บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 721 - บทที่ 730

เห็นฉินอวิ๋นฟานโอหังเช่นนี้ หลัวเทียนเป้าโกรธขบฟันจนฟันแทบจะแหลก เขาหนีไปพลางก็พูดด้วยหน้าตาดุร้ายไปพลาง “ฉินอวิ๋นฟาน เจ้ากำแหงไปเถอะ อีกเดี๋ยวไม่เอาเจ้าให้ตาย ข้าจะใช้แซ่ตามเจ้า!” “ฉินอวิ๋นฟาน คือคนของตระกูลวิธียุทธ์อันดับหนึ่งของต้าเยียน ท่านลุงหลัวยิ่งเป็นแม่ทัพใหญ่พิทักษ์ชาติแห่งราชวงศ์ต้าเยียน เสาหลังของต้าเยียน เจ้ากลัวฆ่าคุณชายสี่ของตระกูลหลัวหรือ? ข้าขอเตือนให้เจ้าคิดให้ดีนะ อย่าได้บีบจนถึงทางตัน!”เพื่อยั่วยุฉินอวิ๋นฟาน เพื่อลดความสงสัยของฉินอวิ๋นฟาน จางหมาจื่อทำตัวอ่อนด้อยต่อ เติมเชื้อเพลิงไม่หยุด“ฉินอวิ๋นฟาน เจ้าอย่าทำได้เกินไปนัก ถ้าไม่ใช่เพราะอาวุธลับอะไรพวกนั้นของเจ้ามีพลังทำลายล้างมากเกินไป ข้าจะแพ้เจ้าหรือ?!”หลัวเทียนเป้าหนีพลางตะคอก “ถ้าวันนี้เจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่นิดเดียว พ่อของข้าต้องพาพันนักรับหมื่นอาชามาเยียบราชวงศ์ต้าเฉียนของเจ้าให้ราบแน่ ข้าขอเตือน รีบกลับใจเสียเถอะ อย่าตามอีกเลย”“เสี่ยวฟาน ดูท่าหลัวเทียนเป้าจะกลัวจริง ๆ นะ”เห็นจางหมาจื่อและหลัวเทียนเป้าตะลีตะลานเช่นนี้ อู่จ้านปลดการเฝ้าระวังโดยสิ้นเชิงแล้ว ความกังวลเมื่อก่อนหน้านี้หายไปสิ้น ไล่กวดตา

“ท่านพี่...”ในตอนที่วิญญาณใกล้จะออกจากร่าง ในดวงตาคือความเคียดแค้นและสิ้นหวัง หากทุกอย่างมันสายไปแล้ว“พวกเจ้ารนหาที่ตายแล้ว!”เริ่นอู่ไม่ได้ตระหนักถึงพลังขย่มขวัญของเอเคสี่สิบแปด เมื่อออกแรงใต้เท้า เขาพุ่งตัวไปทางเหล่าชายหนุ่มที่ถือเอเคสี่สิบแปดอยู่ในมือชั่วพริบตากลับไม่รู้ ชายหนุ่มพวกนี้ก็ฆ่าขึ้นหัวแล้วเหมือนกัน พวกเขาร่วมแรงร่วมใจกัน ยกเอเคสี่สิบแปดยิงไปทางเริ่นอู่ เริ่นอู่นึกว่าตัวเองสามารถหลบอาวุธลับเหล่านี้ได้ แต่สุดท้ายก็ประเมินอานุภาพของเอเคสี่สิบแปดต่ำเกินไปในระยะใกล้ อานุภาพของเอเคสี่สิบแปดยิ่งน่ากลัวจนชวนขนหัวลุก ไวกว่าชนิดที่ไม่ด้อยไปกว่าเขาเลย ทั้งในสถานการณ์ที่กระหน่ำยิงมา คิดจะหลบหลีกคือเป็นไปไม่ได้ปัง ๆ ๆ...ลูกกระสุนยิ่งไปทางเริ่นอู่ต่อ แค่หนึ่งวินาที แม้เขาจะใช้พลังของตัวเองหลบให้วุ่น แต่ร่างกายของเขาก็ยังถูกเจาะทะลุ นาทีนี้ เริ่นอู่เบิกตาโพลง ไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองก็ถูกอาวุธลับด้วยเหมือนกันพู่ ๆ ๆ...“จะเป็น จะเป็นไปได้ยังไง?!”จ้องรูที่มีเลือดพุ่งออกมาตรงทรวงอก ในดวงตาของเริ่นอู่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ แต่ทั้งหมดมันสายไปแล้ว ชีวิตที่กำลังหายไปทีละน้อย

“อ๊า ๆ ๆ ๆ...”ตามเสียงที่ดังและใกล้เข้ามาทุกที นางยิ่งตกใจลนลาน รีบว่ายน้ำขึ้นฝั่ง และในตอนนี้เอง ชายผู้หนึ่งก็ตกลงมาจากฟากฟ้า ดิ่งลงมาตรงศีรษะของนางแบบเหมาะเหม็ง“โอ๊ย! ทำไมถึงมีผู้ชายตัวเหม็นตกลงมาจากฟ้าได้นะ?”เมื่อเห็นดังนั้น โฉมสะคราญหน้าถอดสี ตกใจสุดขีด ไม่เปิดโอกาสให้นางหลบหลีกใด ๆ บังเกิดปัญญาในยามคับขัน นางรีบดำน้ำลงไปทันที หนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้ร่างเปลือยเปล่าเผยในที่สาธารณะ สองเพื่อเอาตัวรอด มิเช่นนั้นได้ถูกทับตายแน่!ตูม...แม้ฉินอวิ๋นฟานจะทำชุดบินวิงสูทฉบับเรียบง่าย แต่ก็ยังตกลงมาเร็วอยู่ดี จังหวะที่เขารู้สึกถึงไออุ่นของก้นเหวส่งมาถึง พลันรู้ว่าตัวเองรอดแล้ว หากความทุกข์ทางเนื้อหนังมิอาจหลีกเลี่ยงให้เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง ใต้บึงกลับมีเรื่องน่ายินดีแบบเหนือคาด?“หือ? อะไรกัน นี่ฉันไม่ตายเหรอ?!”จังหวะที่ฉินอวิ๋นฟานตกลงไปในน้ำ ที่ทำให้เขาประหลาดใจ คือเหมือนว่าเขาจะกระแทกกับอะไรบางอย่างข้างใต้ ดังนั้นจึงไม่ได้จมดิ่งลงไปต่อ เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉินอวิ๋นฟานพลันขมิบดอกเบญจมาศ ลางร้ายผุดขึ้นมาในใจ “ใต้บึง... คงไม่... ไม่มีจระเข้หรอกนะ?”คิดเช่นนี้แล้ว ฉินอวิ๋นฟานสะดุ

โอ๊ย...อย่างไม่ทันตั้งตัวก็ถูกจางอวี่ม่อตบหน้าแล้ว ฉินอวิ๋นฟานร้องครวญทันที เนื่องจากจางอวี่ม่อมีพละกำลังที่ไม่ธรรมดา ฉาดนี้ของนางทำฉินอวิ๋นฟานกระเด็นไปไกลถึงสามเมตร แทบเอาชีวิตของเขากึ่งหนึ่ง“อวี่ม่อ ข้าเอง ข้าฉินอวิ๋นฟานไง เมื่อครู่ข้ากำลังช่วยเจ้า ทำไมเจ้าถึงตบข้าล่ะ?!”เห็นจางอวี่ม่อฟื้นขึ้นมา ฉินอวิ๋นฟานพลันรู้สึกละอายใจรีบอธิบาย อย่างไรเสีย วิธีการปฐมพยาบาลแบบนี้แพร่หลายอยู่แต่ในยุคปัจจุบัน ในยุคศักดินาโบราณไม่ยอมรับวิธีการปฐมพยาบาลเช่นนี้อีกอย่าง ที่จางอวี่ม่อหมดสติไปก็เป็นเพราะเขาล้วน ๆ ดังนั้นทันทีที่จางอวี่ม่อฟื้นขึ้นมาก็ต้องคิดว่าฉินอวิ๋นฟานกำลังฉวยโอกาสลวนลามนางอยู่แล้ว“ว้าย ๆ ๆ...”ตอนนี้จางอวี่ม่อคืนสติสัมปชัญญะสมบูรณ์แล้ว ทันทีที่นางเห็นคนตรงหน้า แล้วมองตัวเองที่เสื้อผ้าคลุมไม่มิดก็ทำอะไรไม่ถูก นางขดตัวเป็นก้อน หลบอยู่ในชุดตัวนอกเปียกปอนของฉินอวิ๋นฟานพลางกรีดร้องวี้ดว้าย“ทำ ทำไม ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่ได้?!”สาวใช้ที่รออยู่ข้างนอกตลอด พอได้ยินเสียงกรีดร้องก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามา เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็อึ้งจังงังตอนมา ในบ่อน้ำร้อนมีแต่คุณหนูใหญ่คนเดียวเท่านั้น นี่

แต่จางอวี่ม่อในตอนนี้ยังรับกับความจริงที่ตัวเองถูกฉินอวิ๋นฟานเห็นเรือนร่างแล้วไม่ได้ ยิ่งไม่ทันได้เตรียมใจฉินอวิ๋นฟานก็โผล่ออกมา ทำชีวิตของนางยุ่งเหยิงไปหมดนางจ้องฉินอวิ๋นฟาน ในใจซับซ้อนมาก ถ้าจะให้พูดถึงภาพจำที่มีต่อเขา เช่นนั้นย่อมดีมาก เพราะฉินอวิ๋นฟานในหลายเดือนนี้เปล่งประกายเหลือเกิน มีลูกไม้สารพันไม่สิ้นสุด กลายเป็นเทพบุตรในดวงใจสาวน้อยหลาย ๆ คนและนางก็เป็นสาวน้อยวัยสิบแปดคนหนึ่ง ย่อมต้องให้ความสนใจฉินอวิ๋นฟานอยู่แล้วเห็นจางอวี่ม่อเริ่มใจเย็นลง ฉินอวิ๋นฟานโจมตีมากขึ้นไปอีก นี่คือโอกาสพิชิตหญิงงามเชียวนะ เขาจะยอมแพ้ได้ยังไง?เขาพูดอย่างรักซึ้งตรึงใจอีกครั้ง “แม่นางอวี่ม่อ ทุกอย่างที่เปิดขึ้นในวันนี้เป็นความผิดของข้าเอง ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ดี ๆ ข้าก็ตกลงมาจากหน้าผาแล้วทับเจ้าพอดี ตอนนี้ข้าคงตายไปแล้ว”“ถ้าจะพูดให้ถูก อย่างไม่เป็นทางการ แม่นางอวี่ม่อได้ช่วยชีวิตข้าอีกหนแล้ว แต่ข้ากลับบัดซบเช่นนี้ เห็นเรือนร่างของแม่นางอวี่ม่ออย่างไม่ได้ตั้งใจ ข้ามีความผิด ข้าสมควรตาย!”“เพียะ ๆ ๆ...”พูดจบ ฉินอวิ๋นฟานก็ตบหน้าตัวเองแรง ๆ อีกหลายที พอเห็นอย่างนี้แล้ว จางอวี่ม่อก็ชักรู้สึกสงสาร