บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 711 - บทที่ 720

อารมณ์ของหลัวเทียนเป้าราวกับรถไฟเหาะ ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็เจอกับความเปลี่ยนแปลงใหญ่หลายครั้ง จากมั่นใจเต็มเปี่ยมจนถึงขวัญกำลังใจทหารระส่ำระสาย หนีหัวซุกหัวซุน ทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย เขาหลัวเทียนเป้าไม่กลัวความพ่ายแพ้ และใช่ว่าจะแพ้ไม่ได้ แต่ในสถานการณ์ที่กำลังแตกต่างกันมากเช่นนี้ แพ้ให้กับเจ้าบัดซบฉินอวิ๋นฟานในรูปแบบย่อยยับเช่นนี้ เขายอมรับไม่ได้จริง ๆ“แม่ทัพหลัว เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราได้แต่ไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยใช้วิธีพิเศษทีหลังเถอะ!”ทัพใหญ่ที่เหลืออยู่สามหมื่นกว่าคนถูกฉินอวิ๋นฟานตีแตกกระเจิง ความเสียหายใหญ่หลวง ไม่มีทางกอบกู้สถานการณ์กลับมาได้ จางหมาจื่อจึงรีบเตือนให้หลัวเทียนเป้ากลับไป มิเช่นนั้นจะจนมุมแล้ว“นั่นสิ แม่ทัพหลัว พวกเรารีบเอาตัวรอดก่อนเถอะ ฉินอวิ๋นฟานโจมตีหนักเกินไป ในยามที่เราไม่มีการป้องกัน เกรงว่าจะมีอันตรายถึงชีวิตนะขอรับ!”“ถูกต้อง แม่ทัพหลัว พวกเรารีบถอนตัวเถอะ ช้าไปเกรงจะไม่ทันแล้วนะขอรับ!”......ผู้ติดตามและหัวหน้าทหารของหลัวเทียนเป้ารีบเกลี้ยกล่อม กลัวว่าหลัวเทียนเป้าจะรั้นขึ้นมา จะสู้กับฉินอวิ๋นฟานให้ตายไปข้าง ถึงตอนนั้นจะยุ่งจร

“รัชทายาท ถึงเราจะมีสุดยอดอาวุธอย่างเอเคสี่สิบแปด แต่ยอดฝีมือที่หลัวเทียนเป้านำมามีมากเกินไป ทันทีที่พวกเขาบ้าแล้วพุ่งมาทางท่าน น่ากลัวว่าเราจะต้านไม่อยู่”เซี่ยงเส้าเหยียนเอ่ยเสียงหนัก “เพื่อความปลอดภัยของท่าน ข้าคิดว่าจะใช้วิธีการที่เป็นประกันที่สุดจะดีกว่า”“ดังนั้น ประเดี๋ยวพวกเราจะพยายามป้องกันเพื่อถอยเป็นหลัก จะเอาเป็นเอาตายกับยอดฝีมือพวกนี้ไม่ได้ ถ้าสถานการณ์เป็นประโยชน์กับเราแล้วค่อยโต้ตอบ หากไม่ ก็หาทางประกันความปลอดภัยให้ท่านหนีไป”ฉินอวิ๋นฟานไม่ปฏิเสธแผนการของเซี่ยงเส้าเหยียน สถานการณ์ในขณะนี้ นี่คือแผนการที่สมกับเหตุผลในปัจจุบันที่สุดแต่ฉินอวิ๋นฟานกลับไม่ทำอย่างนั้น และไม่คิดทำอย่างนั้นด้วย ครั้งนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญในการทดสอบพลังเอเคสี่สิบแปดของเขา ถ้าหนีเอาตัวรอดจะดูไม่ได้เล็กน้อย และไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาอยากเห็นด้วย“อาเจ็ดเซี่ยง ถ้าเพื่อความปลอดภัยของข้า ท่านไม่ต้องระวังมากขนาดนี้หรอก”ฉินอวิ๋นฟานขมวดคิ้วพูด “ท่านก็บอกเองว่าอานุภาพของเอเคสี่สิบแปดพอต่อกรกับยอดฝีมือเขตปรมาจารย์มิใช่หรือ? จากกำลังที่เหนือกว่า พวกเราได้เป็นฝ่ายได้เปรียบ ถ้าเลือกหนีเพราะห่วงในความปลอดภั

“อาศัยแค่พวกเจ้า? จะไม่ประมาณตนเกินไปแล้วกระมัง?”กับความจองหองของจางหมาจื่อ เซี่ยงเส้าเหยียนแสยะยิ้ม อาศัยแค่กำลังของเขาคนเดียวไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ และกลุ่มเอเคห้าสิบคนข้างหลังเขาก็ไม่ใช่พวกกินเจ ถ้าพร้อมใจกันจู่โจม นั่นจะเป็นพลังอันแข็งแกร่งยิ่งหากเปิดศึกอย่างเอาเป็นเอาตาย ยอดฝีมือพวกนี้ของหลัวเทียนเป้าก็ใช่ว่าจะได้เปรียบสักเท่าไร“จางหมาจื่อ เปลืองน้ำลายกับพวกมันไปทำไม? ลุยไปพร้อมกันเลย เอาพวกมันให้ตาย!หลัวเทียนเป้าชักจะหงุดหงิดแล้ว หนึ่งคนไม่ไหวก็ลุยมันไปพร้อมกันเลย สมัยนี้แล้ว ใครจะยังต่อสู้ตัวต่อตัวอีก นั่นไม่ปัญญาอ่อนหรือ? ทั้งที่พวกเขารุมพวกคนของฉินอวิ๋นฟานให้ตายเลยก็ได้ ทำไมต้องเรียงหน้าไปตายทีละหนึ่งด้วย?เขาเคยเห็นฝีไม้ลายมือเหล่านี้ของฉินอวิ๋นฟานมาเองกับตา น่ากลัวก็จริง แต่เขามั่นใจกับยอดฝีมือในยุทธภพที่ตัวเองพามามากกว่า“ได้!”จางหมาจื่อหรี่ดวงตาเล็กน้อย ไม่เสียเวลาอีก เขาออกคำสั่งในบัดดล “พี่น้องทั้งหลาย ได้เวลาแสดงฝีมือพวกเจ้าแล้ว จัดการไอ้รัชทายาทสุนัขนั่นซะ! แล้วเสพสุขกับลาภยศสรรเสริญในชีวิตที่เหลือ!”เห็นพวกหลัวเทียนเป้าเริ่มล้อมโจมตี เซี่ยงเส้าเหยีย

เมื่อจางหมาจื่อพูดออกมา จิตใจของหลัวเทียนเป้าเต็มไปด้วยความฉงน เห็นจางหมาจื่อมั่นใจเช่นนี้ เขาจึงถามด้วยความอยากรู้ “หมายความว่ายังไง?”จางหมาจื่อพูดด้วยใจหน้ามากเล่ห์ “แม่ทัพหลัว พวกเราสามารถถอยเพื่อรุกได้นี่ ยังไงเสีย สถานการณ์ในตอนนี้ก็ไม่เป็นมิตรกับเราเลย ถ้าอยากล่อฉินอวิ๋นฟานออกมาจากพื้นที่ปลอดภัย พวกเราก็ได้แต่ทำอย่างนี้แล้ว”“ถอยเพื่อรุก?”หลัวเทียนเป้าขมวดคิ้วพูด “ความหมายของเจ้าคือเราถอยก่อน แล้วล่อฉินอวิ๋นฟานออกมา ส่วนคนของฮั่วจื้อจวิน ความจริงดักซุ่มอยู่ข้างหลังแล้ว?”“ถูกต้อง! ตอนที่เราจะออกเดินทาง ฮั่วจื้อจวินได้บอกกับข้าเอาไว้ บอกว่าคนของเขาจะดักซุ่มอยู่ที่ทางแยกผาขาด ถ้าพวกเราสู้ฉินอวิ๋นฟานไม่ได้ ก็พยายามล่อฉินอวิ๋นฟานไปตรงนั้นขอรับ”จางหมาจื่อยิ้มชั่วร้าย “ตอนแรกข้าก็ไม่ได้ใส่ใจ นึกไม่ถึงว่าแผนนี้ของฮั่วจื้อจวินจะได้ผลวิเศษในเวลาสำคัญ การโจมตีของยอดฝีมือเขตปรมาจารย์จะมีโอกาสสำเร็จสูง”“ถึงฉินอวิ๋นฟานจะมีลูกไม้เยอะแค่ไหน แล้วจะทำอะไรได้? ถ้ายอดฝีมือเขตปรมาจารย์ประเคนหมัดเข้าให้ ฉินอวิ๋นฟานก็เดี้ยงแล้ว! และต่อให้เขาดวงแข็งแล้วจะยังไง? ข้าง ๆ ยังมีหน้าผาอีก ถ้าตกลงไป

“บัดซบ! รุมมันเลย!”ถูกเซี่ยงเส้าเหยียนหยามหน้า รองเจ้าสำนักหม่าอายจนโกรธ กอปรกับพลังที่เซี่ยงเส้าเหยียนแสดงออกมาในตอนส่งหมัดเมื่อครู่ เขาไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย นำคนที่อยู่ข้างหลังสามคนรุมโจมตีเซี่ยงเส้าเหยียนทันทีเซี่ยงเส้าเหยียนสงบดังสุนัขเฒ่า[1] นิ่งไม่กริ่งเกรง ต่อสู้กับยอดฝีมือเขตปรมาจารย์สี่คนด้วยตัวคนเดียวกลับไม่ตกเป็นรองแม้แต่น้อย อีกฝ่ายเปิดโหลดโจมตีคลั่งแล้วพลังของเอเคสี่สิบแปดยังคงน่ากลัวดังเดิม ยิงจนเหล่ายอดฝีมือในยุทธภพหนังเปิดเนื้อเละ ชั่วครู่เดียวก็คว่ำคนอีกเป็นโขยง โหยหวนดังระงม“ฉิบหาย! แม่งเอ๊ย! ไอ้บัดซบหลัวเทียนเป้าฉวยโอกาสหนีไปแล้ว?!”เห็นเงาร่างของหลัวเทียนเป้าและจางหมาจื่อหายวับไป ฉินอวิ๋นฟานโมโหโกรธาพลังดุเดือดของเอเคสี่สิบแปดสะกดยอดฝีมือในยุทธภพเหล่านี้ได้โดยสมบูรณ์ ทำให้ฉินอวิ๋นฟานมั่นใจมากขึ้น ไม่นึกว่าในเวลาสำคัญเช่นนี้ พวกหลัวเทียนเป้ากลับฉวยโอกาสหนี?ที่ขึ้นเขาก็เพราะปราบโจร เพื่อทำลายแผนชั่วของหลัวเทียนเป้า ผลกลับดีเลย ดันให้ตัวบัดซบสองตัวซึ่งเป็นตัวการหลักหนีไปในช่วงสำคัญได้? นี่ยังจะทนได้ยังไงอีก! จะให้ตัวบัดซบสองตัวนี้หนีไปง่าย ๆ ไม่ได้เด็ด