LOGINShare
บทที่ 492
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 493
หลังจากที่ดื่มน้ำไปแล้ว เจียงเฉินหยู่ก็ได้พูดขึ้นมาว่า"ฉันจะไปเรียกหลินเฟยออกมา เดี๋ยวคุณก็ขอโทษใครเขาดีๆ ล่ะ"จากนั้นเจียงเฉินหยู่ก็บิดเอวและเดินโยกย้ายส่ายสะโพกของตัวเอง พร้อมกับเคาะที่ประตูห้องถัดไปของหลินเฟย"มันแน่นอนอยู่แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เสี่ยวหยู่!"อู๋เทียนแอบชำเลืองมองแผ่นหลังที่สม่ำเสมอและสวยงามไร้ที่ติของเจียงเฉินหยู่พร้อมเผยรอยยิ้มเยาะออกมาอย่างไม่รู้ตัวจุ๊ๆ รูปร่างช่างเร่าร้อนเสียจริงๆ ตอนนี้ผมแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วเดี๋ยวอีกสักพัก เขาจะใช้ท่าไหนดีนะ?รับรองได้ว่าจะทำให้คุณขึ้นสวรรค์ และยอมจำนนใต้หว่างขาของผมอย่างแน่นอน ฮ่า ฮ่า ฮ่า...และอู๋เทียนก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มมุมปากออกมาและในตอนนี้ เนื่องจากได้เห็นฉากที่เจียงเฉินหยู่อาบน้ำอยู่นั้น มันจึงทำให้หลินเฟยไม่สามารถข่มตานอนลงได้แต่อย่างใดโดยที่ร่างกายก็ร้อนรุ่มเอาเสียมากๆซึ่งเขาทำได้เพียงเข้าไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำเพื่อลดอุณหภูมิในตัวของตัวเองลง ไม่อย่างนั้นแล้วละก็ วันนี้เขาคงข่มตานอนไม่ได้ตลอดทั้งคืนเจียงเฉินหยู่เคาะประตูอยู่พักหนึ่ง แต่ทางด้านของหลินเฟยไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแต่อย่างใด"หล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 494
"ขอโทษ? ช่างมันเถอะ ทำมาเป็นหมาหยอกไก่อะไรอีก ดึกขนาดนี้แล้ว ผมว่าคุณกลับไปรักษาอาการบาดเจ็บจะดีกว่านะ ไวน์ผมคงจะไม่ดื่มมันหรอกนะ ยิ่งสถานะที่สูงศักดิ์แบบนั้นของคุณชายใหญ่ ต่อให้จะขอโทษจริงๆ สถานะคนอย่างผมก็รับเอาไว้ไม่ได้หรอกนะครับ"เขาตะคอกอย่างเย็นชา และกำลังจะปิดประตูลงอู๋เทียนเก็บความเคียดแค้นหลินเฟยเอาไว้ในใจ เขาก็คาดไม่ถึงด้วยเช่นกันว่าแม้ว่าตัวเขาจะออกมารับหน้าด้วยตัวเอง และยังยอมก้มหัวขอโทษอีกฝ่ายไปขนาดนี้แล้วแต่มันกลับไม่ได้ผลแต่อย่างใดเลยเมื่อเห็นว่าหลินเฟยจะกลับเข้าไปแล้ว ซึ่งหากไม่สามารถวางยาหลินเฟยได้ มันจะกระทบต่อการหลับนอนของเขากับเจียงเฉินหยู่อย่างแน่นอนหลินเฟยจะตายหรือไม่เอาไวก่อน แต่หากกระทบถึงการเข้าห้องนอนหอของตัวเองและเจียงเฉินหยู่แล้วละก็ นั่นจะต้องลำบากอย่างแน่นอนเพี้ยะ…เสียงที่ชัดเจนได้ดังแว่วมาท่ามกลางสายตาของทุกคน อู๋เทียนก็ได้ตบหน้าของตัวเองอย่างเต็มแรงไปหนึ่งฉาด"น้องหลิน นายดูสิ นี่ยังไม่เพียงพอที่จะพิสูจน์ความจริงใจของฉันอีกงั้นเหรอ? ถ้าวันนี้ไม่ได้รับการให้อภัยจากนาย และดื่มไวน์แก้วนี้เสีย ฉันจะไม่กลับไปนอนอย่างแน่นอน"อู๋เทียนยืนส่งแก
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 495
แต่เมื่อพิจารณาถึงการที่เจียงเฉินหยู่ยังอยู่ข้างๆ แบบนี้เขาก็ไม่สามารถลงมือฆ่าหลินเฟยต่อหน้าเจียงเฉินหยู่ได้แบบนี้ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วเรื่องใหญ่ของตัวเองจะต้องล้มเหลวอย่างแน่นอนอู๋เทียนจึงไม่ต้องการที่จะขอโทษอีกต่อไป เขาทำได้เพียงแค่พยายามฝืนอดทนความโกรธเอาไว้ในใจ แล้วพูดขึ้นมาว่า"งั้นก็ได้ ในเมื่อคุณหลินไม่ไว้หน้าผมขนาดนี้ งั้นก็เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ผมคงไม่รบกวนการพักผ่อนของคุณหลินแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ"อู๋เทียนหันไปหาเจียงเฉินหยู่ แล้วพูดว่า"เสี่ยวหยู่ ผมกลับก่อนนะ""พวกเรากลับกันเถอะ"อู๋เทียนโบกมือให้กับปรมาจารย์คัดเลือกหิน และทั้งสองก็ได้ออกจากห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทไปหลังจากที่อู๋เทียนและคนอื่นๆ ออกไปแล้วเจียงเฉินหยู่ก็ถามอย่างช่วยไม่ได้ว่า"หลินเฟย ทำไมคุณถึงดื้อดึงขนาดนี้ด้วยล่ะ ท่าทางที่ใครเขาขอโทษดีขนาดนั้นแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่ยอมรับล่ะ?"แต่หลินเฟยกลับตะคอกอย่างเย็นชาออกมาพร้อมกับมองไปยังเจียงเฉินหยู่อย่างต่อต้านเล็กน้อยว่า"คุณสามารถยอมรับได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมก็จะยอมรับได้นี่นา เขาทำอะไรลงไป คุณก็เห็นกับตาแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องบางเรื่องไม่ใช่จะขอโทษง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 496
"แม่งเอ๊ย ไอ้สวะนี่น่าตายจริงๆ"และอู๋เทียนก็ได้ทุบทำลายทุกอย่างที่อยู่ในห้องของเขาจนราบคาบแล้วเมื่อเห็นว่าอู๋เทียนได้อาละวาดอยู่ในห้องแบบนี้ เฉินจื่อหยางที่อยู่ข้างๆ ก็ลองหยั่งเชิงถามออกไปอย่างประหม่าๆ ว่า"คุณชายอู๋ครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?""ใครกันที่ทำให้คุณชายอู๋ต้องโกรธได้ถึงขนาดนี้"ปรมาจารย์คัดเลือกหินที่อยู่ข้างๆ ก็ได้พูดขึ้นมาว่า"พวกเราพยายามพูดทุกอย่างและทำทุกอย่างแล้ว แม้กระทั่งคุณชายอู๋ได้แกล้งตบหน้าตัวเองไปเสียด้วยซ้ำ เพื่อที่จะขอโทษหลินเฟยอะไรนั่น""แต่ไอ้เด็กนั่นก็ยังไม่ยอมดื่มไวน์สักที ไม่เพียงเท่านั้น ยังมาเหยียดหยามคุณชายอู๋อีก บอกว่าให้คุณชายอู๋คุกเข่าโขกศีรษะขอโทษ เขาถึงจะยอมให้อภัย แล้วคุณชายอู๋จะคุกเข่าให้ไอ้เด็กนั่นได้อย่างไรกัน สุดท้ายเรื่องก็ไม่ได้ผลอย่างนี้แหละ""โชคยังดีที่คุณเจียงได้ดื่มน้ำนี้ไปแล้ว"เฉินจื่อหยางพูดด้วยความโกรธขึ้นมาทันทีว่า"มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ไอ้หลินเฟยนั่นมันจะมากเกินไปแล้วนะ ฉันจะต้องจัดการไอ้เด็กนั่นให้หนักไปเลย จะได้ช่วยคุณชายอู๋ระบายความเคียดแค้นในใจได้"เฉินจื่อหยางครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 497
"หรือจะเป็นไอ้หมาอู๋เทียนนั่นที่คิดจะกลับมาแก้แค้นฉัน?"หลินเฟยใส่เสื้อผ้าอย่างว่องไว และร่อนลงมาอยู่ที่หลังประตูอย่างคล่องแคล่วจากนั้นก็ซุ่มรออยู่อย่างเงียบๆไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร มากลางดึกกลางดื่นแบบนี้ คงไม่มีเจตนาที่ดีอย่างแน่นอน!แต่ทว่าเวลาเพียงนาทีสองนาทีนี้กลอนล็อกประตูก็ถูกอีกฝ่ายเปิดออกมาได้เสียแล้วจากนั้นชายสีคนที่คลุมใบหน้าด้วยผ้าสีดำก็ค่อยผลักเปิดประตูอย่างเงียบๆโดยที่ในมือถือมีดแหลมยาวกว่าหนึ่งฟุต ค่อยๆ ย่องเข้ามาทีละก้าวๆซึ่งหลินเฟยก็มองเห็นฉากเหล่านี้ได้ทั้งหมด พร้อมกับฉายแววตาที่เย็นชาออกมาโดยไม่รู้ตัว!เนื่องจากห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทปูด้วยพรมที่อ่อนนุ่ม มันจึงไม่เกิดเสียงใดๆ เลยแม้แต่น้อยดูเหมือนว่าชายทั้งสี่คนจะประหม่าขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆ เดินคลำความมืดจนมาถึงเตียงของหลินเฟยเขาใช้ปลายแหลมของมีดยกผ้าห่มขึ้น แต่กลับไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของหลินเฟยชายทั้งสี่คนตะลึงงันอยู่กับที่ และรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติไป"แย่แล้ว คนไม่ได้อยู่ที่นี่"และในเวลานี้ หลินเฟยที่ซุ่มอยู่ในความมืดก็ได้ยื่นมือออกมาราวกับสายฟ้าฟาดก่อนที่ทั้งสี่คนจะทัน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 498
"บอกมา ใครเป็นคนส่งพวกแกมาที่นี่""พวกเราเป็นนักฆ่ามาจากตลาดมืด ผมชื่อ..."ภายใต้อิทธิพลของเข็มสะกดจิต ชายคนนั้นก็พูดสิ่งที่เป็นประโยชน์บ้างไม่เป็นประโยชน์บ้างออกมาแต่โดยภาพรวมแล้ว มันก็เหมือนกับที่พวกเขาได้พูดมาทั้งหมดซึ่งในใจของหลินเฟยนั้น กลับชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใดเพราะศัตรูเพียงหนึ่งเดียวของเขา ก็มีเพียงอู๋เทียนเท่านั้นอู๋เทียนเพิ่งมาที่เมืองฉีหลินเป็นครั้งแรก หากเขาต้องการค้นหาตลาดมืดและติดต่อนักฆ่าในตลาดมืด พร้อมบอกที่พักโดยละเอียดของเขาให้กับนักฆ่าตลาดมืดได้ในระยะเวลาอันสั้นแบบนี้แล้วละก็คิดว่าน่าจะเป็นเฉินจื่อหยางที่คอยช่วยดำเนินการทุกอย่างอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน!หลังจากที่คิดได้ดังนั้น สีหน้าของหลินเฟยก็ยิ่งแย่มากขึ้นเรื่อยๆยิ่งไปกว่านั้น ความเย็นยะเยือกที่แพร่กระจายออกมาจากตัวของเขายังทำให้นักฆ่าทั้งสี่คนยิ่งหวาดกลัวเพิ่มมากขึ้นอีกต่างหากนักฆ่าคนนั้นที่ถูกหลินเฟยตีจนกระดูกแขนแตกละเอียดยิ่งเจ็บปวดจนเหงื่อไหลท่วมตัว แต่กลับไม่กล้าส่งเสียงใดๆ ออกมา เพราะกลัวว่าจะทำให้หลินเฟยโกรธ แล้วจัดการกับพวกเขาโดยตรงขึ้นมาก็เป็นไปได้นักฆ่าทั้งสี่รีบพูดขอร้องอ้อนวอนออกมาทั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 499
"คุณชายอู๋ครับ รอสักครู่ ผมจะสอบถามเดี๋ยวนี้ครับ"เฉินจื่อหยางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และติดต่อกับนักฆ่าทั้งสี่คนแต่ทว่าข้อความราวกับจมหายไปในมหาสมุทร ไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆ กลับมาเฉินจื่อหยางจึงขมวดคิ้ว แล้วรายงานไปตามความจริงว่า"คุณชายอู๋ครับ พวกนั้นยังไม่ได้ตอบกลับข้อความใดๆ กลับมา งั้นเรารอก่อนจะดีไหมครับ"อู๋เทียนตะลึงงันไปชั่วครู่ทางเขาได้เตรียมที่จะโบกธงและขี่ม้า พร้อมที่จะควบม้าดีๆ สักยกแล้วแต่ทางด้านของหลินเฟยกลับยังไม่ได้ลงมืออย่างนั้นเหรอ?"ไม่ใช่หรอกมั้ง ก็แค่หลินเฟยไอ้สวะกระจอกๆ คนนั้นเท่านั้นเอง ยังจะยื้อเวลาอะไรนานขนาดนั้น หรือว่าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาจริงๆ?"เฉินจื่อหยางส่ายหน้าไปมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"คุณชายอู๋โปรดวางใจได้ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน นักฆ่าทั้งสี่ที่รับหน้าที่ต่างก็เป็นมือฉมังที่สุดในตลาดมืดแล้ว เรื่องที่จะผิดพลาดนั้นมีน้อยมาก บางทีอาจจะเจออุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทาง พวกเรารออีกสักพักเถอะนะครับ"ทันทีที่เฉินจื่อหยางได้พูดจบจู่ๆ กลอนล็อกประตูห้องที่พวกเขาอยู่ก็เริ่มถูกบิดอู๋เทียนที่หงุดหงิดอยู่แล้วก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 500
อู๋เทียนอดทนต่อความเจ็บปวดที่ถูกมีดสั้นเจาะทะลุร่าง และรีบกระโจนไปด้านข้างในทันทีนักฆ่าทั้งสองคนยังดึงรั้งเสื้อของอู๋เทียนเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาได้หลบหนีไปพร้อมกับเงื้อมีดสั้นในมือ เตรียมที่จะจัดการอู๋เทียนในสิ้นซากปรมาจารย์คัดเลือกหินและหญิงสาวที่อยู่บนเตียงก็กรีดร้องอย่างอกสั่นขวัญแขวนอยู่ดีๆ ทำไมอีกฝ่ายถึงได้ลงมือฆ่าคนแบบนี้ได้? นี่มันจะน่ากลัวเกินไปหรือเปล่าอู๋เทียนไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้าไปดึงปรมาจารย์คัดเลือกหินแล้วผลักเข้าไปหานักฆ่าทั้งสองโดยตรงเพราะเขาคิดที่จะใช้ปรมาจารย์คัดเลือกหินเป็นเกราะกำบังมีดสั้นนั่นเองแต่ไม่รู้เลยว่า ปรมาจารย์คัดเลือกหินได้คิดอะไรอยู่ในตอนนี้บางทีมันอาจจะเป็นสภาวะการเอาตัวรอดโดยสัญชาตญาณ เขาลืมเรื่องที่จะประจบอู๋เทียนไปจนหมดสิ้นเขาได้เอื้อมมือกลับมาคว้าอู๋เทียนที่ขี้เหล้าและติดเซ็กส์โดยไม่รู้ตัวแม้ว่าอู๋เทียนจะยังหนุ่มแน่น แต่กลับหมกมุ่นอยู่กับเหล้าและเซ็กส์เป็นเวลานาน จึงไม่มีเรี่ยวแรงแต่อย่างใดเขากลับถูกปรมาจารย์คัดเลือกหินที่อายุไม่น้อยแล้วคว้าตัวเอาไว้ และกลายเป็นเกราะคุ้มกันให้กับอีกฝ่ายให้อู๋เทียนมารับมีดแทนเขาไปได้เสียนี่อู๋
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
