All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 551 - Chapter 560

เฉินฝานหันกลับไปมองไม่ใช่เจ้าหน้าที่ทุกคนในวังหลวงวิ่งไปตรงหน้าเสิ่นหมิงหยวน มีหลายคนยืนเงียบอยู่ที่มุมตอนเฉินฝานถอนสายตากลับมา เสิ่นหมิงหยวนมองมาที่เขาพอดีไม่ได้มองนานเท่าใดนัก สบตากันไม่ถึงหนึ่งวินาที เฉินฝานถอนสายตากลับ หมุนตัวหันหลังเดินตามหลังฉินเย่ว์เหมยแตกต่างกับเฉินฝานที่ถอนสายตากลับในหนึ่งวินาที เสิ่นหมิงหยวนจ้องมองเฉินฝานตลอดเวลาท่ามกลางแววตาทระนง มีความสงสัยปะปนเล็กน้อยเมื่อครู่เขาบีบคั้นฉินเย่ว์เหมยทุกอย่าง ถึงขั้นทำให้อีกฝ่ายอับอาย นอกจากอยากสังหารหงอิงแล้ว เขายังมีอีกหนึ่งจุดประสงค์ ซึ่งก็คือบีบให้เฉินฝานแสดงฝีมือแต่ไม่ว่าเขาจะทำเกินไปเพียงใด เฉินฝานยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไร้ซึ่งสีหน้าและไร้ซึ่งการกระทำใดๆ ไม่แตกต่างจากตอนเจอกันครั้งแรกเมื่อครั้นในอดีตเฉินฝานโง่เขลาจริงๆ หรือว่าแกล้งทำเป็นโง่เขลา?ตอนเดินออกมาจากตำหนัก ฉินเย่ว์เหมยเดินสะดุด“ฝ่าบาท ระวังพ่ะย่ะค่ะ!”เฉินฝานพยุงฉินเย่ว์เหมย...ค่ำคืนนี้จวนอัครเสนาบดีเบื้องขวาจัดงานเลี้ยงยิ่งใหญ่ขุนนางและชนชั้นสูงมากมายมาร่วมแสดงความยินดีอย่างต่อเนื่องงานเลี้ยงนี้ยิ่งใหญ่ดั่งงานเฉลิมฉลองแคว้น เสิ่น

“ฝ่าบาท...” เฉินฝานฉงนงงงวย ผู้หญิงคนนี้บอกให้เขาไสหัวไปไกลๆ ไม่ใช่หรือ แล้วนี่มันอะไร?คิ้วของฉินเย่ว์เหมยโค้งงอเล็กน้อย โอบเอวของเฉินฝาน “ขุนนางอันเป็นที่รัก เจ้าอย่าโมโห เมื่อครู่ข้าไม่ควรโมโหใส่เจ้า เจ้าอย่าไป อยู่กับข้าได้หรือไม่?”“...” ด้วยประสบการณ์ เฉินฝานเดาว่า มีคนมาพระตำหนักไท่เหอ อีกทั้งหากไม่ใช่เสิ่นหมิงหยวนก็คือคนของเสิ่นหมิงหยวนขณะที่เฉินฝานกำลังคิดอยากจะให้ความร่วมมือกับฉินเย่ว์เหมย คนด้านนอกก็เดินเข้ามาแล้วคนที่เข้ามา คือมัวมัวของฮองเฮาจากวังหลัง“ฝ่าบาท!” มัวมัวคนนั้นทำความเคารพฉินเย่ว์เหมยอย่างลวกๆ ไม่รอฉินเย่ว์เหมยอนุญาตให้นางพูด นางก็พูดแล้ว“ท่านอัครเสนาบดีให้คนมาบอกเพคะว่า ฝ่าบาทขึ้นครองบัลลังก์นานหนึ่งปีครึ่งแล้ว ทายาทคือรากฐานของแคว้น เรื่องในวันนี้ ทำการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ฮองเฮาไม่ได้ทำสิ่งใดไม่เหมาะสม ฝ่าบาทรีบปล่อยตัวฮองเฮาออกมจากสำนักกิจการราชวงศ์ คืนนี้เสด็จไปตำหนักของฮองเฮาและร่วมโล้สำเภาต่อเพคะ”เมื่อคืน ทั้งที่ส่งตัวองครักษ์ชายเข้าไปในตำหนักนอนของฮองเฮา เพื่อเป็นการสวมเขาให้ฉินเย่ว์เหมยแล้วแท้ๆตอนเช้า ทั้งที่ต่อหน้าขุนนางทั้งหลาย ข่มขู่แล

“ตุ้บ”ขันทีถูกทุ่มลงบนพื้นอีกครั้ง อีกทั้งครั้งนี้ยังรุนแรงกว่าครั้งแรกไม่ใช่แค่เพียงหนึ่งเท่า“อ๊าก!”ขันทีที่กระเสือกกระสนอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นได้ ฟาดแส้ไปทางเฉินฝานด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด “เจ้าอยากตายหรืออย่างไร...”“อย่าๆ!”ขันทีอีกคนที่ตัวเตี้ยกว่ารีบเดินมา เขาคว้าขันทีตัวสูงใหญ่ที่คิดอยากจะฟาดแส้ใส่เฉินฝานขันทีเตี้ยพูดกระซิบบางอย่างข้างหูขันทีสูงหลังจากขันทีสูงฟังจบ แม้ไม่ได้แยกเขี้ยวยิงฟันใส่เฉินฝานเหมือนเดิม แต่แววตาของเขา เปี่ยมไปด้วยความดูแคลนตอนเดินผ่านเฉินฝาน อดไม่ได้ที่จะพูดเย้ยหยัน “ข้าก็คิดว่าใคร? แค่บุรุษให้สตรียั่วเย้าคนหนึ่งก็เท่านั้น!”เฉินฝานเพียงยิ้มบางๆความสุขทางคำพูด ล้วนไม่มีความหมายเฉินฝานตั้งใจจะเดินไปแล้ว นางกำนัลคนนั้นขวางหน้าเขา “ท่านชาย ท่านชายโปรดเป็นคนดีให้ถึงที่สุดได้ไหมเจ้าคะ ท่านชายได้โปรดทูลกับฝ่าบาทแต่เรื่องดีๆ ของพระสนมของข้าน้อย ให้พระสนมของข้าน้อยไปจากฝ่ายซักล้าง ขืนยังไม่ไปจากที่นี่ พระสนมของข้าต้องถูกขันทีทุบตีจนตายแน่นอนเจ้าค่ะ”กลัวเฉินฝานไม่เชื่อ นางกำนัลดึงแขนเสื้อของสตรีชุดสีม่วงขึ้น เผยให้เห็นแขนทั้งสองข้างของสตรีชุดสีม่วงแ

แสงสว่างในดวงตาของฉินเย่ว์เหมย ทอประกายเจิดจรัสไม่ถึงหนึ่งวินาที กลับมามอดดับลงอีกครั้ง “เป็นไปได้อย่างไร ช่างเถอะ”ฉินเย่ว์เหมยโบกมือ “ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นเพียงชาวไร่ชาวนาคนหนึ่ง เจ้าไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น!”พูดจบ ฉินเย่ว์เหมยลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังเย็นชาให้กับเฉินฝานเฉินฝานยักไหล่ด้วยความจนปัญญาช่างเถอะ ไม่ถือสาสตรีไร้ที่พึ่งพิงยามค่ำคืนเฉินฝานยังคงนอนบนเตียงมังกรดั่งเช่นที่ผ่านมา ฉินเย่ว์เหมยยังคงนอนบนผ้าขาวของนางเหมือนที่ผ่านมาเช่นกันปกติทั้งสองไม่ค่อยพูดกันเป็นทุนเดิม ค่ำคืนนี้กลับเงียบกว่าเดิม“เรื่องนั้น...”ทางผ้าขาวมีเสียงเย็นชาของฉินเย่ว์เหมยดังขึ้น“หลังจากรอให้เสิ่นหยวนฮวารับช่วงดูแลองครักษ์ลับ เจ้าพาน้องๆ และลูกๆ ไปเถอะ ใต้เตียงมังกรมีกล่องใบหนึ่ง ด้านในมีทองคำและตั๋วเงิน มากพอให้เจ้าสุขสบายทั้งชีวิต“...” แปลกพิลึก ลมหายใจอุ่นๆ รินรดบนแผงอกกว้างของเฉินฝาน ข่มใจจนกระวนกระวายเล็กน้อย น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความใจร้อน“ทำไม ฝากฝังเรื่องในอนาคตหรือพ่ะย่ะค่ะ? วางใจเถอะ หากท่านตาย กระหม่อมไม่เพียงเอาทองตำและตั๋วเงินไป แม้กระทั่งของล้ำค่าทุกชิ้น

ความหล่อเหลาเป็นเรื่องรอง ประเด็นสำคัญคือรัศมีบนตัวเขาทั้งแข็งแกร่งยิ่งใหญ่และเที่ยงตรงตามที่พวกน้องๆ บอกเฉินฝานในตอนนี้ ไม่เหมือนเฉินฝานในอดีตแล้วอย่างเงียบๆ ด้วยความระมัดระวังฉินเย่ว์เหมยซบลงบนอ้อมกอดของเฉินฝานวินาทีที่ศีรษะซบลงบนแผงอกกว้างของเฉินฝาน ฉินเย่ว์เหมยรู้สึกอิจฉาฉินเย่ว์เจียวและฉินเย่ว์โหรวขึ้นมาทุกค่ำคืนที่ผ่านมา พวกนางนอนในอ้อมกอดของเฉินฝานได้อย่างเปิดเผยเฉินฝานเป็นคนนอนหลับง่าย ร่วมกับเหนื่อยแล้วจริงๆไม่นาน เขาก็ผล็อยหลับไปแรกเริ่ม ฉินเย่ว์เหมคิดว่าตนจะนอนไม่หลับคิดไม่ถึงว่านางเองก็เริ่มสะลึมสะลือกอดภรรยายามนอนหลับได้อีกแล้ว เฉินฝานนอนหลับสนิท ทั้งยังฝันดี“ภรรยาของข้าหอมจริงๆ”เฉินฝานนอนละเมอ กอดฉินเย่ว์เหมย ดึงตัวนางเข้ามาในอ้อมกอดเขาในความฝัน คิดว่าตนกำลังกอดฉินเย่ว์โหรว มือวางไว้ตรงจุดนั้นตามความเคยคิด เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของฉินเย่ว์เหมยที่กำลังสะลึมสะลืออยู่นั้น ตกใจตื่นทันทีทั้งอาย ทั้งตกใจ ทั้งโมโห“คนบ้า!”ฉินเย่ว์เหมยเตะหน้าแข้งของเฉินฝานอย่างแรง“โอ๊ย!”ทั้งชาทั้งเจ็บ เฉินฝานปล่อยฉินเย่ว์เหมยตามสัญชาตญาณ นอนขดตัวกอดหน้าแข้งขอ