพยักหน้า "ขอบคุณนะคะคุณย่า" นานๆครั้งคงไม่เป็นไร ถ้าอ้วนก็อ้วนขึ้นอีกหน่อยจะเป็นไรไป และตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เหมือนเมื่อก่อน เธอจำเป็นต้องทานอาหารที่มีสารอาหารที่มีประโยชน์มากขึ้นจริงๆ เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นหยินอู้ก็หยิบช้อนขึ้นมาแล้วก้มหัวลงเพื่อตักซุปปลา เธอกำลังจะเอาซุปปล
Latest chapter
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 910
โม่ไป๋เดินเข้ามาและพยุงเสิ่นหยินอู้ขึ้น"ตื่นก็ดีแล้ว มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม?"เสิ่นหยินอู้มองคนตรงหน้า รู้สึกว่าคนนี้ดูแปลกหน้า แต่เขากลับโอบเธอไว้ และท่าทางกับสายตาดูห่วงใยเธอมาก แต่......เธอไม่รู้จักเขาเลย"คุณคือ......?" คำถามแรกของเธอทำให้โม่ไป๋ถึงกับชะงัก"หืม?" โม่ไป๋คิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามว่าเขาเป็นใคร? แต่คำถามต่อมาของเสิ่นหยินอู้ ทำให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฟังผิด "คุณคือใคร?" เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงฟังดูชัดเจนขึ้น และสายตาที่มองโม่ไป๋เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังหันไปมองคนรอบข้างแล้วถามว่า "พวกคุณคือใคร?"ทุกคน "......" เธอไม่รู้จักพวกเขาก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาไม่เคยพบหน้าเธอมาก่อน และรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่คุณโม่ไป๋ชอบก็พอแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้จักคุณโม่ไป๋เลย?เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของเธอ มีหนึ่งคนพูดขึ้นอย่างเผลอๆ ว่า "เธอคงไม่ได้หัวกระแทกจนจำคุณโม่ไป๋ไม่ได้หรอกนะ?"คนข้างๆ "ไม่หรอกมั้ง? แค่กระแทกทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลย? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?"
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 909
แต่หลังจากที่เขาพูดว่าตัวเองทำผิดแล้ว ดูเหมือนโม่ไป๋จะไม่ได้ฟังคำสารภาพของเขาเลย เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นหยินอู้ที่นอนอยู่บนเตียง หมอกำลังตรวจอาการของเสิ่นหยินอู้ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว หมอก็ถอดแว่นออก แล้วพูดกับโม่ไป๋ว่า “คุณโม่ ดูเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีแค่แผลที่ผิวเผินเท่านั้น ส่วนอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาอะไรครับ” เมื่อเกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินหมอบอกว่าเสิ่นหยินอู้มีแค่บาดแผลที่ผิวเผิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ยังดีที่เป็นแผลแค่ที่ผิวเผิน ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เกรงว่าเขาคงไม่รอดชีวิตจากความโกรธของโม่ไป๋ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลักแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้บอบบางมาก แค่ผลักนิดเดียวก็น็อกหมดสติไปได้"แต่ว่า......" ไม่คิดเลยว่าหมอจะเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาทันทีโม่ไป๋ที่ยังคงกังวล ได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "แต่ว่าอะไร?""แต่ว่าสิ่งที่ผมตรวจได้ตอนนี้มีแค่แผลภายนอกเท่านั้น เนื่องจากคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ควรพาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจสอบเพิ่มเติมเมื่อเธอตื่นแล้วครับ"เมื่อได้ยิน โม่ไป๋ก็เข้าใจสิ่งที่หมอหมา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 908
"พี่โม่ไป๋ ฉัน......""ออกไปให้พ้น!" เขามักจะอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ในสายตาของหรงเค่ออิน โม่ไป๋ก็เป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้ที่เขาเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้หรงเค่ออินตกใจกลัว เธอยืนตะลึงมองโม่ไป๋อยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วจึงหันหลังวิ่งออกไป พอหันมาก็เจอเกาอวี่ที่พาหมอกลับมา เกาอวี่เห็นหรงเค่ออินมีสีหน้าลำบากใจเดินออกไป คาดว่าเธอคงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากโม่ไป๋ ทำให้เขาเองก็พลอยกังวลไปด้วยเมื่อเข้าไปข้างใน เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มากเกินความจำเป็น ได้แต่พูดประเด็นหลักว่า "คุณโม่ หมอมาถึงแล้วครับ""เข้ามาดูหน่อย ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"หมอเข้ามาตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นบาดแผลที่หน้าผากก็รีบทำแผลให้เธอ แล้วพูดว่า "ดูจากแผลนี้ น่าจะเป็นมาสักพักแล้วครับ" เมื่อโม่ไป๋ได้ยินก็หรี่ตาลงท่าทางอันตราย รังสีรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอีกหลายเท่า เกาอวี่ถึงกับหดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาคิดว่าโม่ไป๋จะตำหนิเขา แต่เปล่าเลย โม่ไป๋แค่เตือนหมอให้ตรวจเสิ่นหยินอู้อย่างละเอียด แล้วค่อยหันมามองเขา"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เมื่อได้ยิน เกาอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 907
หรงเค่ออินกับเกาอวี่ที่เดินตามหลังโม่ไป๋เข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็หน้าถอดสี ทั้งสองคนสบตากัน "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"ทางด้านโม่ไป๋ที่อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นมา แสดงสีหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า "ติดต่อให้หมอมาที่นี่ด่วน" แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ทุกความรู้สึกในใจเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาไม่มีอารมณ์อื่นใด นอกจากความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออุ้มเธอขึ้นแล้วให้เกาอวี่ไปตามหมอ จากนั้นอุ้มเสิ่นหยินอู้วางลงบนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เกาอวี่ไปตามหมอ ส่วนหรงเค่ออินยังอยู่ที่นี่จากนั้นเธอก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าโม่ไป๋อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นเตียงด้วยท่าทางเอาใจใส่และระมัดระวังแค่ไหน ในใจเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา เธอรู้จักโม่ไป๋มานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นพี่โม่ไป๋ดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากพี่โม่ไป๋? พี่โม่ไป๋ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เหรอ? คิดได้แบบนั้น หรงเค่ออินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ไป๋ กัดริมฝีปากตัวเองแล้วถาม "พี่โม่ไป๋ พี่ชอบเธอเหรอคะ?" โม่ไป๋เหมือนจะไม่ได้ยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 906
พูดจบ เธอก็ปล่อยมือเกาอวี่ทันที จากนั้นวิ่งไปทางประตู "พี่โม่ไป๋! กลับมาแล้วเหรอคะ?"พอโม่ไป๋เดินเข้าประตูมาถอดเสื้อคลุมส่งให้คนใช้เสร็จ เขาก็เห็นหรงเค่ออินที่วิ่งเข้ามาหา ดวงตาเรียวยาวของเขาหรี่ลงทันที "หรงเค่ออิน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?" ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้หรงเค่ออินหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอเย็นชาสุดๆ ทำให้ใจของหรงเค่ออินชาไปครึ่งหนึ่ง เธอตัวเกร็งเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า "ฉัน ฉันคิดถึงพี่ ก็เลยมาหาค่ะ" แต่น่าเสียดายที่สายตาที่โม่ไป๋มองเธอเหมือนมองคนแปลกหน้า พอฟังเธอพูดจบ เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา "ใครก็ได้ พาหรงเค่ออินกลับไปที" เกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้ารับ"ได้ครับ คุณโม่""ไม่!" หรงเค่ออินรีบขัดขึ้น "พี่โม่ไป๋ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันอุตส่าห์ลางานมาเจอพี่ นี่พี่รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โม่ไป๋ไม่ได้สนใจเธอเลย แม้จะฟังที่เธอพูดไปแล้ว ในใจของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ กลับตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่มีเวลาต้อนรับเธอตอนนี้ เธอกลับไปก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่" พูดจบ โม่ไป๋ก็เดินตรงไปที่ชั้นบนทันที เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 905
หรงเค่ออินที่ตัดสินใจได้แล้วก็ดีใจเหมือนลิงโลดในใจ ก่อนจะหันมาถามว่า "พี่เกาอวี่ ตอนนี้พี่โม่ไป๋อยู่ที่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?""คุณโม่ไป๋กำลังทำธุระสำคัญอยู่ครับ คงจะกลับมาช่วงค่ำ คุณหรงจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหมครับ?" หรงเค่ออินพยักหน้า "ได้ค่ะ งั้นฉันจะอยู่ทานข้าวที่นี่ด้วยเลย" พูดจบ เธอก็เหมือนนึกอะไรได้ หันไปมองห้องที่ล็อกอยู่พร้อมกับแค่นเสียง"ที่นี่......พี่โม่ไป๋คงไม่ได้มานานแล้วสินะ? ตอนนี้ดันกลับมาได้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ยิ่งคิด หรงเค่ออินก็ยิ่งโกรธ อยากให้แรงที่ใช้ผลักเธอตอนนั้นมากกว่านี้ เธอน่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ ช่างเถอะ ถ้าหากเธอพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ โอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นยังมีอีกเยอะหรงเค่ออินที่จะอยู่ต่อ ก็ให้เกาอวี่สั่งคนในบ้านมาจัดห้องให้ แล้วให้ส่งกระเป๋าของเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอก็พักอยู่ที่นี่เลย โดยที่ห้องของเธอเป็นห้องที่ใกล้กับโม่ไป๋ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หรงเค่ออินนอนอยู่บนเตียงใหญ่สักพัก ก่อนจะเดินออกไปถามเกาอวี่"ว่าแต่ ผู้หญิงที่พี่โม่ไป๋พากลับมา ได้สร้างความวุ่นวายอีกหรือเปล่า?"เกาอวี่ที่มัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 904
ถึงแม้ว่าเกาอวี่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่มีผลกระทบต่อโม่ไป๋ แต่เขาก็ไม่กล้าลงมือกับเธอ เขาไม่คิดว่าหรงเค่ออินจะยื่นมือผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตู “คุณหรง......”หรงเค่ออินเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรล่ะ? คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่อยากเข้าไป? งั้นฉันก็เลยใช้วิธีที่ง่ายที่สุดให้เธอเข้าไปไง พี่โม่ไป๋บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เธอหนีไปไหน? ทำไมยังไม่รีบล็อกประตูอีก?” เกาอวี่นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา“คุณหรงพูดถูก ผมจะล็อกประตูเดี๋ยวนี้” ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วจากไปตอนที่จากไป ทั้งคู่ก้าวเท้าออกไปอย่างสบายใจ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่อยู่ในห้องล้มลงกับพื้นหลังจากถูกผลัก เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางอำนาจขนาดนี้ และยังลงมือผลักเธอเข้าไปในทันที หัวของเสิ่นหยินอู้กระแทกอย่างแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เธอพยายามพยุงตัวขึ้นด้วยมือ แต่ก็เกิดอาการวิงเวียนจนไม่สามารถทรงตัวได้ เธอยื่นมือไปแตะที่ท้ายทอย และพบกับความเปียกชื้น เธอยังไม่ทันได้มองความเปียกชื้นในฝ่ามือก็หมดสติไปอีกครั้ง – เกาอวี่เดินตามหรงเค่ออินลงบันได “คุณหรง ทำแบบนี้อาจทำให้คุณโม่ไม่พอใจนะครับ”“
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 903
ตอนขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้เห็นที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่ จึงนั่งลงตรงนั้นทันที ที่นั่งนี้เดิมทีเป็นของผู้ช่วยเฉิน ดังนั้นเมื่อคนขับเห็นเสิ่นหยินอู้นั่งอยู่ตรงนั้น จึงมองไปทางผู้ช่วยเฉิน“คุณเสิ่น ที่นั่งข้างคนขับไม่ปลอดภัยนะครับ ให้……”“ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือกที่นั่งเลยเหรอคะ?”“ให้เธอนั่งเถอะ ขอแค่เธอสบายใจก็พอ” เสียงของโม่ไป๋ดังออกมาจากหูฟังก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ทุกคนขึ้นรถทีละคน เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอจะใส่แว่นตา รถจึงไม่ได้มีมาตรการป้องกันใดๆ เสิ่นหยินอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของถนนได้อย่างเต็มตา เธอมองเห็นทะเบียนรถ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่านี่คือที่ไหน เสิ่นหยินอู้จึงนั่งสบายๆ ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รวมถึงสิ่งก่อสร้างต่างๆ เส้นทางไม่ไกลนัก ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเธอก็มาถึงที่หมาย เสิ่นหยินอู้ลงจากรถตามหลังผู้ช่วยเฉินคำแรกหลังลงจากรถของเธอคือ “ฉินเย่ อยู่ไหน?” ผู้ช่วยเฉินไม่ตอบ มีคนจากฝั่งประตูเดินเข้ามารับหน้าที่แทนเขาเขาพูดอะไรกับผู้ช่วยเฉินอยู่สองสามคำ ก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะจากไป และก่อนที่เขาจะไปเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 902
เกิดอะไรขึ้น?โม่ไป๋ไม่ได้ใช้ฉินเย่มาควบคุมเธอหรอกหรอ? ทำไมถึงกลัวว่าเธอจะบอกคนอื่นล่ะ? ถึงเธอจะบอกคนอื่น แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกไม่พอใจเห็นเธอยืนนิ่ง ๆ ผู้ช่วยเฉินก็พูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ถ้าคุณต้องการไปเจอคุณฉิน ก็กรุณาอย่าทำให้ทุกคนลำบากเลยครับ และอย่าทำให้เสียเวลา ถ้าคุณยอมเอาโทรศัพท์ให้เร็วขึ้น เราก็จะเดินทางกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ก็ได้ครับ เรามีเวลาอยู่ที่นี่กับคุณ” ผู้ช่วยเฉินตอนนี้เหมือนคนละคนกับตอนที่อยู่บนเครื่องบิน การสื่อสารที่ถูกตัดไปบนเครื่องบินตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว พวกเขาน่าจะเข้าสู่สถานะที่ถูกดักฟังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องยอมให้โทรศัพท์ไปแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงยอมส่งโทรศัพท์ของเธอให้ผู้ช่วยเฉิน เขารับโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องและดึงซิมออกเสิ่นหยินอู้"......" ทำแบบนี้อีกแล้ว สุดท้ายจะไม่ได้เอาโทรศัพท์ที่ไม่มีซิมคืนให้เธอหรอกใช่ไหม? แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด ผู้ช่วยเฉินไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เก็บมันไว้ทั้งหมด "เราไปกันเถอะครับ" หลังจากนั้นตามการนำของผู้ช่วยเฉิน พวกเขาก็ไปที่ลานจอดรถใ
