บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 681 - บทที่ 690

“ทะ ท่านว่าอะไรนะ? ท่านผู้นำตระกูลผังตายแล้ว?!”จังหวะที่ได้ยินฝันร้ายนี้ ฉินอวิ๋นฮุยตัวกระตุก เพิ่งเตรียมพักผ่อนถ่ายเบาสักหน่อยก็ต้องอั้นกลับไปอีก เขาเห็นฝีมือของผังซื่อเต๋อด้วยตาตัวเองมาแล้ว สุดยอดมาก กลับถูกจางหมาจื่อสังหารเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?“พี่ชายข้าเก่งมาก แต่จางหมาจื่อเก่งกว่า ในตอนที่พี่ชายข้าให้ข้าพาท่านหนีไปให้เร็ว เขาก็เตรียมตัวตายแล้ว มีแต่อย่างนี้จึงจะประวิงเวลาหนีให้ท่านได้!”น้องรองของตระกูลผังเอ่ยอย่างเศร้าสลด“หา?! ท่านก็เป็นยอดฝีมือเขตปรมาจารย์เหมือนกันมิใช่หรือ? พวกท่านพี่น้องร่วมมือกันจัดการไอ้จางหมาจื่อนั่นก็ได้แล้วนี่?!”เสียยอดฝีมือไปคนหนึ่ง ฉินอวิ๋นฮุยปวดใจนัก ซาบซึ้งใจกับการกระทำยิ่งใหญ่นี้ของผังซื่อเต๋อด้วย แต่เขาไม่เข้าใจเลย ในเมื่อพวกเขาสองคนต่างเป็นยอดฝีมือเขตปรมาจารย์ ฝีมือน่ากลัวออกอย่างนั้น ร่วมมือกันยังจัดการจางหมาจื่อคนเดียวไม่ได้?“เหอะ องค์ชายรอง พี่ชายข้าเป็นยอดฝีมือเขตปรมาจารย์มาสิบปีแล้ว เรื่องความแข็งแกร่งของพลัง คงไม่ต้องให้ข้าอธิบายกระมัง? แต่ถึงจะอย่างนี้ เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจางหมาจื่อ!”น้องรองของตระกูลผังดูหน้าขมขื่น “ข้าเป็นแค่

“รับทราบ!”ครั้นเหล่าทหารได้ยินก็ตั้งค่ายรับศึกทันที มือธนูสองร้อยคนเข้าประจำที่ทันที ฉินอวิ๋นฮุยไหนเลยจะสนใจความเป็นความตายของพวกเขา แค่ถ่วงเวลาได้ ไม่ว่าอะไรเขาก็สละได้หมดด้วยการคุ้มครองของผังไห่ ฉินอวิ๋นฮุยวิ่งอ้าวลงเขาต่อ จางหมาจื่อในเวลานี้ตามมาอีกครั้ง หากที่ต้อนรับเขาย่อมคือฝูงธนูที่ยิงมาพร้อมกันกลุ่มหนึ่งแม้จางหมาจื่อจะเก่งอย่างนี้ก็ยังจำต้องหยุดฝีเท้าป้องกันตัว ต่อให้ทหารหลายร้อยคนนี้เรียงแถวให้เขาฆ่า เขาก็ยังต้องฆ่ากว่าครึ่งวัน ถึงตอนนั้นฉินอวิ๋นฮุยก็หายหัวไม่เห็นเงานานแล้ว ยามนี้เขาใจร้อนดังไฟเผา มีเวลารบราฆ่าฟันกับคนพวกนี้ที่ไหน?“ยิงต่อไป! ยิงมันให้ตายไปเลย!”หัวหน้าทหารคนหนึ่งออกคำสั่งโจมตีอีกครั้ง ลูกศรปานห่าฝนยิงกระหน่ำไปทางจางหมาจื่ออีกครั้ง จางหมาจื่อพยายามต้านเอาไว้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี แต่การจะฝ่าวงล้อมออกไปยังลำบากอยู่บ้าง ลูกศรหนาแน่นเกินไป“เจ้าพวกงี่เง่า! หลีกไปนะ! ไม่อย่างนั้นวันนี้พวกเจ้าต้องตายหมด!”จางหมาจื่อโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนแยกเขี้ยวยิงฟัน ร้อนรนหมื่นส่วน เห็นเงาร่างของฉินอวิ๋นฮุยห่างออกไปทุกที เขาโกรธจนกระอักเลือด ทว่าเขาบาดเจ็บหนักเกินไป คิด

“ถ้าท่านจะเข้าใจเช่นนี้ ข้าก็ทำอะไรไม่ได้ เรื่องนี้ท่านจะทำก็ทำ ไม่ทำก็ต้องทำ!”หลัวเทียนเป้าสองมือไพล่หลัง พูดด้วยท่าทีแข็งกร้าวที่สุด “ถ้าท่านกล้าถอนตัว ข้าหลัวเทียนเป้าจะทำให้ได้รู้ว่าผลที่จะมามันหนักหนาสาหัสเพียงไร!”ในเมื่อพูดถึงขั้นนี้แล้ว หลัวเทียนเป้าจึงไม่ใส่หน้ากากอีก เทียบกับการเปลืองน้ำลายกับฮั่วจื้อจวิน มิสู้แสดงท่าทีให้ชัดเจนไปเลย ลงเรือของข้าแล้ว จะขึ้นจากเรือโดยไม่ได้รับการไม่อนุญาตจากข้า จะง่ายขนาดนั้นที่ไหน?เรื่องเอาชีวิตฉินอวิ๋นฟาน ไม่สำเร็จจะไม่เลิกราเด็ดขาด! ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำให้ฉินอวิ๋นฟานขึ้นเขาทลายรังโจรให้ได้ มีเพียงเช่นนี้เขาถึงมีโอกาสกำจัดฉินอวิ๋นฟานอย่างโจ่งแจ้ง“ท่าน...ท่านจะหน้าด้านเกินไปแล้ว!”ถูกหลัวเทียนเป้าข่มขู่ด้วยเรื่องนี้อีกครั้ง ฮั่วจื้อจวินโกรธจนหน้าแดงก่ำ ตัวสั่นเทิ้ม แทบอยากสับหลัวเทียนเป้าเป็นหมื่น ๆ ชิ้น ความรู้สึกที่ถูกคนกุมชะตาอยู่ในมือช่างทรมานนัก“ท่านก็คิดเสียว่าข้าหน้าด้านเถอะ เอาไว้ข้าฆ่าฉินอวิ๋นฟานแล้ว ต้องทำตามสัญญา ไม่แพร่งพรายเรื่องนี้แน่นอน!”หลัวเทียนเป้าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง“ฮึ!”ฮั่วจื้อจวินหน้าเขียวปัด สะบัดแขนเสื

เป็นเวลาเดียวกัน ท่านผู้เฒ่าเริ่นก็ได้รับข่าวที่ส่งมาจากเมืองอู่โจวด้วย แต่เขาไม่รู้แผนการชั่วร้ายของหลัวเทียนเป้าที่ให้ฉินอวิ๋นคังขี่หลังเสือแล้วลงยาก ตกเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างหนัก ได้แต่เดินสู่เส้นทางดำมืด“ท่านผู้เฒ่า ดูเหมือนว่าแผนการของคังเอ๋อร์จะได้ผลนะ พวกเราจะทำยังไงกันดี? หรือว่าจะสละคังเอ๋อร์จริง?”ในห้องหนังสือเรียบง่ายและเก่าห้องหนึ่งของตระกูลเริ่น หลังจากได้ข่าวจากเมืองอู่โจว ฮั่วเจิ้นหลงก็รีบรุดไปยังตระกูลเริ่นทันที เขายืนพูดอย่างไม่ยินยอมอยู่ด้านข้าง “พวกเราประคับประคองคังเอ๋อร์มานานหลายปีเช่นนี้ ห่างจากเก้าอี้มังกรอีกแค่ก้าวเดียว ข้าตัดใจไม่ลงจริง ๆ”ฉินอวิ๋นคังคือลูกเขยของฮั่วเจิ้นหลง และเป็นขุนศึกห้าวหาญคนหนึ่ง แม้ด้านวางกลยุทธ์ของเขาจะแย่ไปหน่อย แต่... อุปนิสัยถือว่าไม่เลว ถ้าสละฉินอวิ๋นคังไปทั้งอย่างนี้ ฮั่วเจิ้นหลงตัดใจไม่ลงโดยแท้“เฮ้อ!”ท่านผู้เฒ่าเริ่นถอนหายใจหนัก ๆ ทีหนึ่ง เขาพูดอย่างจนใจ “จากสภาพของเราในตอนนี้ ต่อให้ไม่ทิ้งคังเอ๋อร์แล้วจะทำอะไรได้?!”“อีกไม่นาน พวกเราจะต้องเสียอำนาจในการควบคุมเกลือหลวงโดนสิ้นเชิง เมื่อไม่มีรายรับ จะมีสักกี่ตระกูล กี่ขั้วอิ

“องค์ชายใหญ่ สภาพการณ์ของเราในเวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมาหัวเสียนะ ตอนนี้นอกจากจะร่วมมือกับหลัวเทียนเป้าก็ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว!”ฮั่วจื้อจวินพูดด้วยความอึดอัดเหลือทนฉินอวิ๋นคังไฟโกรธท่วมท้นจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง ในราชสำนัก เขาถูกฉินอวิ๋นฮุยกดข่ม กว่าจะผงาดขึ้นมาระหว่างที่ฉินอวิ๋นฮุยต่อสู้กับฉินอวิ๋นฟาน กลับไม่เคยคิดเลย เขาเพิ่งจะโงหัวก็ต้องถูกฉินอวิ๋นฟานเหยียบอยู่ใต้เท้าบัดนี้ กว่าจะมีโอกาสวิเศษได้ปลดแอก กลับถูกไอ้บัดซบหลัวเทียนเป้าหลอก คิดแล้วช่างเป็นความโชคร้ายจริง ๆ ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจยิ่งนักเมื่อเห็นฉินอวิ๋นคังสงบใจได้เล็กน้อย ฮั่วจื้อจวินปาดเหงื่อบนหน้าผากแล้วพูดต่อ “องค์ชายใหญ่ ถึงเราจะถูกหลัวเทียนเป้าบีบบังคับ แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดอย่างนั้น”“อ้อ? หมายความว่ายังไง?”ฉินอวิ๋นคังเลิกคิ้ว ยังทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเดิม“ท่านคิดดูสิ ถึงเราจะถูกหลัวเทียนเป้าบังคับ แต่ก็ยังอยู่ในแผนการเราเหมือนเดิม องค์ชายรองหนีหัวซุกหัวซุนกลับไป นี่ก็คือผลที่เราต้องการมิใช่หรือ?”ฮั่วจื้อจวินเอ่ยเสียงหนัก “ในเมื่อหลัวเทียนเป้าต้องการมัดเราให้อยู่เรือลำเดียวกับเขาให้ได้ เช่นนั้นทำไมเร