All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 1131 - Chapter 1140

“ข้าขอเตือนเจ้า อย่ามั่นใจเกินตัว วันก่อนเจ้าเองก็เห็นแล้วว่าเฉินฝานช่วยคนตายเหล่านั้นให้รอดชีวิตได้ หากเฉินฝานถอนพิษหญ้าไส้ขาดได้แล้ว ข้าสามารถสร้างหุบเขาร้อยบุปผาให้เจ้าได้ ก็เผาหุบเขาร้อยบุปผาของเจ้าได้เช่นกัน”เสิ่นหมิงหยวนทำสีหน้าอำมหิตและเฉียบคม ไป่ชงซานรีบเอ่ยสาบานทันทีว่า “ใต้เท้า ท่านวางใจได้ขอรับ พิษหญ้าไส้ขาดของหุบเขาร้อยบุปผาของข้า ต่อให้เป็นบัวหิมะภูผาสวรรค์หรือโสมพันปีก็ไม่มีประโยชน์” เมื่อเห็นท่าทีสาบานอย่างหนักแน่นของไป่ชงซาน สีหน้าของเสิ่นหมิงหยวนก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย เขาหันหน้าไปถามหลี่ชิ่งที่อยู่อีกด้านหนึ่ง“ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าให้พวกเขาขนตัวยากลับมาได้อย่างราบรื่น? เหตุใดหงอิงกับอ๋องตวนถึงเข้าเมืองได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น?” หลี่ชิ่งรีบตอบกลับว่า “ลูกน้องรายงานมาว่า สิ่งที่หงอิงกับอ๋องตวนนำกลับมาจากแคว้นหลู่ไม่ใช่ตัวยา ดังนั้นพวกเขาเลยไม่ได้ลงมือขอรับ” เสิ่นหมิงหยวนอึ้งไป “สิ่งที่ขนกลับมาไม่ใช่ตัวยา?”เสิ่นหยวนเลี่ยงเองก็รู้สึกประหลาดใจมาก “ไม่ขนตัวยากลับมา เช่นนั้นพวกเขาขนสิ่งใดกลับมา?”หลี่ชิ่งกำลังคิดจะตอบกลับ ฉินเย่ว์เหมยก็เดินเข้ามาจากปลายถนนอี

“แต่ว่า...” ฉินเย่ว์เหมยยังคงทำสีหน้ากังวลใจ “อาหารอย่างถั่วเขียวกับนมพวกนี้จะเป็นยาได้อย่างไรแถมยังมีดอกพลับพลึงแมงมุมนั้นอีก...”“ดอกพลับพลึงแมงมุม นั่นมันดอกพลับพลึงแมงมุม!” คำพูดของฉินเย่ว์เหมยถูกเสียงตะโกนแหลมสูงกลบไว้ มีคนในหมู่ชาวบ้านจำดอกพลับพลึงแมงมุมได้ เมื่อเสียงของคนผู้นั้นดังขึ้นก็ทำให้เกิดความตื่นตระหนกขึ้นมาทันที“ดอกพลับพลึงแมงมุม?” “ดอกพลับพลึงแมงมุม!”“นั่นมันดอกไม้พิษไม่ใช่หรือ? ได้ยินว่าพิษร้ายแรงมาก หลังจากเผลอทานเข้าไปจะอาเจียนหนักไม่หยุดเป็นเวลานาน เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าไม่ได้ดูผิดไป?”“ไม่มีทางดูผิดอย่างแน่นอน ข้าไปแคว้นหลู่บ่อย ๆ แคว้นหลู่มีดอกพลับพลึงแมงมุมมากที่สุด”“ตอนแรกก็หญ้าไส้ขาด ตอนนี้ก็เป็นดอกพลับพลึงแมงมุม เฉินฝานยังไม่ยอมรับอีกหรือว่าเขาสมคบคิดกับแคว้นหลู่ทำร้ายต้าชิ่งของพวกเรา”“เขาอยากจะยกแคว้นต้าชิ่งของเราให้แคว้นหลู่! เขาคือคนขายชาติ!”“คนขายชาติเช่นนี้ ฝ่าบาทยังจะปกป้องเขาอีกหรือ?”ประชาชนเดือดดาล ไม่ว่าคำพูดอะไรล้วนมีหมด แน่นอนว่าคนที่ตะโกนเสียงดังเหล่านั้น ส่วนมากล้วนจงใจปลุกปั่น พวกเขาถึงขนาดที่ชี้ปลายหอกไปยังฉินเย่ว์เหมยด้วยชาวบ้า

“ใต้เท้า ข้าน้อยเข้าใจแล้ว” นัยน์ตาของหมอหลี่จู่พลันเปล่งประกาย “ท่านใช้ดอกพลับพลึงแมงมุมขจัดพิษในร่างของผู้ได้รับพิษใช่หรือไม่”เฉินฝานยิ้มพลางพยักหน้า“วิธีการนี้ มีเพียงใต้เท้าเท่านั้นที่กล้าใช้” หมอหลี่ทอดถอนใจ “เมื่อขจัดพิษส่วนใหญ่แล้ว ข้าค่อยใช้สมุนไพรอย่างชะเอมกับดอกสายน้ำผึ้งไปขจัดพิษที่เหลืออยู่ก็ได้แล้ว ดี ดีเลย!” “ไม่ดี!” เฉินฝานส่ายหน้า “ตอนนี้หากไปหาชะเอมกับดอกสายน้ำผึ้งจะเสียเวลามาก ใช้ถั่วเขียวไปเลย ตอนนี้เจ้าให้หมอกับพยาบาลครึ่งหนึ่งไปต้มน้ำแกงถั่วเขียว” “น้ำแกงถั่วเขียว?”“ใช่ ยามนี้ไม่มีเวลามาอธิบายให้เจ้าฟัง เจ้ารีบไปทำเถิด นมก็ต้องอุ่นไว้ด้วย อาเจียนแล้วดื่มน้ำแกงถั่วเขียว ผ่านไปครึ่งชั่วยามค่อยป้อนนมให้กิน” เฉินฝานกล่าวไม่มีเวลาแล้วจริง ๆ เสียงพูดของเฉินฝานเพิ่งจะสิ้นสุดลง ภายในศูนย์บรรเทาทุกข์ก็เริ่มมีเสียงอาเจียนดังออกมามากมาย“สวรรค์ เถี่ยหนิวของบ้านข้าอาเจียนแล้ว ดูเหมือนจะอาเจียนปอดออกมาเลย!”“ลูกชายข้าก็อาเจียนรุนแรงเหมือนกัน” เมื่อผู้ได้รับพิษอาเจียน ด้านนอกก็ยิ่งโกลาหล ผู้คนมากเกินไป พวกทหารรักษาพระองค์เริ่มต้านไม่ไหวแล้ว ก่อนจะเห็นคนเหล่านั้

ราวกับมีแม่น้ำขวางกั้น ด้านในศูนย์บรรเทาทุกข์เต็มไปด้วยความครึกครื้น ส่วนด้านนอกศูนย์บรรเทาทุกข์กลับเงียบสงัดอย่างยิ่งนอกจากครอบครัวของผู้ได้รับพิษเหล่านั้นแล้ว คนอื่น ๆ ต่างก็ตะลึงงันพิษของหญ้าไส้ขาดแก้ได้จริง ๆ หรือ?!“ว้าว ว้าว!”เสียงที่เหมือนกับระฆังใหญ่ของอ๋องตวนทำลายความเงียบสงัดด้านนอกศูนย์บรรเทาทุกข์ อ๋องตวนตะโกนลั่นพลางวิ่งไปหาเฉินฝาน“ลูกเขยสุดที่รักของข้า เจ้ายอดเยี่ยมเกินไปแล้วจริง ๆ”“ฝ่าบาท! ใต้เท้าทำได้แล้ว เขาทำได้แล้วจริง ๆ!”หงอิงที่ปกติเคร่งขรึมเย็นชาและไม่ชอบยิ้มหรือพูดก็ตื่นเต้นไม่หยุดเช่นกัน“ใช่แล้ว เขาทำได้แล้ว” สายตาของฉินเย่ว์เหมยมองไปตามร่างของเฉินฝาน ปากก็ส่งเสียงพึมพำ รู้สึกภาคภูมิใจควบคู่ไปกับรักใครสุดซึ้งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้เมื่อประตูศูนย์บรรเทาทุกข์เปิดออก เฉินฝานก็มองหาร่างของฉินเย่ว์เหมยเป็นอันดับแรก สายตาของทั้งสองสบกันโดยไม่คาดคิดเช่นนี้เอง สายตาของเจ้ากับข้าเปลี่ยนจากความกังวลมาเป็นความรักใคร่สุดซึ้ง สุดท้ายฉินเย่ว์เหมยก็หน้าแดงระเรื่อแล้วหันหน้าหนีไป หวงหวั่นเอ๋อร์ที่นั่งเอ้อระเหยแกว่งขาชมความคึกคักอยู่บนต้นไม้มาตลอด สีหน้าของดว

“เถี่ยนิวผู้นี้มีปานด้านหลังคอ เขาต่างหากที่เป็นบุตรชายของข้า” “ท่านแม่ ท่านดูสิ!” จางเถี่ยนิวที่อยู่บนรถลากไม้ก้มหน้าลง กระชากเสื้อทิ้งเผยหลังคอออกมา “ข้ามีปานตรงนี้ ข้าต่างหากที่เป็นบุตรชายของท่าน” มารดาเถี่ยเดินเข้ามามอง ก่อนจะรู้สึกลำบากใจทันที คนที่อยู่บนรถลากไม้ก็มีปานเช่นกัน จางเถี่ยนิวสองคนมีปานบนคอเหมือนกันไม่มีผิด “ตัวปลอมอย่างเจ้า อย่าเข้าใกล้แม่ของข้านะ” “เจ้าต่างหากที่เป็นตัวปลอม นางคือมารดาของข้า ตัวปลอมอย่างเจ้าเรียกได้หรือ?” จางเถี่ยนิวตัวจริงกับตัวปลอมโต้เถียงกันไม่เลิกที่ศูนย์บรรเทาทุกข์ พวกเขาสองคนยังเถียงกันไม่จบก็ถึงตาหลี่ซิ่นเริ่นสองคนทะเลาะกันแล้ว “ใต้เท้า ท่านรีบไล่เขาออกไปจากศูนย์บรรถเทาทุกข์เถิด เขาเป็นตัวปลอม เขาอยากวางยาพิษทำร้ายผู้ได้รับพิษที่พวกเราเพิ่งช่วยเอาไว้ในศูนย์บรรเทาทุกข์ต่ออย่างแน่นอน”หลี่ซิ่นเริ่นที่อยู่ด้านนอกศูนย์บรรเทาทุกข์เอ่ยด้วยความร้อนใจ เขาไม่สนใจอาการบาดเจ็บบนร่างตนเอง พยายามคลานมาที่ศูนย์บรรเทาทุกข์อย่างสุดชีวิต แต่เขาเพิ่งจะคลานมาถึงบันไดของศูนย์บรรเทาทุกข์ก็โดนหลี่ซิ่นเริ่นที่อยู่ด้านในศูนย์บรรเทาทุกข์เตะออกมาทันที“ใ