บทที่ 121

หลังจากออกจากห้องผู้ป่วย ฉินเย่ก็พาเธอออกไป ต้องใช้แรงอย่างมากในการที่จะสลัดมือของเขาออกไปได้

“ฉินเย่ คุณทำอะไรน่ะ?”

ฉินเย่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนล้า

"วันนี้เรากลับกันก่อนเถอะ"

เสิ่นหยินอู้ขมวดคิ้ว “คุณไม่เห็นหรอว่าท่าทีของคุณย่าเมื่อกี้เป็นยังไง? เธออยากออกไปจากโรงพยาบาล เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่”

หลังจากที่คิดได้เมื่อครู้นี้ เสิ่นหยินอู้เดาว่าคุณย่าฉิน กังวลว่าการกลับบ้านจะสร้างปัญหาให้กับญาติของเธอ ดังนั้นเธอจึงอยู่ได้แค่ที่โรงพยาบาลเท่านั้น

เธออยากกลับไป แต่เธอไม่กล้า

เสิ่นหยินอู้รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก เธอมาเยี่ยมคุณย่าทุกสุดสัปดาห์ แต่เธอไม่เคยสังเกตเห็นถึงอารมณ์ของคุณย่าเลย หากเธอรู้เร็วกว่านี้ เธอคงจะพาคุณย่ากลับบ้านไปดูแลได้เร็วกว่านี้ ก่อนการผ่าตัดในวันนี้ คุณย่าก็คงจะไม่ต้องเป็นลมไปสินะ?

“ผมรู้” เสียงของฉินเย่อเบาลง “แต่คุณก็เห็นแล้วหนิว่าอารมณ์ของคุณย่าไม่ดี แถมยังโกรธผมด้วย”

เมื่อนึกถึงบางอย่างขึ้นได้ ฉินเย่ก็เสริม "แต่ไม่ได้โกรธคุณ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็อึ้งไปครู่หนึ่ง

อันที่จริง เมื่อครู่นี้ที่คุณย่าพูดคำพูดเชิงลบเหล่านั้น ทั้งหมดล้ว