บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 531 - บทที่ 540

“เพคะฝ่าบาท!” หงอิงก้าวถอยไปด้านข้างอย่างไม่เต็มใจฉินหย่งคังกวาดสายตามองเฉินฝานอย่างเย็นชา “ข้าพาเจ้ามาจากอำเภอผิงอัน มาที่นี่เพื่อพูดไร้สาระกับเจ้า?”“ฮองเฮาและนางสนมในวังหลังของข้า สวยงามน่าทึ่งทั้งนั้น เจ้าอย่าทำตัวได้ของดีแล้วยังอวดฉลาด!”“ฮองเฮาและนางสนมของพระองค์สวยงามน่าทึ่งทั้งนั้น ถ้าเช่นนั้นทำไมพระองค์ถึงไม่ร่วมนอนเอง แต่กลับเดินทางพันลี้ไปถึงอำเภอผิงอัน ลักพาตัวกระหม่อมมาที่นี่และให้กระหม่อมได้รับผลประโยชน์มหาศาลเช่นนี้”“หากพูดว่าพระองค์ไม่มีจุดประสงค์อื่น คิดว่าว่ากระหม่อมเชื่อหรือไม่?”“เพราะ......”“พระองค์อย่าบอกกระหม่อม” ฉินหย่งคังเพิ่งเปิดปาก เฉินฝานก็กล่าวต่อ “เพราะพระองค์ไม่ชอบผู้หญิง จึงไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้ เท่าที่กระหม่อมรู้ แม้ว่าไม่ชอบผู้หญิง สิ่งนั้นของผู้ชายก็ยังปกติ”เมื่อเฉินฝานพูดถึงสิ่งนั้นของผู้ชาย ใบหน้าของฉินหย่งคังก็เป็นสีแดงเล็กน้อย“ข้อพิพาทของราชสำนัก ไม่เห็นดาบ ไม่เห็นเลือด แต่เป็นสนามรบที่โหดร้ายกว่าการเห็นดาบและการเห็นเลือดสิบเท่า กระหม่อมจะรู้ได้อย่างไรว่าพระองค์กำลังหลอกใช้กระหม่อมเพื่อทำลายฮองเฮาของพระองค์หรือไม่”“ความบริสุทธิ์ของ

ฮ่องเต้ผู้ชรารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของลูกสาว เมื่อเห็นนางใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เขาเพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่านางอยู่ที่ใดเท่านั้นเมื่อซูซิวฉีพาฉินเย่ว์เหมยกลับมาถึงพระราชวัง ก็ให้นางปลอมตัวเป็นฉินหย่งคังและให้บุตรสาวของเสิ่นหมิงหยวนแต่งเข้ามาดำรงตำแหน่งฮองเฮา ราชวงศ์ต้าชิ่งถึงได้มั่นคงฉินเย่ว์เหมยแสร้งทำเป็นว่าชอบเพศเดียวกันและไม่ยอมร่วมหอกับฮองเฮาเสิ่นหมิงหยวนอดทนนานกว่าหนึ่งปี จนทนไม่ไหวเลยสั่งให้คนวางยาพิษซูซิวฉีซูซิวฉีถูกยาพิษฝังลึกจนความตายใกล้เข้ามา เขาจึงจำต้องส่งโจวอวี่ไปบุกภูเขาวิฬาร์“อะไรนะ?” เฉินฝานยิ่งฟังยิ่งงงงวย “นักยิงธนูที่อยู่บนภูเขาวิฬาร์นั่น ที่แท้คือคนของผู้เฒ่าซู!”ฉินเย่ว์เหมยฉายแววตาเย็นชาและแสดงสีหน้าเหยียดหยาม “ถ้าเขาเป็นโจรจริง ๆ ด้วยทักษะการยิงธนูนั้น เจ้าจะรอดมาจนถึงตอนนี้ได้?”“เพราะฉะนั้นแทนที่จะยิงถูกข้า เจี่ยงหงเหวินกลับเป็นคนถูกยิง เพียงเพื่อแก้แค้นข้าให้กับภูเขาวิฬาร์วิเศษมาก วิเศษมากจริง ๆ”เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกท่านไม่เพียงแต่หลอกล่อให้เพ่ยจี้ แต่ยังทำให้เสิ่นหมิงหยวนตกหลุมพรางที่พวกท่านขุดเอาไว้”“

หากกล่าวว่า นางกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนเฉินฝานครั้งแรกเพราะฤทธิ์ยาในร่างกาย แต่ครั้งนี้ เป็นเพราะนางอยากกลืนกินร่างกายของเฉินฝานจริง ๆแสงเทียนข้างนอกห้องส่องเข้ามาผ่านฉากกั้นลมแกะลายฉลุเฉินฝานเห็นร่างกายอันเรียบเนียนของเสิ่นไต้มั่นบิดตัวราวกับงูใบหน้าของเสิ่นไต้มั่นอยู่ที่ไหล่ของเฉินฝานแล้ว นางดึงเสื้อคลุมลายมังกรด้วยวิธีการกัดและดึง“ฝ่าบาท~”เสิ่นไต้มั่นจับมือของเฉินฝานแล้ววางลงบน......ซี้ด~เฉินฝานสูดลมหายใจ“เพียะ!”มือใหญ่ฟาดไปที่ก้นของเสิ่นไต้มั่นยัยผู้หญิงคนนี้ยั่ว มาก!“ฝ่าบาท~”เสิ่นไต้มั่นที่ถูกตี ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกเจ็บ แต่ยังกลับเร้าใจมากขึ้นขณะที่นอนลงบนเตียง นางดึงเฉินฝานลงไปด้วย“ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์จึงแข็งแกร่งเช่นนี้เพคะ?”“เจ้าไม่ชอบหรือ?”“เปล่า หม่อมฉันชอบ ชอบมาก ๆ เพคะ”......เสียงบนแท่นบรรทมลายหงส์ดังขึ้นเป็นพัก ๆฉินเย่ว์เหมยที่ยืนอยู่ข้างหลังฉากกั้นลมฟังเสียงที่อยู่ข้างหลัง จากดุด่าเสิ่นไต้มั่นว่าเป็นสุนัขจิ้งจอกที่น่าเกลียดชังในตอนเริ่มต้น เปลี่ยนเป็นโมโหแล้วหน้าแดงนอกจากหน้าแดง ยังมีความอยากรู้อยากเห็นที่ไม่อาจห้ามใจได้นางเป็นผู

บริวารของเสิ่นหมิงหยวนได้รับรางวัลและได้นั่งบนเก้าอี้ทุกคนในห้องโถงอันใหญ่ มั่วหมัวมัวยังคุกเข่าอยู่ที่พื้น“หมัวมัว เจ้ารับรางวัลแล้วก็กลับวังเถอะ!” เสิ่นหมิงหยวนแสร้งทำเป็นใจกว้าง“ช้าก่อน”เมื่อมั่วหมัวมัวรับรางวัลและกำลังจะจากไป เสิ่นหมิงหยวนเรียกนางอีกครั้ง “ข้าจำได้ว่าเมื่อครู่นี้เจ้ามีเรื่องจะพูดรึ?”“อ่อ!” มั่วหมัวมัวคุกเข่าอีกครั้ง “คืนนี้มีบุรุษให้สตรียั่วเย้าเข้ามาที่วังเจ้าค่ะ”“อ่อ” เสิ่นหมิงหยวนปัดมืออย่างไม่ใส่ใจ “เรื่องนี้ข้ารู้”ตอนที่เสิ่นหมิงหยวนบังคับให้ฉินเย่ว์เหมยร่วมหอกับฮองเฮา ฉินเย่ว์เหมยมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ นั่นคืออนุญาตให้บุรุษให้สตรียั่วเย้าของเขาเข้าวัง“บุรุษให้สตรียั่วเย้าผู้นั้น ข้าน้อยได้ยินว่าเป็นคนของอัครเสนาบดีเบื้องซ้ายซูซิวฉี ข้าน้อยเกรงว่า……”“ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะโอหังของเสิ่นหมิงหยวนขัดจังหวะพูดของมั่วหมัวมัว เขาแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม “ซูซิวฉีพาไอ้คนอ่อน หัดที่ปล่อยให้ลุงนอนกับภรรยาจากเขตผิงอันมาที่เมืองหลวงจริงรึ ก็มีแต่ซูซิวฉีนั่นล่ะที่มองว่าเขาเป็นสมบัติ”“ใต้เท้าพูดถูก ซูซิวฉีถือเอาขยะเป็นสมบัติ ไอ้คนอ่อน หัดเฉินฝานนั่น ต่อให้ฉลา

เมื่อกลายเป็นจักรพรรดิของแคว้นกะทันหัน ทุกย่างก้าวก็เหมือนเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ ไม่เพียงแต่ต้องปกปิดตัวตนผู้หญิงอย่างระมัดระวัง แต่ยังต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มขุนนางทุรจริตที่วางกลอุบายต่อต้านนางตลอดเวลา ยิ่งไปกว่านั้นยังอยากเอาชีวิตนางไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะพูดว่า ตลอดทั้งปีนี้ นางไม่ได้นอนหลับดีเลยสักวันหลังจากเฉินฝานเข้าวัง นางรู้สึกเหมือนมีความปลอดภัยอยู่รอบตัวเสมอนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงแสดงท่าทางเขินอายของผู้หญิงออกมาโดยไม่รู้ตัว“ข้าลุก ข้าลุก!”เฉินฝานไม่รู้ความคิดของฉินเย่ว์เหมย แต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายคือฮ่องเต้ของแคว้นต้าชิ่ง ดังนั้นเมื่อเจอเรื่องดีก็ควรจะหยุดทันที“อย่าขยับสิ ถ้าขยับกระหม่อมไม่สามารถ......”เฉินฝานที่กำลังจะลุกพลันหยุดกะทันหันเขาก้มศีรษะดูมือของเขา ฉินเย่ว์เหมยมองตามท่ามกลางความวุ่นวาย สองมือของเฉินฝาน วางอยู่บน…...“ดูไม่ออกเลยนะ สองสิ่งนี้ของพระองค์ใหญ่ไม่น้อย ปกติพระองค์มัดพวกมันไว้ล่ะสิ กระหม่อมจะบอกให้ ทำแบบนั้นไม่ดี”“ผู้มักมากบ้าตัณหา!”ท่าทางเขินอายของผู้หญิงที่ปรากฏบนใบหน้าของฉินเย่ว์เหมยหายไปทันที นางพลันเตะเฉินฝานอย่างแรง“โอ้ย!