เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1104
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1105
หลิวเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกมีความสุขในตอนแรก จากนั้นเธอก็พูดด้วยความลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย"เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ มันไม่รบกวนอะไรหรอกนะ" หลินเฟยโบกมือ และพูดอย่างสบายๆจากนั้นหลินเฟยก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าของหลิวเชี่ยนเชี่ยนออกต่อจากนั้นก็ดึงกางเกงของเธอลง เตรียมที่จะจัดกระดูกให้กับเธอเนื่องจากในตอนนี้หลิวเชี่ยนเชี่ยนนั่งอยู่ต่อหน้าหลินเฟย โดยที่เปิดขาสองข้างออกมาโดยมีท่าทีเหมือนกับว่า "วันนี้ฉันได้แง้มประตูให้กับคุณ รอให้คุณเข้ามาลองลิ้มชิมรสดู" อะไรแบบนั้นหลินเฟยเงยหน้าขึ้นมามอง และพบกับฉากที่ไม่เหมาะสำหรับเด็กโดยเฉพาะชุดที่หลิวเชี่ยนเชี่ยนสวมไว้ด้านในยังเป็นแบบว่า...หลินเฟยอดไม่ได้ที่จะคอแห้งผาก และการจัดกระดูกให้กับหลิวเชี่ยนเชี่ยนก็ช้าตามไปด้วยแน่นอนว่า หลิวเชี่ยนเชี่ยนไม่รู้หรอกว่าตัวเองนั้นเปิดกว้างแค่ไหนในสายตาของหลินเฟยหลินเฟยจับเท้าที่บอบบางของเธอและนวดอยู่สักพักแกร็กหลิวเชี่ยนเชี่ยนสัมผัสได้ว่าความรู้สึกเสียวซ่าที่ข้อเท้าด้านซ้ายที่มีอยู่แต่เดิมได้หายไปแล้ว"หลินเฟย ตอนที่คุณจัดกระดูก เทคนิคของคุณละเอียดและอ่อนโยนมาก นี่ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยนะ""คุณช่าง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1106
ความรู้สึกแรกของหลิวเชี่ยนเชี่ยนคือความเจ็บปวด มันเจ็บมาก เจ็บไปจนถึงริมฝีปากและรากฟัน!จู่ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดในจมูก และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะไม่เคยคบกับใครมาก่อนแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะไม่รู้ว่าตัวเองถูกอะไรทิ่มเข้าให้เสียแล้ว!"หลินเฟย คุณ...คุณ...เป็นไปได้ยังไง..."หลิวเชี่ยนเชี่ยนปิดปากด้วยความเหลือเชื่อ รวมไปถึงสายตาที่ตกตะลึงด้วยความอับอายและขุ่นเคือง พร้อมกับถอยหลังออกไปสองสามก้าว!'ใหญ่จังเลย' สามคำนี้ เพราะความหน้าบางของเธอ ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ไม่สามารถที่จะพูดคำเหล่านั้นออกมาได้"คือว่า...คือว่าหมอหลิวครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?"หลินเฟยได้ชนกับใครเขาแล้ว ขืนยังเสแสร้งต่อไป มันก็คงจะดูไม่ดีเขารีบดึงกางเกงและลุกขึ้นมา จากนั้นก็พูดด้วยท่าทางที่ลำบากใจเล็กน้อย"ฉะ...ฉันไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากและฟันหน้าเล็กน้อยน่ะ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ..."ทันทีที่หลินเฟยลุกขึ้น หลิวเชี่ยนเชี่ยนก็รู้สึกราวกับว่ามีปืนกระบอกหนึ่งได้จ่อมาที่เธออย่างไงอย่างงั้นเธอรีบถอยหลังออกมาสองสามก้าว จากนั้นก็หันหลังให้กับหลินเฟย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1107
อาจเป็นเพราะหมดหนทาง หลินเฟยถึงพูดขึ้นมาแบบนั้น"อาจารย์คะ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ เราเพิ่งจะพบกันครั้งแรก คุณก็ชอบฉัน และชอบจนหัวปักหัวปำแบบนี้อีก!""เพื่อครอบครองตัวฉัน คุณกล้าข่มขู่ที่จะไม่สอนทักษะทางการแพทย์ให้ฉันเลยหรือคะ…""อาจารย์คะ...ฉันรู้สึกได้ถึงความรักอันเร่าร้อนของคุณได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันรับรักคุณก็ได้นะคะ!""คุณไม่จำเป็นต้องกลบเกลื่อนอีกแล้ว!"แต่ทว่าหลิวเชี่ยนเชี่ยนกลับเข้าใจความหมายของหลินเฟยผิด เธอรวบรวมความกล้าและเดินเข้ามาคว้ามือทั้งสองข้างของหลินเฟยเอาไว้เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็พูดไม่ออกเป็นอย่างยิ่ง!หากรู้ว่าหลิวเชี่ยนเชี่ยนจะมีท่าทางแบบนี้ หลินเฟยจะไม่มีวัน 'ยอมรับ' ว่าเขาชอบเธออย่างเด็ดขาด!"หมอหลิวครับ ใช่ครับ ผมชอบคุณจริงๆ""ในเมื่อคุณยอมรับผมแล้ว งั้นตอนนี้ผมอึดอัดมาก คุณพอจะช่วยผมหน่อยจะได้ไหม?""ช่วยผมระบายมันออกมาสักหน่อย!"หลินเฟยไม่มีทางเลือก นอกจากจะทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม โดยหวังว่าจะทำให้หลิวเชี่ยนเชี่ยนรังเกียจและอยู่ห่างจากตัวเขา!ขณะที่พูด หลินเฟยก็คว้ามือของหลิวเชี่ยนเชี่ยน จากนั้นก็ผลักเธอลงบนเตียง!"อุ๊ย...อาจารย์ ไม่ ไม่ได้หรอกค่ะ!"
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1108
"บางที นี่อาจเป็นโชคชะตาฟ้ากำหนดไว้ละมั้ง..."หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ หลินเฟยยังคงเป็นกังวลว่าจะจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างหลิวเชี่ยนเชี่ยนอย่างไรดีแต่วินาทีต่อมา หลินเฟยก็ถอนหายใจอย่างยอมแพ้และหยุดต่อต้าน พร้อมดื่มด่ำทั้งตัวและหัวใจเพื่อเพลิดเพลินไปกับความสุขที่สุดแสนวิเศษนั้นโดยเฉพาะเมื่อเขาก้มลงไปมอง ส่วนที่นวลขาวของหลิวเชี่ยนเชี่ยนก็ได้เผยออกมาจนหมดสิ้นเมื่อประกอบกับชุดหมอที่หลิวเชี่ยนเชี่ยนกำลังสวมใส่ มันก็ยิ่งทำให้หลินเฟยสั่นสะท้าน เพราะเขาไม่เคยเจอกับสิ่งยั่วยวนจากชุดเครื่องแบบมาก่อน!"หมอหลิว เดี๋ยวผมจะเขียนประสบการณ์ทางการแพทย์ให้คุณอีกสักฉบับ มันอาจจะเยอะสักหน่อยนะ""คุณจะได้ค่อยๆ เรียนรู้"หลินเฟยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ตัดสินใจที่จะเขียนสาระสำคัญเพิ่มเติมอีกสักหน่อย ซึ่งถือว่าเป็นส่วนชดเชยให้หลิวเชี่ยนเชี่ยนก็แล้วกันเพราะหลินเฟยรู้ดีว่า เขาและหลิวเชี่ยนเชี่ยนมันเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นบางทีต่อไปพวกเขาจะไม่มีวันพบกันอีกแล้ว……ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงหลินเฟยก็กลับไปห้องทำงานของผู้อำนวยการเพียงลำพัง โดยที่หลิวเชี่ยนเชี่ยนกำลังจัดการกับสาระสำ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1109
หลินเฟยเหลือบมองโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่อยู่ด้านหลัง แล้วพูดออกมา……บริเวณเขตติดต่อของตัวจังหวัดมีภูเขาขนาดใหญ่ที่เขียวชอุ่ม สันเขาลดเลี้ยวเคี้ยวคดและแผ่ขยายไปหลายร้อยไมล์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เทือกเขาเก้าลูกที่สูงตระหง่านและต่อเนื่องราวกับกระดูกสันหลังของสวรรค์และโลกมนุษย์!เมื่อมองจากระยะไกล มันดูเหมือนจะกลืนกินฟ้าและดินไปได้อย่างไงอย่างงั้น!ซึ่งภูเขาลูกนี้ก็คือภูเขาจิ่วหลงที่มีชื่อเสียงประจำจังหวัด!อีกทั้งยังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อที่นักท่องเที่ยวจะมาเยี่ยมชมได้ตลอดทั้งปี ไม่ว่าจะฤดูร้อน ฤดูหนาว หรือแม้กระทั่งฤดูฝน!โดยที่เชิงภูเขาจิ่วหลง มีโรงแรมที่ตกแต่งอย่างหรูหราแห่งหนึ่งตั้งอยู่และในขณะนี้ บนชั้นหกของโรงแรม ในห้องแห่งหนึ่งชายวัยกลางคนอายุห้าสิบปีเศษๆ แต่กลับมีผมขาวโพลนเต็มศีรษะเขานั่งขัดสมาธิและหลับตาแน่นอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ โดยระหว่างลมหายใจมีเสียงคำรามราวกับฟ้าร้องดังออกแว่วออกมาโดยที่ร่างกายยังมีชั้นของแสงสีทองส่องประกายออกมาแบบไม่แน่นอนในความเป็นจริง เขาอายุเก้าสิบกว่าๆ แล้ว เพียงแต่ในฐานะจอมยุทธ์โบราณที่มีความแข็งแกร่งที่ลึกซึ้งเขาจึงดูไม่ค่อยแก่ก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1110
"ศิษย์หลานอู๋เซี่ยว ตอนนี้อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"กู่หรูหลงเอามือไพล่หลังและเดินเข้ามา พร้อมถามด้วยรอยยิ้มร่าสถานะของเขาและเจียงไท่ซวีถือว่าเท่าเทียมกัน ด้วยเหตุนี้ เจียงอู๋เซี่ยวก็ถือว่าเป็นรุ่นหลานของเขาด้วยเช่นกัน"ขอบพระคุณอาจารย์ลุงหรูหลงมากนะครับ หลังจากพักฟื้นมาสักระยะหนึ่งแล้ว อู๋เซี่ยวไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะครับ""เพียงแต่ว่าเวลาพลิกตัวยังรู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อย ไม่สามารถลุกขึ้นมาทักทายอาจารย์ลุงได้ ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวที่นอนอยู่บนเตียง ขณะที่พูดคำเหล่านี้ออกมา ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างรุนแรง"แบบนี้ก็ดีเป็นที่สุด ฉันได้ให้อวิ๋นเฟยกับฉางเล่อไปซื้อยามาให้เจ้าแล้วนะ""รอให้พวกนั้นกลับมา เจ้ากินมันเข้าไป อาการบาดเจ็บก็จะหายได้เร็วขึ้น"กู่หรูหลงเปลี่ยนเรื่อง จากนั้นก็เดินเข้าไปนั่งตรงข้างเตียง แล้วพูดว่า"ศิษย์หลานอู๋เซี่ยว ก่อนหน้านี้เจ้าเคยพูดว่า คนที่ปลิดชีวิตสหายไท่ซวีด้วยกระบวนท่าเดียวนั้นเป็นเด็กหนุ่มอายุแค่สิบแปดสิบเก้าอย่างนั้นรึ?""อาจารย์ลุงครับ อู๋เซี่ยวไม่กล้าที่จะปิดบังใดๆ อยู่แล้ว แค่โกรธที่อู๋เซี่ยวไม่เอาไหน จึงไม่สามา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1111
"ซึ่งผู้เข้าร่วมการประลองจอมยุทธ์นั้น มักจะมาจากสำนักขนาดเล็กและกลางเป็นส่วนใหญ่""แต่ก็มีบางครั้งที่สำนักสูงกว่าจะส่งคนมาร่วมการประลองด้วยเช่นกัน"เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ โอวหยางเยี่ยนก็โค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพต่อหลินเฟยแล้วพูดว่า"แน่นอนว่าสำนักหมอเทวดาของสหายน้องที่ถือว่าเป็นยักษ์ใหญ่ของโลกซ่อนเร้นนั้น""ไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการประลองจอมยุทธ์ที่ไร้สาระเช่นนี้""แม้ว่าสำนักหมอเทวดาจะไม่เอ่ยปาก แต่สำนักเหล่านี้ก็ยังคงแย่งกันไปส่งสิ่งของให้กับสำนักหมอเทวดากันอยู่ดี"ด้วยเหตุนี้ ในสายตาของโอวหยางเยี่ยนและลูกชายการที่หลินเฟย 'บุคคลจากโลกที่ซ่อนเร้น' จะไม่รู้เรื่องการประลองจอมยุทธ์ มันก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร"อ้อ แค่นี้เองน่ะเหรอ?" เมื่อได้ยินแบบนี้ หลินเฟยก็รู้สึกผิดหวังแบบสุดๆหลินเฟยยังคิดว่า จอมยุทธ์โบราณพวกนี้ดั้นด้นมาร่วมการประลองจอมยุทธ์ที่จัดในโลกปัจจุบันจะต้องมีจุดประสงค์ที่น่าสะพรึงกลัวอะไรแบบนั้นหลังจากรู้เหตุผลที่แท้จริง หลินเฟยก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่เรียกว่าการประลองจอมยุทธ์อีกต่อไปแต่อย่างไรก็ตาม เพื่อช่วยหลงอู่ฟื้นฟูความแข็งแกร่งให้เร็วที่สุด หลิน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1112
"คุณเจียง คุณก็มีของขวัญจะให้ผมด้วยงั้นเหรอ?""ไหนคุณบอกว่า คุณจะเข้าครัวทำอาหารเพื่อเป็นรางวัลให้กับผม?" หลินเฟยเริ่มสนใจขึ้นมาเล็กน้อย"อย่าเพิ่งถามอะไรมาก ไปถึงแล้วคุณก็จะรู้เองนั่นแหละ""อีกอย่าง คนงี่เง่า หยุดเรียกฉันว่าคุณเจียงได้แล้วนะ มันดูไม่สนิทสนมกันเลย"แต่เจียงเฉินหยู่กลับเก็บมันเอาไว้ โดยไม่ได้บอกหลินเฟยไปตามตรง พร้อมมองหลินเฟยอย่างขุ่นเคืองใจและพูดออกมา"ถ้าอย่างนั้น…ผมขอเรียกคุณว่าเสี่ยวหยู่จะได้ไหม?" หลินเฟยเกาหัวแล้วพูดออกมา"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เสี่ยวหยู่ฟังดูแล้วสนิทกันมากกว่า""ฉันชอบให้คุณเรียกฉันว่าเสี่ยวหยู่"ดวงตาที่สวยงามของเจียงเฉินหยู่โค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว จากนั้นดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดว่า"จริงด้วยสิหลินเฟย อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงแซยิดครบแปดสิบปีของคุณตาฉันแล้ว ฉันหวังว่าถึงตอนนั้น คุณจะไปเป็นเพื่อนฉันได้นะ""ฉันเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณตามาสักระยะหนึ่งแล้ว""ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เราหมั้นหมายกันแล้ว คุณตาของคุณก็คือคุณตาของผมด้วยเช่นกัน"หลินเฟยพยักหน้าและตอบรับ"เพียงแต่ว่า ช่วงนี้เราต้องหาเวลาว่างไปเยี่ยมคุณท่านหวางที่เมืองต
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
