All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 1101 - Chapter 1110

ในไม่ช้า หลิวจี้หมินก็ได้ให้คนมาหามฮว่าอวิ๋นเฟยและฉางเล่อหมาสองตัวนี้ออกจากโรงพยาบาลไปโดยยังได้ไปหาโม่หลินผู้อำนวยการคนใหม่ของสำนักงานลาดตระเวนตามคำแนะนำของหลินเฟยอีกต่างหากเมื่อพูดถึงโม่หลิน หลินเฟยก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที"ในเมื่อฉันมาถึงตัวจังหวัดแล้ว รอให้มีเวลาฉันจะต้องไปหาผู้อำนวยการโม่เสียหน่อย และก็ถามเบาะแสขององค์กรแบล็คโกลฟส์ไปในตัวด้วย"ในเวลานี้ โอวหยางชงก็เดินเข้ามาเขาอย่างเป็นกังวลและพูดว่า"สหายน้อง สองคนที่สหายน้องได้ทุบตีจนบาดเจ็บไปเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนจะเป็นศิษย์ของกู่หรูหลงนะ""กู่หรูหลงปกป้องคนของตัวเองมาก และพลังของเขาก็ยังแข็งแกร่งเป็นอย่างมากด้วย หากเขารู้เรื่องนี้แล้วละก็ เกรงว่าจะเป็นผลเสียกับสหายน้องได้นะ""ไม่รู้ว่าครั้งนี้ที่สหายน้องออกมาจากโลกซ่อนเร้น ผู้เฒ่าเหล่านั้นได้ส่งคนจากสำนักหมอเทวดามาติดตามเพื่อปกป้องสหายน้องด้วยหรือไม่?""ไม่มีหรอก เพียงแต่ว่า ดูเหมือนว่าสองคนนั่นจะมีความแข็งแกร่งปานกลางเท่านั้นแหละ""การสอนบทเรียนให้กับพวกเขามันก็ง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก""ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของกู่หรูหลงก็คงจะไม่เท่าไหร่หรอก ฉันน่าจะจัดกา

"อุ๊ย...ไม่ใช่นะ หลินเฟย ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ!"หลังจากได้ยินหลินเฟยพูดแบบนั้นแล้ว จู่ๆ ใบหน้าของหลิวเชี่ยนเชี่ยนก็แดงระเรื่อ และเธอก็รีบเดินเข้าไปหยิบชุดเล็กๆ สองชุดนั้นเข้าไปซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มในทันทีจากนั้นก็พูดตะกุกตะกักออกมาว่า"ฉันยังไม่มีแฟนเลยนะ...""นั่นไม่ใช่ชุดอย่างว่าเหมือนกับที่คุณคิด คือว่าช่วงนี้ประจำเดือนของฉันจะมาแล้วน่ะ""นั่นเป็นชุดที่เพื่อนสนิทของฉันแนะนำมา เธอบอกว่าใส่สะดวก""หลังจากที่ประจำเดือนมาแล้ว ค่อยใส่ผ้าอนามัย ไม่ต้องเปลี่ยนชุดใหม่ทุกครั้งน่ะ..."และความจริงก็คือสิ่งที่หลิวเชี่ยนเชี่ยนได้พูดออกมา ปกติแล้วห้องนี้จะไม่มีใครเข้ามาหลังจากที่หลิวเชี่ยนเชี่ยนออกไปข้างนอก ตามนิสัยของเธอแล้ว เธอก็ไม่ได้เก็บชุดเล็กๆ พวกนี้ก่อนที่เธอจะพาหลินเฟยเข้ามา เธอก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกันและเมื่อตอนนี้ถูกหลินเฟยมาเห็นเข้า หลิวเชี่ยนเชี่ยนก็รู้สึกเคอะเขินเป็นอย่างมาก ตอนที่อธิบายนั้น เธอไม่กล้ามองไปที่หลินเฟยเลยแม้แต่น้อย"หมอหลิวครับ คุณไม่ต้องอธิบายหรอกนะ ผมเชื่อในตัวคุณ อีกอย่างเสื้อผ้าพวกนี้ดูแล้วก็น่าจะสบายจริงๆ"หลินเฟยนั้นประสบการณ์โชกโชนอยู่แล้ว

ความรู้สึกแรกของหลิวเชี่ยนเชี่ยนคือความเจ็บปวด มันเจ็บมาก เจ็บไปจนถึงริมฝีปากและรากฟัน!จู่ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดในจมูก และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะไม่เคยคบกับใครมาก่อนแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะไม่รู้ว่าตัวเองถูกอะไรทิ่มเข้าให้เสียแล้ว!"หลินเฟย คุณ...คุณ...เป็นไปได้ยังไง..."หลิวเชี่ยนเชี่ยนปิดปากด้วยความเหลือเชื่อ รวมไปถึงสายตาที่ตกตะลึงด้วยความอับอายและขุ่นเคือง พร้อมกับถอยหลังออกไปสองสามก้าว!'ใหญ่จังเลย' สามคำนี้ เพราะความหน้าบางของเธอ ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ไม่สามารถที่จะพูดคำเหล่านั้นออกมาได้"คือว่า...คือว่าหมอหลิวครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?"หลินเฟยได้ชนกับใครเขาแล้ว ขืนยังเสแสร้งต่อไป มันก็คงจะดูไม่ดีเขารีบดึงกางเกงและลุกขึ้นมา จากนั้นก็พูดด้วยท่าทางที่ลำบากใจเล็กน้อย"ฉะ...ฉันไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากและฟันหน้าเล็กน้อยน่ะ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ..."ทันทีที่หลินเฟยลุกขึ้น หลิวเชี่ยนเชี่ยนก็รู้สึกราวกับว่ามีปืนกระบอกหนึ่งได้จ่อมาที่เธออย่างไงอย่างงั้นเธอรีบถอยหลังออกมาสองสามก้าว จากนั้นก็หันหลังให้กับหลินเฟย

"บางที นี่อาจเป็นโชคชะตาฟ้ากำหนดไว้ละมั้ง..."หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ หลินเฟยยังคงเป็นกังวลว่าจะจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างหลิวเชี่ยนเชี่ยนอย่างไรดีแต่วินาทีต่อมา หลินเฟยก็ถอนหายใจอย่างยอมแพ้และหยุดต่อต้าน พร้อมดื่มด่ำทั้งตัวและหัวใจเพื่อเพลิดเพลินไปกับความสุขที่สุดแสนวิเศษนั้นโดยเฉพาะเมื่อเขาก้มลงไปมอง ส่วนที่นวลขาวของหลิวเชี่ยนเชี่ยนก็ได้เผยออกมาจนหมดสิ้นเมื่อประกอบกับชุดหมอที่หลิวเชี่ยนเชี่ยนกำลังสวมใส่ มันก็ยิ่งทำให้หลินเฟยสั่นสะท้าน เพราะเขาไม่เคยเจอกับสิ่งยั่วยวนจากชุดเครื่องแบบมาก่อน!"หมอหลิว เดี๋ยวผมจะเขียนประสบการณ์ทางการแพทย์ให้คุณอีกสักฉบับ มันอาจจะเยอะสักหน่อยนะ""คุณจะได้ค่อยๆ เรียนรู้"หลินเฟยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ตัดสินใจที่จะเขียนสาระสำคัญเพิ่มเติมอีกสักหน่อย ซึ่งถือว่าเป็นส่วนชดเชยให้หลิวเชี่ยนเชี่ยนก็แล้วกันเพราะหลินเฟยรู้ดีว่า เขาและหลิวเชี่ยนเชี่ยนมันเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นบางทีต่อไปพวกเขาจะไม่มีวันพบกันอีกแล้ว……ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงหลินเฟยก็กลับไปห้องทำงานของผู้อำนวยการเพียงลำพัง โดยที่หลิวเชี่ยนเชี่ยนกำลังจัดการกับสาระสำ

"ศิษย์หลานอู๋เซี่ยว ตอนนี้อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"กู่หรูหลงเอามือไพล่หลังและเดินเข้ามา พร้อมถามด้วยรอยยิ้มร่าสถานะของเขาและเจียงไท่ซวีถือว่าเท่าเทียมกัน ด้วยเหตุนี้ เจียงอู๋เซี่ยวก็ถือว่าเป็นรุ่นหลานของเขาด้วยเช่นกัน"ขอบพระคุณอาจารย์ลุงหรูหลงมากนะครับ หลังจากพักฟื้นมาสักระยะหนึ่งแล้ว อู๋เซี่ยวไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะครับ""เพียงแต่ว่าเวลาพลิกตัวยังรู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อย ไม่สามารถลุกขึ้นมาทักทายอาจารย์ลุงได้ ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวที่นอนอยู่บนเตียง ขณะที่พูดคำเหล่านี้ออกมา ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างรุนแรง"แบบนี้ก็ดีเป็นที่สุด ฉันได้ให้อวิ๋นเฟยกับฉางเล่อไปซื้อยามาให้เจ้าแล้วนะ""รอให้พวกนั้นกลับมา เจ้ากินมันเข้าไป อาการบาดเจ็บก็จะหายได้เร็วขึ้น"กู่หรูหลงเปลี่ยนเรื่อง จากนั้นก็เดินเข้าไปนั่งตรงข้างเตียง แล้วพูดว่า"ศิษย์หลานอู๋เซี่ยว ก่อนหน้านี้เจ้าเคยพูดว่า คนที่ปลิดชีวิตสหายไท่ซวีด้วยกระบวนท่าเดียวนั้นเป็นเด็กหนุ่มอายุแค่สิบแปดสิบเก้าอย่างนั้นรึ?""อาจารย์ลุงครับ อู๋เซี่ยวไม่กล้าที่จะปิดบังใดๆ อยู่แล้ว แค่โกรธที่อู๋เซี่ยวไม่เอาไหน จึงไม่สามา