LOGINShare
บทที่ 126
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 127
ภาพย้ายกลับมาทางด้านหลินเฟย เขาถูกซูเฉี่ยนเสวี่ยพาไปที่โรงแรมระดับหรูหราแห่งหนึ่ง“หลินเฟย สองคนนั้นเป็นญาติของนายจริง ๆ เหรอ?”“ฉันดูอย่างไรก็เหมือนกับมาทวงหนี้”“จะให้ฉันหาคนไปเตือนพวกเขาไหม?”ซูเฉี่ยนเสวี่ยสั่งอาหารเสร็จ ก็ขมวดคิ้วพูดอย่างอดไม่ได้“ไม่ต้องหรอกพี่ซู ถ้าหากพวกเขามาหาเรื่องผมอีก ผมจัดการเองได้”หลินเฟยส่ายหน้าแล้วพูดออกมา“งั้นก็ได้ ไม่ว่านายมีเรื่องอะไรที่จัดการไม่ได้ ก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ”ซูเฉี่ยนเสวี่ยพยักหน้าพูดขึ้นระหว่างนั้น ซูเฉี่ยนเสวี่ยรับสายโทรศัพท์ จากนั้นยิ้มกับหลินเฟยแล้วพูดขึ้น“หลินเฟยคนก่อสร้างวิลล่าและวัสดุฉันหาให้นายเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาจะไปหานายที่หมู่บ้าน”“นี่คือเบอร์โทรนายบันทึกไว้หน่อย”“และนี่คือบัตรธนาคารจำนวนเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาท นายเก็บเอาไว้ให้ดี”“เงินค่ารถกับค่าสร้างวิลล่า ฉันจ่ายให้นายเรียบร้อยแล้ว”ขณะพูดก็ล้วงบัตรธนาคารสีดำออกมายื่นให้หลินเฟยหลินเฟยบันทึกเบอร์โทรศัพท์ไว้ หลังจากเก็บบัตรเสร็จ ก็ถามซูเฉี่ยนเสวี่ยด้วยความสงสัย“พี่ซู ทำไมพี่ดีกับผมขนาดนี้?”โบราณว่าไม่ทำคุณประโยชน์ก็ไม่ได้รับค่าตอบแทน ท่าทางที่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 128
หลินเฟยอยากนอนกับซูเฉี่ยนเสวี่ยอยู่แล้ว ได้ฟังข้อเสนอของซูเฉี่ยนเสวี่ย เขาก็เข้าใจสาเหตุแล้วเขาถือโอกาสดึงซูเฉี่ยนเสวี่ยมาในอ้อมแขน แล้วกอดเอาไว้แน่นเรือนร่างที่อ่อนโยนและร้อนแรง ก็ทำให้หลินเฟยร้อนรุ่มใจ เขาดมกลิ่นหอมบนตัวซูเฉี่ยนเสวี่ยด้วยความโลภ“พี่ซู พี่ทำแบบนี้เสียสละเกินไปหน่อยไหม?”“อย่าพูดมาก พี่สารภาพกับเธอไปแล้ว เธอพูดมาแค่ว่าจะนอนหรือไม่นอน!”ซูเฉี่ยนเสวี่ยหน้าแดงด้วยความเขินอาย จะดิ้นตัวลุกออกจากตัวหลินเฟยไอ้หมอนี่ได้เปรียบแล้วยังจะเล่นตัว จุดนั้นทิ่มเธอแล้ว ยังจะทำเป็นแกล้งพูดถึงศีลธรรมอีก!หลินเฟยหัวเราะแหะ ๆ แล้วกอดซูเฉี่ยนเสวี่ยไว้แน่นอีกครั้ง เขากลอกตาครุ่นคิดและพูดขึ้นทันที“พี่ซู พี่สอนผมขับรถไปด้วย มีอะไรกับผมไปด้วยได้ไหม?”“ฮะ? ได้เหรอ? ดูไม่ออกเลยนะว่านายจะโรคจิต!” ซูเฉี่ยนเสวี่ยสีหน้าแปลกประหลาดขึ้นมาภาพแบบนั้น เธอไม่กล้าจินตนาการด้วยซ้ำ“ได้สิ ถึงเวลาผมนั่งด้านล่าง พี่ก็นั่งบนตัวผม หาที่ที่ไม่มีคนก็พอแล้ว”หลินเฟยเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอแล้ว ช่วงนี้เขาเริ่มชอบมีอะไรบนรถขึ้นมาแล้วถึงแม้พื้นที่จะอัดแน่นไปหน่อย แต่บรรยากาศกลับน่าหลงใหลเป็นพิเศษโดยเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 129
หลินเฟยเพิ่งพูดจบ ก็เริ่มคิดถึงภาพที่จะเกิดขึ้นต่อไป อีกเดี๋ยวจะต้องขับรถให้ดี ๆ!จับพวงมาลัยแน่น ๆ เหยียบเบรกอย่างแรง!เหยียบจนจมเข้าไปในเครื่องยนต์!เหยียบจนรถเสียงดังกระหึ่มอย่างมาก!“นาย……นายขยับไปด้านหลังหน่อย ฉันไม่กล้านั่งลงไป……”ซูเฉี่ยนเสวี่ยไม่รู้ว่ามองเห็นอะไร ถอยหลังออกไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว!“ถึงขั้นนั้นเลยเหรอพี่ซู?”“พี่ไม่ต้องกลัวมากเกินไป รีบขึ้นมาสอนผมขับรถเร็วสิ!”หลินเฟยเลิกคิ้วแล้วยิ้มออกมาซูเฉี่ยนเสวี่ยยังไม่กล้ามาอยู่ดี แต่ก็ถูกหลินเฟยที่ใจร้อนดึงขึ้นรถโดยตรง จากนั้นกอดเอาไว้ในอ้อมแขน“รีบเถอะพี่ซู ถ้าพี่กลัว ก็อย่าดู”“พี่ตั้งใจสอนผมขับรถ เรื่องอื่นมอบให้ผมจัดการเอง”เสียงดังปัง ประตูรถถูกปิดลงหลินเฟยสองมือโอบรอบเอวเล็กผอมบางของซูเฉี่ยนเสวี่ยเอาไว้ จับพวงมาลัยด้วยท่าทางจริงจัง“ฮะ ก็ได้ มือของนายอย่างขยับ ฉันจับมือของนา นายดูให้ดีว่าฉันเหยียบคันเร่งอย่างไร จากนั้น ก่อนที่จะเริ่ม ฉันบอกกับนายก่อนว่าอันไหนคือตำแหน่งเกียร์เดินหน้า อันไหนคือเกียร์ถอยหลัง……พื้นที่ด้านหน้าก็เล็กแค่นั้น ซูเฉี่ยนเสวี่ยถูกหลินเฟยทำให้ร้อนรุ่มจนร่างกายทรมานไปหมด ลมหายใจห
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 130
การเหยียบนี้น่าจะกระทืบเข้าไปในเครื่องยนต์โดยตรง!ตัวรถส่ายไปส่ายมาอย่างควบคุมไม่ได้ หลินเฟยเกือบจับพวงมาลัยเอาไว้ไม่อยู่!“ไม่ได้นะหลินเฟย นี่เป็นรถใหม่ เหยียบคันเร่งจมมิดไม่ได้นะ!”“นายรีบผ่อนคันเร่ง ไม่อย่างนั้นรถจะพังแล้ว!”ซูเฉี่ยนเสวี่ยห้ามหลินเฟยเอาไว้ น้ำเสียงตกใจเป็นพิเศษ!ถ้าหากไม่ได้หลินเฟยกอดเธอไว้แน่น เธอเกือบจะถูกรถสะบัดออกไปแล้ว!“ไม่เป็นไรพี่ซู เดี๋ยวรถคันนี้ก็ปรับสภาพได้แล้ว ผมเหยียบคันเร่งมากหน่อยก็สามารถรับได้ไหว!”“พี่สอนผมต่อ ผมคิดว่าผมสามารถควบคุมแก่นแท้ของการขับรถได้แล้ว!”หลินเฟยเข้าสู่สภาวะลืมตัวเอง วันนี้ไม่ขับรถคันนี้ให้เป็น เขาไม่มีทางยอมเลิกรา!“หลินเฟยไม่ได้นะ รถใหม่ขับแบบนี้ไม่ได้!”“พี่ซูขอร้องนายล่ะได้ไหม? นายเหยียบคันเร่งเบา ๆ หน่อย!”ซูเฉี่ยนเสวี่ยขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าหลินเฟยขับรถเก่งขนาดนี้!รถแบบไหนก็รับกับการที่เขาเหยียบคันเร่งอย่างบ้าระห่ำแบบนี้ไม่ได้!“ไม่เป็นไรพี่ซู เดี๋ยวรถก็เคยชินแล้ว!”“พี่นั่งให้นิ่ง ผมมีความมั่นใจมากพอ!หลินเฟยพูด และก็ออกแรงเหยียบคันเร่งอีกหลายครั้ง ซูเฉี่ยนเสวี่ยเมารถจนตาเหลือก!”
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 131
"อะไรนะ? หลายล้าน!""โอ้มายก๊อต! รถคันนี้แพงขนาดนี้เลยเหรอ?""พวกเรารีบถอยห่างออกมาหน่อยเถอะ อย่าไปโดนรถของใครเขาได้!""ขายฉันไปแล้ว ยังไม่มีปัญหาซื้อเลยนะ!"เมื่อจางอวี้หลานได้ยินราคา เธอก็รีบถอยออกไปทันที!"ใช่ รีบถอยห่างๆ หน่อยจะดีกว่า!""แม่งเอ๊ย คนรวยเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? จางซินเยว่ขับเมอร์เซเดส เบนซ์ มายบัคคันนั้นก็ถือว่าเลิศแล้ว!""แต่วันนี้กลับเห็นอีกคันแล้วหรือนี่!""นี่มันรถของใครกัน? มาจอดหน้าประตูบ้านของพวกเราทำไมกัน?"จ้าวฟู่กุ้ยกลืนน้ำลายด้วยความอิจฉาและถอยไปสองสามก้าว!และเขาก็ไม่เคยคิดว่า รถยนต์คนนี้จะเป็นของญาติเขาไปได้!เพราะไม่มีญาติคนไหนของเขาสามารถซื้อรถคนนี้ได้เลยสักคน!ซึ่งในเวลานี้หลินเฟยก็เปิดประตูและลงจากรถ"พ่อผู้ใหญ่ พี่ลู่ลู่อยู่บ้านไหมครับ?""อุ๊ย โอ้มายก๊อต!""นี่หลินเฟยไม่ใช่เหรอ? รถคันนี้เป็นของคุณเหรอ!"ตอนนี้หลินเฟยได้เปลี่ยนการแต่งตัวเสียใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาดูหล่อเหลาแบบสุดๆ และเมื่อยืนอยู่ข้างรถหรู เขาก็ดูเหมือนคุณชายที่ร่ำรวยอย่างไงอย่างงั้น!จางอวี้หลานชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะจำได้ว่านี่คือหลินเฟย!ต่อจากนั้นเธอก็ร
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 132
"หลินเฟย ตอนนี้ทำไมคุณถึงได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ ฉันไม่สบายขนาดนี้แล้ว คุณยังจะให้ฉันกัดคุณอีก!"จ้าวลู่ลู่หดตัวกลับและพูดด้วยท่าทีต่อต้าน"พี่ลู่ลู่ ก็ผมกำลังทรมานอยู่ไม่ใช่เหรอ!""หยุดเลยหลินเฟย เดี๋ยวพ่อกับแม่ของฉันก็จะกลับมาแล้ว...หากพวกท่านมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี!"จ้าวลู่ลู่ถูกกระทำจนแทบจะเดินไม่ได้ จึงไม่มีแรงที่จะผลักหลินเฟยให้ออกไปแต่อย่างใด"โอเคพี่ลู่ลู่ ผมจะไม่สร้างปัญหาให้คุณอีกแล้ว พอนวดเสร็จผมก็จะกลับบ้านทันที""คุณจะไม่อยู่ทานอาหารเย็นก่อนเหรอ?" จ้าวลู่ลู่รีบถามออกมาเห็นได้ชัดว่า เธอยังคงไม่อยากให้หลินเฟยจากไปแม้ว่าหลินเฟยชอบที่จะรังแกเธอ แต่เธอก็ยังคงรู้สึกมีความสุขมากและเต็มใจที่จะถูกหลินเฟยรังแกส่วนหลินเฟยก็อยากที่จะจู๋จี๋อยู่กับจ้าวลู่ลู่ด้วยเช่นกัน แต่คนที่บ้านยังรอเขากลับไปอยู่น่ะสิ ซึ่งเขาก็ได้จูบจ้าวลู่ลู่ไปหนึ่งฟอด"ผมคงอยู่ทานข้าวเย็นไม่ได้หรอกนะ""มืดแล้ว อาเล็กของผมอยู่ที่บ้านจะไม่ปลอดภัยเอา ผมจำเป็นต้องกลับไปดูแลท่านน่ะ""โอเค ถ้าพรุ่งนี้ฉันสามารถเดินได้ ฉันจะไปหาคุณ"จ้าวลู่ลู่คิดว่าถังรั่วเสวี่ยไม่สามารถมองเห็นได้ และกังวลว่าจะมีบางอย่างเก
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 133
"คุณอาเล็กของคุณอยู่ในห้องน่ะ คุณมีเรื่องอะไรจะบอกพวกเรางั้นเหรอ?"พานเสี่ยวเหลียนถามอย่างสงสัย"เดี๋ยวคุณก็จะได้รู้แล้วล่ะ"หลินเฟยเลิกคิ้วและยิ้มพานเสี่ยวเหลียนเริ่มยอมจำนนต่อหลินเฟยมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าหลินเฟยจะสัมผัสส่วนไหนของเธอ เธอก็ไม่ได้ห้ามเลยแม้แต่น้อย"พี่สะใภ้ครับ พวกเราเข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะนะ"หลังจากเข้าไปในบ้านแล้วก็พบว่าถังรั่วเสวี่ยกำลังเอนกายอยู่บนเตียงอย่างง่วงๆ อาหารบนโต๊ะยังคงอุ่นๆ อยู่ เห็นได้ชัดว่าเธอรอหลินเฟยกลับมา และยังไม่ได้ทานข้าวเมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว ถังรั่วเสวี่ยก็ตื่นขึ้นทันที "เสี่ยวเฟยกลับมาแล้วเหรอ?"เมื่อเห็นท่าทางที่ร้อนใจของเธอ หลินเฟยก็รู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจเท่าไหร่เขาไปใช้ชีวิตลั้นลาอยู่ด้านนอก แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ถังรั่วเสวี่ยจะยังอยู่ที่บ้านและกำลังรอเขาอย่างใจจดใจจ่ออยู่แบบนี้ได้"ใช่ครับอาเล็ก อาหิวไหมครับ เรามากินข้าวกันเถอะนะ? ""ผมมีเรื่องที่จะบอกให้อาเล็กทราบอยู่พอดี"หลินเฟยประคองถังรั่วเสวี่ยมานั่งที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับนำจานและตะเกียบมาให้เธอ"มีอะไรหรือเปล่า?" ถังรั่วเสวี่ยถามอย่างสงสัย"คือว่า…"หลินเฟยไม่รู้จะพูด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 134
หลินเฟยไม่สนใจต่อคำอ้อนวอนของพานเสี่ยวเหลียนแต่อย่างใด มีอย่างที่ไหนที่การไถนาจะค้างคาได้แบบนี้?นี่เป็นโครงการใหญ่ที่ไม่สามารถทำแบบขอไปทีได้เลยนะ!……เมื่อท้องฟ้ามีแสงสว่างฉายออกมาเล็กน้อย พานเสี่ยวเหลียนก็ได้ผล็อยหลับไปในที่สุด แม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็พึงพอใจเป็นอย่างมากในตอนนี้ ความอดทนต่อแรงกระทบของพานเสี่ยวเหลียนนั้นแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนเป็นหลายเท่าและสิ่งนี้ก็ทำให้หลินเฟยรู้สึกเซอร์ไพรส์เอาเสียมากๆหลินเฟยนอนลงบนเตียงอย่างพึงพอใจ หลับตาและหรี่ตาอยู่ครู่หนึ่งรถหรู สาวสวย วิล่า ทุกอย่างจะมีครบเสร็จสมบูรณ์ในเร็วๆ นี้แล้ว!แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่ได้มีอิสระและสุขสำราญเท่ากับหลินเฟย!และความเป็นอยู่แบบนี้ มันมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นได้จริงๆ!กว่าสองชั่วโมงต่อมา หลินเฟยก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาหลังจากรับสาย ก็พบว่าเป็นคนที่ซูเฉี่ยนเสวี่ยหามาช่วยสร้างวิลล่าเมื่อวานนี้ และเขาก็กำลังรออยู่ที่จัตุรัสของหมู่บ้าน"โอเค รบกวนพวกคุณรอสักครู่ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้!"หลินเฟยขอให้พวกเขารอที่จัตุรัสสักพัก จากนั้นถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนก็ตื่นขึ้นมา"อาเล็ก พี่สะใภ้ครับ พวกเ
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
