"ไม่...ไม่กล้า ไม่กล้าหรอกครับ!"ส่วนใบหน้าของหลิวเซวียนก็ปวดแสบปวดร้อนด้วยเช่นกัน ราวกับมีหนามทิ่มแทงข้างหลัง ราวกับมีก้างปักอยู่ในลำคออย่างไงอย่างงั้นเขารีบโบกมือไปมาอย่างเงียบๆส่งสัญญาณให้ชายชราและหญิงชราที่กำลังก่อกวนอยู่นั้นให้รีบออกไปหลังจากที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านายของตัวเองแล้ว เหล่าบรรดาชายชราและหญิงชราก็รีบหดหัวและออกจากสถานที่นั้นไปทันที"ในที่สุดก็ออกไปได้เสียที!"เมื่อเห็นว่าพวกก่อกวนเหล่านั้นได้ออกไปแล้ว เจ้าหน้าที่ในงานก็สามารถถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาได้เสียทีเพราะขืนยังอาละวาดต่อไปแบบนี้ เกรงว่าจะต้องเสียเวลาไม่น้อยเลยทีเดียวหลิวเซวียนและคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าอยู่ต่อหน้าเหลิ่งชิงซงอีกต่อไปด้วยเช่นกัน"เรามามุงดูความตื่นเต้นเท่านั้นครับ ไม่กล้ารบกวนธุระของท่านแต่อย่างใด งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ"จ้าวคังและเฉินผิงสองคนนี้ยิ่งเตรียมตัวที่จะวิ่งเผ่นแนบไปแล้วและในเวลานี้เองจู่ๆ เหลิ่งชิงซงก็ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราดขึ้นมาว่า"หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันให้พวกคุณออกไปแล้วเหรอ?"หลิวเซวียนและอีกสามคนตัวสั่นงันงก ราวกับถูกสะกดด้วยเวทมนตร์ จนพวกเขาถูกตรึงไว้กับที่ ไม่กล้าแม้
Read more