บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 751 - บทที่ 760

ฉินอวิ๋นฟานพูดจริงจัง “ดังนั้นข้ากล้าพูดได้เลย ความแค้นใหญ่หลวงมิอาจอยู่ร่วมฟ้าระหว่างพวกเจ้าที่ว่า ไม่ใช่ว่าต้องเอาชีวิตอีกฝ่ายให้ได้ เป็นไปได้ว่ามันเป็นแค่ความแค้นของเจ้าเพียงฝ่าย”“ฉะนั้น เวลาที่พวกเจ้าปรนนิบัติผู้ชายที่ชอบคนเดียวกันบนเตียง ยังจะมีความขัดแย้งอะไรที่สลายไม่ได้อีก? และถ้าสลายไม่ได้ นั่นก็มีแค่ความเป็นไปได้เดียว ก็คือพวกเจ้ารักผู้ชายคนนี้ไม่มากพอ”หลังจากฉินอวิ๋นฟานหลอกด้วยท่าทางเป็นการเป็นงาน หวงต้าหยวนอึ้งงันอยู่กับที่ สมองขัดข้องในพริบตา รู้สึกว่าที่ฉินอวิ๋นฟานพูดมาเหมือนจะมีเหตุผลมาก แต่ก็รู้สึกเหมือนไร้สาระด้วย“เจ้าหอหวง เจ้าฉลาดนัก เป็นคนที่มีวิสัยทัศน์ มีทัศนคติ มีความมั่นใจ ข้าเชื่อว่าความแค้นเล็กน้อย จะไม่เป็นอุปสรรคต่อชีวิตของเจ้า ข้าฉินอวิ๋นฟานก็ชื่นชมเจ้ามากนะ”ฉินอวิ๋นฟานเยินยอหวงต้าหยวนแบบไม่ประหยัดคำ และนี่ก็คือความรู้สึกจริงในใจของเขา เขาหักมุมฉับพลัน “เรื่องระหว่างเจ้ากับเหมียวชิงอี ข้าจะไม่ยุ่งและไม่ถาม ข้าเชื่อว่าเจ้าจะจัดการให้เรียบร้อยได้”จู่ ๆ ก็ได้รับคำชมจากฉินอวิ๋นฟาน ทำให้หวงต้าหยวนประทับใจมาก และคำพูดนี้ของฉินอวิ๋นฟานก็ตรงใจของนาง นางมอ

ฉินอวิ๋นคังคิดเอาไว้อยู่แล้ว พอฉินอวิ๋นฟานตายไป เขาต้องยึดอำนาจในการควบคุมเมืองอู่โจวมาทันที ยิ่งพวกหลิวเป้ยต่อต้าน ก็ยิ่งหมายความว่ามีปัญหา ยิ่งบ่งบอกว่างานศพนี้ก็เตรียมไว้เพื่อฉินอวิ๋นฟานนั่นแหละ“บุกเข้าไป? ถ้าข้าไม่หลีกให้ล่ะ?”หลิวเป้ยพูดจบก็มีทหารกลุ่มหนึ่งออกมาล้อมตั้งท่าเตรียมตัวพร้อมปะทะทันทีการชักกระบี่น้าวเกาทัณฑ์กะทันหันทำเอาฉินอวิ๋นคังไปไม่เป็น แม่งเอ๊ย! เป็นแค่เจ้าเมืองจัวเล็ก ๆ ก็วางก้ามอย่างนี้แล้ว?“ฮั่วจื้อจวิน!!!!”ฉินอวิ๋นคังเผยโฉมหน้าที่แท้จริง ตวาดออกไปทันที ทหารกลุ่มหนึ่งตั้งท่าแข็งขัน เตรียมโจมตีจวนเจ้าเมืองอู่โจวทุกเมื่อ!ฉินอวิ๋นฟานที่อยู่จุดไกล ๆ เห็นภาพนี้ทั้งหมด เขาพึงพอใจกับท่าทีแข็งข้อของหลิวเป้ยมาก แม้ในเรื่องสามก๊ก ทุกคนจะมีความคิดเห็นต่อหลิวเป้ยต่าง ๆ นานา บ้างว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมเสแสร้งอะไรแต่ในประวัติศาสตร์ หลิวเป้ยมีความเมตตาและเป็นธรรมต่อใต้หล้า ฉลาดล้ำลึกและเชี่ยวชาญการวางกลยุทธ์ เข้าใจและรู้จักใช้คน มีชื่อเสียงมากเป็นทุนเดิม ส่วนหลิวเป้ยในโลกคู่ขนาน เห็นชัดว่าได้รับการอบรมจากเขา ซื่อสัตย์กล้าหาญ รู้จักวางแผน มีความมั่นใจ เป็นผู้ช่

รีบฝืนอธิบาย “น้องเจ็ด นี่ก็เผื่อเอาไว้ก่อนอย่างไรเล่า เจ้าก็รู้ความชั่วช้าเจ้าเล่ห์ของหลัวเทียนเป้านี่” “อ้อ เช่นนี้หรือ”ฉินอวิ๋นฟานเบะปากพูด “แต่... หลัวเทียนเป้าพูดถึงพี่ใหญ่จริง ๆ นั่นแหละ เขาบอกว่าพี่ใหญ่นั่นแหละที่เป็นตัวการอยู่เบื้องหลัง แถมยังบอกอีกด้วยว่าพี่ใหญ่รับปากจะคืนเมืองอู่โจวให้ต้าเยียน ไม่ทราบว่ามีเรื่องเช่นนี้หรือไม่?”เมื่อสิ้นเสียงฉินอวิ๋นคังพลันหน้าซีดเผือด ในใจลนลานราวกับถูกเหยียบหางอย่างไรอย่างนั้นเขาจึงรีบอธิบาย “น้องเจ็ด เจ้าอย่าไปเชื่อเขาเป็นอันขาดนะ เขากำลังยุให้เราแตกคอกัน พวกเราพี่น้องมือเท้าสายใยลึกซึ้ง จะทำเรื่องเช่นนี้ได้ยังไง”“อย่างนั้นหรือ?”ฉินอวิ๋นฟานเลิกคิ้วพลางพูด “แต่... ข้าก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เพราะหลัวเทียนเป้าคือตระกูลชื่อดังอันดับหนึ่งของต้าเยียน ใคร ๆ ก็รู้ความทะเยอทะยานของพวกเขากันหมด”“ก็นั่นไง คนเยี่ยงหลัวเทียนเป้าเชื่อถือได้เสียที่ไหน?”คำพูดของฉินอวิ๋นฟานทำให้ฉินอวิ๋นคังราวกับปลดภาระหนักหน่วง เขารีบปาดเหงื่อเย็นตรงหน้าผาก กลัวว่าฉินอวิ๋นฟานจะเชื่อคำพูดของหลัวเทียนเป้าจริง เพราะถ้าฉินอวิ๋นฟานสืบสาวราวเรื่องเชิงลึก เกรงว่าจะพบ

“เจ้า...”ถูกฉินอวิ๋นฟานเยาะเย้ย ฉินอวิ๋นคังหัวฟัดหัวเหวี่ยงหน้าเขียว เขาอยากโต้ตอบมาก แต่คำพูดมาถึงลูกกระเดือกแล้วจำต้องกลืนกลับลงไป เพราะฮั่วจื้อจวินที่อยู่ด้านข้างกระตุกชายเสื้อเขารัว ๆ นี่ไม่ใช่การส่งสัญญาณลับแล้ว แต่เป็นการบอกโต้ง ๆ และบ้าคลั่ง“พี่ใหญ่ ว่ายังไง?”ฉินอวิ๋นฟานไม่รีบร้อน รอคำตอบสุดท้ายจากฉินอวิ๋นคัง ตอนนี้เขามีวิธีเล่นงานฉินอวิ๋นคังถมเถ ขอเพียงอีกฝ่ายไม่ยอมลงหัว ฉินอวิ๋นฟานก็จะงัดสารพัดวิธีออกมาให้อีกฝ่ายหมอบราบคาบแก้วฉินอวิ๋นคังพูดด้วยท่าทางโอหัง “ฮึ! สามหมื่นเท่านั้น มากกว่านี้ไม่ได้ ไม่งั้นไม่ต้องมาพูดกัน!”“ตกลง! พี่ใหญ่ยอมให้ถึงขนาดนี้แล้ว ข้าก็ไม่เอาเรื่องนี้ให้ได้อีก”ฉินอวิ๋นฟานยิ้มน้อย ๆ เผยอารมณ์กระหยิ่มใจ เขารู้ดีว่าแตกหักกับฉินอวิ๋นคังตอนนี้คือการเลือกที่โง่เขลาสิ้นดี ดังนั้นที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือกอบโกยผลประโยชน์จากฉินอวิ๋นคังสักหน่อยได้ทหารที่ผ่านการฝึกอบรมอย่างมีระเบียบสามหมื่นคนฟรี ๆ ถือเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าที่สุด ไม่เพียงไม่ทำให้ฉินอวิ๋นคังโมโห ทั้งยังบั่นทอนกำลังเขาได้ด้วย สมบูรณ์แบบมาก!กล่าวจบ ฉินอวิ๋นฟานฉีกกระดาษแถบต่อหน้าทุกคนเป็น

“ฮั่วจื้อจวิน นี่มันยังไงกันแน่? ทำไมฉินอวิ๋นฟานถึงไม่ตายเล่า?!”ฉินอวิ๋นคังสีหน้าบึ้งตึงมองฮั่วจื้อจวินและเอ่ยถามเสียงแข็ง“ข้า ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าเห็นกับตาว่าเขาถูกเริ่นอู่ซัดตกหน้าผาไปแล้ว ใครจะไปคิดว่าเขายังไม่ตายเล่า เขาคิดไม่ตกจริง ๆ!”ฮั่วจื้อจวินตอบคำถามทั้งหน้าตาละเหี่ยใจ“เช่นนั้น เช่นนั้นทำไมเมื่อครู่เจ้าถึงทำอย่างนั้นล่ะ? ทำไมต้องรับปากเงื่อนไขของฉินอวิ๋นฟานด้วย เพราะอะไร?!”ฉินอวิ๋นคังรู้ว่านี่คือปริศนา ถือสาเอาความต่อไปก็ไร้ความหมายจึงได้แต่ลบออกจากหัวสมอง เขารับไม่ได้จริง ๆ!”“เฮ้อ!”ฮั่วจื้อจวินถอนหายใจแรง ๆ ทีหนึ่ง เขาส่ายหน้าพูด “องค์ชายใหญ่ เมื่อครู่ท่านยังดูสภาพการณ์ไม่ออกหรือ?”“หือ? ดูสภาพการณ์ไม่ออก?”ฉินอวิ๋นคังหน้าเย็นชา ขมวดคิ้วมุ่น“องค์ชายใหญ่ ท่านไม่คิดว่าทุกถ้อยคำของฉินอวิ๋นฟานในตอนนั้นคือส่วนหนึ่งในแผนการของเราหรือ?”ฮั่วจื้อจวินพูดหน้าตาขมขื่น “ด้วยนิสัยของฉินอวิ๋นฟาน ท่านคิดว่าเขาเป็นพวกที่ยอมเสียเปรียบหรือ? ท่านคิดว่าถ้าเขาไม่บรรลุเป้าหมายจะยอมรามือหรือไม่?”“ฮึ! แล้วจะยังไง? ข้าฉินอวิ๋นคังกลัวมันรึ?!”ฉินอวิ๋นคังยังทำหน้าบึ้งเหมือ