All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 691 - Chapter 700

เหอเหวินเย่าไม่ได้สนใจฉินอวิ๋นฮุยที่กำลังตวาดอยู่ แต่จุดเทียนในห้องให้สว่างเลย!ตามแสงเทียนที่สว่างมากขึ้นเรื่อย ๆ เห็นเพียงฉินอวิ๋นฮุยคุดคู้อยู่ในมุมหนึ่ง สยายผมกระเซอะกระเซิง ร่างกายยังสั่นเทา ทั้งคนดูหมดสารรูปดูไม่ได้“เสี่ยวฮุย นี่เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ?”เหอเหวินเย่าเห็นสภาพแล้วปวดใจนัก นี่ยังใช่องค์ชายรองของต้าเฉียนผู้มีสง่าราศีวางแผนในกระโจมที่เขาเคยพบหรือไม่? ล้มเหลวแค่ครั้งเดียว ทำไมถึงหมดสภาพเช่นนี้?“น้า น้าสาม ใช่ท่านจริงหรือ? น้าสาม?”ยินเสียงของเหอเหวินเย่า ฉินอวิ๋นฮุยราวกับเห็นแสงสว่างดวงหนึ่ง เงยหน้าขึ้นฉับพลัน จังหวะที่เห็นเหอเหวินเย่า เขากระโจนตัวเข้าสู่อ้อมอกของอีกฝ่ายทันที ปล่อยโฮสะอื้นไห้ เจ็บปวดยากจะทน“ไม่เป็นไรแล้ว เสี่ยวฮุย มันผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว!”เวลานี้เหอเหวินเย่ากรอบตาแดงเหมือนกัน เขาตบหลังของฉินอวิ๋นฮุยเบา ๆ เวทนายิ่งนัก ครั้งนี้สะเทือนใจพวกเขาหนักเกินไปจริง ๆ และอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเขาโดยสิ้นเชิงผ่านไปครู่หนึ่ง ฉินอวิ๋นฮุยสงบสติอารมณ์ได้ เขาซึมกะทือไปทั้งคน ประหนึ่งมะเขือต้องน้ำค้างแข็ง นั่งกองอยู่กับพื้น“ใครก็ได้ ตักน้ำมาหน่อย!”

“ยุ ยุหรือ? น้องเจ็ด อาหารกินไปเรื่อยได้ แต่คำพูดจะพูดไปเรื่อยไม่ได้นะ เรื่องการทลายรังโจรเจ้าเป็นคนพูดเอง ข้าไม่ได้บังคับเจ้าสักหน่อย!”ฉินอวิ๋นคังสะดุ้งในใจ รีบอธิบายเป็นการใหญ่ “ถึงพวกเราสามคนพี่น้องจะเป็นคู่แข่งกัน แต่เราจะแอบกระหยิ่มยิ้มย่องกับการล้มเหลวของน้องรองไม่ได้ อย่างไรเสีย ที่ขายไม่ใช่แค่หน้าของน้องรอง แต่เป็นหน้าของราชวงศ์ต้าเฉียนเรานะ!”สายตาหลบหลีกของฉินอวิ๋นคังยืนยันการสันนิษฐานของฉินอวิ๋นฟาน พี่ใหญ่มีปฏิกิริยาเช่นนี้ เห็นชัดว่ามีชนักติดหลัง ต่อหน้าทำเป็นยึดถือคุณธรรม ความจริงก็คือกลัวว่าเขาจะไม่ไปทลายรังโจรดูท่าหนทางการไปทลายรังโจรสายนี้ คงมีหลุมพรางใหญ่อยู่ รอให้เขากระโดดลงไปแต่ฉินอวิ๋นฟานไม่หลงกลง่ายอย่างนั้นหรอก ต่อให้ถูกยั่วยุหรือถูกด่าว่าเป็นเต่าหดหัวอย่างไร เขาก็จะไม่ล้อเล่นกับชีวิตพี่น้องในมือของตัวเองเป็นอันขาด ประสบการณ์การปฏิบัติภารกิจลับหลายปีบอกกับเขาว่าจะทำงานด้วยอารมณ์ไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งห้ามทำเรื่องที่ไม่มั่นใจ“พอ พี่ใหญ่ ข้าเข้าใจความหมายของท่าน”ฉินอวิ๋นฟานเข้าใจความหมายในคำพูดของฉินอวิ๋นคังแล้ว และคร้านจะไร้สาระกับเขา เพียงพูดอย่างเฉยชา “ในเม

เห็นหานซิ่นมั่นใจเช่นนี้ เซี่ยงเส้าเหยียนงงหนักกว่าเดิม เดินตามทหารชุดสีเขียวไปถึงหน้าห้องโถงด้วยความฉงนฉงายเต็มเปี่ยม เห็นเพียงทหารผู้นั้นยกหน้าไม้ประณีตในมือขึ้นเบา ๆเขาหยิบลูกศรขนนกความยาวประมาณยี่สิบเซนติเมตรออกมาจากกระเป๋าสะพายหลังช้า ๆ วางไว้บนร่องหน้าไม้ที่ขัดอย่างละเอียด ตามด้วยเล็งไปยังโคมไฟซึ่งอยู่ห่างออกไปห้าสิบเมตรโดยตรงเกี่ยวกับความลับของหน้าไม้ มีแต่คนสนิทอย่างพวกหานซิ่นและหลิวเป้ยที่รู้ และเป็นอาวุธสังหารในสนามรบที่สำคัญอย่างยิ่งยวดของฉินอวิ๋นฟาน ไม่ว่าจะลอบสังหารหรือทำสงคราม ล้วนมีกำลังขย่มขวัญสะพรึงกลัวมากกว่าอีกอย่าง ฉินอวิ๋นฟานดัดแปลงหน้าไม้กับหลู่หนี ทาน้ำมันพืชประมาณหนึ่งกับลูกศร ลดแรงเสียดทานระหว่างลูกศรกับร่อง แล้วลดความยาวของลูกศร เช่นนี้จะสามารถลดการต้านของลมได้พวกเขาเพิ่มความยืดหยุ่น อานุภาพในการยิง ความเร็วและระยะห่างในเวลาเดียวกัน หน้าไม้เช่นนี้จะน่ากลัวมากกว่าเดิม!ฟิ้ว...ท่ามกลางสายตาของทุกคน ทหารผู้นี้เหนี่ยวกลไกเบา ๆ ได้ยินเพียงเสียวฟิ้วที่หนึ่ง ลูกศรขนนกพุ่งออกไปแล้ว ไม่มีใครเห็นร่องรอยการออกตัวของมันชัดเจนสักคน โคมไฟก็หล่นลงมาแล้ว! ซี้ด...

“อาเจ็ดเซี่ยง ท่านว่าถ้าข้าใช้มันสู้กับยอดฝีมือเขตปรมาจารย์หรือยอดฝีมือที่เก่งกว่านั้น จะมีโอกาสชนะมากน้อยแค่ไหน?”เห็นเซี่ยงเส้าเหยียนทำหน้าอย่างนี้ ฉินอวิ๋นฟานย่อมรู้ความเปลี่ยนแปลงภายในใจของเขา จึงถามต่อ“รัชทายาท ถ้าท่านมีกองทัพเช่นนี้ แม้จะมียอดฝีมือเขตปรมาจารย์กลุ่มหนึ่งอยู่ตรงหน้า ก็ไม่พอให้หวั่นเกรง สำหรับยอดฝีมือที่ขั้นสูงกว่าเขตปรมาจารย์ นั่นว่ายาก”เซี่ยงเส้าเหยียนหัวเราะหน้าเจื่อน “แต่อานุภาพและความเร็วของเอเคสี่สิบแปดน่ากลัวมากจริง ๆ สามารถทะลุทะลวงคนได้ในพริบตาเดียว ถึงพวกเขาที่เป็นยอดฝีมือคิดจะทำร้ายท่านก็เกรงว่าจะเป็นงานหิน เพราะไม่สามารถเข้าใกล้ท่านได้”“อาเจ็ดเซี่ยง ในเมื่อท่านพูดอย่างนี้แล้ว เช่นนั้นท่านคิดว่าการทลายรังโจรครั้งนี้ของข้าจะสำเร็จหรือไม่?”ฉินอวิ๋นฟานถามเซี่ยงเส้าเหยียนยิ้มขม “ข้าคิดว่ารัชทายาทมีอาวุธสังหารร้ายน่ากลัวเช่นนี้อยู่ อยากแพ้เกรงว่ายาก!”ทุกคนเห็นเซี่ยงเส้าเหยียนพูดอย่างนี้ ขวัญกำลังใจเพิ่งขึ้นพรวด มีอาวุธสังหารร้ายสองอย่างนี้แล้วยังมีอะไรต้องกลัว? แม้จะอยู่ในป่าในเขาก็สามารถเดินอย่างอาจหาญ โจรพวกนั้นจะเก่งกาจเพียงใด สุดท้ายก็คือร่างท

“เหอะ? ฉินอวิ๋นฟานช่างบ้าบิ่นนัก พาทหารสามพันคนก็กล้าคุยโตอย่างนี้แล้ว? เขารู้หรือไม่ว่าอักษรคำว่า ‘ตาย’ สะกดยังไง? หรือว่า... เขาไม่รู้ว่าฉินอวิ๋นฮุยเกือบถูกข้าฆ่าตายอยู่ในป่าลึกแล้ว?”หลัวเทียนเป้าที่รู้ข่าวรู้สึกดูถูกกับความผยองของฉินอวิ๋นฟานมาก ฉินอวิ๋นฮุยนำกำลังพลห้าหมื่นนาย อยู่ต่อหน้าเขายังไม่นับเป็นอะไร เจ้าฉินอวิ๋นฟานนำทหารมาแค่สามพันก็คิดจะกวาดล้างพวกโจร? นี่อย่างกับคนบ้านอนละเมอ!“ฉินอวิ๋นฟานจะไม่ทำเรื่องที่ไม่มั่นใจเสมอ แม่ทัพหลัวระวังหน่อยเป็นดี!”เพื่อสังเกตฉินอวิ๋นฟาน เพื่อให้อยู่ใกล้กับฉินอวิ๋นฟานอีกหน่อย เยียนอวี่เฉินไม่เคยไปจากเมืองหานกู่ การที่หลัวเทียนเป้าดูถูกฉินอวิ๋นฟานทำให้นางเกิดลางสังหรณ์ร้ายขึ้นมาทันที แต่นางก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคืออะไร“ฮ่า ๆ ๆ องค์หญิงสาม ท่านคิดมากไปแล้ว!”หลัวเทียนเป้าแหงนหน้าหัวเราะกับท้องฟ้าทันที ก่อนจะพูดขึ้นว่า “สถานการณ์บนเขากับข้างนอกต่างกันสิ้นเชิง เมื่อทหารทำศึกต้าเฉียนพวกนั้นก้าวเข้าป่าแล้วจะปรับตัวไม่ได้ ยากจะวางแผนการรบที่เหมาะสม”“ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ พวกเรามีสายข่าวจากองค์ชายใหญ่ต้าเฉียนฉินอวิ๋นคัง ร่วมมือทั้งในและนอก