บทที่ 517

"ถ้าผมเกิดหลงทางและกลับมาไม่ได้ ผมสามารถอดทนได้อีกหลายวัน แต่หากคุณไม่มีใครคอยดูแล ก็คงทำได้แค่รอความตายเท่านั้น ช่างมันเถอะนะ"

"ถ้าจะกลับก็ต้องกลับไปพร้อมกัน"

เจียงเฉินหยู่รู้สึกว่าคำพูดของหลินเฟยนั้นสมเหตุสมผล จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น

และเวลาก็ค่อยๆ เดินไปอย่างช้าๆ อย่างไม่รู้ตัว

ในระหว่างวัน ยังพอมีแสงที่สาดส่องลงไปในน้ำได้บ้างเป็นบางส่วน

แต่เมื่อท้องฟ้าได้มืดลง ในถ้ำก็ไม่มีแสงสาดส่องลงไปได้เลยแม้แต่น้อย

ความมืดกลืนกินคนทั้งสองไปจนหมดสิ้น ค่ำคืนอันมืดมิดท่ามกลางภูเขาลึกนี้เงียบสงัด มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือของตัวเอง

อุณหภูมิก็เริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว ความหนาวเย็นกลืนกินหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ไปอย่างฉับพลัน

ความสิ้นหวังและความโดดเดี่ยวแบบนี้น้อยคนนักที่จะสามารถยอมรับได้ โดยความรู้สึกแบบนี้มันไม่ต่างไปจากการนอนในโลงศพที่มืดมิดและคับแคบแต่อย่างใด และเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เจียงเฉินหยู่จะรู้สึกหวาดกลัว

เจียงเฉินหยู่มองไปยังหลินเฟยที่อยู่ข้างๆ

"หลินเฟย คุณอยู่หรือเปล่า?"

หลินเฟยกำลังเคลิ้มจะหลับ จึงตอบไปอย่างลวกๆ ว่า

"อืม...ผมอยู่นี่ มีอะไรหรือเปล่า?"

เจียงเฉินหยู่จับแขนของ