บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 381 - บทที่ 390

“ตาเฒ่าหวัง หยุดพูดมากได้แล้ว พวกเราจะสายแล้ว รีบลากไปแล้วต่อกับรถม้าเร็ว”“ขอรับ นายท่าน!”ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะมากมายกับแววตาสงสัยเล็กน้อย ช่างตีเหล็กหวัง ก็ดึงรถไอน้ำไปอยู่ตรงหน้า ฉินเย่ว์เจียว“ช่างตีเหล็กหวัง ท่านมาถึงเสียที!”เมื่อเห็นช่างตีเหล็กหวัง ใบหน้าของฉินหยูเจียวก็เต็มไปด้วยความดีใจ นางดึงรถม้าไปที่รถพ่วงด้านหลังรถไอน้ำเฉินฝานเพิ่งขอให้ช่างตีเหล็กหวังเพิ่มสิ่งนี้สิ่งที่ฉินเย่ว์เจียวกับช่างตีเหล็กหวังทำ ปลุกปั่นการถกเถียงต่าง ๆ ของผู้คนขึ้นอีกครั้ง“พวกเขากำลังทำอะไรอยู่? ทำไมถึงลากรถม้าขึ้นไปที่นั่น?”“ข้าเพิ่งได้ยินช่างตีเหล็กบอกว่าเฉินฝานขอให้เขาสร้างสิ่งที่เป็นเหล็กนั่นออกมา ยังบอกด้วยว่าสิ่งนั้นคือรถ สามารถเคลื่อนที่ได้เมื่อเผาไฟ นี่พวกเขาต้องการแข่งขันแบบนี้จริงหรือ?”“ยังไม่พูดถึงว่าจะแข่งขันหรือไม่ แต่จุดไฟแล้วเคลื่อนที่ได้เลย?”“ฮ่า ๆ ๆ!” เสียงหัวเราะที่เย่อหยิ่งและดังของเจี่ยงหงเหวินดังขึ้น“ข้าคิดว่า พวกเขาไม่ได้อยากแข่งหรอก พวกเขาทำสิ่งที่เป็นเหล็กนี้ออกมา แค่อยากให้นายน้อยเจี่ยงหัวเราะจนตาย แล้วพวกเขาก็จะเป็นผู้ชนะ”“สิ่งที่เจ้าพูด มีความเป็นไ

ตามคำเร่งเร้าของลวี่เหลียงเจ๋อซือหลี่[footnoteRef:1]ผู้จัดการแข่งขันที่ยืนอยู่ตรงมุม เดินมายังกลางแท่นชม [1: ซือหลี่ คือ ผู้มีหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับจารีตพิธีการในราชสำนัก ตรวจตราระเบียบวินัยและลงอาญาข้าราชการฝ่ายใน รับผิดชอบเอกสารราชการ] “การแข่งขันวันนี้เป็นการแข่งขันระหว่างเฉินฝานจากอำเภอผิงอันกับเจี่ยงหงเหวินจากอำเภอตูอัน ทั้งสองฝ่ายมาถึงแล้ว โปรดก้าวออกมาข้างหน้า!”เฉินฝานเพิ่งยกเท้าขึ้น ฉินเย่ว์โหรวที่ยืนอยู่ข้างเขาก็คล้องแขนของเขาไว้“นายท่าน!”ความกังวลและความกลัวเอ่อล้นดวงตาที่อ่อนโยนและน่ารักของนาง นางไม่อยากให้เฉินฝานเข้าร่วมการแข่งขัน นางกลัวที่จะสูญเสียเขาไปฉินเย่ว์เจียวก็เข้ามาหาด้วยอีกคน “นายท่าน มันอันตรายเกินไป ให้ข้าไปแทนเถอะ!”“เจ้าพูดอะไรออกมา เจ้าไม่กลัวอันตรายรึ?” เฉินฝานแสร้งทำเป็นโกรธ“อันตราย แต่ข้าน้อยเป็นแค่……”“พอได้แล้ว!” เฉินฝานโกรธจริง ถ้าฉินเย่ว์เจียวพูดต่อไป คงไม่มีอะไรมากไปกว่าจะพูดว่านางเป็นผู้หญิงยังคงเป็นคำเดิม เขาไม่สนใจว่าคนในยุคนี้คิดอย่างไร ในใจของเขา ภรรยาของเขามีค่าเท่ากับผู้ชาย“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า!” เฉินฝานตบมือของฉินเย่ว์โ

“ไม่นะ!”“นายท่าน!”สามพี่น้องตระกูลฉินวิ่งออกไปพร้อมกันผู้หญิงที่ทนดูเลือดไม่ได้ก็พากันปิดตา“หยุดพวกนางเอาไว้!” จางเจิ้งห่าวรีบออกคำสั่งให้หยุดพี่น้องตระกูลฉินนี่คือคำขอของเฉินฝานก่อนลงสนามแข่ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างการแข่งขัน ต้องปกป้องภรรยาของเขาให้ดีพวกนางพุ่งตัวเข้าเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ แต่ยังอาจถูกชนจนเสียชีวิตเฮ้อ!หลูเฉิงกวงหลับตาลงอย่างเศร้าใจมันจบแล้วความเร็วเช่นนั้น เมื่อเกือกม้ากระทืบเท้าลงไป เฉินฝานจะมีชีวิตรอดได้อย่างไรลวี่เหลียงเจ๋อที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามกับหลูเฉิงกวง เบิกตาไว้กว้างมากและแทบไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นที่แสดงบนใบหน้าได้จะตายแล้ว ในที่สุดเจ้าหนุ่มนั่นจะตายแล้ว!“ว้าว!”“สุดยอด!”“เก่งมาก!”ทันใดนั้นเสียงตะลึงของชาวบ้านพลางดังขึ้นเรื่อย ๆสามพี่น้องตระกูลฉินและหลูเฉิงกวงแทบไม่กล้าลืมตาเฉินฝานตายอย่างอนาถมากใช่หรือไม่?“พวกพี่สะใภ้ ทำอะไรกัน เปิดตาดูสิ พี่ฝานสุดยอดมาก!”เฉินต้ายาและเฉินเอ้อร์ยาดึงเสื้อผ้าของสามพี่น้องตระกูลฉินพร้อมตะโกนอย่างตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน จางเจิ้งห้าวที่อยู่บนอัฒจันทร์ก็พูดกับหลูเ

“นายท่าน ระวัง!”“เสี่ยวฝาน ระวัง!”“ปัง!”เสียงลูกศรกระทบกับวัตถุและเสียงของพี่น้องตระกูลฉินดังขึ้นพร้อมกันสายตาของผู้คนนับหมื่นจับจ้องไปที่รถไอน้ำของเฉินฝานบนรถไอน้ำ——ไม่มีเรือนร่างของเฉินฝาน!“เฉินฝานล่ะ?”“อย่าบอกนะว่าเขาถูกลูกศรยิงตกหน้าผาแล้ว”ถึงแม้เฉินฝานสามารถเลี้ยวรถไอน้ำด้วยการวิ่งเข้าโค้งที่จำกัดมาก แต่เขาก็อยู่ไม่ไกลจากหน้าผา“เป็นไปได้สูงมาก ความเร็วของลูกธนูดอกนั้นไม่เหมือนเป็นธนูธรรมดา แต่เหมือนเป็นหน้าไม้กลมากกว่า”“เป็นหน้าไม้กล”มือปราบหลายคนกำลังคุยกัน“หน้าไม้กล?”“ถ้าถูกยิงด้วยหน้าไม้กล ตกลงหน้าผาก็เป็นเรื่องปกติ”“นายท่าน!”ฉินเย่ว์เจียวพุ่งตัวไปที่หน้าผาดั่งลูกศรที่หลุดจากคันธนู“นายท่าน!”ฉินเย่ว์โหรวและฉินเย่ว์ฉู่วิ่งไปที่หน้าผาด้วย“เร็วเข้า!” ลวี่เหลียงเจ๋อโบกมือให้องครักษ์ที่อยู่ข้างตัวเขา“เสี่ยวฝาน!” หลูเฉิงกวงและพวกข้าราชการของอำเภอผิงอันวิ่งไปทางนั้นเช่นกันชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ก็ตรงไปทางนั้นจำนวนไม่น้อยเพียงครู่เดียว ขอบหน้าผาก็เต็มไปด้วยผู้คน แต่ละคนยืดคอออกไปอย่างยาวและมองลงไปหน้าผาเพื่อหาคน“นายท่าน!”“เสี่ยวฝาน!”เป็น

“ในการแข่งขันครั้งนี้ เจี่ยงหงเหวินจากอำเอตูทำผิดกฎ เฉินฝานจากอำเภอเมืองผิงอันเป็นผู้ชนะ!”หลังจากขนย้ายร่างของเจี่ยงหงเหวินเสร็จ องครักษ์หลี่ผู้เป็นตัวแทนของใต้เท้าถงจื้อก็ประกาศเสียงดัง“ตามข้อตกลงของทั้งสองฝ่ายก่อนหน้านี้ ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหลี่จะถูกส่งคืนให้กับอำเภอตูอัน รวมถึงร้านขายเนื้อสองแห่งที่เป็นของตระกูลติงในอำเภอผิงอัน”ทันทีที่องครักษ์หลี่พูดจบ ลวี่เหลียงเจ๋อก็ก้าวไปข้างหน้า “องครักษ์หลี่ มีผู้ลอบสังหารในสนามแข่ง อำเภอผิงอันไม่มีมาตรการป้องกันด้านความปลอดภัยที่ดีพอ จนทำให้มีผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต ไม่เป็นผล!”“ไม่เป็นผล!”“ไม่เป็นผล!”ชาวบ้านอำเภอตูต่างโห่ร้องสนับสุนเมื่ออาจารย์ปู่ของลวี่เหลียงเจ๋อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ยกมือขึ้นตะโกน “อำเภอผิงอัน จงคืนชีวิตนายน้อยเจี่ยงของข้า!”“อำเภอผิงอัน จงคืนชีวิตนายน้อยเจี่ยงของข้า!”“อำเภอผิงอัน จงคืนชีวิตนายน้อยเจี่ยงของข้า!”ชาวบ้านที่มาดูส่วนใหญ่เป็นชาวนาที่ไม่รู้หนังสือ ภายใต้คำกล่าวที่สามารถล้างสมองของลวี่เหลียงเจ๋อและอาจารย์ปู่ของเขา ทำให้ชาวบ้านที่มาดูแต่ไม่ได้มาจากอำเภอตูอันจำหนวนหนึ่งก็เข้าร่วมด้วยเสียงที่