บทที่ 503

ดูเหมือนว่าเธอจะร้อนไปทั้งตัว กระสับกระส่ายอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่

ถึงขั้นกับส่งเสียงครวญครางอย่างชวนฝันหวานแบบนั้นออกมาตลอดเวลาอีกต่างหาก...

ท่ามกลางความสะลึมสะลือและมีสติกลับมาเล็กน้อยนั้น เธอสามารถจำอะไรได้บ้างแล้วจริงๆ

และดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่ถอดเสื้อของตัวเองออกอีกด้วย

เธอเชื่อในคำพูดของหลินเฟยขึ้นมาเล็กน้อย มองไปยังหลินเฟยแล้วถามอย่างอายๆ ขึ้นมาว่า

"แล้ว...แล้วคุณถอนยาพวกนี้ได้อย่างไร? ยาพวกนี้ต้องทำเรื่องอย่างว่าเสร็จแล้วเท่านั้น…ถึงจะสามารถถอนพิษออกได้ไม่ใช่เหรอ?"

หลินเฟยยิ้มจางๆ ออกมา

"ผมเคยบอกคุณแล้วนะว่า การดูหินอะไรนั่นเป็นเพียงงานอดิเรกเท่านั้น งานจริงๆ ของผมคือเป็นหมอ ผมเปิดคลินิกเป็นของตัวเองอยู่ในหมู่บ้านเถาฮวา ทักษะการแพทย์แบบนี้ผมก็ต้องเชี่ยวชาญเป็นธรรมดา"

"พิษที่คนอื่นแก้ไม่ได้ สำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยไปเลยล่ะ"

หลังจากนั้นเจียงเฉินหยู่ถึงตระหนักได้ว่า ความสามารถของหลินเฟยนั้นแข็งแกร่งสักแค่ไหน

แต่ในฐานะคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียงที่สูงศักดิ์ การถูกวางยานั้นเป็นสิ่งที่ร้ายแรงมาก นี่อู๋เทียนเห็นเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน?

สิ่งนี้มันทำให้เจียงเฉินหยู่