All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 471 - Chapter 480

แทบจะยุ่งตลอดทั้งวันเลยทีเดียวจนกระทั่งดึกดื่น หลินเฟยและคนอื่นๆ ก็เปิดไฟ โดยตั้งใจจะขายยาเสริมความงามเจ็ดพันเม็ดให้หมดซึ่งรวมยาเสริมความงามล็อตใหม่ที่หลินเฟยได้รีบผลิตออกมาด้วยแต่ถึงกระนั้นก็ยังมีลูกค้าอีกจำนวนหนึ่งที่ยังซื้อยาเสริมความงามไม่ทันหลินเฟยจึงทำได้เพียงพูดขอโทษทุกคนว่า"ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ ทุกท่าน วันนี้ยาเสริมความงามได้ขายหมดแล้ว หากทุกท่านยังต้องการที่จะซื้อแล้วละก็ เชิญมาใหม่วันพรุ่งนี้นะครับ""หากดูแลทุกท่านไม่ทั่วถึง ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ""หา? ขายหมดแล้วเหรอ แต่เราต่อแถวมาหลายชั่วโมงแล้วนะ""น่าเสียดายจริงๆ ใครเขาที่มาต่อแถวตั้งแต่ช่วงเช้าซื้อได้กันหมดแล้ว ต้องโทษที่เรามาช้าไป งั้นเรามาลุยกันต่อวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน""คุณหลินคะ พรุ่งนี้จะต้องเตรียมสินค้ามาให้พอนะคะ"หลินเฟยและจางซินเยว่ทั้งส่งข้าว ทั้งส่งซุปถั่วเขียวบริการของพวกเขาเหนือกว่าร้านขายยาหลายแห่งอยู่แล้วลูกค้าที่มาซื้อยาเสริมความงามก็รู้ดีว่าตัวเองมาช้าไป เดิมทีก็เป็นเพราะโชคของตัวเองอยู่แล้ว จึงไม่ได้ตำหนิหลินเฟยและคนอื่นๆ แต่อย่างใดท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงแค่ทยอยออกไป รอมาต่อแถวตั้งแต

หลินเฟยถามถังรั่วเสวี่ยว่า"อาเล็กครับ ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?"ภายใต้การกระตุ้นของการฝังเข็ม ถังรั่วเสวี่ยจึงมีการตอบสนองที่รุนแรงเป็นธรรมดา"รู้สึกชาที่ดวงตา และรอบๆ ดวงตาก็ชาๆ ด้วย"หลินเฟยลูบไปที่แก้มของถังรั่วเสวี่ย"งั้นตอนนี้คุณค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ อย่ารีบร้อนนะครับ"ถังรั่วเสวี่ยคว้ามือของหลินเฟยเอาไว้อย่างกังวล จากนั้นก็ค่อยๆ ลืมตาคู่สวยแต่สลัวไร้แสงของตัวเองขึ้นท่ามกลางแสงสลัวๆ ถังรั่วเสวี่ยก็ค่อยๆ ฟื้นคืนการมองเห็นมีแสงสลัวๆ ส่งมาจากทั่วทุกสารทิศมันดูซับซ้อนและวุ่นวายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ถังรั่วเสวี่ยพูดอย่างตื่นเต้นว่า"ฉันมองเห็นแล้ว แต่เพียงมองเห็นได้เล็กน้อยเท่านั้น มันดูคลุมเครือ และมองไม่ค่อยจะชัดสักเท่าไหร่"แต่ต่อให้จะเป็นแบบนี้ โลกที่มีแสงสว่างเกิดขึ้นมา มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นเต้นเอาเสียมากๆเมื่อมองเห็นเงาของคนที่อยู่ตรงหน้า ถังรั่วเสวี่ยก็รู้ว่านั่นคือหลินเฟยนั่นเองเธอจึงกระโจนเข้าไปหาในทันที และร้องไห้ด้วยความดีใจอยู่ในอ้อมกอดของหลินเฟย"ฉันมองเห็นแล้ว ฉันมองเห็นแล้วจริงๆ เยี่ยมไปเลย เสี่ยวเฟย"หลินเฟยก็มีความสุขมากเช่นกันขณะที่ลูบหลัง

ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นก็พลันหายไป และไม่เพียงแค่เท่านั้นผิวขาวนวลของทั้งสามสาวยังแดงระเรื่อ เลือดฝาดมีน้ำมีนวลเอาเสียมากๆละเอียดอ่อนไร้ที่ติ อวบอิ่มและนุ่มนวลยากเกินกว่าจะปล่อยวางได้ไม่เพียงเท่านั้น พานเสี่ยวเหลียนและถังรั่วเสวี่ยทั้งสองสาวยังคงสดใส ดูขาวใสมีน้ำมีนวลกว่าสาวน้อยที่เห็นทั่วไปด้วยซ้ำ ส่วนออร่าแบบผู้ใหญ่ที่บรรลุนิติภาวะแล้วของภรรยาที่ควรจะมีก็ยังคงมีอยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ มันจึงกลายเป็นความสมบูรณ์แบบไปโดยปริยายหลินเฟยเห็นว่าพานเสี่ยวเหลียนและพวกสาว ๆ มีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป บีบผิวขาวและบอบบางที่แค่เป่าก็แทบจะแตกหักได้ของถังรั่วเสวี่ย “เป็นยังไงบ้าง? ผมไม่ได้โกหกพวกคุณใช่ไหมล่ะ”เดิมทีผู้หญิงสามคนเดินอยู่ข้างนอกก็มักจะเป็นศูนย์กลางของสายตาอยู่แล้ว พอมาพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเธอแล้ว ขืนพวกเธอยังออกไปเดินเพ่นพ่านบนถนนอีก ผู้ชายทุกคนคงจะเป็นบ้ากันหมดพอมาเทียบกับสาวน้อยวัยใสอายุสิบกว่าปี แทบจะไม่มีความแตกต่างอะไรเลย“ที่แท้ก็เป็นเรื่องจริง ฉันเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะสวยได้ขนาดนี้”พานเสี่ยวเหลียน

เมื่อเจียงเฉินหยู่เห็นหลินเฟยมาถึง เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ว่ายังไงก็ตาม ขอแค่หลินเฟยเต็มใจที่จะมาก็เพียงพอแล้วชายหนุ่มกวาดสายตามองหลินเฟยที่แต่งตัวเรียบ ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความไม่เชื่อออกมา และถามเจียงเฉินหยู่ออกไปว่า“เสี่ยวหยู่ นี่คุณล้อเล่นกับผมอยู่เหรอ? เด็กหนุ่มที่ดูเก้ ๆ กัง ๆ คนนี้น่ะเหรอ ที่เป็นปรมาจารย์คัดหินที่คุณจ้างมา? เด็กหนุ่มที่ไม่มีสมองอย่างเขาจะไปเลือกอะไรได้? ”“นี่คุณกำลังล้อกันเล่นอยู่ใช่ไหมเนี่ย? ”ชายหนุ่มไม่ได้ไว้หน้าของหลินเฟยเลยแม้แต่น้อย และพูดออกมาต่อหน้าหลินเฟยทันที“ไม่จำเป็นต้องพาเขาไปด้วยหรอก คงทำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำมั้ง พาไปด้วยก็เป็นภาระเปล่า ๆ ครั้งนี้ผมได้เลือกปรมาจารย์คัดหินมืออาชีพมาโดยเฉพาะ มั่นใจได้ว่าจะไม่เกิดปัญหาใด ๆ แน่นอน”หลินเฟยโกรธเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น รู้สึกว่าเขาถูกเจียงเฉินหยู่เรียกมาเพื่อหักหน้าชัดๆเขาจึงถามเจียงเฉินหยู่ทันทีว่า“คุณเจียง ในเมื่อคุณเองก็พาคนมาด้วยอยู่แล้ว แล้วคุณจะพยายามขอร้องให้ผมมาทำไมอีก? เรื่องแบบนี้มันสนุกนักเหรอ? หรือเพราะคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงเป็นคนที่ม

เรื่องมันก็มาถึงจุดนี้แล้ว เจียงเฉินหยู่ถึงขั้นยอมให้หลินเฟยที่เธอเชิญมาอย่างยากเย็นแสนเข็ญกลับไปก่อน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความกลัวของเจียงเฉินหยู่ที่มีต่ออู๋เทียนได้อย่างชัดเจน“แบบนั้นไม่ได้หรอก คุณจะให้ผมมาผมก็ต้องมา ให้ผมไปผมก็ต้องไปอย่างงั้นเหรอ? ”“ยิ่งไปกว่านั้น อู๋เทียนคนนี้เป็นคนที่มาก่อกวนผมก่อน คนที่ไม่มีการศึกษาแบบนี้ ถ้าผมไม่ได้สั่งสอนเขาสักหน่อย ยังไงผมก็ไม่กลับแน่ ไม่สนว่าธุระของคุณจะเสร็จไหม แต่ว่าเรื่องนี้ไม่จบลงง่าย ๆ แน่”“เดิมทีเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ”ทัศนคติของหลินเฟยแน่วแน่มาก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอู๋เทียนที่เอาแต่คอยแต่สร้างปัญหา เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบแล้วจากไปเงียบ ๆ แน่ ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร แต่บัญชีแค้นนี้ ยังไงก็ต้องได้รับการสะสางให้ชัดเจนเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการต่อสู้กับอู๋เทียนให้ถึงที่สุด“ก็ได้ค่ะ”เจียงเฉินหยู่เองก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกันในใจแอบคิดว่า หากเธอไม่ได้ถอนเชื้อเพลิงออกจากไฟทั้งสองดวงนี้ก่อนที่จะเกิดการปะทะกันจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ตั้งแต่แรก เธอก็จะต้องเป็นคนเข้าไปหยุดด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้นคงต้องเกิดเรื่