เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 522
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 523
หลินเฟยได้ตัดเจียงเฉินตัวร้ายออกเป็นคนแรก สำหรับอู๋เทียนและเฉินจื่อหยางที่มีเรื่องกันก่อนหน้านี้ เขาจะตัดออกเป็นอันดับที่สองขณะที่เขากำลังสับสนอยู่นั้น เจียงเฉินหยู่ก็พูดอย่างมีความสุขขึ้นมาว่า"ใครจะเป็นคนส่งมาก็ตาม เรานั่งเฮลิคอปเตอร์ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน"ดูเหมือนว่าความโชคร้ายที่เจียงเฉินหยู่ได้ประสบพบเจอทำให้เธอหวาดกลัวเอาเสียมากๆ หากไม่มีหลินเฟยอยู่ด้วยแล้วละก็ เธอจะมีชีวิตรอดหรือไม่ยังเป็นเรื่องที่พูดยาก!และในเวลานี้ พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นลมแรงที่เฮลิคอปเตอร์ได้พัดเข้ามา รวมถึงเสียงคำรามของเครื่องจักร ทำให้สะเทือนแก้วหูเอาเสียมากๆเฮลิคอปเตอร์ลดระดับความสูงลงมาในตำแหน่งหนึ่ง เปิดประตูเครื่อง และมีคนรีบชะโงกออกมาดู พร้อมกับโยนเชือกยาวๆ ลงมาแล้วตะโกนเสียงดังออกมาว่า"คุณเจียงครับ พวกคุณปีนขึ้นมาเองเถอะนะครับ พื้นที่ชายหาดริมน้ำมันไม่เรียบ เฮลิคอปเตอร์ลงจอดไม่ได้ครับ!"หลินเฟยลุกจากอ้อมแขนของเจียงเฉินหยู่ จากนั้นก็แบกเธอเอาไว้บนหลัง คว้าเชือกและปีนขึ้นไป"คุณเจียงกอดผมเอาไว้แน่นๆ นะ ผมจะแบกคุณขึ้นไป!"……"ใครเป็นคนส่งพวกคุณมาตามหาเรา?"หลังจากเข้าไปในเฮลิคอป
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 524
จนกระทั่งถึงตอนนี้ อู๋เทียนไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะจับมือของเจียงเฉินหยู่และไม่ต้องพูดถึงบั้นท้ายที่เซ็กซี่ชวนให้หลงใหลที่ถูกบีบจนเปลี่ยนรูปร่างแบบนี้ด้วย!แต่ทว่า หลินเฟยที่ถูกเขาหมายหัวว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจนี้ กลับทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเขา แล้วจะให้เขาระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่ได้อย่างไร?"ไอ้หยา นี่มันคุณชายอู๋ไม่ใช่เหรอ? ที่แท้คุณก็ยังไม่ตาย แต่เมื่อดูท่าทางที่จะตายแหล่ไม่ตายแหล่ของคุณแบบนี้แล้ว น่าจะใกล้ความตายไม่มากแล้วนะ"หลินเฟยนึกเอาไว้อยู่แล้วว่า อู๋เทียนและเฉินจื่อหยางจะต้องมาที่นี่ จึงพูดเยาะเย้ยถากถางไปเล็กน้อยยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้ตบไปที่บั้นท้ายงอนงามของเจียงเฉินหยู่ไปหนึ่งครั้งราวกับท้าทาย!เพี้ยะ!ทันใดนั้นบั้นท้ายที่กลมกลึงนั้นก็กระเพื่อมราวกับระลอกคลื่น!หลินเฟยเลิกคิ้วแล้วพูดว่า"ฉันไม่ปล่อย แล้วคุณจะทำอะไรผมได้?"เมื่อถูกท้าทายถึงขนาดนี้ อู๋เทียนก็กัดฟันกรอดๆ!และสิ่งที่ทำให้เขายิ่งรับไม่ได้ก็คือไม่เพียงเจียงเฉินหยู่จะไม่โกรธเท่านั้น แต่เธอยังส่งเสียงครวญครางอย่างเย้ายวน แล้วซุกหน้าไปในอ้อมแขนของหลินเฟยอีกต่างหาก!และความรู้สึกแบบนี้ มันทรมานยิ่งกว่าการถู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 525
"หุบปาก นายไม่ต้องมายุ่ง ฉันไม่ตายตอนนี้หรอก!"อู๋เทียนกำลังโกรธจัด และไม่สามารถรับฟังคำพูดของเฉินจื่อหยางได้ แม้กระทั่งอาการวิงเวียนหน้ามืดตาลาย เขาก็ยังคิดว่าเป็นเพราะถูกหลินเฟยทำให้โกรธ"เฮ้อ…" เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เฉินจื่อหยางก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พร้อมรูดซิปปากเอาไว้อย่างแน่นหนา"เสี่ยวหยู่ ผมผิดหวังในตัวคุณเสียจริงๆ เดิมทีผมคิดว่าความจริงใจของผม สามารถทำให้คุณหวั่นไหวได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า คุณไม่เพียงแต่เมินเฉยจากผม แต่ยังไปคลุกคลีอยู่กับไอ้เรือดไรนี่อีกต่างหาก!""คุณรู้หรือเปล่าว่า หัวใจของผมถูกคุณทำลายไปเสียแล้ว..."อู๋เทียนอกหักเสียใจ และพูดกับเจียงเฉินหยู่ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าแต่ก่อนที่จะพูดจบ เขาก็กลับถูกเจียงเฉินหยู่พูดตัดบทออกมาดื้อๆ ได้เสียนี่!"หุบปาก หลินเฟยไม่ใช่เรือดไร เขาแข็งแกร่งกว่านานเป็นร้อยเท่าหมื่นเท่า!""ถ้าคุณไม่ได้เกิดมาในครอบครัวเทศมนตรี นายต่างหากที่ไม่ใช่อะไรเลย แม้แต่คนถือรองเท้าให้หลินเฟยก็ยังไม่คู่ควร!""คุณมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกเขา? "เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉินจื่อหยางก็แอบชื่นชมอยู่ในใจ และแทบจะปรบมือนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็อดทนเอาไว้!
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 526
"ช่างมันเถอะ ช่างมันเถอะ พวกนายรีบพาคุณชายอู๋ไปพักผ่อนเถอะ ฉันยังมีธุระที่ต้องทำ ขอตัวก่อนล่ะ!"เฉินจื่อหยางพังทลายลงไปอย่างสิ้นเชิงไม่ว่าอู๋เทียนจะโกรธหรือไม่ก็ตาม เขาหันหลังกลับและขึ้นเฮลิคอปเตอร์เพื่อออกจากฐานขุดหินหยกในทันทีต่อให้ต่อไปเขาจะต้องถูกอู๋เทียนฟ้องร้องหรือปลดออกจากตำแหน่งไป เขาก็ไม่อยากจะทนการทรมานจากอู๋เทียนไอ้คนไร้สมองอีกต่อไปแล้ว!เมื่อเห็นว่าเฉินจื่อหยางกำลังจะจากไป หลินเฟยจึงคิดที่จะเข้าไปหยุดเขาเอาไว้โดยสัญชาตญาณไม่ว่าจะพูดอย่างไร ทั้งสองก็ถือว่ามีความแค้นต่อกันอยู่ดีแต่เมื่อนึกถึงการกระทำของเฉินจื่อหยางที่อาจมีอู๋เทียนคอยยุยงอยู่เบื้องหลัง เขาจึงจากไปอย่างโกรธๆ แบบนี้ และนั่นก็หมายความว่าเขาได้ตัดความสัมพันธ์กับอู๋เทียนแล้ว หลินเฟยจึงปล่อยให้เขาจากไปเสียโดยดี"หลินเฟยไอ้เห็บไร เรื่องของฉันแกอย่าเข้ามายุ่ง พรุ่งนี้ฉันจะต่อสู้กับแกอีก!""หากฉันไม่ได้รู้แพ้รู้ชนะกับแก ฉันจะไม่ยอมถอยอย่างแน่นอน!"ส่วนอู๋เทียนที่พ่ายแพ้นั้นกลับไม่ได้สนใจว่าเฉินจื่อหยางจะอยู่หรือจะไปแต่อย่างใดขณะที่เขาถูกคนหามไปพักผ่อนนั้น เลือดก็ได้ไหลเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าเต็มไปหมด แต่ก็ยั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 527
"นายปล่อยมือออกจากฉันก่อน…มีอะไรก็พูดกันดีๆ…"เจียงเฉินถูกหลินเฟยเตะจนไปนั่งนับดาว และไม่สามารถโต้ตอบหลินเฟยได้แต่อย่างใดแต่เขายังคงปากแข็งต่อไป และแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องราว"ฉันไม่ได้บอกนายเรื่องงูเหลือมยักษ์ที่อยู่ในสระสักหน่อย นายเองที่เป็นคนเปิดโปงเรื่องนี้ออกมา ยังจะพูดว่าไม่ได้จงใจทำร้ายพวกเราอีกอย่างนั้นเหรอ?"หลินเฟยหัวเราะเยาะ พร้อมกับกระชับมือให้แน่นขึ้น!"เสแสร้ง เสแสร้งต่อไป ฉันก็อยากจะรู้ว่านายจะเสแสร้งไปถึงเมื่อไหร่!"จู่ๆ หัวใจของเจียงเฉินก็เต้นรัวๆ ไหนเลยจะไม่รู้ว่าหลินเฟยได้เดาสถานการณ์ออกทั้งหมดแล้ว?และในเวลานี้ ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไร้ผล!แต่ทว่าคนงานของเจียงเฉิน กลับไม่รู้เรื่องราวแต่อย่างใดเมื่อเห็นว่าเจียงเฉินอดกลั้นจนหน้าดำหน้าแดง แทบจะหายใจไม่ออกแบบนี้แล้วพวกเขาจึงรีบเข้ามาล้อมหลินเฟยเอาไว้ แล้วตะโกนออกมาว่า"ไอ้คนเนรคุณ รีบปล่อยตัวคุณชายเจียงเดี๋ยวนี้นะ!""เสียแรงตอนที่พวกแกหายตัวไป คุณชายเจียงยังพาคนไปตามหาพวกแกตั้งสามวันสามคืน ไม่เพียงแต่แกจะไม่สำนึกบุญคุณ แต่ยังกลับมาตอบแทนบุญคุณด้วยการทำร้ายแบบนี้อีกงั้นเหรอ!""คนอย่างแกไม่สมควรจะอยู่บนโ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 528
ในท้ายที่สุดแล้ว เจียงเฉินหยู่ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อต้องเผชิญกับการขอร้องอ้อนวอนของเจียงเฉิน เธอก็ใจอ่อนเล็กน้อย และเริ่มลังเลขึ้นมาแล้วและไม่ได้ติดต่อกับคนของตระกูลเจียงในทันทีแต่อย่างใดและอีกเหตุผลหนึ่งก็คือว่า สีหน้าและท่าทางของเจียงเฉินนั้นมันทำให้เธอสับสนเป็นอย่างมาก"พี่ครับ ขอแค่พี่ไว้ชีวิตผมในครั้งนี้ ต่อจากนี้ไปพี่ก็จะเป็นเหมือนพ่อแม่ของผม ผมจะไม่มีวันลืมพระคุณเลยครับ!"เมื่อเห็นว่าเจียงเฉินหยู่เริ่มจะใจอ่อน เจียงเฉินก็รีบโขกศีรษะกับพื้นอย่างหนักหน่วงทันทีหินที่แหลมคมได้ทิ่มเข้าไปที่หน้าผากของเขา แต่เขาก็ยังคงโขกศีรษะต่อไปในความเป็นจริง เจียงเฉินนั้นเสแสร้งแกล้งทำอย่างแน่นอนเมื่อเห็นว่าพรุ่งนี้ก็จะเริ่มขุดเจาะหินหยกหยาบแบบนี้แล้วนั้น เขาจะยอมยกผลงานที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ให้กับเจียงเฉินหยู่ได้อย่างไร? เขาแค่แกล้งทำเป็นยอมจำนนก็เท่านั้น!หลังจากที่เจียงเฉินหยู่เชื่อแล้วนั้น เขาก็จะหาโอกาสทำให้เจียงเฉินหยู่และหลินเฟยต้องติดอยู่ในภูเขานี้ตลอดไป!"เฮ้อ ยังไงก็คนในครอบครัวเดียวกัน เห็นแก่การสำนึกผิดที่จริงใจของนาย งั้นครั้งนี้..."เมื่อเห็นเจียงเฉินเป็นเช่นนี้ เจียง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 529
"แค่ช่วงนี้ไม่กี่วัน ขังเขาเอาไว้ในห้องก็โอเคแล้ว"ไม่กี่นาทีต่อมาหลังจากเจียงเฉินหยู่วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว เธอก็พูดกับหลินเฟยว่า"ได้ ขังเอาไว้ในห้อง เขาก็คงสร้างปัญหาอะไรไม่ได้หรอก"หลินเฟยพยักหน้า"หลินเฟย แล้วก็อีกเรื่องนะ คุณปู่และคุณพ่อรู้ว่าคุณช่วยชีวิตของฉันเอาไว้ เขาบอกว่า...ถึงเวลานั้นให้พาคุณกลับไปด้วย พวกเขาอยากจะพบกับคุณสักหน่อยน่ะ"เจียงเฉินหยู่พูดต่อไป จู่ๆ ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นมาเรื่อยๆนั่นก็เพราะว่า ในระหว่างที่คุยสายอยู่นั้น เจียงเฉินหยู่ได้พูดชื่นชมหลินเฟยไปยกใหญ่ชายชราของตระกูลเจียงเป็นคนรู้เท่าทันอยู่แล้ว ไหนเลยจะฟังไม่ออกว่าหัวใจของเจียงเฉินหยู่ผลิบานแล้วในตอนนี้เขาถึงมีความคิดที่อยากจะพบกับหลินเฟยแบบนี้ขึ้นมา"ทำไมต้องเจอผมด้วยล่ะ?""หากต้องการขอบคุณผมแล้วละก็ ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก ให้เงินผมสักสี่ส้าห้าหมื่นล้านก็พอแล้ว ผมไม่รังเกียจว่าน้อยหรอกนะ""คุณกลับไปเองเถอะนะ"หลังจากที่กลับบ้านไปแล้ว หลินเฟยก็ยังอยากที่จะหวานแหววกับถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนสักยกด้วยดังนั้นเขาจึงพูดปฏิเสธไปโดยไม่ต้องคิดแต่อย่างใด"เงิน เงิน เงิน คุณก็คิด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 530
ในตอนแรก เจียงเฉินหยู่เป็นฝ่ายรับอย่างสิ้นเชิงยอมให้ลิ้นของหลินเฟยชอนไชเข้าในปากของเธอได้อย่างอิสระแต่ต่อจากนั้น เจียงเฉินหยู่ก็รวบรวมความกล้า และเริ่มที่จะโต้ตอบหลินเฟยไปอย่างงุ่มง่ามและลิ้นที่หอมหวานก็ได้พันลิ้นของหลินเฟยอย่างเงอะงะอยู่อย่างนั้นน้ำลายชุ่มฉ่ำไปทั่วทั้งปาก"ฮือ?"เมื่อหลินเฟยสัมผัสได้ถึงการโต้ตอบกลับที่ไร้เดียงสา เขาก็จู่โจมกลับอย่างรุนแรงในทันที"ฮือ…"ในไม่ช้า เจียงเฉินหยู่ก็ถูกทักษะการใช้ลิ้นของหลินเฟยทำให้อ่อนระทวยไปทั้งตัว กระทั่งกระดูกก็กรอบแกรบไปแล้วด้วยเช่นกันแววตาคู่นั้นก็ยิ่งเคลิบเคลิ้มราวกับกำลังเมามายอยู่คนเรามักจะเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลินเฟยที่เห็นผู้หญิงแล้วเดินปล้อแปล้แบบนี้ด้วยเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ หลินเฟยยังคิดว่าตัวเองจะพยายามไม่เข้าไปยุ่งกับเจียงเฉินหยู่แต่เมื่อเห็นเจียงเฉินหยู่เผยเสน่ห์ที่เย้ายวนใจออกมาอย่างชัดเจนแบบนี้ หลินเฟยก็ไม่สามารถควบคุมแรงปรารถนาของตัวเองได้"หลินเฟยอย่านะ..."เสียงที่แหลมเล็กราวกับแมวน้อยตัวเมียที่กำลังออดอ้อน ทั้งไร้เดียงสาและยั่วยวนเป็นอย่างมากที่แท้ก็เป็นมือใหญ่คู่นั้นของหลินเ
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
