All Chapters of มังกรในตัวฉันตื่นขึ้นมาแล้ว: Chapter 291 - Chapter 300

เย่เฟิงหัวเราะเบาๆ และพูดต้องไปอยู่แล้ว!แม้วันนี้คำพูดของหลีถิงจะไม่ทำให้หลีเอียนคิดมาก แต่เย่เฟิงกลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ตอนนี้ยังเป็นเวลาบ่ายสาม หลีเอียนยังต้องกลับไปทำงานต่อที่บริษัท หลังจากเย่เฟิงส่งหลีเอียนกลับบริษัทแล้ว เขาก็ตัดสินใจไปที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลเหวินเฟิงเพื่อรอรับนั่วนั่วล่วงหน้า หลังเลิกเรียน เย่เฟิงก็เห็นกลุ่มเด็กตัวน้อยๆ วิ่งออกมาด้วยความสนุกสนาน เย่เฟิงมองหาจนเห็นร่างเล็กๆ ของนั่วนั่วในกลุ่มนั้นทันที “พ่อ!” เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งออกมาพร้อมจับมือเย่เฟิงและเรียกอย่างดีใจ ดูเหมือนเธอจะตื่นเต้นมาก แต่เย่เฟิงกลับขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามนั่วนั่ว“ลูก พ่อถามหน่อย บนหน้าของหนูเกิดอะไรขึ้น? ใครมาทำร้ายหนู?” บนใบหน้าของนั่วนั่วมีรอยฟกช้ำ แถมดวงตาข้างหนึ่งก็เป็นรอยช้ำดำ…สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเย่เฟิงเจ็บปวดอย่างมาก! “ไม่ใช่คนอื่นมาตีนั่วนั่วหรอกค่ะ แต่เป็นนั่วนั่วตีพวกเขาต่างหาก! ฮ่าๆๆ…” นั่วนั่วพูดพลางทำท่าทางอย่างกระตือรือร้น ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ “หนูตีคนอื่น? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลังจากเย่เฟิงอุ้มนั่วนั่วขึ้นรถ เ

ความโกรธแค้นของเย่เฟิงพุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุดในทันที! ถัดมา เย่เฟิงหันหลังเดินกลับไปที่รถ เปิดประตูออกและลูบหัวน้องนอโน่ด้วยรอยยิ้ม “ลูก ดูดีไหม?” “สวยค่ะ! พ่อเก่งมาก!” “หาววว…” เด็กหญิงพูดพลางหาว ก่อนที่ดวงตากลมโตจะปิดลงและหลับไป สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ไม่เหมาะกับสายตาของเด็กน้อยอย่างนอโน่! เย่เฟิงหันกลับมา ก้าวเท้าลงกับพื้นจนเกิดรอยลึกก่อนพุ่งตัวออกไปดุจจรวด “แกมันบ้า! ฉันเป็นยอดฝีมือระดับพลังภายใน! แกคิดว่าชนะลูกน้องฉันไม่กี่คน แล้วจะมาข่มฉันได้งั้นเหรอ?” ชายผมเปียหัวเราะเยาะ ร่างกายเขาปลดปล่อยพลังออกมาอย่างดุดัน เขาชกหมัดออกมาอย่างรุนแรง ปัง! ทันทีที่หมัดทั้งสองปะทะกัน สีหน้าที่มั่นใจและเหี้ยมเกรียมของชายผมเปียกลับเปลี่ยนเป็นความตกใจและเจ็บปวดทันที! กร๊อบ! กร๊อบ! กร๊อบ! เสียงกระดูกแตกดังขึ้น ชายผมเปียกระเด็นลอยไปกระแทกพื้น แขนขวาของเขาถูกทำลายจนกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ! “อ๊าก! แขนฉัน! แกทำแขนฉันพัง!” ชายผมเปียตะโกนด้วยความตกใจและเจ็บปวด “แค่แขนขาดอย่าร้องให้มากไปเลย วันนี้ไม่ใช่แค่เรื่องแขน แต่เป็นเรื่องชีวิตของแก!” เย่เฟิงพ

คุณชายซ่งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“พูดแล้วครับลูกพี่! ผมบอกเขาดีๆ แล้ว บอกว่าเป็นคนของพี่ด้วย! แต่เขาไม่สนใจเลย! ลูกพี่…ผมหมดสิ้นแล้ว…ชีวิตนี้ผมจบแล้ว!”ชายผมเปียพูดด้วยความขมขื่นและโกรธเคืองคุณชายซ่งสูดลมหายใจลึกก่อนจะโบกมือออกคำสั่งให้คนพาตัวชายผมเปียออกไปเมื่อเหลือแค่เขากับอาเป้า อาเป้าถามด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณชาย เราจะเอายังไงดี? เย่เฟิงไม่ให้เกียรติเราเลย!”“พี่ช่วยเขาตั้งหลายครั้ง เจอปัญหาก็ช่วยทุกครั้ง ให้เกียรติขนาดนั้น แต่เขากลับทำแบบนี้กับคนของเรา!”“หรือเราจะเข้าไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องดีไหม?”ซ่งหย่งไท่มองอาเป้าด้วยสายตาคมและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุยอะไร? เรื่องนี้ปล่อยมันไปเถอะ จากนี้ไปถือว่าหนี้บุญคุณทั้งหมดหมดกัน!”หลังพูดจบ สีหน้าของคุณชายซ่งเต็มไปด้วยความขัดแย้งในใจเขาก็ยังคงไม่พอใจเย่เฟิงที่ไม่ให้เกียรติเขาแม้แต่น้อย!!...ในขณะเดียวกัน เย่เฟิงที่พ่ายแพ้ให้กับการอ้อนของนั่วนั่ว ก็พาเด็กน้อยไปกินของทอดที่เธออยากกินหลังจากส่งเธอกลับบ้านแล้ว เย่เฟิงก็ขับรถไปซ่อม โชคดีที่เขายังเก็บจักรยานไฟฟ้าเก่าๆ ไว้ใช้งานตอนเย็นเวลา 6 โมงครึ่ง เย่เฟิงขี่จักรยานไฟฟ้าเ

พี่เสี่ยวสือรู้จักเย่เฟิงด้วย ซ้ำยังอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้นเย่เฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้ไล่ตามหลีจิ่ว“เสี่ยวสือจื่อ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายกับหลีจิ่วถึงสู้กันเอง?”หลีเอียนเดินเข้ามาด้วยความสงสัยและเอ่ยถามพี่เสี่ยวสือกัดฟันพูดด้วยความโกรธ “คุณหนูใหญ่! ไม่ใช่ผมที่อยากจะสู้กับหลีจิ่ว แต่พวกเขาทรยศพี่หย่วน!”“พวกเขา? ใครกัน?”เย่เฟิงถามด้วยน้ำเสียงเข้มข้น“ก็พวกยอดฝีมือตระกูลหลีที่เคยเป็นลูกน้องของพี่หย่วนน่ะสิ!”เสี่ยวสือจื่อพ่นเลือดปนน้ำลายออกจากปาก ก่อนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดคำพูดนี้ทำให้เย่เฟิงและหลีเอียนสบตากัน ทั้งคู่เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างย้อนกลับไปในวันงานประมูลตระกูลกู่ เย่เฟิงสังเกตเห็นท่าทางวิตกกังวลของหลีหย่วน ซึ่งในตอนนั้นเขายังไม่เข้าใจเหตุผล ที่แท้ก็เป็นเพราะเรื่องนี้“ฝีมือคุณย่า!”หลีเอียนกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความโกรธหลังจากให้พวกเสี่ยวสือไปทำแผล เย่เฟิงก็ตัดสินใจโทรหาหลีหย่วนแต่ตอนแรกหลีหย่วนไม่รับสาย จนกระทั่งสายที่สามถึงจะรับ“พี่เขย มีอะไรเหรอครับ? ตอนนี้ผมยุ่งอยู่นิดหน่อย”หลีหย่วนตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะ แต่

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซ่งหย่งไท่และอาเป้าก็เผยสีหน้าที่ไม่สนใจ“เธอหมายถึงเย่เฟิงเหรอ? หลิงเอ๋อร์น้องรัก เธอประเมินเย่เฟิงสูงเกินไปแล้ว! ในสถานการณ์การปะทะระดับนี้ เย่เฟิงคนเดียวจะทำอะไรได้?”ซ่งหย่งไท่หัวเราะเบาๆ และส่ายหัว“ใช่ครับคุณหนูหลิงเอ๋อร์ เย่เฟิงคนเดียวไม่มีทางเปลี่ยนอะไรได้เลย”อาเป้าก็พูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเพราะเรื่องของชายผมเปีย ซ่งหย่งไท่และอาเป้าในใจต่างมีอคติกับเย่เฟิง“ถ้าคนคนหนึ่ง สามารถจัดการพวกที่เรียกว่ามือเก่งของตระกูลหลีทั้งหมดได้ล่ะ เธอคิดว่ามันจะเปลี่ยนอะไรไม่ได้จริงเหรอ?”หลิงเอ๋อร์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่อได้ยินคำนี้ ซ่งหย่งไท่ก็หัวเราะ: “หลิงเอ๋อร์ เธอกำลังพูดอะไรน่ะ? คนคนเดียวจัดการพวกมือเก่งของตระกูลหลีทั้งหมด? เป็นไปไม่ได้หรอก!”อาเป้าก็ส่ายหน้า “เว้นเสียแต่เย่เฟิงจะสามารถเรียกผู้บัญชาการมู่มาช่วยเขาได้อีกครั้ง แต่ในสถานการณ์ปะทะของโลกใต้ดินแบบนี้ ผู้บัญชาการมู่ไม่มีทางเข้ามาแทรกแซงแน่นอน!เย่เฟิงคนเดียว ไม่มีทางทำให้เกิดอะไรขึ้นมาได้แน่ๆ!”เรื่องที่เย่เฟิงเผชิญหน้าที่คฤหาสน์หู่เสี้ยวถูกมู่จ้านปิดข่าวไว้หมดซ่งหย่งไท่ รวมถึงนายท่านซ่งเองก็ไม่