All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 1121 - Chapter 1130

เขาง้อนางมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ? หูหนวกหรือ?“ใต้เท้า ท่านรีบง้อนางเร็ว สามีไม่อาจคิดเล็กคิดน้อยกับภรรยาได้!”“เคล้ง เคล้ง เคล้ง!”คานของศูนย์บรรเทาทุกข์เริ่มสั่นคลอนแล้ว ผู้ป่วยในศูนย์บรรเทาทุกข์พยายามลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป ทว่าคนที่อาการรุนแรง พวกเขาไม่อาจแม้กระทั่งคลาน“ไปไหนก็ไป!”เฉินฝานโยนหมอหลี่ออกไปจากศูนย์บรรเทาทุกข์ รีบหันไปง้อหวงหวั่นเอ๋อร์ที่อยู่บนคาน “โธ่ แม่ทูลหัวของข้า ข้าผิดไปแล้วจริงๆ เจ้าหยุดฟันได้แล้ว หากคนเหล่านี้ตายเพราะศูนย์บรรเทาทุกข์ถล่มทับ เช่นนั้นข้าก็ไม่อาจมีชีวิตรอด ถึงตอนนั้นเจ้าจะยกเลิกการแต่งงานได้อย่างไร”หวงหวั่นเอ๋อร์ยังคงไม่หยุด“ได้!” ทันใดนั้นเองเฉินฝานก็พูดเสียงดัง “ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้าตายมาก เช่นนั้นหมายความว่าเจ้าไม่อยากถอนหมั้น แล้วเหตุใดต้องทำให้เป็นเรื่องยุ่งยาก เรามาเป็นสามีภรรยากันตอนนี้เลย!”พูดจบ เฉินฝานปีนป่ายขึ้นไปหาหวงหวั่นเอ๋อร์ โอบเอวของนางแล้วกระโดดลงมาจากคาน จากนั้นเดินเข้าไปในห้องพักของเขาที่อยู่ภายในศูนย์บรรเทาทุกข์ตลอดทั้งสถานการณ์ที่เกิดขึ้นหวงหวั่นเอ๋อร์ไม่ขัดขืน ไม่ใช่เพราะนางไม่อาจเอาชนะเฉินฝาน แต่เป็นเพราะนางคิดไม่ถึงว่า

“ที่อื่นไฟไม่ไหม้ กลับไหม้ร้านขายยา ต้องมีคนตั้งใจทำให้เกิดขึ้นแน่นอน ท่านอัครเสนาบดี ใต้เท้าต้องให้ท่านเจ้าเมืองตามสืบเรื่องนี้” หมอหลี่กล่าว“มีเผยหรานอยู่ ไม่ต้องถึงมือพานอีเฟยหรอก”พูดยังไม่ทันขาดคำ ไป่เผยหรานก็ปรากฏตัว เฉินฝานเพิ่งพูดจบ ไป่เผยหรานก็เดินเข้ามาหลังจากไป่เผยหรานทำความเคารพเสร็จ เขาก็พูดขึ้น “ใต้เท้า เจอตัวคนวางเพลิงแล้วขอรับ!”เฉินฝานพยักหน้า “เจ้าทำงานรวดเร็วจริงๆ!”“ทว่ายังไม่ทันสอบปากคำ เขาก็ปลิดชีพตนเองแล้ว”สีหน้าของไป่เผยหรานฉายความหงุดหงิด ขณะพูดเขาคุกเข่าลง “ใต้เท้า ข้าสะเพร่าในหน้าที่ โปรดลงโทษข้าด้วย!”“เจ้ารีบลุกขึ้น” เฉินฝานกล่าว “หากคนวางเพลิงไม่ปลิดชีพตนเอง เช่นนั้นถึงเป็นเรื่องแปลก วางเพลิงเวลานี้ ย่อมเป็นผู้กล้าตาย ข้าเดาว่าคนวางเพลิงไม่ได้มีแค่หนึ่งคนกระมัง”ไป่เผยหราน “ขอรับ ใต้เท้า มีทั้งหมดห้าคน ตายทั้งห้าคน แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่ข้าไม่เข้าใจ รู้สึกแปลกยิ่งนัก”เฉินฝาน “หื้ม? แปลกอย่างไร”ไป่เผยหราน “เหตุใดคนวางเพลิงจึงไม่เลือกวางเพลิงตอนกลางดึก แต่กลับเลือกวางเพลิงยามซู แม้ฟ้าจะมืดแล้ว ทว่าเวลานั้นในร้านขายยามากมายยังมีคนอยู่ วางเพลิงเวลาน

“เฮ้อ เขาเพียงล้อเล่นเท่านั้น พวกท่านอย่าเก็บมาใส่ใจ!” เฉินฝานรีบปลอบผู้ป่วยที่เวลานี้หวาดกลัวและไม่สบายใจ พวกเขาเชื่อคำพูดของฉินเย่ว์เหมย ลำพังหวงหวั่นเอ๋อร์เพียงคนเดียว ทำให้พวกเขาเชื่อว่าคนข้างกายเฉินฝานล้วนไม่ธรรมดาหวงหวั่นเอ๋อร์อายุเพียงสิบหกสิบเจ็ด รูปโฉมงดงาม ทว่าเมื่อนางออกโรง ไม่เพียงทำให้ทุกคนตกตะลึง แต่ยังฆ่าสังหารจะตายราบเป็นหน้ากลองพวกชายชุดดำที่บุกเข้าศูนย์บรรเทาทุกข์ในวันนี้ คนใดบ้างที่ไม่ใช่ยอดฝีมือเวลานั้น พวกเขามองไม่ออกเลยว่าหวงหวั่นเอ๋อร์ลงมืออย่างไร ตัวของหวงหวั่นเอ๋อร์และดาบของนางรวดเร็วยิ่งนัก พวกเขาเห็นเพียงปุยเมฆสีน้ำเงินลอยล่องไปมา เห็นเพียงลำแสงสีเงินเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว เวลาไม่นาน พวกชายชุดดำโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ตอนทุกอย่างจบลง หวงหวั่นเอ๋อร์ไว้ชีวิตชายชุดดำสองคน ทว่าชายชุดดำทั้งสองกินยาปลิดชีพตนในทันทีเวลานี้บุรุษหน้าตาสะอาดสะอ้าน มองดูแล้วน่ากลัวยิ่งกว่าหวงหวั่นเอ๋อร์“ใต้เท้า ท่านทำให้เขาโมโห รีบไปส่งเขาเถอะขอรับ แล้วกล่าวลากันให้ดี”คนในศูนย์บรรเทาทุกข์หลายคนต่างพากันเกลี้ยกล่อมเฉินฝานให้รีบไปง้อฉินเย่ว์เหมย“พวกรักตัวกลัวตาย” เฉินฝานเบ

“หมอชั้นต่ำ ตากสมุนไพรของเจ้าไปเถอะ หากพรุ่งนี้ไม่อาจต้มยาได้ทันเวลา ข้าจะประหารเจ้า!”เฉินฝานทิ้งท้ายด้วยคำพูดหยาบคายหมอหลี่เงียบ เขาก้มหน้าก้มตากลับไปตากสมุนไพรต่อตอนตากสมุนไพร เขาบ่นไม่หยุดทั้งหมดนี้เป็นเพียงการแสดงของหมอหลี่เท่านั้น เขาเข้าใจคำใบ้ที่เฉินฝานบอกแล้ว เรื่องนี้ไม่อาจเปิดเผยได้ ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ เดิมทีทำสิ่งใดเวลานี้ก็ต้องทำสิ่งนั้นต่อ...“อากาศร้อน ระวังฟืนไฟ!”เสียงด้านนอกดังเข้ามาในศูนย์บรรเทาทุกข์อีกครั้งเฉินฝานหาว พร้อมกับบิดขี้เกียจ “ดึกดื่นค่ำขืน หมอหลี่หยุดทำงานได้แล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ!”พูดจบ เฉินฝานลุกขึ้นเดินไปที่ห้องพัก“อ๊าก!”ตอนเปิดประตูห้องพัก เฉินฝานตกใจจนถึงกับอุทานเสียงดัง“ใต้เท้า!”ทหารรักษาพระองค์ที่เฝ้าอยู่ข้างๆ พุ่งตัวเข้ามา“ไม่มีอะไรๆ ตกใจเพราะหนูเท่านั้น” เฉินฝานรีบส่ายมือพร้อมกับพูด“หนู? เป็นไปไม่ได้กระมัง”สีหน้าของเหล่าทหารรักษาพระองค์ฉายความฉงน พวกเขาได้รับคำสั่งจากฉินเย่ว์เหมย คอยคุ้มกันความปลอดภัยของเฉินฝานเป็นประจำ เฉินฝานไม่ใช่คนที่จะตกใจเพราะหนูตัวหนึ่งได้เฉินฝานไม่สบอารมณ์ ไล่พวกเขาออกไป “ข้าบอกว่าใช่ก็ใช

“ครืน ครืน ครืน!”เฉินฝานสะดุ้งตื่นเพราะเสียง เขาเด้งตัวตื่นอย่างไม่มีเงื่อนไข“ฟ้าผ่าแล้ว ฝนตกลง รีบเก็บเสื้อผ้าเร็วเข้า!”“ปั้ง!”ประตูห้องพักถูกคนเปิดจากด้านนอกอย่างแรงร่างใหญ่ปรากฏตัวตรงหน้าเฉินฝาน “ฟ้าผ่าอะไรกัน ข้าเอง ข้ากลับมาแล้ว!”จากนั้น เฉินฝานก็รู้สึกตัวเบาหวิว ร่างใหญ่ยื่นมือข้างหนึ่งออกมา คว้าตัวเฉินฝานขึ้น“เขยรักของข้า เจอข้าแล้วเจ้าดีใจหรือไม่?”“...” เฉินฝานพูดไม่ออก “ขืนท่านยังไม่ปล่อย คอของเขยรักท่านจะหักแล้ว”“อ๊า! ข้าลืมไปเสียสนิท!” อ๋องตวนวางเฉินฝานลงทันที“...” เฉินฝานที่ล้มก้มกระแทกพื้นยิ่งหมดคำจะพูด“เขยรักของข้า เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” ใบหน้าขนาดใหญ่อวัยวะทั้งหน้าชัดเจนของอ๋องตวน ยื่นมาตรงหน้าเฉินฝาน ห่างกับใบหน้าของเฉินฝานไม่ถึงหนึ่งมิลลิเมตรเขานิ่งงันเช่นนี้ ทำให้เฉินฝานตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง“อ๊าก!”เฉินฝานผลักอ๋องตวนอย่างแรงให้ตายสิ ไม่ช้าก็เร็วเขาคงตายด้วยน้ำมือของพ่อตา“อยากให้ข้าตาย บอกตั้งแต่แรกสิขอรับ ข้าหาเชือกมาแขวนคอตัวเองได้” เฉินฝานพูดอย่างไม่สบอารมณ์“ไม่เอาๆๆ ลูกเขยของข้าอายุยืนยาว จะตายได้อย่างไร”“ไม่อยากให้ข้าตาย เช่นนั