บทที่ 760

“ฮั่วจื้อจวิน นี่มันยังไงกันแน่? ทำไมฉินอวิ๋นฟานถึงไม่ตายเล่า?!”

ฉินอวิ๋นคังสีหน้าบึ้งตึงมองฮั่วจื้อจวินและเอ่ยถามเสียงแข็ง

“ข้า ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าเห็นกับตาว่าเขาถูกเริ่นอู่ซัดตกหน้าผาไปแล้ว ใครจะไปคิดว่าเขายังไม่ตายเล่า เขาคิดไม่ตกจริง ๆ!”

ฮั่วจื้อจวินตอบคำถามทั้งหน้าตาละเหี่ยใจ

“เช่นนั้น เช่นนั้นทำไมเมื่อครู่เจ้าถึงทำอย่างนั้นล่ะ? ทำไมต้องรับปากเงื่อนไขของฉินอวิ๋นฟานด้วย เพราะอะไร?!”

ฉินอวิ๋นคังรู้ว่านี่คือปริศนา ถือสาเอาความต่อไปก็ไร้ความหมายจึงได้แต่ลบออกจากหัวสมอง เขารับไม่ได้จริง ๆ!”

“เฮ้อ!”

ฮั่วจื้อจวินถอนหายใจแรง ๆ ทีหนึ่ง เขาส่ายหน้าพูด “องค์ชายใหญ่ เมื่อครู่ท่านยังดูสภาพการณ์ไม่ออกหรือ?”

“หือ? ดูสภาพการณ์ไม่ออก?”

ฉินอวิ๋นคังหน้าเย็นชา ขมวดคิ้วมุ่น

“องค์ชายใหญ่ ท่านไม่คิดว่าทุกถ้อยคำของฉินอวิ๋นฟานในตอนนั้นคือส่วนหนึ่งในแผนการของเราหรือ?”

ฮั่วจื้อจวินพูดหน้าตาขมขื่น “ด้วยนิสัยของฉินอวิ๋นฟาน ท่านคิดว่าเขาเป็นพวกที่ยอมเสียเปรียบหรือ? ท่านคิดว่าถ้าเขาไม่บรรลุเป้าหมายจะยอมรามือหรือไม่?”

“ฮึ! แล้วจะยังไง? ข้าฉินอวิ๋นคังกลัวมันรึ?!”

ฉินอวิ๋นคังยังทำหน้าบึ้งเหมือ