บทที่ 753

“หือ? ไอ้สุนัขรับใช้ เจ้ากล้าเถียงรึ?!”

ที่แรกฉินอวิ๋นคังนึกว่าจะเบ่งบารมีกับลูกน้องกลุ่มนี้ของฉินอวิ๋นฟานสักหน่อย จะได้สะดวกเล่นงานคนพวกนี้ แต่ให้เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง พวกหลิวเป้ยกลับแข็งกร้าวเช่นนี้?

เขาตะคอกกลับ “ระเบียบของฉินอวิ๋นฟานนับเป็นลมผาย! ต่อหน้าระเบียบของต้าเฉียน เจ้าเอาใครมาอ้างก็ไม่ได้ผลทั้งนั้น ข้าฉินอวิ๋นคังคือองค์ชายใหญ่ของต้าเฉียน ฐานะสูงส่ง เจ้ากล้าไม่ไว้หน้าข้ารึ?!”

หลังจากรู้ข่าวว่าฉินอวิ๋นฟานเสียชีวิต ฉินอวิ๋นคังไม่ยำเกรงอะไรแล้ว เขากดดันต่อ แม้การควบคุมฉินอวิ๋นฟานจะลำบากจริง แต่การควบคุมลิ่วล้อพวกนี้ยังง่ายดังพลิกฝ่ามือ!

“ฮึ! ท่านคือองค์ชายใหญ่ของต้าเฉียนแล้วยังไง? นายของข้ายังเป็นถึงรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินแน่ะ! ฐานะมิสูงส่งกว่าท่านมากหรือ?”

เห็นฉินอวิ๋นคังหาเรื่องไม่เลิก ท่าทางแข็งกร้าวที่สุด หลิวเป้ยจึงหมดความอดทน เขาพูดหน้าขรึม “หน้าตาต้องหามาด้วยตัวเอง ใช่อาศัยผู้อื่นมอบให้ ข้าหลิวเป้ยภักดีต่อรัชทายาทต้าเฉียนเท่านั้น! ท่านนับเป็นตัวอะไร?!”

หลิวเป้ยไม่ยำเกรง แม้จะเผชิญหน้ากับองค์ชายใหญ่ของต้าเฉียนผู้กำทหารส่วนใหญ่อยู่ในมือ เขาก็ยังแข็งข้อใส่ซึ่งห