All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 121 - Chapter 130

“ฉันไม่ได้มาหานาย ฉันมาซื้อเสื้อผ้า”หลินเฟยมองดูเขาสวมชุดพนักงานของร้าน เดาได้ทันทีว่าเขาทำงานอยู่ที่ร้านขายเสื้อผ้าแห่งนี้คิดดูแล้วตอนนี้คงจะมีชีวิตได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก“เสื้อผ้าในนี้เอานายไปขายก็ยังไม่มีปัญญาซื้อเลย นายเนี่ยนะจะมาซื้อชุด?”เซี่ยหยวนเฮ่าสีหน้าท่าทางเหยียดหยาม จากนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ เธอขมวดคิ้วพูดขึ้น“พูดความจริงมาเถอะ อยากจะมาขอยืมเงินจากฉันใช่ไหม?”“ฉันบอกนายให้นะว่าไม่ได้ ครอบครัวฉันช่วงนี้จะซื้อบ้านใหม่ ฉันยังขาดแคลนเงินอยู่ ไม่มีเงินให้นาย”“นายรีบออกไปเถอะ”“นายคิดมากไปแล้ว ฉันมาซื้อเสื้อผ้าจริง ๆ และฉันก็ไม่จำเป็นต้องมายืมเงินนาย”หลินเฟยหัวเราะเบา ๆ พูดกับพนักงานอีกคน จากนั้นชี้ไปที่เสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งที่มูลค่าหกแสนห้าหมื่นบาทแล้วพูดขึ้น“รบกวนเอาเสื้อตัวนี้ลงมาให้ผมลองใส่หน่อย”“ได้ค่ะคุณผู้ชาย”นั่นเป็นพนักงานสาวคนหนึ่ง อายุยี่สิบต้น ๆ ท่าทางสวยสดงดงาม เมื่อได้ยินว่าหลินเฟยจะลองสวมเสื้อผ้าก็รีบเดินเข้ามาพูดอย่างสุภาพ“เดี๋ยวก่อน เสี่ยวซูเธอออกไปก่อน คนคนนี้คือลูกพี่ลูกน้องของฉัน เขาไม่มีปัญญาซื้อเสื้อผ้าด้วยซ้ำ มาสร้างความวุ่นวาย”“เธอเอาเส

“แกมันไอ้โง่ที่มีตาไม่มีแวว!”“บริษัทของพวกเราทำไมถึงได้รับสวะตาต่ำอย่างแกมานะ?”“รีบเก็บข้าวของไสหัวออกไปซะ!”“ผู้จัดการ ผมไปไม่ได้นะครับ ครอบครัวของผมยังรอผมซื้อบ้านใหม่อยู่นะ!”เซี่ยหยวนเฮ่าคราวนี้ประพฤติตัวดีอย่างมาก เขาหน้าแดงและพูดขอร้องทันที!“ล่วงเกินแขกวีไอพีของคุณซูนายยังอยากจะอยู่ทำงานต่อ? งั้นฉันก็ไม่ต้องทำงานแล้ว!”“ไป รีบไสหัวไปซะ!”ผู้จัดการตะโกนเสียงดัง“ผู้จัดการ งั้นอย่างน้อยคุณก็จ่ายเงินเดือนให้ผมได้ไหม?”เซี่ยหยวนเฮ่าหน้าม่อยคอตกพูดขอร้อง“จ่ายเงินเดือนกับผีสิ รีบไสหัวไปให้ไกลเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกคนลงมือแล้ว!”ผู้จัดการร้านลงมือถีบเซี่ยหยวนเฮ่าทันที!“เป็นเพราะแก แกคอยดูเถอะ!”เรื่องมาจนถึงตอนนี้แล้ว เซี่ยหยวนเฮ่าทำได้แค่ถลึงตาใส่หลินเฟยอย่างแรง จากนั้นวิ่งออกไปข้างนอกอย่างไม่เต็มใจ“ถ้าหากนายไม่ได้ตาต่ำดูถูกคนอื่น จะมีผลลัพธ์แบบนี้ไหม?”หลินเฟยยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น“คุณซู คุณดูสิครับว่าแบบนี้พึงพอใจไหมครับ?”ผู้จัดการร้านใบหน้ายิ้มแย้มถามซูเฉี่ยนเสวี่ย“ถ้าหากหลินเฟยพอใจฉันก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับนาย”ซูเฉี่ยนเสวี่ยพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย“เฮือก

หลินเฟยเข้าใจในทันที เมื่อครู่ดื่มน้ำหล่อลื่นมากไปหน่อยและไม่ได้เช็ดให้สะอาด เขารีบเลียปากแล้วพูดขึ้นว่า“อ่อ ผมกระหายน้ำอย่างมาก ปากก็เลยแห้งนิดหน่อยมั้ง”“ว้าย ขอโทษจริง ๆ นะคะ หรือว่าฉันไปรินน้ำให้คุณเดี๋ยวนี้?”หลี่เวยที่อยู่ด้านข้างจัดแจงเสื้อผ้าด้วยความประหม่าในทันทีใบหน้ากลับแสร้งพูดด้วยความรู้สึกผิด“ไม่ต้องแล้ว”“ขึ้นรถ พวกเราไปกินข้าวกัน”ซูเฉี่ยนเสวี่ยก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอรับกุญแจรถมาจากในมือหลี่เวย แล้วขับรถออกมาอย่างคล่องแคล่วเธอชำระเงินเรียบร้อยแล้ว ประกันและเอกสารอะไร จัดการเรียบร้อยหมดแล้วชื่อเจ้าของรถ เขียนเป็นชื่อหลินเฟยแน่นอนอยู่แล้ว“ได้ครับพี่ซู”เมื่อครู่หลินเฟยกินน้ำหล่อลื่นไปนิดหน่อยแล้วรู้สึกหิวพอดี จากนั้นก็เปิดประตูรถแล้วขึ้นรถไปหลี่เวยเซลล์สาวเห็นหลินเฟยจะกลับไปโดยตรง เธอเปิดประตูแล้วตะโกนขึ้น“คุณชายท่านนี้ คุณจะขับรถไปโดยตรงเลยเหรอคะ?”“พวกเรายังสามารถเฉลิมฉลองให้คุณได้นะคะ!”“ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น พวกเรายังมีธุระต้องจัดการ”ซูเฉี่ยนเสวี่ยพูดปฏิเสธโดยตรง“งั้นเอาแบบนี้นะคะคุณผู้ชาย ฉันเมมเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของคุณไว้ ต่อไปไม่ว่ารถมีป

ภาพย้ายกลับมาทางด้านหลินเฟย เขาถูกซูเฉี่ยนเสวี่ยพาไปที่โรงแรมระดับหรูหราแห่งหนึ่ง“หลินเฟย สองคนนั้นเป็นญาติของนายจริง ๆ เหรอ?”“ฉันดูอย่างไรก็เหมือนกับมาทวงหนี้”“จะให้ฉันหาคนไปเตือนพวกเขาไหม?”ซูเฉี่ยนเสวี่ยสั่งอาหารเสร็จ ก็ขมวดคิ้วพูดอย่างอดไม่ได้“ไม่ต้องหรอกพี่ซู ถ้าหากพวกเขามาหาเรื่องผมอีก ผมจัดการเองได้”หลินเฟยส่ายหน้าแล้วพูดออกมา“งั้นก็ได้ ไม่ว่านายมีเรื่องอะไรที่จัดการไม่ได้ ก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ”ซูเฉี่ยนเสวี่ยพยักหน้าพูดขึ้นระหว่างนั้น ซูเฉี่ยนเสวี่ยรับสายโทรศัพท์ จากนั้นยิ้มกับหลินเฟยแล้วพูดขึ้น“หลินเฟยคนก่อสร้างวิลล่าและวัสดุฉันหาให้นายเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาจะไปหานายที่หมู่บ้าน”“นี่คือเบอร์โทรนายบันทึกไว้หน่อย”“และนี่คือบัตรธนาคารจำนวนเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาท นายเก็บเอาไว้ให้ดี”“เงินค่ารถกับค่าสร้างวิลล่า ฉันจ่ายให้นายเรียบร้อยแล้ว”ขณะพูดก็ล้วงบัตรธนาคารสีดำออกมายื่นให้หลินเฟยหลินเฟยบันทึกเบอร์โทรศัพท์ไว้ หลังจากเก็บบัตรเสร็จ ก็ถามซูเฉี่ยนเสวี่ยด้วยความสงสัย“พี่ซู ทำไมพี่ดีกับผมขนาดนี้?”โบราณว่าไม่ทำคุณประโยชน์ก็ไม่ได้รับค่าตอบแทน ท่าทางที่

หลินเฟยเพิ่งพูดจบ ก็เริ่มคิดถึงภาพที่จะเกิดขึ้นต่อไป อีกเดี๋ยวจะต้องขับรถให้ดี ๆ!จับพวงมาลัยแน่น ๆ เหยียบเบรกอย่างแรง!เหยียบจนจมเข้าไปในเครื่องยนต์!เหยียบจนรถเสียงดังกระหึ่มอย่างมาก!“นาย……นายขยับไปด้านหลังหน่อย ฉันไม่กล้านั่งลงไป……”ซูเฉี่ยนเสวี่ยไม่รู้ว่ามองเห็นอะไร ถอยหลังออกไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว!“ถึงขั้นนั้นเลยเหรอพี่ซู?”“พี่ไม่ต้องกลัวมากเกินไป รีบขึ้นมาสอนผมขับรถเร็วสิ!”หลินเฟยเลิกคิ้วแล้วยิ้มออกมาซูเฉี่ยนเสวี่ยยังไม่กล้ามาอยู่ดี แต่ก็ถูกหลินเฟยที่ใจร้อนดึงขึ้นรถโดยตรง จากนั้นกอดเอาไว้ในอ้อมแขน“รีบเถอะพี่ซู ถ้าพี่กลัว ก็อย่าดู”“พี่ตั้งใจสอนผมขับรถ เรื่องอื่นมอบให้ผมจัดการเอง”เสียงดังปัง ประตูรถถูกปิดลงหลินเฟยสองมือโอบรอบเอวเล็กผอมบางของซูเฉี่ยนเสวี่ยเอาไว้ จับพวงมาลัยด้วยท่าทางจริงจัง“ฮะ ก็ได้ มือของนายอย่างขยับ ฉันจับมือของนา นายดูให้ดีว่าฉันเหยียบคันเร่งอย่างไร จากนั้น ก่อนที่จะเริ่ม ฉันบอกกับนายก่อนว่าอันไหนคือตำแหน่งเกียร์เดินหน้า อันไหนคือเกียร์ถอยหลัง……พื้นที่ด้านหน้าก็เล็กแค่นั้น ซูเฉี่ยนเสวี่ยถูกหลินเฟยทำให้ร้อนรุ่มจนร่างกายทรมานไปหมด ลมหายใจห