All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 501 - Chapter 510

รอฤทธิ์ของยาถูกถอนออกไปจนหมด ไม่อย่างนั้นแล้ว หากย้อนกลับไปจะต้องเกิดเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน"คุณอย่าเพิ่งขยับ รออีกประเดี๋ยว""ไม่เอา...คนผีทะเล รู้แต่จะรังแกใครเขาแบบนี้ ใครเขาร้อนใจนะรู้ไหม หรือว่าคุณดูไม่ออกหรือไง?""คนผีทะเล แบบนี้แล้วยังจะไม่ตอบสนองใครเขาอีก ใครเขาทนไม่ไหวแล้วนะ…""ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ลองดูสิ..."เจียงเฉินหยู่ยังอยากที่จะแสดงให้หลินเฟยดูอีกด้วย"เอ่อ…"หลินเฟยแทบจะหยิกต้นขาของตัวเองจนเขียวช้ำแล้ว ถึงจะสามารถระงับอารมณ์ที่พลุกพล่านของตัวเองได้ด้วยเวลาที่ผ่านเลยไป ฤทธิ์ของยาก็ค่อยคลายลงไปแล้วและเจียงเฉินหยู่ก็ไม่ได้พูดพร่ำไม่หยุดอีกต่อไปแล้วเธอค่อนข้างจะสะลึมสะลือ ดวงตาคู่นั้นมองดูเพดานอย่างว่างเปล่าหลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเจียงเฉินหยู่ก็กลับมีสติขึ้นมาได้เพียงรู้สึกทั้งเจ็บทั้งปวดไปทั่วตัว ราวกับถูกรถไฟหลายขบวนอัดทับอย่างไงอย่างงั้นร่างกายของเธอแทบจะทรุดฮวบ ไร้เรี่ยวแรงอย่างสิ้นเชิงหรืออาจจะพูดได้ ถูกผู้ชายนับไม่ถ้วนกดอยู่บนตัวอย่างไงอย่างงั้น...ดวงตางดงามคู่นั้นของเจียงเฉินหยู่กลับมามีความสดใสขึ้นอีกครั้งและเมื่อเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

เจียงเฉินหยู่ได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับพ่อของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาและเจียงเจี้ยนเย่ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที"ไอ้อู๋เทียน กล้าดียังไงมาทำกับลูกสาวของฉัน? มันชักจะเหิมเกริมมากไปแล้ว หรือคิดว่าตระกูลเจียงของเราจะกลัวมันขึ้นมาจริงๆ?"จากนั้นเจียงเจี้ยนเย่ก็ได้พูดปลอบโยนไปทันทีว่า"ลูกรัก หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องนี้พ่อจะต้องไปพูดกับพ่อของอู๋เทียนอย่างแน่นอน ต้องให้ตระกูลอู๋ให้คำอธิบายกับเราให้ได้ ทางหนูก็ต้องระมัดระวังตัวเองไว้ให้มากนะ ดูแลตัวเองให้ดีๆ ด้วย"เจียงเฉินหยู่พยักหน้า"ได้ค่ะ คุณพ่อ งั้นคุณพ่อก็เข้านอนไวๆ นะคะ"หลังจากวางสายโทรศัพท์ เจียงเฉินหยู่ก็มองไปยังหลินเฟยด้วยความรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย"ต้องขอโทษจริงๆ หลินเฟย เรื่องทั้งหมดต้องโทษที่ฉันเอง หากครั้งนี้ฉันไม่ได้ดึงดันที่จะพาคุณเข้ามา คุณก็ไม่ต้องพลอยมาเดือดร้อน เพราะเรื่องระหว่างฉันและอู๋เทียนแบบนี้"เรื่องระหว่างอู๋เทียนและเจียงเฉินหยู่นั้น หลินเฟยไม่ได้สนใจแต่อย่างใดตอนนี้เขาและอู๋เทียนมีความแค้นต่อกันแล้ว"ช่างมันเถอะ ไม่จำเป็นหรอก หลังจากเลือกหินหยกหยาบในครั้งนี้แล้ว คุณก็อย่ามาตามหาผมอีกก็โอ

การตอบสนองของอู๋เจิ้นกั๋วนั้นรุนแรงมาก เพียงได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของเขา ก็รู้ได้ในทันทีว่าหลังจากเจียงเจี้ยนเย่มาถึงบ้านแล้ว คงไม่ได้พูดอะไรที่ดีอย่างแน่นอนแค่คิดก็รู้แล้วว่า ในตอนนั้นอู๋เจิ้นกั๋วไม่ได้รู้เรื่องนี้เลยสักนิด และเขาจะต้องอับอายขายหน้าเอาเสียมากๆเมื่อต้องเผชิญกับคำซักถามของพ่ออย่างโกรธเกรี้ยวแบบนี้ อู๋เทียนก็ทำได้เพียงแค่อธิบายอย่างตะกุกตะกักออกมาว่า"พ่อครับ พ่อฟังผมอธิบายก่อนนะครับ เรื่องนี้ก็โทษผมไม่ได้นะครับ ครั้งนี้ที่ผมได้ออกมาดูหินกับเจียงเฉินหยู่ ผมยังช่วยหาปรมาจารย์คัดเลือกหินให้เธอด้วยความหวังดีด้วยนะครับ""แต่ใครจะรู้ว่าทางด้านเจียงเฉินหยู่ได้หาปรมาจารย์คัดเลือกหินเอาไว้แล้ว ไอ้หลินเฟยนั่นมันใกล้ชิดกับเจียงเฉินหยู่ขนาดนั้น ผมทนไม่ได้จริงๆ ครับ ก็เลยวางแผนขึ้นมา คิดที่จะให้เจียงเฉินหยู่ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปเสียเลย หากผมได้แต่งงานกับเจียงเฉินหยู่ที่เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียงแล้วละก็ พวกเราก็จะมีคนช่วยไม่ใช่หรือครับ?""แต่ใครจะรู้ว่า...มันล้มเหลวไม่เป็นชิ้นดี"อู๋เจิ้นกั๋วพรั่งพรูคำหยาบๆ คายๆ ออกมามากมาย"ถุย แกอยู่ข้างกายของเจียงเฉินหยู่ หากเธอมีใจต่

ภายใต้การนำพาของเจียงเฉินหลินเฟยและคนอื่นๆ ก็มาถึงกระท่อมไม้หลังเล็กๆ ที่อยู่ท่ามกลางป่าไม้ที่มีทิวทัศน์อันน่ารื่นรมย์ใกล้เคียงเหมือนกับที่เจียงเฉินได้พูดเอาไว้ ที่นี่ได้มีการจัดวางอาหารป่าเลิศรสนานาชนิดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วทุกคนสามารถสูดอากาศที่บริสุทธิ์ในป่าไม้ ขณะที่ลิ้มรสความสดใหม่ของอาหารป่าและเห็ดป่า และยังสามารถชื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงามรอบๆ ได้อีกต่างหากมันให้ความรู้สึกราวกับอยู่รีสอร์ตอย่างไงอย่างงั้นอาหารมื้อนี้ดูผ่อนคลายเป็นพิเศษ เมื่อไม่มีอู๋เทียนที่ตามติดอยู่ตลอด สีหน้าของเจียงเฉินหยู่ก็ดูผ่อนคลายลงไปไม่น้อยหลินเฟยพูดชื่นชมขึ้นมาว่า"ทิวทัศน์ที่นี่งดงามและมีเอกลักษณ์จริงๆ หากต่อไปมีโอกาส ผมก็อยากจะพาอาเล็กและพี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนมาเที่ยวด้วยเหมือนกัน มันน่าจะเป็นประสบการณ์ที่ไม่เลวเลยนะ"เจียงเฉินรินไวน์ให้กับหลินเฟย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"มาครั้งแรกก็คงรู้สึกไม่เลวเลย แต่เมื่อเวลาผ่านไปนาน ดูจนเบื่อแล้วมันก็แค่นั้น สิ่งที่เรียกว่าการท่องเที่ยว มันก็แค่จากสถานที่ที่ตัวเองอยู่จนเบื่อแล้ว ไปยังสถานที่ที่คนอื่นเบื่อแล้วก็เท่านั้นเองนะครับ"หลินเฟยเขย่าแก้วไวน์ทรงส

เธอทรุดตัวนั่งลงบนโขดหินข้างธารน้ำ หายใจหอบหนักๆเธอเหนื่อยมากจนหน้ามืดตาลาย ใบหน้าเล็กๆ ที่งดงามแดงก่ำด้วยความร้อนระอุ เหงื่อจำนวนมากได้ทำให้ปอยผมด้านข้างของเจียงเฉินหยู่แนบติดแก้มทั้งสองข้าง ไหลลงมาและหยดตรงคางของเธอ"ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว"ส่วนหลินเฟยที่มีร่างกายแข็งแรง ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยล้าแต่อย่างใดเพียงแต่ว่าเนื้อตัวของหลินเฟยเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แม้แต่กางเกงก็เปียกจนแทบจะหยดเป็นน้ำได้ อึดอัดแทบจะทนไม่ไหว "ร้อนจะตายอยู่แล้ว พระอาทิตย์ที่นี่ช่างร้ายกาจจริงๆ ผมลงไปเล่นก่อนล่ะนะ"ไม่รอให้เจียงเฉินได้พูดอะไรออกมา หลินเฟยก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองและโยนไปข้างๆ เหลือเพียงแต่กางเกงบ๊อกเซอร์และพุ่งลงไปในธารน้ำที่เย็นสบายในทันทีฉวับ ฉวับ ฉวับหลินเฟยว่ายน้ำอย่างสบายใจ และโผล่ศีรษะขึ้นมาจากน้ำ"ว๊าว น้ำเย็นสบายจริงๆ สดชื่นมากๆ เลย คุณเจียง ไม่ลงมาสัมผัสหน่อยเหรอ?"เจียงเฉินหยู่อายเกินกว่าที่จะถอดเสื้อผ้าออกมาโดยตรง เธอเพียงนั่งอยู่ริมน้ำ แล้วถอดรองเท้าและถุงเท้าออกเธอเพียงใช้น้ำล้างหน้าและแขนของตัวเอง แต่ถึงอย่างนี้ มันก็เพียงพอที่จะทำให้เจียงเฉินหยู่รู้สึกถึงควา