All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 471 - Chapter 480

สำหรับอำเภอผิงอันที่เขาต้องการผนวกมากที่สุด ก็ไม่ถูกรวมเข้ากับอำเภอตูอัน นอกจากนี้อำเภอตูอันยังต้องช่วยอำเภอผิงอันจ่ายภาษีและชดเชยการรับราชการทหารเป็นเวลาสามปีหลังกลับมาจากอำเภอผิงอัน ลวี่เหลียงเจ๋อกระวนกระวายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอดเวลา การช่วยเหลือหนึ่งอำเภอจ่ายภาษีนั้นไม่สามารถทำได้ด้วยพ่อค้าเพียงไม่กี่ร้านค้า จำเป็นต้องเพิ่มการจ่ายภาษีของพลเมืองทั้งอำเภอจ่ายภาษีมากขึ้น อย่างมากพลเมืองแค่ด่าทอลับหลังไม่กี่คำแต่เพิ่มจำนวนการรับราชการทหาร……ในสามปีข้างหน้า เขาจะถูกพลเมืองด่าว่าเป็นขุนนางสุนัข ก็นับว่าเบาแล้วและหลังจากเพิ่มภาษีและจำนวนการรับราชการทหารเป็นเวลาสามปี อำเภอตูอันในฐานะเขตที่ร่ำรวยที่สุดของเมืองหรงตูจะไม่คงอยู่อีกต่อไป แผนการที่จะผนวกอำเภอผิงอันและกลายเป็นเจ้าเมืองของลวี่เหลียงเจ๋อก็ไม่ต้องคาดหวังอีกเช่นเดียวกันเฉินฝาน เฉินฝาน!ลวี่เหลียงเจ๋อกัดฟันเอ่ยชื่อของเฉินฝานทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นเพราะเฉินฝาน หากไม่มีเขา เรื่องราวก็คงไม่กลายเป็นเช่นนี้เฉินฝาน รอก่อนเถอะ เจ้าไม่มีทางราบรื่นด้วยดีทุกเรื่อง!……“ฮัดชิ้ว ๆ ๆ!”ในห้องทำงาน เฉินฝานที่กำลังฝึกคัดลายมือ จามไ

ฉินเย่ว์โหรวมีความคิดที่ละเอียดอ่อนและฉลาดเฉลียว นางรู้ความตั้งใจของเพ่ยจี้ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาในเรือนเฉินฝานวางพู่กันแล้วดึงฉินเย่ว์โหรวมาอยู่ข้าง ๆ เขาลูบผมของนางและเอ่ยถาม “ถ้าเช่นนั้น เจ้าคิดสามีอย่างข้าควรเข้าร่วมการสอบขุนนางต่อไป หรือเข้าร่วมกองทัพหมาป่าของนายพลดีล่ะ?”ฉินเย่ว์โหรวส่ายหัวเบา ๆ “ข้าน้อยไม่ทราบ ไม่ว่านายท่านจะไปที่ไหน ข้าน้อยก็จะตามไปที่นั่นเจ้าค่ะ”เฉินฝานบีบคางฉินเย่ว์โหรวเล่นอย่างแผ่วเบา คางของนางทั้งเนียนและนุ่มลื่น จับแล้วรู้สึกสบายมาก “แล้วถ้าข้าไปที่กองทัพหมาป่าจริง ๆ สภาพความเป็นอยู่ในค่ายทหารไม่เหมือนกับที่เรือน เจ้าไม่กลัวลำบากหรือ?”ฉินเย่ว์โหรวซุกหัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินฝานแล้วพูดเบา ๆ “ไม่กลัว ขอเพียงที่นั่นมีนายท่าน ข้าก็ไม่รู้สึกลำบากแต่อย่างใดเจ้าค่ะ”คนที่อยู่ในอ้อมแขน ตัวหอมท่วมท้น เส้นเลือดเย้ายวน ปากแดงเหมือนยาแดง รูปหน้างามอย่างยิ่งมีความงามอันน่าทึ่งอยู่ในอ้อมแขน จะไม่รู้สึกอะไรคงยากเฉินฝานยกคางของฉินเย่ว์โหรวขึ้น “ข้าต่างหากที่จะทำใจไม่ได้ ให้ภรรยาตัวน้อยของข้าไปตกที่นั่งลำบากในสถานที่เช่นนั้น อีกอย่าง……”เฉินฝานดึงฉินเย่ว์โห

“อะไรนะ!” เพ่ยจี้ร้อนใจกระโดดโลดเต้น “เสี่ยวฝาน เจ้าจะไม่กอบกู้ได้อย่างไรเล่า? อย่าเพิ่งยอมแพ้ กอบกู้หนังสือบางส่วนได้อย่างแน่นอน”เฉินฝานมองไฟที่โหมกระหน่ำตรงห้องหนังสือครู่หนึ่ง แล้วหันมองเพ่ยจี้พร้อมยิ้มเยาะ “กอบกู้ได้หรือไม่? ท่านนายพลรู้ดีแก่ใจไม่ใช่หรือขอรับ?”“ขะ ข้าจะรู้ได้อย่างไรเล่า พอข้าตื่นขึ้นมาก็พบว่าห้องหนังสือของเจ้าไฟไหม้!”มันแปลกจริง ๆเพ่ยจี้ยังรู้สึกแปลกในใจ แต่ทำไมเขาถึงใจไม่เป็นสุข?แม้ว่าเขาเป็นคนจุดไฟ ด้วยนิสัยของเขา ก็ไม่มีทางที่เขาจะรู้สึกผิด ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเฉินฝาน......เจ้าหนุ่มคนนี้ ไม่เพียงแต่เป็นอัจฉริยะ แต่ราศียังทรงพลังจนน่ากลัวเพียงสายตาเดียวของเขา ก็เจาะทะลุหัวใจคนอื่นได้ทันที“แม้ว่าข้าเป็นคนเผาห้องหนังสือ แต่แล้วอย่างล่ะ?”ในเมื่อปกปิดไม่ได้ เพ่ยจี้เลยยอมรับโดยตรง“นายพลเป็นคนจุดไฟนี้ ทำทำไมเจ้าคะ นายท่านของข้าใจดีกับท่านถึงเพียงนั้น แต่ท่านกลับทำสิ่งที่ลืมบุญคุณเช่นนี้!”ฉินเย่ว์ฉู่สองมือเท้าเอวและจ้องเขม่นเพ่ยจี้อย่างโมโห“เช้ง!”หยวนอิงชักกระบี่ออกจากเอว“เก็บกระบี่กลับเข้าไปซะ อย่าทำให้เด็กตกใจ!” เพ่ยจี้หันกลับไปตำหนิเสียงดัง

เพ่ยจี้ยิ่งพูดยิ่งดูน่าสงสาร เสียงร้องไห้ก็ยิ่งร้องยิ่งดังเฉินฝานฟังแล้วไม่สบายใจ “ผู้เฒ่า ท่านหยุดร้องก่อน ท่านจะไม่มีผู้สืบทอดได้อย่างไร? ท่านมีทหารเสือตั้งมากมายในกองทัพหมาป่า!”“มากมาย มากมายที่ไหนกัน ต่อสู้ฆ่าศัตรู พวกเขาเก่งก็จริง แต่เมื่อพูดถึงยุทธวิธี แต่ละคนก็โง่เขลาเบาปัญญากันทั้งนั้น ฮือ ๆ!”แม้ว่าคำพูดของเพ่ยจี้จะดูเกินจริง แต่ทหารเสือที่อยู่ในกองทัพของเขานั้น เมื่อเทียบเฉินฝานแล้ว ด้อยกว่ามากจริง ๆวินาทีที่เฉินฝานบอกว่าไม่ไปกับเขา เพ่ยจี้ร้องไห้น้ำตาไหลจริง แต่ต่อมาล้วนเป็นการหลอกเฉินฝานทั้งนั้นเขาอยู่มาถึงทุกวันนี้ได้ ไม่เพียงเพราะเก่งด้านการสู้รบ แต่เพราะเป็นคนหน้าด้านด้วยกระบี่เสถียรภาพ ก็คือสิ่งที่เขาร้องขออย่างไร้ยางอายจากจักรพรรดิผู้ล่วงลับ“แล้วหยวนอิงล่ะ!” เฉินฝานชี้หยวนอิงที่อยู่ข้าง ๆ เพ่ยจี้ “ข้าว่าเขาก็ไม่เลว มีหัวสมองฉลาดและยังจงรักภักดีต่อท่าน เหมาะสมมากที่จะเป็นผู้สืบทอดของท่าน”เพ่ยจี้ปาดน้ำตาแล้วหันไปถามหยวนอิง “หยวนอิง เจ้าอยากเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองทัพหมาป่าหรือไม่?”“ท่านนายพล!”หยวนอิงคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตุบ “หยวนอิง......ไม่มี

“ขุนนางพลเรือนอย่างพวกเจ้าจับพู่กันทั้งวัน มันทั้งเล็กและสั้น ฮึ ถึงว่าสิ่งที่อยู่ในร่างกายของพวกเจ้าก็ช่างเล็กเสียเหลือเกิน เช่นนั้นแล้ว……”“เพ่ยจี้ เจ้า เจ้า......เจ้ามีแล้วมีประโยชน์อะไร? เจ้าก็ไม่มีบุตรลูกสาวเหมือนกัน”“ซูซิวฉี เจ้ามีบุตรชายแล้วเก่งนักรึไง!”เพ่ยจี้ปาหินลูกหนึ่งใส่ซูซิวฉี“เพ่ยจี้ เจ้าคนหยาบกระด้าง กล้าโยนของ!”ซูซิวฉียังโยนแท่นฝนหมึกบนตัวออกไปหาเพ่ยจี้ทั้งสองคนจากทะเลาะมาจนถึงขว้างปาสิ่งของอยู่อย่างนั้นสลับกันไปมาคนที่อยู่รอบ ๆ เพ่ยจี้กับซูซิวฉีต่างตกตะลึง แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงตกตะลึงและไม่มีใครกล้าหยุดพวกเขาเมื่อเห็นชายชราสองคนทะเลาะกันและขว้างสิ่งของใส่กันเหมือนเด็กไม่กี่ขวบปี เฉินฝานก็ทำหน้าจนใจหากเมื่อครู่นี้หยวนอิงไม่ได้คุกเข่าคารวะ เขาคงไม่เชื่อว่าชายชราสองคนนี้เป็นบุคคลที่มีอำนาจในราชสำนักหลังจากขว้างสิ่งของบนตัวหมดแล้ว ชายชราสองคนเริ่มขว้างของใช้ในเรือน“ผู้เฒ่า ถ้าใครกล้าโยนของใช้ของข้า ก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!”ห้องเซียงฝางที่ทะเลาะดังโหวกเหวก พลันเงียบสงบในทันใดผู้คุ้มกันของผู้นำทั้งสองฝ่ายหยวนอิงและเว่ยสือต่างมองหน้าพร้อมกันเพียง