All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 1111 - Chapter 1120

"คุณเจียง คุณก็มีของขวัญจะให้ผมด้วยงั้นเหรอ?""ไหนคุณบอกว่า คุณจะเข้าครัวทำอาหารเพื่อเป็นรางวัลให้กับผม?" หลินเฟยเริ่มสนใจขึ้นมาเล็กน้อย"อย่าเพิ่งถามอะไรมาก ไปถึงแล้วคุณก็จะรู้เองนั่นแหละ""อีกอย่าง คนงี่เง่า หยุดเรียกฉันว่าคุณเจียงได้แล้วนะ มันดูไม่สนิทสนมกันเลย"แต่เจียงเฉินหยู่กลับเก็บมันเอาไว้ โดยไม่ได้บอกหลินเฟยไปตามตรง พร้อมมองหลินเฟยอย่างขุ่นเคืองใจและพูดออกมา"ถ้าอย่างนั้น…ผมขอเรียกคุณว่าเสี่ยวหยู่จะได้ไหม?" หลินเฟยเกาหัวแล้วพูดออกมา"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เสี่ยวหยู่ฟังดูแล้วสนิทกันมากกว่า""ฉันชอบให้คุณเรียกฉันว่าเสี่ยวหยู่"ดวงตาที่สวยงามของเจียงเฉินหยู่โค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว จากนั้นดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดว่า"จริงด้วยสิหลินเฟย อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงแซยิดครบแปดสิบปีของคุณตาฉันแล้ว ฉันหวังว่าถึงตอนนั้น คุณจะไปเป็นเพื่อนฉันได้นะ""ฉันเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณตามาสักระยะหนึ่งแล้ว""ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เราหมั้นหมายกันแล้ว คุณตาของคุณก็คือคุณตาของผมด้วยเช่นกัน"หลินเฟยพยักหน้าและตอบรับ"เพียงแต่ว่า ช่วงนี้เราต้องหาเวลาว่างไปเยี่ยมคุณท่านหวางที่เมืองต

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หลงอู่ได้ทำการดูดซับหินวิญญาณที่ได้รับมาจากโอวหยางเยี่ยนในระหว่างวันไปเสียทั้งหมดแล้วโดยที่หลินเฟยก็ไม่มีโอกาสได้เอาออกมาชื่นชมด้วยเช่นกันและเมื่อไม่มีอะไรทำ หลินเฟยก็ได้ขึ้นไปบนเตียง นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ เจียงเฉินหยู่เพื่อฝึกฝนอย่างเงียบๆเมื่อครู่ที่ผ่านมา หลินเฟยได้ฝึกแบบคู่กับเจียงเฉินหยู่ไปอีกสองชั่วโมงหลินเฟยรับรู้ได้ถึงพลังจิตในร่างกายของตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาอีกไม่น้อยซึ่งเขาก็อยากจะลองทดสอบดูว่า หากอาศัยเพียงพลังจิตที่ฝึกฝนเองนั้น เขาจะสามารถสำเร็จการฝึกลมปราณระดับสองได้หรือไม่ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลินเฟยก็ยอมแพ้และกระโดดลงจากเตียง พร้อมกับพึมพำออกมาว่า"แม่งเอ๊ย พลังจิตที่ได้มาจากการฝึกฝนเองครึ่งชั่วโมง ยังไม่เท่ากับการฝึกแบบคู่แค่ห้านาทีเสียด้วยซ้ำ""ต่อไปให้ตายฉันก็ไม่ฝึกเองอีกแล้ว สู้ฝึกแบบคู่ก็ไม่ได้""มันทั้งสบายทั้งได้เพิ่มพลังอีกต่างหาก"เมื่อเห็นเจียงเฉินหยู่ที่กำลังหลับใหล หลินเฟยก็เกิดความคิดที่จะอาศัยโอกาสนี้ไปหาถังรั่วเสวี่ยเพื่อฝึกแบบคู่ จนกระทั่งสำเร็จการฝึกลมปราณระดับที่สองแต่อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินออกจากห้อง

"อุ๊ย...อย่านะ หลินเฟยนายรีบปล่อยฉันนะ!""เราเพิ่งจะเจอกันเอง ฉันยังไม่ได้ถามอะไรนายเลยนะ!"ปากจ้าวลู่ลู่ก็พูดปฏิเสธออกมา แต่ความจริงแล้ว ทันทีที่เธอเห็นหลินเฟยเนื้อตัวของเธอก็ร้อนรุ่มแทบจะทนไม่ไหวเสียตั้งนานแล้ว!"ไม่เป็นไรพี่ลู่ลู่ มันไม่กระทบอะไรเลย พี่ถามมาเถอะ ผมจะฟัง รับรองว่าจะไม่พูดแทรก!"หลินเฟยไม่สนใจคำวิงวอนของจ้าวลู่ลู่จากนั้นเขาก็เตะเปิดประตูห้องนอน แล้ววางจ้าวลู่ลู่ไว้บนเตียงนุ่มขนาดใหญ่"ฮือฮือ...หลินเฟยอีตาบ้า นายก็เอาแต่จะรังแกฉัน!""นายคอยดูเถอะ อย่าเห็นว่าตอนนี้ตัวเองยังหนุ่มยังแน่น แล้วจะมารังแกฉันยังไงก็ได้!""รอให้นายสามสิบสี่สิบ ฉันจะทำให้นายลงจากเตียงไม่ได้เลย!"จ้าวลู่ลู่ทั้งอายและโกรธเคือง พร้อมกัดหลินเฟยไปหนึ่งที!"แหะๆ พี่ลู่ลู่ เรื่องในอนาคต เอาไว้พูดกันทีหลังเถอะ!""แต่ตอนนี้ผมจะทำให้พี่ลงจากเตียงไม่ได้เลย!"…………หลินเฟยได้ต่อสู้กับจ้าวลู่ลู่อย่างดุเดือดเลือดพล่านไปสามชั่วโมงเต็มๆและมันก็ทำให้จ้าวลู่ลู่ที่ไม่ได้ลิ้มรสหลินเฟยมานานได้รับความพึงพอใจเป็นอย่างมากในครั้งนี้ หลินเฟยก็ได้ใช้การฝึกแบบคู่ด้วยเช่นกันและเขาก็สามารถสำเร็จลมปรา

หลินเฟยเดาปราดเดียวก็รู้ว่า เมื่อครู่ฉากที่เขาและจ้าวลู่ลู่กำลังดูดดื่มกันนั้นมันคงถูกหลงอู่มองเห็นอย่างชัดเจนอีกครั้งอย่างไรก็ตาม มันก็เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า ครั้งแรกแปลกๆ ครั้งที่สองก็ชินไปเอง และในครั้งนี้หลินเฟยก็ไม่ได้รู้สึกลำบากใจแต่อย่างใดเขาไม่เชื่อหรอกว่า หลงอู่ที่เป็นมังกรเพศเมียแบบนี้ เมื่อเห็นเขาและจ้าวลู่ลู่มีอะไรกันแล้วเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลย?แน่นอนว่า หลินเฟยก็ทำได้เพียงแค่คิด เพราะความคิดแบบนี้ แค่คิดในใจอย่างเงียบๆ เขาก็ยังไม่กล้าเพราะกลัวว่าหลงอู่จะจัดการเขาเอาได้"เฮ้ พี่สาว ผมเลวทรามไม่ใช่วันสองวันแล้วนะ""ผมรู้ว่าพี่ลู่ลู่นั้นหลงรักผมจนหัวปักหัวปำ แต่ว่าพี่เสี่ยวโหรว พี่ซินเยว่ ลู่หลี พี่หลิ่ว ใครบ้างที่จะไม่หลงรักผมจนหัวปักหัวปำแบบนี้?""ในเมื่อผมกลับมาแบบนี้แล้ว ผมก็ไม่สามารถคิดแต่เพียงความรู้สึกของพี่ลู่ลู่ได้""ผมไม่ได้เจ้าชู้ แต่ผมกำลังฝึกฝนวรยุทธ์เสียต่างหาก!"จู่ๆ หลินเฟยก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาตบหน้าขาและพูดออกมาว่า"เอ๊ะ พี่สาว ในความทรงจำที่พี่ถ่ายทอดให้กับผม ดูเหมือนว่าขอแค่ผมฝึกฝนจนถึงระยะหยวนอิง ผมก็จะสามารถออกมาจากร่างได้แล้ว!""หากเป็นแบ

หลังจากได้ยินสิ่งที่จ้าวเชี่ยนเชี่ยนพูด คนงานจำนวนมากของหลิ่วจือจินก็โกรธเป็นอย่างมาก!จากนั้นทั้งหมดก็ได้เดินเข้าไปขวางทางจ้าวเชี่ยนเชี่ยนเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอออกไปไหนได้!"หยุด!""หน้าตาเธอก็ดูสวยดีอยู่ ทำไมคำพูดคำจาและการกระทำมันถึงได้แย่ขนาดนี้!""ตอนที่พี่สาวของเธอได้ขายต้นกล้าผลไม้ให้กับเถ้าแก่ของเรา (หลินเฟย) ได้ตกลงกันเป็นดิบดีแล้วไม่ใช่เหรอว่า เธอต้องมาช่วยแนะนำการปลูกต้นกล้าและดูแลสวนผลไม้ให้เราฟรีๆ!""พี่หลิ่วของเราจิตใจดี นี่ก็จ่ายเงินให้เธอเพิ่มตั้งสองล้านห้าแล้วนะ!""เราก็ไม่ได้ให้เธอปลูกเองสักหน่อย แค่แนะนำการปลูกให้เราเท่านั้น และเธอก็เพิ่งจะมาครึ่งวันหลังเองนะ!""คิดจะมารับเงินแล้วหนีไปหรือไงกัน?""คิดจะไปก็ได้ แต่ต้องเอาเงินมาคืน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าเราไม่เกรงใจก็แล้วกัน!"เมื่อมองเห็นคนงานหลายสิบคนที่กำลังโกรธเคืองและดุดันแบบนี้แล้วจ้าวเชี่ยนเชี่ยนก็ถอยหลังออกไปสองสามก้าวอย่างไม่รู้ตัว แม้ว่าจะรู้สึกหวาดกลัว แต่เธอก็รวบรวมความกล้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมตะคอกเสียงดังอย่างเย็นชาว่า "คำพูดของพวกนายฟังไม่ขึ้นหรอก ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยพวกนายทำงานเสียเมื่อไห