บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 461 - บทที่ 470

มองกำแพงค่ายโจรที่พังทลายลงมากขึ้นเรื่อยๆ และพวกโจรที่ล้มตายมากขึ้นเรื่อยๆ พวกหญิงสาวยิ่งได้ใจบางคนถึงขั้นลุกขึ้นโยน“ห้ามลุกยืนเด็ดขาด กลับเข้าไปในหลุมเร็วเข้า!”เสียงร้องเตือนของเฉินฝานดังขึ้น แต่คำพูดของเฉินฝานสายไปแล้วลูกศรแปดดอกพุ่งออกมาจากค่ายโจร อีกทั้งลูกศรทั้งแปดก็แม่นยำยิ่งนัก ลูกศรหนึ่งดอกล้มสตรีไปหนึ่งคนเพียงครู่เดียวหญิงสาวก็ตายไปสามคน ส่วนที่เหลือ แม้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่พวกนางก็ไม่อาจต่อสู้ได้อีกด้วยความร้อนใจ เฉินฝานที่ยกมือเตือนพวกหญิงสาว ก็บาดเจ็บด้วย“นายท่าน!”ฉินเย่ว์เจียวโผเข้าหาเฉินฝาน“คุณท่าน!”“เสี่ยวฝาน!”พวกหญิงสาวและเฉียนลิ่ววิ่งไปหาเฉินฝาน“พวกเจ้าอย่าเข้ามา ข้าไม่เป็นไร ระเบิดต่อ!” เพื่อให้พวกเขาวางใจ ตอนออกคำสั่ง เฉินฝานนั่งเหยียดตัวตรงตำแหน่งของพวกเขาถือว่าเป็นตำแหน่งเสียเปรียบ ต้องอาศัยจังหวะที่พวกค่ายชิงหลงไม่ทันตั้งตัว จัดการพวกเขา“นายท่าน!” ฉินเย่ว์เจียวมองแขนของเฉินฝานที่ถูกยิง ปวดใจจนน้ำตารินไหล “เป็นความผิดของข้าน้อยเองเจ้าค่ะ ที่ไม่อาจปกป้องนายท่านได้!”“เย่ว์เจียว เจ้าอย่าโทษตัวเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”ขณะพูด เฉินฝา

“เผียะ!”โคลนก้อนใหญ่ถูกโยนไปยังใบหน้าของจางหย่งชุน โคลนก้อนนี้เป็นโคลนที่ถูกเผาจึงร้อนยิ่งนัก“อ๊าก!”จางหย่งชุนร้องเรียกด้วยความเจ็บปวด มือกุมหน้าด่าทอเสียงดัง “ใคร? ใครอยากตาย ถึงโยนโคลนใส่หน้าข้า เดินออกมาคุกเข่าขอโทษข้าเสียโดยดี ข้าจะพิจารณาไว้ชีวิตเจ้า!”“ข้า”เสียงนิ่งสงบ ทุ้มต่ำเปี่ยมไปด้วยพลัง“คือท่าน ท่านยังไม่...”ตอนจางหย่งชุนเห็นหน้าคนที่พูดชัดเจนแล้วนั้น ขาทั้งสองข้างราวกับโคลนเหลวอย่างไรอย่างนั้น ทรุดตัวคุกเข่าบนพื้น“ท่าน ท่านจอมพลเสถียรภาพ ข้า ข้า...”สีหน้าของจางหย่งชุนซีดขาว พูดติดอ่างมานานพักใหญ่ ก็ยังไม่อาจพูดประโยคที่สมบูรณ์ได้“ข้าสมควรตาย ข้าสมควรตาย!”เห็นสีหน้าของเพ่ยจี้แย่ลงอย่างต่อเนื่อง จางหย่งชุนตบหน้าตนเองไม่หยุด“พอได้แล้ว!” สีหน้าของเพ่ยจี้ฉายความหงุดหงิด “หยุดเสแสร้งได้แล้ว มานี่!”“ขอรับ ขอรับ” จางหย่งชุนทั้งคลานและกระโดดลงไปในหลุม “จอมพล ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรจะสั่งการขอรับ?”“ย่อตัวลง แบกเฉินฝานลงเขา!”คำพูดของเพ่ยจี้ ทำให้ภูเขาที่เสียงดังกึกก้องเงียบสงบลงกะทันหัน“ขอรับ?” จางหย่งชุนมองเพ่ยจี้ด้วยความตกตะลึง ไม่ใช่ว่าเขาได้ยินไม่ชัด แ

“เจ้าเดิน ผู้ใดบอกว่าจะให้เจ้านั่งรถม้าเล่า?”แม้รถม้าจะใหญ่มากพอ เพ่ยจี้ก็ไม่มีทางให้หลี่หงโห่วขึ้นไปนั่ง“ข้าน้อย เดิน เดินหรือขอรับ?”เจ้าเมืองขุนนางขั้นห้า ยกรถม้าให้บัณฑิต แล้วตนเดินเองเนี่ยนะ!นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งแรก ตลอดหลายร้อยปีนับตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์ต้าชิ่งแววตาของเพ่ยจี้ลุ่มลึง จ้องเขม็งไปที่หลี่หงโห่ว “ทำไม? ร่างกายของเจ้า แค่เดินก็เดินไม่ได้แล้วหรือ? หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะรายงานฝ่าบาท ให้เจ้าเกษียณก่อนกำหนด”“จอมพล สุขภาพร่างกายของข้าน้อยยังแข็งแรงดีขอรับ เดินได้ เดินได้!”หลี่หงโห่วไม่กล้าพูดพล่ามอีกแม้แต่คำเดียว หันไปบอกองครักษ์ของตน “เร็วเข้า บอกลุงเหอให้นำรถม้าออกมาจากที่ซ่อน แล้วรอตรงนั้น”ไปถึงหน้ารถม้า เพ่ยจี้ชำเลืองมองเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างรถม้า ใช้เท้าแตะ “เก้าอี้ตัวนี้ดูไม่แข็งแรงแม้แต่น้อย เจ้า!”เพ่ยจี้ชี้ไปที่จางหย่งชุน “หลังจากวางเฉินฝาน คลานเข่าลงซะ!”เขาจะให้จางหย่งชุนคลานเข่าเป็นเก้าอี้เหยียบขึ้นรถม้าให้กับเฉินฝานจางหย่งชุนไม่กล้าปฏิเสธ หลี่หงโห่วก็ไม่กล้าช่วยเขาพูด“ผู้เฒ่า ข้าขึ้นไปเอง”ลงจากหลังของจางหย่งชุน เฉินฝานกระโดดเล็กน้อย

“เสี่ยวฝาน เจ้าอย่าเข้าใจผิด แม้ข้าไม่มีลูกชาย แต่ข้ามีลูกสาวสิบแปดคน ข้าเป็นชายแท้ หากเจ้าไม่เชื่อ!”เพ่ยจี้ยกมือขึ้น หยิบยกลูกสาวตนเองขึ้นมากล่าวคำสาบาน “หากข้าพูดโกหก ขอให้ลูกสาวทั้งหมดของข้าไม่อาจออกเรือน บรรดาลูกสาวที่ออกเรือนแล้วก็ขอให้พวกนางไม่มีลูกชาย”“...” เสี้ยววินาทีนี้ เฉินฝานรู้สึกปวดใจแทนลูกสาวของเพ่ยจี้ พ่อแบบนี้มีที่ไหน“หากท่านไม่มีปัญหา แล้วเหตุใดจู่ๆ จึงเหม่อลอยเล่า?”“ข้าเหม่อลอยหรือ? เฮ้อ เจ้าเป็นบัณฑิตไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงมีความรู้ด้านการทหารมากมายเช่นนี้ รู้สึกคล้ายเมื่อก่อนสู้รบบ่อยครั้งอย่างไรอย่างนั้นเพ่ยจี้ไม่เพียงไม่ตอบคำถามเฉินฝาน ยังเปลี่ยนบทสนทนามาสงสัยในตัวเฉินฝานแทนเฉินฝานมองเพ่ยจี้เงียบๆช่างเป็นชายชราแสนเจ้าเล่ห์จริงๆเรื่องเล็กน้อย ชายชราเจ้าเล่ห์เช่นนี้ ใช่ว่าเขาเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก“ท่านบอกว่าข้าเป็นบัณฑิตไม่ใช่หรือ ล้วนได้ความรู้มากจากการอ่านตำรับตำรา”“พ่อหนุ่มคนนี้!” เพ่ยจี้มองเฉินฝานอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย “เจ้าช่างไม่ซื่อสัตย์ แคว้นของเราไม่อาจสั่งพิมพ์และขายตำราทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับด้านการทหาร แล้วเจ้าจะเคยอ่านเจอได้อย่าไง

“ท่านจอมพล ท่านยังคงเหมือนเดิมชอบล้อเล่นกับข้าน้อยเสมอ...”“ข้าน้อยน้อมคารวะนายกอง ขอแสดงความยินดีกับนายกอง ยินดีด้วยขอรับนายกอง!”หลูเฉิงกวงยังพูดไม่จบ จางเจิ้งห้าวที่อยู่ข้างๆ เขาคุกเข่ากล่าวคำยินดีเสียงดัง“ปลัดอำเภอ ท่านยินดีบ้าบออะไร? ซื่อจริงๆ ท่านจอมพลอยู่นี่” หลูเฉิงกวงก้มหน้าตำหนิจางเจิ้งห้าวเพ่ยจี้เขกศีรษะหลูเฉิงกวงเบาๆ “ข้าว่าคนที่ซื่อที่สุดคือเจ้า ผ่านมาหลายปีแล้ว อายุมากขึ้นแล้ว แต่ความฉลาดกลับไม่มากขึ้น”“คารวะท่านนายกอง!”สิ้นเสียงของเพ่ยจี้ ทหารเฝ้าเมืองของหรงตูต่างคุกเข่าลง กล่าวคารวะนายกองเสียงดัง เสียงนั้นดังราวกับฟ้าคำราม“ท่านจอมพล ความหมายของท่านคือ หลูเฉิงกวงคือนายกองคนใหม่ที่ท่านส่งมาหรือขอรับ?”คำถามสติปัญญาต่ำเช่นนี้ พูดแล้วทำให้ตนดูโง่เขลา ทั้งยังทำให้เพ่ยจี้ไม่พอใจ แต่หลี่หงโห่วก็ยังคงถามเพราะเขาไม่อาจเชื่อได้จริงๆ ทั้งยังไม่อาจยอมรับได้ว่าหลูเฉิงกวงคือนายกองคนใหม่ของหรงตูคนที่ในอดีตเขาชักสีหน้าให้ตลอด กลายเป็นนายกองของเขา ความปลอดภัยในชีวิตอยู่ในมือนายกอง เขาจะไม่กลัวได้อย่างไร?“ถูกต้อง ทำไม เจ้ามีปัญหาหรือ?” น้ำเสียงของเพ่ยจี้ไม่สบอารมณ์“ข