All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 1101 - Chapter 1110

“ท่านเจ้าเมือง!”หมอไม่รู้จักเฉินฝาน แต่รู้จักพานอีเฟย“ข้าน้อยคารวะท่านเจ้าเมืองขอรับ” หมอคนนี้มีความรับผิดชอบสูงมาก เขาคุกเข่าคารวะเสร็จแล้วก็ไม่รอให้พานอีเฟยพูดจาก็รีบเอ่ยอีกครั้งว่า “ใต้เท้า ตอนนี้ข้าน้อยยังต้องรีบไปจ่ายยาขอรับ”เขากล่าวจบก็ลุกขึ้นมาเอง ก่อนจะตวาดเสียงดังใส่เฉินฝานด้วยความรีบร้อนว่า “เจ้าอย่ามาก่อกวน รีบลุกขึ้นมาเร็วเข้า”“หมอหลี่!” พานอีเฟยห้ามปรามหมอผู้นั้นอีกครั้ง เขาชี้ไปยังอาภรณ์บนร่างของเฉินฝาน “ท่านดูเครื่องแต่งกายของเขาสิ เขาไม่ได้มาก่อกวนนะ”คราวนี้หมอหลี่ถึงค่อยสังเกตเห็นว่าเฉินฝานสวมชุดหมอเช่นเดียวกับเขา ก่อนที่เขาจะตกตะลึงเล็กน้อย “เขาก็เป็นหมอเหมือนกันหรือ? เหตุใดข้าถึงไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?”“ไม่เคยเห็นก็ถูกแล้ว” พานอีเฟยกล่าว“อ๊ะ!” หมอหลี่พลันร้องเสียงต่ำ “ใต้เท้า หรือว่าเขาก็คือหมอหลวงที่ฝ่าบาททรงส่งมา?”“เขา...เฮ้อ ท่านอย่าถามให้มากความเลย ไปยืนข้าง ๆ เขา หากเขามีสิ่งใดต้องการให้ท่านทำ ท่านก็จงทำตาม”พานอีเฟยผลักหมอหลี่ไปทางเฉินฝาน “คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีหมอหลวงเยาว์วัยถึงเพียงนี้ด้วย? ท้ายสุดเขาจะไหวหรือไม่นะ?”ยามที่หมอหลี่เดินไปหาเฉินฝ

เฉินฝานโน้มตัวลงไปแย่งชามยาของคนผู้นั้นอย่างรวดเร็ว แล้วสาดน้ำยาทิ้ง“จะ เจ้า...” คนผู้นั้นชี้หน้าเฉินฝานแล้วด่าว่า “เทยาของข้าทิ้งไปเนี่ยนะ จิตใจอำมหิตนัก!” เฉินฝานสะบัดแขนเสื้อที่โดนสาดตอนแย่งยา แล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่งว่า “ดื่มยาที่ไร้ประโยชน์กันไปเพื่ออะไร? อยากตายไว้ขึ้นหรือไร?”เฉินฝานพูดพลางเทยาของอีกหลายคนติดต่อกัน...???คำพูดและการกระทำของเฉินฝานทำให้ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนจ้องมองเขาด้วยความสงสัยและความตกตะลึงยานี้ไร้ประโยชน์? อีกทั้งดื่มแล้วยังตายไวขึ้น?“นี่เจ้ากำลังพูดเหลวไหลอันใด! ยาของข้าจะไร้ประโยชน์ได้อย่างไร?" หมอหลี่ผู้นั้นเอ่ยด้วยความโกรธ แก้ต่างให้ตนเองอย่างหน้าดำหน้าแดง“ไม่ใช่ว่าข้าอวดดี แต่ข้าเป็นหมออยู่ในเมืองลู่ตูมากว่าสามสิบปีแล้ว ความประพฤติและวิชาแพทย์ใต้เท้าพานรู้ดี ชาวเมืองลู่ตูเองก็รู้ดี ข้าไม่มีทางทำร้ายผู้คนเป็นอันขาด”“ใช่แล้ว หมอหลี่ไม่มีทางทำร้ายพวกเราอย่างแน่นอน!”ผู้ได้รับพิษเหล่านั้นแสดงความเชื่อใจหมอหลี่ออกมาทันที พานอีเฟยที่ยืนข้างเฉินฝานก็ก้มหน้าพูดแทนหมอหลี่เช่นกันหมอหลี่มีนามว่าหลี่ซิ่นเริ่น เขาเกิดมาก็เป็นชาวเมืองลู

ผู้ที่มาก็คือหงอิงนี่เอง นางนำกองทหารคุ้มกันเมืองลู่ตูมาคุ้มกันเฉินฝานหงอิงกับหวงหวั่นเอ๋อนร์มีฝีมือสูสีกัน ร่างของทั้งสองทะยานขึ้นลงอย่างรวดเร็วกลางอากาศ กระบี่ในมือตวัดจนเกิดเป็นเงาทิ้งเอาไว้“เคร้ง ๆๆ!”เสียงกระบี่ปะทะกันดังขึ้นไม่ขาดสาย แสงจากคมกระบี่ส่องวูบวาบมีทหารอยากเข้ามาช่วย แต่โดนเฉินฝานห้ามไว้“เสี่ยวฝาน เสี่ยวฝาน!”เสียงร้อนรนดังกังวานมาจากทางด้านหน้า ชาวบ้านมากมายถูโยนขึ้นกลางอากาศก่อนจะกระแทกลงกับพื้นอย่างหนักหน่วงตามเสียงดังกังวานนี้ “ไอ้หยา ไม่ได้นะ!” เฉินฝานร้องเสียงดัง “ท่านอ๋อง ข้าอยู่นี่ อยู่ตรงนี้ อย่าทำร้ายชาวบ้านนะ!”เฉินฝานกระโดดขึ้นมาโบกมือให้อ๋องตวน อ๋องตวนถึงค่อยหยุดโยนผู้คน เขาแหวกผู้คนที่ขวางเขาไว้ก่อนจะวิ่งมาหาเฉินฝาน“เขาจะไปช่วยขุนนางสุนัขนั่น อย่าให้เขาผ่านไปได้!”เมื่อมีคนตะโกนเช่นนี้ ชาวบ้านเหล่านั้นก็กรูกันเข้าไปหาอ๋องตวนแต่อ๋องตวนไม่ใช่เฉินฝาน ในตอนที่เฉินฝานยังไม่ได้กลายเป็นลูกเขยของเขา เขายังคงเป็นอ๋องตวนที่สังหารผู้คนมานับไม่ถ้วน “ผู้ใดขวางข้าจักต้องตาย!”มือซ้ายและมือขวาแต่ละข้างของอ๋องตวนจับชาวบ้านที่กรูกันเข้ามาไว้ ก่อนจะโยน

“ไม่ ๆๆ” เฉินฝานยิ้มพลางส่ายหน้า “ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก แม่นางน้อยอย่างเจ้าหน้าตางดงาม แต่จัดการคนโหดนัก”นัยน์ตางดงามของหวงหวั่นเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นดุดัน “ดังนั้นข้าแนะนำให้เจ้ารีบกลับเมืองหลวงไว ๆ แล้วทำลายหนังสือสัญญาหมั้นให้ข้าแต่โดยดีเสีย” เฉินฝานทำหน้าลำบากใจ “ข้าก็อยากรีบกลับเมืองหลวงไว ๆ แต่ตอนนี้ข้าไปไม่ได้ ข้าต้องแก้ปัญหาเรื่องที่คนที่โดนยาพิษนะ”หวงหวั่นเอ๋อร์ “ทำร้ายชาวบ้านมากมายถึงเพียงนั้น เจ้าต้องให้คำอธิบายกับพวกเขาจริง ๆ” “ใช่ ๆ ข้าย่อมให้คำอธิบายแก่พวกเขา แม่นางหวง” เฉินฝานชี้ไปยังทหารและชาวบ้านที่ต่อสู้กัน“หากเข้าอยากให้ข้าพาเจ้าออกไป ข้าบอกเจ้าเลยว่าไม่มีทาง” หวงหวั่นเอ๋อร์คิดว่าเฉินฝานอยากให้นางพาเขาออกไปเลยปฏิเสธทันที “ไม่ใช่ ตอนนี้ข้าคงไม่จากไปไหน แค่อยากรบกวนแม่นางช่วยพาคนผู้นั้นมาให้ข้าที” คนผู้นั้นที่เฉินฝานพูดถึงก็คือฟางต้าไห่ ผู้บัญชาการกองทหารคุ้มกันเมืองลู่ตู เวลานี้ฟางต้าไห่กำลังลุกลี้ลุกลนอยู่ท่ามกลางควา วุ่นวายฟางต้าไห่สามารถนำทัพไปรบได้ แต่ตอนนี้คนที่เผชิญหน้าด้วยคือชาวเมืองลู่ตู เขาไม่ลงออกคำสั่งโหดเหี้ยมได้ หรือบอกได้ว่าเขาไม่อยากโจมตีชาวบ้า

“พวกเจ้าฟังสิ ขุนนางชั่วพูดอะไรกัน เขาวางยาพิษทำร้ายญาติพี่น้องของพวกเรา ตอนนี้ยังบอกว่าพวกเราเป็นผู้ก่อการร้ายอีก”“พี่น้องทั้งหลาย บุกเลย วันนี้ถ้ามันไม่ตาย ก็เป็นพวกเราที่ตาย!”“มัวอึ้งอะไร จัดการสิ!” เฉินฝานยกเท้าขึ้นมาเตะก้นของฟางต้าไห่อย่างแรงเฉินฝานมีพละกำลังเยอะมาก เตะฟางต้าไห่ไปถึงเบื้องหน้าชาวบ้านที่กรูกันเข้ามาพวกนั้นในคราวเดียว อีกทั้งยังทำให้ชาวบ้านพวกนั้นตกใจกลัวจนถอยหลังไป แต่ก็แค่นี้เท่านั้น ชาวบ้านเหล่านั้นถือจอบบุกเข้ามาราวกับสุนัขคลั่งอีกครั้งฟางต้าไห่ตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเบื้องหน้าคือชาวบ้านที่กรูกันเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ด้านหลังคือท่านอัครเสนาบดีที่อยู่ใต้หนึ่งเหนือหมื่น พวกชาวบ้านที่อยู่เบื้องหน้านี้ต่างใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สายตาของเขาทุกวัน โดยปกติแล้วพวกเขาล้วนอ่อนโยนจิตใจดี หากลงมือกับพวกเขาอย่างรุนแรง เขาก็ทำใจเหี้ยมไม่ได้แต่คนที่อยู่ด้านหลังผู้นี้กุมความเป็นความตายของเขาไว้“ปัง ๆๆ!” เฉินฝานยกปืนกลมือขึ้นมากราดยิงไปยังพื้นที่ว่างด้านหลังของฟางต้าไห่เป็นชุด!ฟางต้าไห่ตกใจกลัวกระสุนจนสะดุ้งโหยง ออกคำสั่งตามสัญชาตญาณว่า “เร็วเข้า ขวางพวก