All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 441 - Chapter 450

ก่อนที่หลูเฉิงกวงจะมาเป็นนายอำเภอ เขาอยู่ในกองทัพเป็นเวลาสิบห้าปีและเข้าร่วมการสู้รบเล็กใหญ่ไม่น้อยกว่าร้อยครั้งแต่เขาไม่เคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อนมันเป็นจานขนาดใหญ่ เฉินฝานใช้ทรายและก้อนกรวดจำลองภูมิทัศน์ทั้งหมดของภูเขาวิฬาร์ บนนั้นยังปักธงเล็ก ๆ จำนวนมากเอาไว้ ซึ่งระบุที่ดินทุกตารางนิ้วและหุบเขาทุกแห่งในภูเขาวิฬาร์ไว้อย่างชัดเจนหลูเฉิงกวงเอ่ยถามเฉินฝานอย่างตื่นตะลึงว่าสิ่งนั้นมาจากไหน?ในฐานะทหารผ่านศึกที่ร่วมรบมากกว่าร้อยครั้งรู้สึกชอบมันมาก ถ้าในกองทัพมีสิ่งนี้ มันคงเหมือนเสือติดปีกหากเขามีสิ่งนี้ตั้งแต่เมื่อก่อน เขาคงจะไม่ประสบความพ่ายแพ้มากขนาดนั้นเมื่อเฉินฝานตอบกลับว่าเขาทำเอง เขาก็มองเฉินฝานราวกับว่ากำลังมองเทพเซียนชายชรากล่าวว่าเฉินฝานเป็นผู้มีพรสวรรค์ มีความสามารถที่จะสอบได้จอหงวนหลูเฉิงกวงรู้สึกว่าเฉินฝานไม่เพียงแต่มีความสามารถที่จะสอบได้จอหงวนเท่านั้น แต่เขายังเป็นอัจฉริยะทางการทหารด้วยเฉินฝานชี้กระบะทรายและบอกเล่าวิธีโจมตีภูเขาวิฬาร์ของเขา หลูเฉิงกวงฟังอยู่พักใหญ่ เขาเข้าใจทุกคำตัวอักษร แต่เมื่อนำมาเชื่อมต่อกัน เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเฉินฝานพูดอะไรกลยุทธ์การร

“เจ้าหนุ่ม โอหังจริง ๆ”มังกรตาเดียวผลักหญิงสาวที่นอนอยู่บนตัวเขาออกแล้วหยิบดาบเล่มใหญ่ขึ้นมาวางบนไหล่ “ทุกคน ไปกับข้าและฆ่าไอ้หนุ่มนั่น!”“พี่ใหญ่ อย่าลืมน้องสาม ระวังไว้ดีกว่า” โจวลี่เหรินกล่าวเตือนซ้ำ ๆ“ไม่ต้องห่วง ลูกธนูของยัยนั่นยิงไม่ถูกข้าหรอก”มังกรตาเดียวกล่าวอย่างนั้นและเดินโยกเยกออกจากถ้ำพร้อมกับดาบเล่มใหญ่“โจวอวี่ รีบตามพี่ใหญ่ไป จัดการยัยผู้หญิงนั่นก่อนแล้วค่อยจัดการเฉินฝาน” โจวหลี่เหรินสั่งการโจวอวี่เมื่อเฉินฝานนำคนเลี้ยวจากทางหลวงเข้าถนนทางลัดเพื่อตรงไปยังภูเขาวิฬาร์ตัวเมืองอำเภอผิงอัน“กรับ ๆ ๆ!”“จ้า!”ม้าทางการที่สง่างามสามตัว วิ่งไปทางประตูเมืองด้วยความเร็วสูงสุดชายผู้อยู่บนหลังม้าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลูเฉิงกวง นายอำเภอของอำเภอผิงอันหลูเฉิงกวงขี่ม้าออกจากเมืองไม่นาน ก็พบกับคนขี่ม้ากลุ่มหนึ่งม้ายังไม่ทันหยุดนิ่ง หลูเฉิงกวงก็กระโดดลงและตรงไปยังรถม้าคันหรูหราของกลุ่มนั้นจางเจิ้งห้าวและเหออี๋หมินที่นั่งอยู่บนม้าสองตัวก็กระโดดลงจากหลังม้าด้วย“ข้าน้อยขอคารวะท่านเจ้าเมือง!”หลูเฉิงกวงคุกเข่าข้างรถม้า“ขอคารวะท่านเจ้าเมือง!” จางเจิ้งห้าวและเหออี๋หมิน

ทหารหลายคนเดินเข้าหาเฉินฝานและฉินเย่ว์เจียว...…“ใต้เท้าจาง พูดกันได้ขอรับ ๆ!”หลูเฉิงกวงวิ่งมาอยู่ตรงหน้าเฉินฝานแล้วดึงเขาออกไป“เสี่ยวฝาน เจ้าเมืองจะไปปราบพวกโจรด้วยตนเอง”“ท่านเจ้าเมืองมาด้วย?” เฉินฝานรู้สึกประหลาดใจมากที่ท่านเจ้าเมืองมา“ใช่!” หลูเฉิงกวงขยับริมฝีปากและมองไปที่โพรงหญ้าสองข้างเฉินฝานมองตามท่าทางของหลูเฉิงกวงโพรงหญ้าสองข้างเห็นเป็นเงาตะคุ่ม“ดูเหมือนว่า คนมาไม่น้อยนะ”“ก็ใช่น่ะสิ? ตั้งสามพันคน” หลูเฉิงกวงยังคงดึงเฉินฝานไปด้านข้าง“คนเยอะขนาดเลยรึ เช่นนั้นข้าไม่ต้องทำอะไรแล้วสิ”การปราบโจรเป็นงานที่แลกด้วยชีวิต ท่านเจ้าเมืองพาคนมามากขนาดนี้ เขาก็ไม่ต้องเสียสละโดยไม่มีความจำเป็นเหมือนกัน“เย่ว์เจียว เจ้าแจ้งเหล่าหญิงสาวให้ถอยไปด้านข้างแล้วพักผ่อนที่นั่น!”หลังจากกล่าวจบ เฉินฝานปัดมือแล้วนั่งบนก้อนหินริมทาง“เสี่ยวฝาน ใต้เท้ายังอยู่ตรงนี้ อย่ามัวแต่นั่งนิ่ง” หลูเฉิงกวงรีบดึงเฉินฝานขึ้นมาจากก้อนหิน“ขอรับ”เฉินฝานเพิ่งรู้สึกตัว เขาเกือบลืมไปแล้วว่าที่นี่คือสังคมศักดินาที่มีชนชั้นที่เข้มงวดอย่างยิ่งเมื่อมาถึงแล้วก็ต้องเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามเฉ

ค่ายชิงหลงไม่กี่นาทีก่อนที่จางหย่งชุนจะออกคำสั่งบุก“มีคบเพลิงมากขนาดนี้เชียวรึ? เจ้าพูดไม่ใช่หรือว่าคราวนี้เฉินฝานไม่ได้นำหุ่นไล่กามาด้วย?”เมื่อเห็นคบเพลิงจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตีนเขา มังกรตาเดียวหันไปถามโจรน้อยผู้ส่งข่าวทันที“เมื่อครู่นี้ข้าเห็นว่าไม่มีจริง ๆ นะขอรับ” โจรน้อยหวั่นกลัวมากจนไม่กล้าเงยหน้า“ไม่เป็นไร!” มังกรตาเดียวปัดมือใหญ่ของเขา เขามองหัวเพลิงที่สั่นไหวตรงเชิงเขาแล้วพลันยิ้ม “เจ้าหนุ่มคนนั้นคงลำบากไม่น้อย เอาหุ่นไล่กามาให้กำลังใจข้ามากถึงเพียงนี้”“ฮ่า ๆ พี่ใหญ่พูดถูก!” ถูซิงซุนหัวเราะเสียงดัง “ดูไฟข้างล่างนั่นสิ ทอดยาวจากไหล่เขาลงไปถึงตีนเขา ราวกับมังกรไฟ งามยิ่งนัก”“ข้าคิดว่า…...” โจวอวี่แบกธนูของเขาและโน้มศีรษะมองลงไปข้างล่างภูเขา สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากเฉยเมยเป็นสงสัย เขากล่าวพึมพำ “ทำไมข้ารู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ?”“ไม่ใช่หุ่นไล่กา พี่ใหญ่ เร็วเข้า!” โจวลี่เหรินวิ่งลงมาจากหอสังเกตการณ์ “พวกที่ขึ้นมาจากตีนเขาล้วนเป็นเจ้าหน้าที่ของทางการขอรับ ที่สำคัญมีอย่างน้อยสามพันคน พวกเขากำลังจะยิงธนูแล้ว ซ่อนตัว ซ่อนตัว!”“ซวบ!”“ซวบ ๆ ๆ!”ทันทีที่โจวหรี่เหรินก

นายกองทหารพิทักษ์เมืองอย่างเขาไม่ได้แย่ไปกว่าทหารในกองทัพของนายพล“ใต้เท้า!”จางหย่งชุนยังไม่ทันตอบหลี่หงโห่ว รองนายกองทหารของเขาก็วิ่งเข้ามา รองนายกองทหารผู้นั้นเนื้อตัวดำปี๋จากหมอกควัน ท่าทางดูแล้วทุลักทุเลมาก“คราวนี้โจรพวกนั้นไม่ได้ยิงธนูหรือผลักก้อนหินขอรับ พวกมันกลิ้งลูกไฟที่ลุกโชนจากประตูค่ายลงมาขอรับ ทหารที่อยู่แนวหน้าต่างก็ลุกเป็นไฟ พวกเราสูญเสียอย่างหนักและไม่สามารถโจมตีได้ขอรับ!”“ลูกไฟ?” จางหย่งชุนขมวดคิ้ว เขากัดฟันและกล่าว “ไอ้พวกโจรบัดซบ เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก!”สองสามครั้งล่าสุดที่จางหย่งชุนมาปราบโจร โจวลี่เหรินไม่เคยใช้ไฟโจมตี เหตุฉะนั้นจางหย่งชุนจึงไม่เคยเห็นวิธีการแบบนี้“อ๊าก!”“อ๊าก ๆ!”เสียงกรีดร้องบนภูเขายังดังอย่างต่อเนื่อง“จางหย่งชุน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าไม่ได้บอกข้าหรือว่าครั้งนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาด?” หลี่หงโห่วโกรธมากนายพลกำลังเฝ้าดูอยู่ด้านข้าง ครั้งนี้จางหย่งชุนทำได้เพียงประสบความสำเร็จ ห้ามล้มเหลว“ใต้เท้า อย่าเพิ่งร้อนใจ ข้าน้อยยังมีวิธีขอรับ!”จางหย่งชุนพูดและหันไปออกคำสั่งกับรองนายกองทหาร “ให้พี่น้องแนวหน้าถอยกลับมาทันที ให้ฝ่ายยิงธนูเปลี่ยนลู