All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 1111 - Chapter 1120

ช่างเป็นปราณกระบี่ที่แข็งแกร่งเสียจริงหลี่ชิงควบคุมม้าให้ทรงตัวมั่นคง มองไปทางหวงหวั่นเอ๋อร์ลมอ่อนๆโชยมา ทำให้ชุดกระโปรงสีครามลอยพลิ้ว ปอยผมบนหน้าผากหวงหวั่นเอ๋อร์สั่นไหวเบา ๆ เรือนร่างที่สูงโปร่งใบหน้าที่งดงาม แววตาที่เล่ห์เหลี่ยมเย็นชา“แม่นาง ข้าแค่ต้องการชีวิตโจรขายชาติด้านหลังเจ้าเท่านั้น ขอเพียงแค่เจ้าหลีกทางให้ ข้าก็จะไม่ถือโทษอันใด”“คนของเจ้าทำให้ข้าตกใจ เจ้ายังมิได้ขอโทษข้าเลย ข้ามีความจำเป็นอันใดที่ต้องหลีกทางให้เจ้า” หวงหวั่นเอ๋อร์กะพริบตากลมโต เสียงใสกังวานก็ยังไพเราะเสนาะหู สีหน้าของหลี่ชิ่งถมึงทึงขึ้นมาทันที “แม่นาง อย่าแข็งขืนมิดื่มสุราคารวะ แต่ดึงดันจะดื่มสุราลงทัณฑ์”“สุราคารวะ? สุราลงทัณฑ์งั้นรึ? มันคือสิ่งใดกัน?” หวั่นเอ๋อร์เอียงศีรษะเล็กน้อย ถามเฉินฝานอย่างจริงจัง “สิ่งใดเลิศรสกว่ากัน”“เอ่อ...” เฉินฝานเอามือกุมขมับ ตาเฒ่าหวงคงจะสอนลูกสาวเพียงศิลปะการต่อสู้เท่านั้น มิได้สอนความรู้ทั่วไปให้นางแน่ ๆ“ช่างเถอะ เจ้าไม่ต้องบอกข้าหรอก สุราลงทัณฑ์!” หวงหวั่นเอ๋อร์เงยหน้าสบตากับหลี่ชิ่ง “ข้าชอบดื่ม!”ระหว่างที่พูด สะบัดกระบี่ในมือ ปราณกระบี่แผ่พลังออกมาอีกครั

“ต้าเฉียง เจ้าจากไปทั้งแบบนี้ พวกเราสามแม่ลูกจะทำเช่นใดเล่า?”“ลูกชายของข้า อย่าห้ามข้า ลูกชายข้าตายแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่จะมีความหมายอันใด”“พ่อ พ่อ พ่อข้ายังมิตาย พวกเจ้าจงขวางไว้อย่าให้เขาเอาไปฝัง เขายังมิตาย เขายังมิตาย!”ยังมิทันถึงศูนย์บรรเทาทุกข์ ก็ได้ยินเสียงโวยวายเสียงร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังมาจากที่ไกล ๆ เฉินฝานและฉินเย่ว์เหมยมองหน้ากันไปมา ในขณะเดียวกันก็เร่งฝีเท้าไปด้วยทางเข้าศูนย์บรรเทาทุกข์ เหล่าพลทหารทยอยขนศพไปด้านนอกอย่างต่อเนื่อง ญาติของคนตายเหล่านั้นร้องไห้ตะโกนอยู่ข้างกาย คิดจะขวางมิให้เหล่าทหารขนศพญาติที่เสียชีวิตไปแล้วของพวกเขาออกไปเหล่าพลทหารเมินเฉยต่อคำขอของญาติเหล่านั้น ทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายอย่างเคร่งครัด หากจัดการคนตายมิทันเวลาจะทำให้คนอีกจำนวนมากต้องพลอยเสียชีวิตไปด้วยคนที่เสียชีวิตส่วนใหญ่ล้วนเป็นชายหนุ่มที่ร่างกายกำยำ คนที่วิ่งตามศพเหล่านั้นล้วนเป็นคนแก่สตรีและเด็กเล็ก ตั้งปากทางเข้าศูนย์บรรเทาทุกข์จนไปถึงสุดทาง ล้วนเป็นภาพร่ำไห้กู่ร้องอย่างสิ้นหวัง ราวกับนรกบนดินมิมีผิด“พ่อ พ่อ ปล่อยพ่อข้าเดี๋ยวนี้!” มีเด็กสาวเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งคนหนึ่งหกล้มต

จุดที่หวงหวั่นเอ๋อร์กด มีเพียงปล่อยให้คลายเองตามเวลาหรือให้นางแก้จุดให้เท่านั้นจึงสามารถคลายจุดได้ ยอดฝีมือยุทธภพเหล่านั้นที่หลี่ชิ่งและเสิ่นหมิงหยวนชุบเลี้ยงไว้มิมีทางทำได้หลังจากที่เสิ่นหมิงหยวนและเสิ่นหยวนเลี่ยงพูดมิได้แล้ว ด้านนอกศูนย์บรรเทาทุกข์ก็เงียบสงบลงอย่างมากดังคาดพ่อลูกตระกูลเสิ่นมิสามารถส่งเสียงได้ ฉินเย่ว์เหมยลงมาดูแลด้วยตนเอง มิมีผู้ใดกล้าก่อความวุ่นวายอีก ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปที่ศูนย์บรรเทาทุกข์ อยากรู้ว่าสรุปแล้วเฉินฝานจะทำสิ่งใดกันแน่ญาติของคนเหล่านั้นที่ ‘ตาย’ ไปแล้ว ในใจมีความเดือดดาลทว่าในขณะเดียวก็มีความหวังเล็กๆว่าญาติของพวกเขาจะเป็นดั่งที่เฉินฝานพูด ก็คือยังมิตายไป เพียงแค่หยุดหายใจไปชั่วครู่เท่านั้นคนด้านนอกอยากจะคิดอยากดูอย่างไร เฉินฝานก็มิมีเวลามาใส่ใจเรื่องเหล่านี้ เขาทำตามขั้นตอนจากความรู้การปฐมพยาบาลที่ได้เรียนรู้ในยุคปัจจุบันเฉินฝาน: “ฟางต้าไห่!”“ใต้เท้า ข้าน้อยอยู่นี้ขอรับ!” ฟางต้าไห่วิ่งมาด้านหน้าเฉินฝานอย่างรีบร้อน“นำคนที่ยังรู้สึกตัวแยกออกไปก่อน!”“แยกออกไปหรือขอรับ? พวกเขา...”“ข้าเรียกเจ้าเข้ามารับคำสั่งเท่านั้น มิได้ให้เจ้ามาพูดพล

ใบสั่งยาของเฉินฝานเขียนไว้เพียงสองบรรทัดเท่านั้น บรรทัดแรกเขียนว่า จงต้มน้ำให้เดือดเดี๋ยวนี้ บรรทัดที่สองเขียนว่าจงใส่น้ำตาลและเกลือลงในน้ำเดือด ตัวอักษรบรรทัดที่สองยาวกว่าบรรทัดแรกเล็กน้อย เพราะเฉินฝานต้องการระบุว่าน้ำ หนักหนึ่งชั่งต้องใส่น้ำตาลและเกลืออย่างละกี่กรัม“นี่มิใช่สิ่งที่เจ้าควรถาม จงทำตามคำสั่งเดี๋ยวนี้!”เรื่องใบสั่งยาที่เฉินฝานแจกจ่ายไป มินานนักก็แพร่กระจายไปด้านนอกศูนย์บรรเทาทุกข์ใส่น้ำตาลและเหลือลงไปในน้ำเดือด ก็สามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้งั้นรึ?ฝูงชนแปรเปลี่ยนจากความเดือดดาลเป็นความสงสัย“พวกเจ้าว่า เฉินฝานผู้นั้นเสียสติไปแล้วหรือไม่?”“เขาก็คงจะมิได้ถูกโอวหยางน่าหลันของแคว้นหลู่วางยา จนทำให้สมองมีปัญหาแล้วหรอกหรือ?”“โอวหยางน่าหลันเป็นคนชั่วร้าย วิธีการค่อนข้างโหดเหี้ยม ก็ใช่ว่านางจะมิสามารถใช้วิธีเช่นนี้กับอัครเสนาบดีต้าชิ่งของพวกเราได้”ระหว่างที่พูดไป คาดมิถึงว่าจะมีคนเริ่มรู้สึกสงสารเฉินฝาน คิดว่าที่เฉินฝานวางยาพิษเพราะถูกโอวหยางน่าหลันบีบบังคับ ความคิดของเหล่าฝูงชนกำลังไปในทางที่ทำให้คนคาดมิถึงในหมู่คนที่ร้อนรนใจที่สุดก็คงจะเป็นพ่อลูกตระกูลเสิ

หมอหลี่ถูมือแล้วถูมืออีกจึงปริปากพูด “ใต้เท้า ถึงแม้คนเหล่านี้จะฟื้นแล้ว ทว่าพิษในเรือนร่างพวกเขายังมิถูกถอน เดิมทีพิษหญ้าไส้ขาก็มิมียารักษาให้หายขาดได้อยู่แล้ว นับประสาอันใดกับหญ้าไส้ขาดชนิดพิเศษในร่างกายพวกเขากัน”เฉินฝานหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาวางพู่กันลง “ชนิดพิเศษงั้นรึ? หญ้าไส้ขาดมีการแบ่งชนิดธรรมดากับชนิดพิเศษด้วยงั้นรึ?”หมอหลี่กล่าว “ใต้เท้ายังมิรู้ มีคนที่จิตใจโหดเหี้ยม ลอบปลูกหญ้าไส้ขาด ใช้สารพิษในการเลี้ยงให้หญ้าเจริญเติบโต ทำให้พิษของหญ้าไส้ขาดรุนแรงขึ้นหลายเท่าขอรับ”เฉินฝาน : “เจ้าพูดเช่นนี้ข้าเข้าใจแล้ว ก็คือพิษหญ้าไส้ขาดเข้มข้นเพียงพอ โยนลงไปแหล่งน้ำ จึงสามารถทำให้ติดพิษได้ในวงกว้าง”“ถูกต้องขอรับ แต่ ถึงแม้หญ้าไส้ขาดจะพิษรุนแรง ทว่าก็มีวิธีการยุ่งยากในการปลูก โดยเฉพาะชนิดที่พิษรุนแรงเช่นนี้ หากมิมีผู้เชี่ยวชาญ หากมิมีกำลังทรัพย์และกำลังคนที่มากพอล้วนมิสามารถปลูกออกมาได้สำเร็จ ดังนั้น...”จู่ ๆ หมอหลี่ก็หยุดพูดไปมองเฉินฝานโดยที่มิพูดอันใดเฉินฝาน: “ดังนั้นพวกเจ้ากำลังสงสัยว่าข้าเป็นคนทำ”“ราษฎรมิได้สงสัย แต่ปักใจเชื่อไปแล้ว ใต้เท้า” หมอหลี่ขอความเมตตาแทนราษฎร “เรื่อ