เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 502
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 503
ดูเหมือนว่าเธอจะร้อนไปทั้งตัว กระสับกระส่ายอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ถึงขั้นกับส่งเสียงครวญครางอย่างชวนฝันหวานแบบนั้นออกมาตลอดเวลาอีกต่างหาก...ท่ามกลางความสะลึมสะลือและมีสติกลับมาเล็กน้อยนั้น เธอสามารถจำอะไรได้บ้างแล้วจริงๆและดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่ถอดเสื้อของตัวเองออกอีกด้วยเธอเชื่อในคำพูดของหลินเฟยขึ้นมาเล็กน้อย มองไปยังหลินเฟยแล้วถามอย่างอายๆ ขึ้นมาว่า"แล้ว...แล้วคุณถอนยาพวกนี้ได้อย่างไร? ยาพวกนี้ต้องทำเรื่องอย่างว่าเสร็จแล้วเท่านั้น…ถึงจะสามารถถอนพิษออกได้ไม่ใช่เหรอ?"หลินเฟยยิ้มจางๆ ออกมา"ผมเคยบอกคุณแล้วนะว่า การดูหินอะไรนั่นเป็นเพียงงานอดิเรกเท่านั้น งานจริงๆ ของผมคือเป็นหมอ ผมเปิดคลินิกเป็นของตัวเองอยู่ในหมู่บ้านเถาฮวา ทักษะการแพทย์แบบนี้ผมก็ต้องเชี่ยวชาญเป็นธรรมดา""พิษที่คนอื่นแก้ไม่ได้ สำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยไปเลยล่ะ"หลังจากนั้นเจียงเฉินหยู่ถึงตระหนักได้ว่า ความสามารถของหลินเฟยนั้นแข็งแกร่งสักแค่ไหนแต่ในฐานะคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียงที่สูงศักดิ์ การถูกวางยานั้นเป็นสิ่งที่ร้ายแรงมาก นี่อู๋เทียนเห็นเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน?สิ่งนี้มันทำให้เจียงเฉินหยู่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 504
เจียงเฉินหยู่ได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับพ่อของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาและเจียงเจี้ยนเย่ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที"ไอ้อู๋เทียน กล้าดียังไงมาทำกับลูกสาวของฉัน? มันชักจะเหิมเกริมมากไปแล้ว หรือคิดว่าตระกูลเจียงของเราจะกลัวมันขึ้นมาจริงๆ?"จากนั้นเจียงเจี้ยนเย่ก็ได้พูดปลอบโยนไปทันทีว่า"ลูกรัก หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องนี้พ่อจะต้องไปพูดกับพ่อของอู๋เทียนอย่างแน่นอน ต้องให้ตระกูลอู๋ให้คำอธิบายกับเราให้ได้ ทางหนูก็ต้องระมัดระวังตัวเองไว้ให้มากนะ ดูแลตัวเองให้ดีๆ ด้วย"เจียงเฉินหยู่พยักหน้า"ได้ค่ะ คุณพ่อ งั้นคุณพ่อก็เข้านอนไวๆ นะคะ"หลังจากวางสายโทรศัพท์ เจียงเฉินหยู่ก็มองไปยังหลินเฟยด้วยความรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย"ต้องขอโทษจริงๆ หลินเฟย เรื่องทั้งหมดต้องโทษที่ฉันเอง หากครั้งนี้ฉันไม่ได้ดึงดันที่จะพาคุณเข้ามา คุณก็ไม่ต้องพลอยมาเดือดร้อน เพราะเรื่องระหว่างฉันและอู๋เทียนแบบนี้"เรื่องระหว่างอู๋เทียนและเจียงเฉินหยู่นั้น หลินเฟยไม่ได้สนใจแต่อย่างใดตอนนี้เขาและอู๋เทียนมีความแค้นต่อกันแล้ว"ช่างมันเถอะ ไม่จำเป็นหรอก หลังจากเลือกหินหยกหยาบในครั้งนี้แล้ว คุณก็อย่ามาตามหาผมอีกก็โอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 505
เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้นมาอีก คืนที่ผ่านมาเธอจึงติดต่อสมาชิกของครอบครัวในทางนั้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเจียงเฉิน ในการพบปะของครอบครัว เธอเคยพบกับอีกฝ่ายมาบ้างแล้วเหมือนกัน"คิดไม่ถึงเลยว่า พวกเขาจะส่งนายมานะ น้องชาย"ใบหน้าของเจียงเฉินเผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน"พี่สาวมาดูแลและแนะนำการทำงานด้วยตัวเองแบบนี้แล้ว ผมก็ต้องมาดูแลพี่ถึงจะถูกนี่ครับ มีกระเป๋าเดินทางอะไรให้ช่วยถือไหมครับ?"เจียงเฉินมองไปยังมือเปล่าๆ ของเจียงเฉินหยู่และหลินเฟย แล้วถามอย่างสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยเจียงเฉินหยู่ส่ายหน้าไปมา"ครั้งนี้เรามาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยวสักหน่อยนะ แค่สัมภาระเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นน่ะ"ใบหน้าของเจียงเฉินเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน แล้วเปิดประตูให้คนทั้งสองเข้าไปในรถ"พี่พูดถูก พี่สาวยังเป็นเหมือนเดิมเลยนะครับ ยังสดใสและทำงานเก่งด้วย จริงด้วยครับ ได้ยินมาว่าคุณชายตระกูลอู๋ก็มาด้วยไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมไม่เห็นเขาเลยล่ะ?"เมื่อได้ยินเจียงเฉินพูดถึงเรื่องของอู๋เทียน ใบหน้าของเจียงเฉินหยู่ก็ดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาเล็กน้อย"เขามีธุระออกไปก่อนน่ะ เรื่องของเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องของครอบ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 506
การตอบสนองของอู๋เจิ้นกั๋วนั้นรุนแรงมาก เพียงได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของเขา ก็รู้ได้ในทันทีว่าหลังจากเจียงเจี้ยนเย่มาถึงบ้านแล้ว คงไม่ได้พูดอะไรที่ดีอย่างแน่นอนแค่คิดก็รู้แล้วว่า ในตอนนั้นอู๋เจิ้นกั๋วไม่ได้รู้เรื่องนี้เลยสักนิด และเขาจะต้องอับอายขายหน้าเอาเสียมากๆเมื่อต้องเผชิญกับคำซักถามของพ่ออย่างโกรธเกรี้ยวแบบนี้ อู๋เทียนก็ทำได้เพียงแค่อธิบายอย่างตะกุกตะกักออกมาว่า"พ่อครับ พ่อฟังผมอธิบายก่อนนะครับ เรื่องนี้ก็โทษผมไม่ได้นะครับ ครั้งนี้ที่ผมได้ออกมาดูหินกับเจียงเฉินหยู่ ผมยังช่วยหาปรมาจารย์คัดเลือกหินให้เธอด้วยความหวังดีด้วยนะครับ""แต่ใครจะรู้ว่าทางด้านเจียงเฉินหยู่ได้หาปรมาจารย์คัดเลือกหินเอาไว้แล้ว ไอ้หลินเฟยนั่นมันใกล้ชิดกับเจียงเฉินหยู่ขนาดนั้น ผมทนไม่ได้จริงๆ ครับ ก็เลยวางแผนขึ้นมา คิดที่จะให้เจียงเฉินหยู่ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปเสียเลย หากผมได้แต่งงานกับเจียงเฉินหยู่ที่เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียงแล้วละก็ พวกเราก็จะมีคนช่วยไม่ใช่หรือครับ?""แต่ใครจะรู้ว่า...มันล้มเหลวไม่เป็นชิ้นดี"อู๋เจิ้นกั๋วพรั่งพรูคำหยาบๆ คายๆ ออกมามากมาย"ถุย แกอยู่ข้างกายของเจียงเฉินหยู่ หากเธอมีใจต่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 507
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง พวกเขาก็ได้มาถึงเนินเขาที่มีทิวทัศน์งดงามแห่งหนึ่งเจียงเฉินจอดรถ และหันมาพูดกับคนทั้งสองที่เบาะหลังว่า"พี่สาว ปรมาจารย์หลิน เรามาถึงแล้วครับ""เพียงแต่ป่านี้ลึกเกินไป รถยนต์ไม่สามารถเข้าไปได้ ต้องนั่งรถกระเช้าลอยฟ้า แล้วเดินไปอีกสักพักถึงจะถึงสถานที่นั้นครับ ลำบากพวกคุณสองคนแล้วนะครับ"เจียงเฉินหยู่โบกมืออย่างไม่ได้ใส่ใจ"ไม่ต้องกังวลอะไรหรอก ฉันไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่อะไรสักหน่อย ทางบนภูเขาแค่นี้เดินได้อยู่แล้ว"……หลังจากนั้นไม่นานหลินเฟยและอีกสองคนก็ได้นั่งกระเช้าลอยฟ้า แล้วเดินต่ออีกสักพัก ในที่สุดก็มาถึงเส้นทางมรกตที่อยู่ใจกลางของภูเขาเหล่านี้เมื่อมองไปรอบๆ แล้ว จะพบกับภูเขาที่เชื่อมต่อกันอย่างสลับซับซ้อน ปกคลุมไปด้วยป่าไม้ใบหญ้าที่เขียวชอุ่มอากาศบริสุทธิ์สดชื่น น้ำใสไหลเย็น นกร้องดอกไม้หอม ทิวทัศน์ช่างงดงาม เป็นฮวงจุ้ยที่ดีเสียจริงๆแต่ทว่ากลางหุบเขานี้ กลับมีคนงานจำนวนมากกำลังใช้อุปกรณ์ขุดเจาะเส้นทางมรกต โดยมีเสียงระเบิดดังสนั่นมาจากไกลๆ เป็นระยะๆจนภูเขาและป่าไม้ที่อยู่ใต้เท้าสั่นสะเทือนจนสัมผัสได้และเหมืองมรกตที่ไม่สามารถหยั่งรู้ได้นี้ก็ถูกข
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 508
ภายใต้การนำพาของเจียงเฉินหลินเฟยและคนอื่นๆ ก็มาถึงกระท่อมไม้หลังเล็กๆ ที่อยู่ท่ามกลางป่าไม้ที่มีทิวทัศน์อันน่ารื่นรมย์ใกล้เคียงเหมือนกับที่เจียงเฉินได้พูดเอาไว้ ที่นี่ได้มีการจัดวางอาหารป่าเลิศรสนานาชนิดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วทุกคนสามารถสูดอากาศที่บริสุทธิ์ในป่าไม้ ขณะที่ลิ้มรสความสดใหม่ของอาหารป่าและเห็ดป่า และยังสามารถชื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงามรอบๆ ได้อีกต่างหากมันให้ความรู้สึกราวกับอยู่รีสอร์ตอย่างไงอย่างงั้นอาหารมื้อนี้ดูผ่อนคลายเป็นพิเศษ เมื่อไม่มีอู๋เทียนที่ตามติดอยู่ตลอด สีหน้าของเจียงเฉินหยู่ก็ดูผ่อนคลายลงไปไม่น้อยหลินเฟยพูดชื่นชมขึ้นมาว่า"ทิวทัศน์ที่นี่งดงามและมีเอกลักษณ์จริงๆ หากต่อไปมีโอกาส ผมก็อยากจะพาอาเล็กและพี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนมาเที่ยวด้วยเหมือนกัน มันน่าจะเป็นประสบการณ์ที่ไม่เลวเลยนะ"เจียงเฉินรินไวน์ให้กับหลินเฟย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"มาครั้งแรกก็คงรู้สึกไม่เลวเลย แต่เมื่อเวลาผ่านไปนาน ดูจนเบื่อแล้วมันก็แค่นั้น สิ่งที่เรียกว่าการท่องเที่ยว มันก็แค่จากสถานที่ที่ตัวเองอยู่จนเบื่อแล้ว ไปยังสถานที่ที่คนอื่นเบื่อแล้วก็เท่านั้นเองนะครับ"หลินเฟยเขย่าแก้วไวน์ทรงส
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 509
ปลายสายยังคงมีเสียงของเจียงเจี้ยนหลินดังแว่วมาแต่ทว่าเจียงเฉินได้ตัดสายโทรศัพท์ไปอย่างเด็ดขาดแล้ว……เช้าวันรุ่งขึ้นหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่อาบน้ำแต่งตัวแบบง่ายๆ แล้วกินอะไรอีกเล็กน้อยจากนั้นก็ติดตามเจียงเฉินไปตรวจสอบความคืบหน้าในการขุดหยกแม้ว่าจะอยู่ในป่าลึกแบบนี้ แต่อากาศก็ยังคงร้อนเสียเต็มทนยิ่งไปกว่านั้น ต้นไม้บริเวณรอบๆ เหมืองแร่นี้ยังถูกจัดการไปจนหมดเกลี้ยง พวกเขาสามคนทนต่อแสงแดดที่แผดเผาเดินไปรอบๆ ร้อนระอุจนเหงื่อท่วมตัว และไหลตามร่างกายลงมาเป็นสายเสื้อผ้าบนตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และแทบจะหยดลงมาจากชายเสื้อได้แล้วในตอนนี้อากาศที่ร้อนชื้นทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดเอาเสียมากๆเจียงเฉินมองท่าทางของเจียงเฉินหยู่และหลินเฟย แล้วอธิบายออกมาว่า"อยู่บนภูเขาก็เป็นแบบนี้แหละ ลำบากสักหน่อย ทำอะไรหน่อยก็เหงื่อไหลโชก"เจียงเฉินหยู่เสนอความคิดขึ้นมาว่า"งั้นเรากลับห้องไปอาบน้ำกันไหม"เจียงเฉินส่ายหน้า"พี่สาว ต้องขอโทษจริงๆ อุปกรณ์อาบน้ำในห้องพังไปแล้ว ตอนนี้กำลังซ่อมอยู่ครับ"เจียงเฉินหยู่รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย"แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ?"เหงื่อออกท่วมตัวแบบนี้ แม้แต่บนตัวของเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 510
เธอทรุดตัวนั่งลงบนโขดหินข้างธารน้ำ หายใจหอบหนักๆเธอเหนื่อยมากจนหน้ามืดตาลาย ใบหน้าเล็กๆ ที่งดงามแดงก่ำด้วยความร้อนระอุ เหงื่อจำนวนมากได้ทำให้ปอยผมด้านข้างของเจียงเฉินหยู่แนบติดแก้มทั้งสองข้าง ไหลลงมาและหยดตรงคางของเธอ"ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว"ส่วนหลินเฟยที่มีร่างกายแข็งแรง ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยล้าแต่อย่างใดเพียงแต่ว่าเนื้อตัวของหลินเฟยเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แม้แต่กางเกงก็เปียกจนแทบจะหยดเป็นน้ำได้ อึดอัดแทบจะทนไม่ไหว "ร้อนจะตายอยู่แล้ว พระอาทิตย์ที่นี่ช่างร้ายกาจจริงๆ ผมลงไปเล่นก่อนล่ะนะ"ไม่รอให้เจียงเฉินได้พูดอะไรออกมา หลินเฟยก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองและโยนไปข้างๆ เหลือเพียงแต่กางเกงบ๊อกเซอร์และพุ่งลงไปในธารน้ำที่เย็นสบายในทันทีฉวับ ฉวับ ฉวับหลินเฟยว่ายน้ำอย่างสบายใจ และโผล่ศีรษะขึ้นมาจากน้ำ"ว๊าว น้ำเย็นสบายจริงๆ สดชื่นมากๆ เลย คุณเจียง ไม่ลงมาสัมผัสหน่อยเหรอ?"เจียงเฉินหยู่อายเกินกว่าที่จะถอดเสื้อผ้าออกมาโดยตรง เธอเพียงนั่งอยู่ริมน้ำ แล้วถอดรองเท้าและถุงเท้าออกเธอเพียงใช้น้ำล้างหน้าและแขนของตัวเอง แต่ถึงอย่างนี้ มันก็เพียงพอที่จะทำให้เจียงเฉินหยู่รู้สึกถึงควา
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
