All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 101 - Chapter 110

เพื่อนร่วมงานของเกาเลี่ยงคนนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจปะปนไปด้วยความอิจฉา พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "คิดไม่ถึงเลยนะเกาเลี่ยง ตั้งแต่ที่นายออกจากที่นี่ไป ยิ่งนานวันนายก็ยิ่งจะฟู่ฟ่าขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วนะ""สร้อยหยกราคาห้าล้านกว่า อยากจะซื้อก็ซื้อเลยแบบนี้""บอกหน่อยสิว่านายไปทำอะไรถึงได้ร่ำรวยขนาดนี้ แนะนำพวกเราหน่อยจะได้หรือเปล่า?"สีหน้าของเกาเลี่ยงดูกระอักกระอ่วนเอาเสียมากๆ โดยแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เพราะเขาไม่มีปัญญาที่จะซื้อหยกชิ้นนี้หรอกนะ หลังจากพูดกลบเกลื่อนไปสองสามคำ เขาก็ได้วางสายไปโดยตรงและสีหน้าของโจวชิงชิงก็แทบจะเหมือนกับการกินขี้หมาเข้าไปอย่างไงอย่างงั้น!สร้อยคอราคาห้าล้านกว่าบาทแบบนี้ เกรงว่าชีวิตนี้เธอคงไม่มีโอกาสได้ใส่มันหรอกนะ!จางอวี้หลานภูมิใจมากจนแทบจะเงยหน้าขึ้นฟ้า แล้วพูดว่า "ก็มีแต่ลู่ลู่ของเรานี่แหละที่ตาถึง""นี่ยังไม่ทันได้หมั้นหมายกันเลยนะ อีกฝ่ายก็มอบหยกราคาห้าล้านกว่าบาทให้แล้ว!""แล้วต่อไปหากแต่งงานกันไปแล้ว ไม่ต้องซื้อวิลล่าในเมือง ขับเบนซ์หรือบีเอ็มดับเบิลยูกันเลยเหรอ?"แน่นอนว่าการที่เธอได้พูดแบบนี้ออกมา มันก็เป็นการคุยโวโอ้อวดให้กับตัวเองด้วยแต่

หลินเฟยหัวเราะคิกคัก จากนั้นก็โอบเอวของพานเสี่ยวเหลียนเอาไว้แน่น แล้วพูดกับเธอว่า "มีพี่สะใภ้นี่แหละที่ดีกับผม""ในโลกนี้ นอกจากอาเล็กแล้ว ก็มีพี่สะใภ้นี่แหละครับ ที่ดีต่อผมอย่างสุดหัวใจ"ทุกครั้งที่เขาและพานเสี่ยวเหลียนทำอาหารด้วยกัน พวกเขาก็จะแอบกินกันสักพัก และมันก็กลายเป็นนิสัยไปเสียตั้งนานแล้วหลินเฟยไม่ได้ถูกจำกัดอีกต่อไป และปล่อยตัวปล่อยใจไปกับพานเสี่ยวเหลียนพานเสี่ยวเหลียนรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "ยอดดวงใจ สุดที่รัก พี่สะใภ้ยอมยกหัวใจให้เธอเลยนะ!""พี่สะใภ้อยู่กับเธอทุกวัน ก็เหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์อย่างไงอย่างงั้น!""หากพี่สะใภ้จะต้องจากเธอไป พี่ก็ไม่รู้จะต้องอยู่อย่างไรเหมือนกันนะ!"ไม่มีผู้หญิงคนใดสามารถต้านทานการโจมตีอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยของหลินเฟยได้พานเสี่ยวเหลียนเปลี่ยนจากผู้หญิงที่อ่อนต่อโลก มาเผชิญหน้ากับยักษ์ยุคก่อนประวัติศาสตร์โดยตรงอาจกล่าวได้ว่าเธอพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทุกครั้งที่เธอพ่ายแพ้ เธอก็เต็มใจที่จะถูกหลินเฟยทรมานและฟาดด้วยแส้อยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นว่าพานเสี่ยวเหลียนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป หลินเฟยถึงได้หยุดการกระทำนั้นลง

หลินเฟยพูดอย่างเสียไม่ได้ว่า "พี่สายตรวจ พี่กำลังฝังเข็มอยู่นะ แล้วจะใส่เสื้อผ้าได้อย่างไร เข็มหลุดไปหนึ่งเล่มก็เท่ากับเสียเปล่าไปเลยนะ""พี่อดทนอีกสักนิดจะได้ไหม"เมื่อความรู้สึกได้ถาโถมเข้ามาแล้ว จะให้ลู่หลีอดทนไหวได้อย่างไร แต่หลินเฟยก็พูดแล้วว่า เธอจะสัมผัสไปโดยเข็มไม่ได้หลังจากที่ต้องเสียเวลากันอยู่สักพัก ลู่หลีก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และกางเกงของเธอก็เปียกโชกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวเธอรู้สึกอับอายแบบสุดๆ แต่การโจมตีร่างกายที่หนักหน่วงนั้นยังคงดำเนินต่อไป หลังจากผ่านไปอีกสองสามนาที เธอก็ไม่สามารถประคองสติเอาไว้ได้ และเป็นลมล้มพับลงไปในที่สุดหลินเฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากผ่านไปอีกสองสามนาที ในที่สุดเขาก็ถอดเข็มเงินออก จากนั้นก็วางลู่หลีที่สะลึมสะลือเอาไว้บนเตียง"ว่ากันว่าผู้หญิงนั้นเกิดมาจากนั้น ดูเหมือนคำพูดนี้จะไม่ผิดไปเลยนะ"เมื่อลู่หลีได้ตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกโกรธและอับอายขึ้นเป็นทวีคูณ โดยที่เธอทำได้เพียงแค่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม และแทบอยากจะตายเลยทีเดียวหลินเฟยคุ้นชินกับการเห็นคนอยู่ท่ามกลางคลื่นลมแรงมากนับครั้งไม่ถ้วน และเขาก็แลดูสงบเอาเสียมากๆ"พี่สายตรวจครับ

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลู่หลีก็ยิ่งรู้สึกอับอายไปยิ่งกว่าเดิมมาก และตะโกนสาปแช่งอย่างหาได้อยากไปมาว่า "ไสหัวออกไปนะ ออกไป!"หลังจากได้รับการรักษาจากหลินเฟยแล้ว ตอนนี้เธอก็ดูดีเป็นอย่างมาก"นี่คือคลินิกของผมนะ ผมมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่อยู่แล้ว""ต่อให้คุณจะเป็นตำรวจสายตรวจ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่ผมออกไปหรอกนะ"หลินเฟยพูดออกไปอย่างไม่แยแส เขาแทบจะอยากให้ลู่หลีโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ เพราะแบบนี้เขาก็ไม่ต้องตกไปเป็นแฟนของเธอแล้ว"โอเค ฉันใส่ ฉันใส่ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ และต่อไปจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแล้ว!"ลู่หลีร้องไห้เพราะโกรธจัด และน้ำตาก็ร่วงลงมาทีละหยดๆและในขณะที่เธอกำลังเตรียมจะสวมเสื้อผ้าอยู่นั้น หลินเฟยก็ยืนอยู่ตรงนั้น โดยไม่ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด"ฉันกำลังจะใส่เสื้อผ้านะ คุณจะไม่เลี่ยงออกไปสักหน่อยเหรอ?"ลู่หลีถลึงตากลมโตของเธอแล้วถามออกมาหลินเฟยเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "ยังไงเสียสิ่งที่ควรมองผมก็ได้มองหมดแล้ว ผมจะออกไปหรือไม่ มันแตกต่างกันตรงไหน?""โอเค คุณดูเถอะ ฉันจะให้คุณดูให้พอ สักวันคุณจะนึกเสียใจขึ้นมาทีหลัง!"ลู่หลีกัดฟันด้วยความโกรธ หยุดร้องไห้ ยกผ้าห่มขึ้น และ

"ผมจะมีธุระของตัวเองจนทำให้ล่าช้าไปบ้างไม่ได้หรือไง ท่าทางแบบนี้ คุณจะมาตรวจรักษาอาการป่วย หรือจะมามีเรื่องกับใครเขากันแน่?"หลินเฟยพูดอย่างไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก"อะไรที่เรียกว่ามีเรื่อง?""คุณรู้ไหมว่าคุณหนูของเราเป็นใคร? แค่เพียงผมเส้นเดียวของเธอก็มีค่ามากกว่าชีวิตของคุณเสียอีก!"ชายกลางคนหนวดเคราเฟิ้มได้ตะโกนออกมา พร้อมกับดวงตาที่ถลึงจนทำให้คนลนลาน"ในสายตาของคุณ ชีวิตของผมมันด้อยค่าขนาดนั้นเชียวเหรอ?""เหอะๆ ในเมื่อพวกคุณดูถูกผมแบบนี้แล้ว ก็คงไม่จำเป็นต้องมาขอให้ผมรักษาโรคให้หรอกนะ รีบไปเชิญหมอที่มีวิชามากกว่าผมเถอะ!"ผู้ชายคนนี้ได้เผยความดูถูกดูแคลนคนอื่นออกมาอย่างโจ่งแจ้ง โดยที่หลินเฟยก็ไม่ยอมลดราวาศอกให้เช่นกัน เขาหันกลับและเดินเข้าไปในคลินิกอย่างเย็นชา"พ่อหนุ่ม การที่เรามาหาเพื่อให้คุณรักษาโรคให้นั้น ก็นับว่าเป็นเกียรตินักหนาแล้ว อย่ามาได้คืบจะเอาศอกแบบนี้นะ!"อาฝูก้าวเท้าเข้าไปขวางหลินเฟยเอาไว้!"อาฝู คุณรีบถอยออกไปเถอะ ห้ามเสียมารยาทกับหมอเทวดาแบบนี้!"หญิงสาวขมวดคิ้วและดุออกไป จากนั้นก็โค้งคำนับให้หลินเฟยเล็กน้อยเพื่อขอโทษ"ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะหมอเทวดา ฉันอบรมค