All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 511 - Chapter 520

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงเฉินก็ยิ่งสดใสมากยิ่งขึ้นราวกับว่าเขาได้เห็นงูเหลือมยักษ์ตัวนั้นเขมือบทั้งสองคนไปในคำเดียวแล้วอย่างไงอย่างงั้น……เจียงเฉินหยู่ไม่ได้รับรู้แผนการที่ชั่วร้ายของเจียงเฉินเลยแม้แต่น้อยเมื่อต้องเผชิญกับแรงดึงดูดของน้ำใสไหลเย็นของลำธารที่อยู่ตรงหน้า เจียงเฉินหยู่ก็อยากจะลงไปอาบน้ำด้วยเช่นกันแต่ทว่าหลินเฟยก็อยู่ด้วย เธอจึงไม่สามารถถอดเสื้อผ้าออกได้หมด จึงทำได้เพียงเดินลงน้ำไปทั้งชุดและเล่นน้ำอย่างสบายใจได้เท่านั้น"วู๊...เย็นสบายจริงๆ ด้วย""ชื่นใจจริงๆ"เจียงเฉินหยู่ได้วางตัวตนของคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงผู้สูงศักดิ์ลง และเล่นน้ำอย่างมีความสุขราวกับเด็กสาวที่ไร้เดียงสาคนหนึ่งเท่านั้นหลังจากที่เสื้อผ้าของเธอเปียกชุ่ม สิ่งที่น่ารักสีดำในนั้นก็ได้ปรากฏขึ้นมาอย่างคลุมเครือทันทีภูเขาที่น่ายวนใจได้โดดเด่นขึ้นมา มันเต็มไปด้วยความเย้ายวนเกินที่จะห้ามใจจริงๆเมื่อมองผ่านน้ำใสในลำธาร ผิวขาวนั้นยิ่งกระจ่างและขาวนวลละเอียดมากยิ่งขึ้น ภายใต้แสงแดดจางๆ ที่สาดส่องลงไป ราวกับหยกคุณภาพดีเยี่ยม แวววาวราวกับน้ำ ชวนให้คนหลงใหลจนไม่สามารถถอนตัวได้ส่วนทางด

หลินเฟยเหลือบมองไปรอบๆ ถ้ำแห่งนี้ บนพื้นเกลื่อนไปด้วยกระดูกมนุษย์ที่เน่าเปื่อยมานานแล้ว รวมไปถึงกระดูกขาและกระดูกศีรษะดูท่าทางแล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สัตว์ร้ายตัวนี้จะทำร้ายคนมาไม่น้อยเลย"ฟ่อ..."ในเวลานี้ งูเหลือมยักษ์ก็ได้ขดตัวหนาของตัวเอง ยกหัวขนาดใหญ่ของตัวเองสูงมากกว่าสามเมตรพร้อมกับมองลองมา ดวงตาของงูกะพริบด้วยความขุ่นเคือง แล้วกระโจนเข้ามาในทันที!เห็นได้ชัดว่ามันยังคงคิดแค้นที่หลินเฟยได้ทำร้ายมัน และไม่ยอมปล่อยทั้งสองคนไปอย่างเด็ดขาด"แม่งเอ๊ย ธิดามังกรเราก็กินมาแล้ว ยังจะกลัวสัตว์เดรัจฉานอย่างแกอยู่งั้นรึ?""เข้ามา!"หลินเฟยวางเจียงเฉินหยู่ลงบนพื้น สีหน้าเริ่มที่จะขึงขัง แล้วกระโจนเข้าไปอย่างไม่ยอมแพ้!ตามสัญชาตญาณแล้ว งูเหลือมยักษ์จะใช้วิธีการพันรัด เมื่อเห็นหลินเฟยกระโจนเข้ามา มันก็กางตัวออกมาคิดที่จะโอบรัดหลินเฟยเอาไว้แน่นแต่ก่อนที่จะพันรัดเอาไว้ได้เกล็ดที่แข็งแกร่งของงูนั้นก็คล้ายกับฟองเต้าหู้ที่อ่อนนุ่ม และถูกหลินเฟยใช้มือตัดได้อย่างง่ายดาย"ฟ่อ…"ด้วยเสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด เลือดสดๆ ของงูเหลือมยักษ์ได้สาดกระเซ็นไปทั่วหน้าและตัวของหลินเฟย โดยเลือด

เจียงเฉินหยู่ยังเด็ก ยิ่งภูมิหลังครอบครัวก็โดดเด่น เดิมทีเธอสามารถมีความสุขกับชีวิตที่แสนจะเพอร์เฟกต์นี้ได้ แต่ในเวลานี้ จะมีใครบ้างที่ทนนั่งรอความตายอย่างใจเย็นแบบนั้นได้หลินเฟยพูดปลอบโยนขึ้นมาว่า"อย่าเพิ่งตกใจไปเลย มีผมอยู่ คุณไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน""นอนลง ให้ผมตรวจดูหน่อย ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด"เจียงเฉินหยู่นอนอยู่บนพื้นอย่างเชื่อฟัง ต่อให้จะเป็นเวลานี้แล้ว เธอก็ยังคงคว้าคอเสื้อของตัวเองอย่างเคอะเขิน ใบหน้างดงามนั้นได้มีรอยแดงระเรื่อปรากฏขึ้นมา"ฉันไม่เอา…"หลินเฟยมองดูท่าทางแบบนี้ของเจียงเฉินหยู่ แล้วพูดอย่างเสียไม่ได้ว่า"ถึงขนาดนี้แล้ว? คุณไม่อยากอยู่ต่อแล้วงั้นเหรอ?""หากไม่ต่อกระดูกคุณจะต้องตาย ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของคุณมีจุดไหนที่ผมไม่เคยเห็น? ผมเห็นมาหมดแล้ว ยังจะต้องเขินอายไปทำไมกัน แล้วอีกอย่างยังเป็นคุณที่โชว์ให้ผมดูนะ...""ถ้าคุณยังไม่ถอดเสื้อผ้าออก งั้นผมจะฉีกมันทิ้งซะ"หลินเฟยร้อนใจอยากจะช่วยเธอ จึงดึงเสื้อผ้าของเจียงเฉินหยู่ออกอย่างไม่ลังเลใจเขาปลดชุดชั้นในลูกไม้สีดำบนตัวของเจียงเฉินหยู่ออกและยอดหยกสาวที่ขาวสะอาดดั่งหิมะก็ได้เผยให้เห็นต่อหน้าต่อตาของหล

"ถ้าผมเกิดหลงทางและกลับมาไม่ได้ ผมสามารถอดทนได้อีกหลายวัน แต่หากคุณไม่มีใครคอยดูแล ก็คงทำได้แค่รอความตายเท่านั้น ช่างมันเถอะนะ""ถ้าจะกลับก็ต้องกลับไปพร้อมกัน"เจียงเฉินหยู่รู้สึกว่าคำพูดของหลินเฟยนั้นสมเหตุสมผล จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้นและเวลาก็ค่อยๆ เดินไปอย่างช้าๆ อย่างไม่รู้ตัวในระหว่างวัน ยังพอมีแสงที่สาดส่องลงไปในน้ำได้บ้างเป็นบางส่วนแต่เมื่อท้องฟ้าได้มืดลง ในถ้ำก็ไม่มีแสงสาดส่องลงไปได้เลยแม้แต่น้อยความมืดกลืนกินคนทั้งสองไปจนหมดสิ้น ค่ำคืนอันมืดมิดท่ามกลางภูเขาลึกนี้เงียบสงัด มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือของตัวเองอุณหภูมิก็เริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว ความหนาวเย็นกลืนกินหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ไปอย่างฉับพลันความสิ้นหวังและความโดดเดี่ยวแบบนี้น้อยคนนักที่จะสามารถยอมรับได้ โดยความรู้สึกแบบนี้มันไม่ต่างไปจากการนอนในโลงศพที่มืดมิดและคับแคบแต่อย่างใด และเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เจียงเฉินหยู่จะรู้สึกหวาดกลัวเจียงเฉินหยู่มองไปยังหลินเฟยที่อยู่ข้างๆ"หลินเฟย คุณอยู่หรือเปล่า?"หลินเฟยกำลังเคลิ้มจะหลับ จึงตอบไปอย่างลวกๆ ว่า"อืม...ผมอยู่นี่ มีอะไรหรือเปล่า?"เจียงเฉินหยู่จับแขนของ

"คุณชายอู๋ครับ คือว่า...พวกเขาวิ่งเข้าไปในเทือกเขาแล้ว ภูเขามันใหญ่เกินไป ผมตามไม่ทัน...""ตามไม่ทัน? แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ คนทั้งสองคนยังจะตามไม่ทันอีก? ตาแกบอดแล้วหรือไง?"อู๋เทียนโมโหจนแทบจะลุกจากเตียงคนไข้แต่ทว่ากลับถูกบาดแผลดึงรั้งเอาไว้ เจ็บปวดจนต้องร้องซี๊ดออกมา จากนั้นก็หันกลับไปพาลโกรธเฉินจื่อหยางไปด้วย"นายกเทศมนตรีเฉิน ให้คุณช่วยไปจัดการเรื่องหน่อย ทำไมมันยากขนาดนี้? คุณไม่ได้ใส่ใจเลยใช่ไหม? ยังคิดที่จะก้าวหน้าอยู่อีกหรือเปล่า! เชื่อหรือไม่ว่า แค่ผมโทรไปหาพ่อแค่กริ๊งเดียว คุณก็จะร่วงลงมาแน่นอน!""คุณชายอู๋ไม่รู้อะไรนะครับ พื้นที่ภูเขาของเมืองฉีหลินนี้ทอดยาวหลายพันไมล์และแทบไม่มีจุดสิ้นสุด เมื่อใดก็ตามที่เข้าไปในภูเขาแล้ว ผู้คนมักจะสูญเสียทิศทาง และการหลงทางมันก็เป็นเรื่องปกตินะครับ…"และผู้ชายวัยกลางคนอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ ก็คือเฉินจื่อหยางนั่นเองหลังจากได้ยินคำพูดของอู๋เทียนแล้วนั้น เขาก็แอบขุ่นเคืองใจ หลังจากด่าทอบรรพบุรุษสิบแปดชั่วคนของอู๋เทียนแล้วนั้น เขาถึงรีบพูดอธิบายออกมา"ยังจะกล้าเถียงอีก? ฉันจะบอกอะไรให้นะเฉินจื่อหยาง ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งสุ