บททั้งหมดของ แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: บทที่ 491 - บทที่ 500

ท่ามกลางไอหมอกสีขาวจางๆ เหล่านั้น เรือนร่างที่เร่าร้อนและเซ็กซี่ของเจียงเฉินหยู่ก็ได้เผยออกมาจนหมดสิ้นเกร็ดน้ำใสๆ สาดกระเซ็นและไหลไปตามทรวดทรงโค้งเว้าที่ยากจะห้ามใจของเจียงเฉินหยู่ข้ามผ่านภูเขาสูง ลัดเลาะสู่พื้นที่ราบ สุดท้ายก็ไหลไปตามต้นขาที่เรียวยาวและขาวนวลราวกับหิมะนั้น...ฉากที่งดงามทั้งหมดได้ปรากฏอยู่ต่อหน้าของหลินเฟยอย่างคลุมเครือราวกับเมฆหมอกที่อ้อยอิ่งแม้ว่าจะเตรียมใจมาดีแค่ไหนก็ตาม แต่หลินเฟยก็ยังรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นรูปร่างแบบนี้ของเจียงเฉินหยู่"จุ๊ๆ คิดไม่ถึงเลยว่า รูปร่างของเจียงเฉินหยู่จะดีขนาดนี้ได้จริงๆ!"หลินเฟยจิบไวน์เย็นๆ ไปพลาง และเพลิดเพลินกับฉากอาบน้ำที่งดงามของเจียงเฉินหยู่ไปพลางดื่มด่ำกับฉากที่แสนจะลึกลับและซับซ้อนนี้เจียงเฉินหยู่ใช้เวลาอาบน้ำไปเกือบชั่วโมงกว่าๆ ในที่สุดเธอก็อาบใกล้จะเสร็จแล้วเธอก้าวเท้าที่บอบบางอมชมพูของตัวเองไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้แห้ง จากนั้นถึงจะซ่อนเรือนร่างที่งดงามนั้นไว้ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ นอนลงบนเตียงเพื่อเล่นโทรศัพท์มือถือ ราวกับว่าเตรียมที่จะนอนแล้วและหลินเฟยก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะดูต่อไปด้วยเช่นกันหลังจากเฝ้าม

หลังจากที่ดื่มน้ำไปแล้ว เจียงเฉินหยู่ก็ได้พูดขึ้นมาว่า"ฉันจะไปเรียกหลินเฟยออกมา เดี๋ยวคุณก็ขอโทษใครเขาดีๆ ล่ะ"จากนั้นเจียงเฉินหยู่ก็บิดเอวและเดินโยกย้ายส่ายสะโพกของตัวเอง พร้อมกับเคาะที่ประตูห้องถัดไปของหลินเฟย"มันแน่นอนอยู่แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เสี่ยวหยู่!"อู๋เทียนแอบชำเลืองมองแผ่นหลังที่สม่ำเสมอและสวยงามไร้ที่ติของเจียงเฉินหยู่พร้อมเผยรอยยิ้มเยาะออกมาอย่างไม่รู้ตัวจุ๊ๆ รูปร่างช่างเร่าร้อนเสียจริงๆ ตอนนี้ผมแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วเดี๋ยวอีกสักพัก เขาจะใช้ท่าไหนดีนะ?รับรองได้ว่าจะทำให้คุณขึ้นสวรรค์ และยอมจำนนใต้หว่างขาของผมอย่างแน่นอน ฮ่า ฮ่า ฮ่า...และอู๋เทียนก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มมุมปากออกมาและในตอนนี้ เนื่องจากได้เห็นฉากที่เจียงเฉินหยู่อาบน้ำอยู่นั้น มันจึงทำให้หลินเฟยไม่สามารถข่มตานอนลงได้แต่อย่างใดโดยที่ร่างกายก็ร้อนรุ่มเอาเสียมากๆซึ่งเขาทำได้เพียงเข้าไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำเพื่อลดอุณหภูมิในตัวของตัวเองลง ไม่อย่างนั้นแล้วละก็ วันนี้เขาคงข่มตานอนไม่ได้ตลอดทั้งคืนเจียงเฉินหยู่เคาะประตูอยู่พักหนึ่ง แต่ทางด้านของหลินเฟยไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแต่อย่างใด"หล

แต่เมื่อพิจารณาถึงการที่เจียงเฉินหยู่ยังอยู่ข้างๆ แบบนี้เขาก็ไม่สามารถลงมือฆ่าหลินเฟยต่อหน้าเจียงเฉินหยู่ได้แบบนี้ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วเรื่องใหญ่ของตัวเองจะต้องล้มเหลวอย่างแน่นอนอู๋เทียนจึงไม่ต้องการที่จะขอโทษอีกต่อไป เขาทำได้เพียงแค่พยายามฝืนอดทนความโกรธเอาไว้ในใจ แล้วพูดขึ้นมาว่า"งั้นก็ได้ ในเมื่อคุณหลินไม่ไว้หน้าผมขนาดนี้ งั้นก็เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ผมคงไม่รบกวนการพักผ่อนของคุณหลินแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ"อู๋เทียนหันไปหาเจียงเฉินหยู่ แล้วพูดว่า"เสี่ยวหยู่ ผมกลับก่อนนะ""พวกเรากลับกันเถอะ"อู๋เทียนโบกมือให้กับปรมาจารย์คัดเลือกหิน และทั้งสองก็ได้ออกจากห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทไปหลังจากที่อู๋เทียนและคนอื่นๆ ออกไปแล้วเจียงเฉินหยู่ก็ถามอย่างช่วยไม่ได้ว่า"หลินเฟย ทำไมคุณถึงดื้อดึงขนาดนี้ด้วยล่ะ ท่าทางที่ใครเขาขอโทษดีขนาดนั้นแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่ยอมรับล่ะ?"แต่หลินเฟยกลับตะคอกอย่างเย็นชาออกมาพร้อมกับมองไปยังเจียงเฉินหยู่อย่างต่อต้านเล็กน้อยว่า"คุณสามารถยอมรับได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมก็จะยอมรับได้นี่นา เขาทำอะไรลงไป คุณก็เห็นกับตาแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องบางเรื่องไม่ใช่จะขอโทษง

"หรือจะเป็นไอ้หมาอู๋เทียนนั่นที่คิดจะกลับมาแก้แค้นฉัน?"หลินเฟยใส่เสื้อผ้าอย่างว่องไว และร่อนลงมาอยู่ที่หลังประตูอย่างคล่องแคล่วจากนั้นก็ซุ่มรออยู่อย่างเงียบๆไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร มากลางดึกกลางดื่นแบบนี้ คงไม่มีเจตนาที่ดีอย่างแน่นอน!แต่ทว่าเวลาเพียงนาทีสองนาทีนี้กลอนล็อกประตูก็ถูกอีกฝ่ายเปิดออกมาได้เสียแล้วจากนั้นชายสีคนที่คลุมใบหน้าด้วยผ้าสีดำก็ค่อยผลักเปิดประตูอย่างเงียบๆโดยที่ในมือถือมีดแหลมยาวกว่าหนึ่งฟุต ค่อยๆ ย่องเข้ามาทีละก้าวๆซึ่งหลินเฟยก็มองเห็นฉากเหล่านี้ได้ทั้งหมด พร้อมกับฉายแววตาที่เย็นชาออกมาโดยไม่รู้ตัว!เนื่องจากห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทปูด้วยพรมที่อ่อนนุ่ม มันจึงไม่เกิดเสียงใดๆ เลยแม้แต่น้อยดูเหมือนว่าชายทั้งสี่คนจะประหม่าขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆ เดินคลำความมืดจนมาถึงเตียงของหลินเฟยเขาใช้ปลายแหลมของมีดยกผ้าห่มขึ้น แต่กลับไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของหลินเฟยชายทั้งสี่คนตะลึงงันอยู่กับที่ และรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติไป"แย่แล้ว คนไม่ได้อยู่ที่นี่"และในเวลานี้ หลินเฟยที่ซุ่มอยู่ในความมืดก็ได้ยื่นมือออกมาราวกับสายฟ้าฟาดก่อนที่ทั้งสี่คนจะทัน

"คุณชายอู๋ครับ รอสักครู่ ผมจะสอบถามเดี๋ยวนี้ครับ"เฉินจื่อหยางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และติดต่อกับนักฆ่าทั้งสี่คนแต่ทว่าข้อความราวกับจมหายไปในมหาสมุทร ไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆ กลับมาเฉินจื่อหยางจึงขมวดคิ้ว แล้วรายงานไปตามความจริงว่า"คุณชายอู๋ครับ พวกนั้นยังไม่ได้ตอบกลับข้อความใดๆ กลับมา งั้นเรารอก่อนจะดีไหมครับ"อู๋เทียนตะลึงงันไปชั่วครู่ทางเขาได้เตรียมที่จะโบกธงและขี่ม้า พร้อมที่จะควบม้าดีๆ สักยกแล้วแต่ทางด้านของหลินเฟยกลับยังไม่ได้ลงมืออย่างนั้นเหรอ?"ไม่ใช่หรอกมั้ง ก็แค่หลินเฟยไอ้สวะกระจอกๆ คนนั้นเท่านั้นเอง ยังจะยื้อเวลาอะไรนานขนาดนั้น หรือว่าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาจริงๆ?"เฉินจื่อหยางส่ายหน้าไปมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"คุณชายอู๋โปรดวางใจได้ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน นักฆ่าทั้งสี่ที่รับหน้าที่ต่างก็เป็นมือฉมังที่สุดในตลาดมืดแล้ว เรื่องที่จะผิดพลาดนั้นมีน้อยมาก บางทีอาจจะเจออุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทาง พวกเรารออีกสักพักเถอะนะครับ"ทันทีที่เฉินจื่อหยางได้พูดจบจู่ๆ กลอนล็อกประตูห้องที่พวกเขาอยู่ก็เริ่มถูกบิดอู๋เทียนที่หงุดหงิดอยู่แล้วก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้น