All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 931 - Chapter 940

"ไอ้โย่ว...ฉันขอโทษจริงๆ น้องชาย ฉัน...ฉัน..."เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เจ้าของร้านก็ตื่นตกใจด้วยความอับอายเป็นอย่างยิ่งจากนั้นก็รีบจัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยเธอคิดอยากจะหากระดาษทิชชูมาช่วยหลินเฟยเช็ดให้สะอาดแต่เธอก็ยังเป็นกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของลูกเดินก็ไม่ใช่ ไม่เดินก็ไม่ใช่ ทั้งบีบหัวใจและรู้สึกผิด จนเดินเป็นวงกลมด้วยความร้อนใจอยู่รอบๆ แบบนั้น"หลินเฟย ฉันเช็ดเสื้อให้คุณสักหน่อยดีกว่า"เมื่อเห็นแบบนั้นแล้ว จางซินเยว่ก็รีบหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ในรถออกมาเนื่องจากเธอเข้าใจหลินเฟยผิดดังนั้นเธอก็เลยรู้สึกผิดและเดินเข้าไปเช็ดหลังให้กับหลินเฟยหลินเฟยกำลังยุ่งอยู่กับการช่วยเด็ก จึงไม่มีเวลาที่จะพูดตอบจางซินเยว่"แคกๆ...อุแว้..."ทันใดนั้น ด้วยการตบเบาๆ ที่ต่อเนื่องของหลินเฟยเด็กน้อยก็ได้พ่นเนื้อผลไม้ขาวๆ ออกมาจากปากได้ในที่สุดจากนั้น ใบหน้าของเด็กก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติการหายใจก็ไม่ลำบากอีกต่อไป"โอเคแล้วนะเถ้าแก่เนี้ย ลูกของคุณไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ""ตอนนี้เด็กยังเล็กเกินไป กินของแข็งๆ ไม่ได้หรอกนะ""ต่อไปคุณต้องจำเอาไว้นะ อย่าได้ป้อนอาหารอย่างเช่นผลไ

"เถ้าแก่เนี้ย เมื่อครู่ผมได้พูดเอาไว้แล้ว""การช่วยชีวิตลูกของคุณมันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น คุณอย่าได้เก็บมันมาใส่ใจเลยนะ""ของซื้อของขาย อะไรที่ควรจ่าย ก็ต้องจ่ายอยู่แล้ว""คุณลดให้ผมตั้งสองล้านห้า เกรงว่าจะไม่มีกำไรแล้วล่ะ""ถ้าคุณไม่รับเงิน งั้นผมก็จะไม่ซื้อแล้วนะ"หลินเฟยพูดอย่างไม่พอใจออกมา"ไม่ได้ ไม่ได้ น้องชาย คุณไม่ซื้อฉันก็จะไม่โกรธหรอกนะ""ฉันมีแค่ลูกคนเดียวเท่านั้น ชีวิตของลูกสำคัญกว่าสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น...""คุณช่วยลูกของฉันเอาไว้ และยังให้ออเดอร์การสั่งซื้อที่มากขนาดนี้อีก ฉันซาบซึ้งแทบไม่ทัน แล้วจะยังให้คุณจ่ายเงินอีกทำไม?""อีกอย่าง แม้คุณจะให้เงินเจ็ดล้านห้ากับฉัน ฉันก็ยังสามารถทำเงินได้อีกสองล้านห้านะ ไม่ขาดทุนอะไรเลย!"เจ้าของร้านยังคงยืนกรานต่อไป"คือว่า...พี่ซินเยว่ พี่อิ๋ง พวกคุณคิดอย่างไร?"เมื่อดูจากสถานการณ์แล้วหลินเฟยจึงทำได้เพียงหันไปสอบถามความคิดเห็นของพวกเธอทั้งสองคน"หลินเฟย ในเมื่อเถ้าแก่เนี้ยอยากจะตอบแทนน้ำให้ของคุณ และเราก็ขาดต้นกล้าอยู่พอดี งั้นก็ตอบตกลงไปเถอะนะ""อีกอย่าง ต่อไปเรายังต้องซื้อต้นกล้าเพิ่มอีกนะ""เถ้าแก่เนี้ยมีโอก

อาจกล่าวอีกนัยหนึ่งได้ว่า หลินเฟยได้อาศัยทุนเดิมที่มั่งคั่งของตัวเองไม่อย่างนั้นแล้ว เขาก็ไม่สามารถข่มขู่จางซินเยว่ได้เช่นกันเมื่อเห็นจางซินเยว่รับปากแล้วนั้นหลินเฟยก็รีบพยักหน้าหงึกหงัก แล้วพูดขึ้นมาว่า"พี่ซินเยว่วางใจได้ ทางลู่หลีไว้เป็นหน้าที่ของผมก็พอ!""จะไม่ให้คุณต้องลำบากใจอะไรอย่างแน่นอน!""ฮึ่ม ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปฉันจะไม่ร่วมกับเธออีกแล้ว!"จางซินเยว่ถลึงตาใส่หลินเฟยอย่างดุเดือดเธอผละออกจากอ้อมแขนของหลินเฟย เดินไปข้างหน้าแล้วพูดออกมาหลินเฟยก็ถือว่าพอใจแล้วเช่นกันเขาเดินตามหลังไปอย่างเชื่อฟัง และกลับเข้าไปในรถ"ซินเยว่ ตอนนี้เธอยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า?"สวีอิ๋งอิ๋งถามด้วยความเป็นกังวล"ไม่เจ็บแล้วล่ะพี่อิ๋ง""หลังจากที่กลับไปแล้ว ก็ให้หลินเฟยฝังเข็มให้พี่ รักษาอาการหายใจไม่สะดวกให้หายขาด"จางซินเยว่ระงับความรู้สึกแปลกๆ ในใจเอาไว้จากนั้นก็ยิ้มๆ ให้กับสวีอิ๋งอิ๋ง พร้อมกับพูดออกมา"อืม โอเค" สวีอิ๋งอิ๋งพยักหน้า……ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกคนก็กลับมาถึงคลินิกและในเวลานี้ถังรั่วเสวี่ย พานเสี่ยวเหลียนรวมถึงซูเสี่ยวโหรวต่างก็กำลังยุ่งอยู่ในครัวเมื่อ

"พี่อิ๋ง การฝังเข็มครั้งนี้จะแตกต่างออกไปจากครั้งที่แล้ว จำเป็นต้องนวดควบคู่ไปด้วย มันถึงจะได้ผลลัพธ์ที่ดียิ่งขึ้น""ทางที่ดีคุณต้องทำใจเอาไว้เนิ่นๆ นะ""แน่นอน ผมไม่ได้คิดอยากจะแต๊ะอั๋งพี่อิ๋งเลยนะ หากพี่ถือสาแล้วละก็ งั้นแค่ฝังเข็มก็พอแล้ว"ก่อนที่หลินเฟยจะฝังเข็ม เขาก็ลังเลและพูดขึ้นมา"นวด?"สวีอิ๋งอิ๋งหายใจถี่ๆ พยักหน้าและพูดตอบรับ"คือว่า... ไม่มีปัญหา ยังไงก็เพื่อการรักษา แค่รักษาให้หาย ฉันก็ไม่แคร์อะไรหรอก""อืมอืม โอเคพี่อิ๋ง อาจจะคันหน่อยนะ""คุณอดทนเอาไว้หน่อยนะ"พอพูดจบ หลินเฟยก็ได้สอดเข็มเงินใกล้ๆ กับบริเวณหน้าอกโดยตรงการฝังเข็มครั้งนี้ เพื่อรักษาอาการอึดอัดที่หน้าอกและหายใจไม่คล่องของสวีอิ๋งอิ๋งรอจนกระทั่งหลินเฟยดึงเข็มเงินออกมาสวีอิ๋งอิ๋งก็ยังคงไม่รู้สึกคันอะไร แต่เมื่อหลินเฟยเริ่มการฝังเข็มรอบที่สองทันทีที่เข็มแรกได้หล่นลงมาสวีอิ๋งอิ๋งก็คันอย่างรุนแรง จนอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญออกมา"ฮือ มันแตกต่างกับการฝังเข็มครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง..."เธอรู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าแพร่กระจายจากหัวใจไปยังทุกส่วนของร่างกายอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะปลายหัวใจ มันคันแบบสุดๆ!

"เนาะ ข้าวกล่องหมดแล้ว ถ้าคุณไม่รังเกียจ ข้าวกล่องของฉันให้คุณก็แล้วกัน?"หลิ่วจือจินมองออกว่าหลินเฟยมีความลำบากใจที่ซ่อนอยู่เธอเลยหยิบข้าวกล่องอีกชุดออกมาจากรถ และยื่นส่งให้กับหลินเฟยเธอพกข้าวกล่องมาเองโดยที่ข้างบนยังมีสติกเกอร์รูปการ์ตูนแมวเหมียวสีชมพูติดอยู่อีกด้วยซึ่งมันเป็นแบบเดียวกันกับชุดชั้นในที่เธอใส่ตามปกติคิดไม่ถึงเลยว่า เธอที่อายุมากกว่าถังรั่วเสวี่ยจะชอบสิ่งของน่ารักๆ สไตล์เด็กสาวแบบนี้ด้วย"พี่หลิ่ว พี่ให้ผมกิน แล้วพี่จะกินอะไรล่ะ?"หลินเฟยพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยโดยเฉพาะลายแมวน้อยสีชมพูบนกล่องข้าวและมันก็ทำให้หลินเฟยดูน่ารักเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก"พี่หลิ่วไม่หิว ถือว่าลดความอ้วนก็แล้วกัน คุณกินเถอะ"เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหลินเฟยที่หยุดชะงักอยู่ที่แมวเหมียวสีชมพูแบบนั้นแล้วหลิ่วจือจินก็กลัวเหลือเกินว่าหลินเฟยจะหัวเราะเยาะเธอจึงพูดด้วยแววตาที่ล่องลอยออกมา"ได้ครับ งั้นก็ต้องขอบคุณพี่หลิ่วมากๆ นะครับ จริงด้วยสิ ตอนนี้วิลล่าตกแต่งไปถึงไหนแล้ว?"หลินเฟยก็ไม่ได้เกรงใจแต่อย่างใด เขาเปิดกล่องอาหาร หยิบตะเกียบสีชมพูที่อยู่ด้านในออกมา และเริ่มกินอย่างเอ